เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1104
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1105
คนที่ยืนอยู่หน้าหลี่หลงหลินคือหลี่เทียนฉี่ลูกชายคนโต และองค์หญิงใหญ่แม้ว่าหลี่หลงหลินจะดำรงตำแหน่งรัชทายาทในขณะนี้ แต่ก็ยังต้องแยกแยะระหว่างลูกที่เกิดจากชายาเอกและอนุ และต้องมีลำดับอาวุโสจึงต้องยืนอยู่ด้านหลังแต่หลี่หลงหลินไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้เพราะสิ่งที่ควรจะเป็นของเขาก็จะเป็นของเขาในที่สุดองค์หญิงใหญ่เหลือบมองหลี่หลงหลินแวบหนึ่ง พลางเผยสีหน้าราวกับกำลังดูละครสนุกๆ“อีกเดี๋ยวข้าจะรอดูว่าเจ้าจะรับมืออย่างไร!”องค์หญิงใหญ่เดินไปหาฮองไทเฮาก่อน เปลี่ยนจากท่าทีหยิ่งยโสเมื่อครู่ เป็นความเคารพ “ขอถวายพระพรฮองไทเฮา ให้ทรงมีพระชนมายุยืนยาวดั่งสายน้ำทะเลตะวันออกไหลริน และมั่นคงดั่งต้นสนเฒ่าแห่งขุนเขาทิศใต้ นี่เป็นของกำนัลเล็กๆ น้อยๆ ที่หม่อมฉันขอถวายแด่ฮองไทเฮาเพคะ!”กล่าวจบ นางกำนัลที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็เปิดผ้าแพรสีแดงบนถาดไม้หวงฮวาลี่ออกเผยให้เห็นกล่องอัญมณีที่สวยงามอย่างยิ่งสายตาของทุกคนในที่นั้นถูกดึงดูดไปทั้งกล่องอัญมณีมีลักษณะคล้ายผีเสื้อทั่วทั้งตัว ด้านหน้าถูกแกะสลักประดับด้วยมุก ลวดลายพื้นหลังเผยให้เห็นเกล็ดปีกผีเสื้ออย่างประณีตงดงามฮองไทเฮาสวมแว่นตาที่หลี่หลงหลินทำ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1106
ตงอิ๋งเป็นประเทศราชของราชวงศ์ต้าเซี่ยมาตั้งแต่สมัยโบราณทุกสิ่งทุกอย่างได้รับการสนับสนุนทางการเงินจากราชวงศ์ต้าเซี่ยแต่คาดไม่ถึงว่าตงอิ๋งไม่เพียงแต่ไม่ออกมาชี้แจง ยังกลับตอบแทนบุญคุณด้วยการหักหลังอีกด้วยประเทศเล็กๆ ที่ไร้ค่า ยังคิดที่จะกลืนกินแผ่นดินของต้าเซี่ยหากไม่ใช่เพื่อความมั่นคงของแคว้นเพื่อราษฎรทั่วหล้าฮ่องเต้หวู่คงจะยกทัพไปปราบตงอิ๋งด้วยตนเองแล้ว!องค์หญิงใหญ่ดูเหมือนจะไม่สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงใดๆ ของฮ่องเต้หวู่ ยังคงพูดด้วยความภาคภูมิใจ “เสด็จพ่อ ท่านคงยังไม่ทรงทราบว่า เมื่อหลายปีก่อนตงอิ๋งได้ค้นพบเหมืองแร่เงินจำนวนมาก ชื่อว่าเหมืองเงินสือเจี้ยน”“จากการสำรวจพบว่าปริมาณสำรองนั้นมหาศาลอย่างยิ่ง เกรงว่าต่อให้รวมเหมืองเงินทั้งหมดของต้าเซี่ยเข้าด้วยกัน ก็คงเทียบไม่ได้เลยแม้แต่น้อย!””“อะไรนะ!”เมื่อองค์หญิงใหญ่กล่าวจบ ผู้คนในที่นั้นต่างพากันสูดลมหายใจเข้าด้วยความตกตะลึงฮ่องเต้ขมวดคิ้ว สายตาเฉียบคมดั่งคมดาบหากไม่ใช่เพราะวันนี้เป็นวันมงคล เขาคงจะจับองค์หญิงใหญ่เข้าคุกไปแล้ว!ความประทับใจที่ดีที่เขามีต่อนางเมื่อครู่ หายไปจนหมดสิ้นตำหนักฉือหนิงทั้งตำหนักเงียบสง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1107
