บทที่ 297

ในตอนนี้หยุนลี่อยากจะตบหยุนเจิงให้ตายจริงๆ

เจ้าสุนัขบ้านี่!

นี่เสียสติไปแล้วกระมัง

ตนช่วยเตรียมขนมไหว้พระจันทร์มาให้ ยังกล้ามายิืมเงินตนอีก

นี่เขาเสพติดการหลอกเงินตนไปแล้วหรืออย่างไร

เสิ่นลั่วเยี่ยนที่อยู่ข้างๆ ก็ตกใจนิ่งอึ้งไปกับอาการสมองกลับของอย่างแปลกประหลาดนี้ของหยุนเจิงเช่นกัน

นี่เขายังไม่ตื่นจากฝันในเมื่อคืนหรืออย่างไรกัน

เขายังจะยืมเงินหยุนลี่อีกอย่างนั้นหรือ

อีกทั้งยังกล้าเอ่ยปากยืมถึงแสนตำลึง

เขาคิดว่าหยุนลี่เห็นเขาเป็นน้องไปแล้วจริงๆ หรือ

“น้องหก เจ้าอย่าทำให้พี่สามลำบากใจเลยนะ”

หยุนลี่ระงับความโกรธเอาไว้ในใจ และกล่าวอย่างทุกข์ใจว่า “ตอนนี้พี่สามไม่มีเงินจริงๆ! อีกอย่าง พี่สามมางานเลี้ยงวันไหว้พระจันทร์ จะนำเงินมากมายเช่นนั้นติดตัวมาด้วยเหตุใดกันล่ะ?”

หยุนเจิงกระพริบตาปริบๆ “ไม่เป็นไร พี่สามก็ไปยืมได้หนิ่!”

“ห๊ะ?”

เสิ่นลั่วเยี่ยนตกตะลึงพรึงเพริดขึ้น มองหยุนเจิงด้วยความสับสน

ตั้งแต่เกิดมานางไม่เคยเจอใครที่หน้าด้านเช่นนี้มาก่อนเลยจริงๆ!

จะให้ไปยืมเงินคนอื่นเอามาให้เขายืมเนี่ยนะ?

อีกอย่างมันก็ไม่ใช่เงินแค่สองสามร้อยตำลึงหรือพันตำลึง

นั่นมันเงินหนึ่งแ