ฮ่องเต้ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาไม่ได้รู้สึกว่าถ้อยคำของหลี่หลงหลินเมื่อครู่มีสิ่งใดไม่เหมาะสมผู้ใดบังอาจหยามเกียรติต้าเซี่ยของข้าต่อให้ไกลเพียงใดก็ต้องถูกกำจัด!ฮ่องเต้หวู่ตรัสด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบว่า “เหตุใดจะไม่ได้?”ขุนนางอาวุโสที่เป็นผู้นำคณะเงยหน้าขึ้นอย่างหวาดหวั่น กล่าวว่า “ฝ่าบาท บริเวณชายฝั่งกำลังเผชิญกับพายุไต้ฝุ่น หากทรงตัดสินพระทัยทำศึกโดยประมาท เกรงว่าอาจต้องสูญเสียมากกว่าผลที่ได้รับพ่ะย่ะค่ะ!”“ยิ่งไปกว่านั้น ช่องแคบตงอิ๋งมีสายลมศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองแคว้น การเดินเรือผ่านไปนั้นยากลำบากมาก การยกพลขึ้นฝั่งจึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลยพ่ะย่ะค่ะ!”ฮ่องเต้พลันสงบสติอารมณ์ลงทันที ทรงใคร่ครวญถึงถ้อยคำของเหล่าขุนนางแม้คำพูดเหล่านั้นจะฟังไม่รื่นหูนัก แต่ก็เป็นความจริงทั้งสิ้นหากตนปล่อยให้โทสะครอบงำและเร่งรีบส่งกองทัพออกไปโดยไม่ไตร่ตรองให้ถี่ถ้วนไม่เพียงแต่จะไม่สามารถสงบศึกชายฝั่งได้ แต่อาจยิ่งซ้ำเติมสถานการณ์ให้เลวร้ายลง เปิดโอกาสให้ศัตรูฉวยโอกาสโจมตี!ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า แล้วตรัสเสียงเย็นชาว่า “เอาเถอะ แคว้นเล็กกระจ้อยร่อย แผ่นดินกันดารไร้ค่าเช่นนั้น ข้าไม่เคยใส่ใจอยู่แล้ว ตอ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1108
หลี่หลงหลินเชี่ยวชาญในการอ่านสีหน้าและท่าทีของผู้คน เพียงมองแวบเดียวก็รู้ได้ทันทีว่าขันทีน้อยผู้นี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้หากเขามีเอี่ยวจริง คงไม่อาจรักษาความสงบภายใต้แรงกดดันมหาศาลของตนได้เช่นนี้!“ต้องมีใครอยู่เบื้องหลังแน่!”ตอนนี้ เหล่าขุนนางที่เคยเป็นปฏิปักษ์กับเขาล้วนถูกกำจัดไปจนหมดสิ้น!ไม่มีใครกล้าหาเรื่องหลี่หลงหลินหรอกเห็นได้ชัดว่า มีเพียงองค์หญิงใหญ่เท่านั้นที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้!หลี่หลงหลินหันกลับไปจ้องนางแต่สิ่งที่เขาเห็น คือรอยยิ้มคล้ายจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มขององค์หญิงใหญ่ ดวงตางดงามของนางจ้องตรงมาที่เขาอย่างมีเลศนัยชัดเจนแล้วว่า นางเป็นคนทำแน่นอน!หลี่หลงหลินอยากจะเปิดเผยเรื่องนี้ให้กระจ่าง แต่กลับไม่มีหลักฐานใดๆมันง่ายมากที่จะถูกอีกฝ่ายใส่ร้ายถึงเวลานั้น เกรงว่าต่อให้กระโดดลงแม่น้ำหวงเหอก็ชำระล้างความบริสุทธิ์ไม่ได้ตอนนี้ ใครเป็นคนสับเปลี่ยนของขวัญไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไปสิ่งที่สำคัญคือ ลูกธนูอยู่บนสายแล้ว เขาต้องยิงออกไป! ตอนนี้ สายตาของเหล่าขุนนางทั้งหมดจับจ้องไปที่หลี่หลงหลินรอให้เขาและพระชายาขึ้นไปถวายพระพรหากเขายอมส่งมอบหยกแตกนี
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1109
ทุกคนในที่นั้นที่เคยมีความขัดแย้งกับหลี่หลงหลิน ต่างตั้งตารอดูละครอย่างสนอกสนใจฮองไทเฮาทรงขมวดคิ้วเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าไม่ทรงพอพระทัยหลี่หลงหลินกล่าวต่อ “ไทเฮา แม้ว่าเฟิ่งหลิงจะมือเท้าหยาบกระด้างไปบ้าง แต่จิตใจของนางละเอียดอ่อนมาก พวกเรามีของขวัญอีกชิ้นหนึ่งที่จะถวายแด่ไทเฮาพ่ะย่ะค่ะ”ซูเฟิ่งหลิงเบิกตากว้าง มองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึงเวลานี้แล้ว หลี่หลงหลินยังจะมาเล่นอะไรอีก?การทำลายของขวัญเมื่อครู่ ถือว่าเป็นความผิดพลาด แต่ตอนนี้เป็นความผิดฐานหลอกลวงเบื้องสูงหากฮ่องเต้หวู่คิดจะเอาเรื่องขึ้นมา นั่นคงเป็นปัญหาใหญ่แน่!ฮ่องเต้หวู่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เจ้าเก้า เจ้ายังมีของขวัญอะไรจะมอบให้ไทเฮา ก็เลิกอ้อมค้อมเสียทีเถิด!”ขณะที่ทุกคนคิดว่าหลี่หลงหลินคงถึงคราวจบสิ้นแล้วเขากลับยิ้มร่าก่อนกล่าวอย่างรื่นเริง “พวกเราสองคนตั้งใจจะถวายบทกวีแด่ไทเฮา ขอให้ทรงพระชนมายุยืนยาวดุจฟ้าสวรรค์ อายุมั่นขวัญยืนดุจสนและกระเรียน!”เมื่อพูดเช่นนี้ ทุกคนในที่นั้นก็ตกตะลึงพวกเขาลืมไปแล้วว่าหลี่หลงหลินคือจอมกวีแห่งต้าเซี่ย!แม้ว่าเขาจะไม่ได้แต่งผลงานชิ้นเอกที่โด่งดังไปทั่วใต้หล้ามานานแ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1110
“หลี่หลงหลินคนนี้หยิ่งผยองเกินไปแล้ว!”“ไม่เห็นใครอยู่ในสายตาเลย!”“หากไม่อธิบายให้ชัดเจน จะปล่อยเขาไปง่ายๆ ไม่ได้!”สีหน้าของฮ่องเต้เคร่งเครียดเขาไม่เคยคิดเลยว่าหลี่หลงหลินจะทำเรื่องไร้สาระเช่นนี้!ถึงกับกล่าวหาว่าสายเลือดแห่งราชวงศ์ล้วนเป็นโจร!ฮองไทเฮากำไม้เท้าหัวมังกรแน่น เตรียมที่จะลุกขึ้นยืนแล้วตำหนิหลี่หลงหลินที่บังอาจ!หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย ท่ามกลางสายตาที่ตกตะลึงของทุกคน เขาท่องบทกวีประโยคสุดท้ายออกมา “ลักเอาลูกท้อหมายบูชาญาติผู้ใหญ่!”เมื่อพูดเช่นนี้ ความโกรธของทุกคนก็สงบลงในทันทีต้องรู้ว่าลูกท้อสวรรค์ที่ใช้ถวายพระพรวันเกิดนั้นเป็นของที่เหล่าเซียนเท่านั้นที่จะมีบุญได้กินคำพูดของหลี่หลงหลินก็คือเหล่าขุนนางและเชื้อพระวงศ์ที่อยู่ในที่นั้นก็ล้วนดั่งเทพเซียนบนสวรรค์และแต่ละคนก็มีความกตัญญูทั่วทั้งสถานที่เงียบกริบจนได้ยินเสียงเข็มตกทุกคนต่างครุ่นคิดถึงบทกวีสี่ประโยคเมื่อครู่แม้จะเป็นเพียงสี่ประโยคสั้นๆแต่ก็ยังคงก้องกังวานอยู่ในหู ทำให้รู้สึกดื่มด่ำ!“ดีๆๆ!”ฮ่องเต้ปรบมือชมเชย ทำลายความเงียบงันเป็นคนแรกทันใดนั้น เหล่าขุนนางฝ่ายบุ๋นที่อยู่ในที่นั้นก็ปรบ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1111
“เสด็จพ่อ เมื่อครู่ที่องค์รัชทายาทกล่าวในบทกวีว่า ลูกหลานล้วนเป็นโจร แม้ว่าเมื่อพิจารณาทั้งเรื่องราวแล้วจะมิได้มีปัญหาใหญ่โตอันใด แต่หากมีผู้ประสงค์ร้ายได้ยินเข้า เกรงว่าจะนำคำว่าโจรนี้ไปขยายความ!” ต้องรู้ว่า ฮ่องเต้ในยุคโบราณนั้นห่วงแหนชื่อเสียงของตนเองยิ่งนัก ด้วยเหตุว่าในประวัติศาสตร์อันยาวนาน ฮ่องเต้ทุกพระองค์ล้วนต้องจารึกเรื่องราวที่สำคัญไว้ ทุกสิ่งล้วนปรากฏบนแผ่นกระดาษ ให้คนรุ่นหลังได้พิจารณาอย่างละเอียด ไม่มีผู้ใดอยากให้ตนเองมีชื่อว่าเป็นฮ่องเต้โจร ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “เจ้ากล่าวถูกต้องแล้ว ด้วยบทกวีที่ได้ในวันนี้ ช่างเป็นโครงเรื่องที่แยบยล วันหน้าจะต้องเลื่องลือไปทั่วหล้า” “แต่หากมีผู้คนหยิบยกขึ้นมากล่าวถึง เกรงว่าจะทำให้ชื่อเสียงของข้าเสียหาย” “เจ้าเก้า เจ้ามีความเห็นอย่างไรในเรื่องนี้?” หลี่หลงหลินพยักหน้า ฮ่องเต้หวู่ตรัสถามตนเช่นนี้ นับว่าให้เกียรติตนอย่างยิ่ง เพียงแค่ต้องการหาทางลง รักษาภาพรวม ขอเพียงตนยอมถอยสักเล็กน้อย ทั้งเอาใจไทเฮา ทั้งรักษาชื่อเสียงของฮ่องเต้หวู่ นี่ในสายตาของผู้คนล้วนเป็นหนทางที่สมบูรณ์แบบ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1112
องค์หญิงใหญ่ขมวดคิ้วมุ่น นางคิดไม่ถึงว่าเรื่องราวจะบานปลายมาถึงเพียงนี้ ทั้งหมดนี้ต้องโทษหลี่เทียนฉี่ที่โง่เขลาเบาปัญญาผู้นี้! หากเขามิได้หาเรื่องจับผิดหลี่หลงหลิน เรื่องราวเหล่านี้จะเกิดขึ้นได้อย่างไร? “สมควรแล้วที่เจ้าสู้หลี่หลงหลินไม่ได้ เจ้ามันคนโง่ที่ไม่มีสมอง!” องค์หญิงใหญ่เดือดดาลยิ่งนัก แทบอยากจะฉีกร่างหลี่เทียนฉี่เป็นชิ้นๆ แต่นางไม่กล้าแสดงอาการในตอนนี้ ฮ่องเต้หวู่ตรัสด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “หากผู้ใดทำเรื่องนี้ จงออกมาสารภาพกับข้าเสียดีๆ ข้าจะถือว่าไม่เอาความ!” “ไม่อย่างนั้น ข้าไม่อาจทนเห็นสิ่งสกปรกแม้เพียงเล็กน้อย!” องค์หญิงใหญ่เดิมทีคิดจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ตราบใดที่ไม่มีหลักฐานชัดเจน แม้ฮ่องเต้จะทรงกริ้วเพียงใด ก็ไม่เกี่ยวข้องอันใดกับตน หลี่หลงหลินเหลือบมององค์หญิงใหญ่ คิดไม่ถึงว่านางจะมีจิตใจที่แข็งแกร่งเพียงนี้ ภูเขาไท่ซานถล่มลงตรงหน้าก็ยังสีหน้าไม่เปลี่ยน! สมแล้วที่เป็นผู้ที่สามารถทำการใหญ่ได้ แต่หลี่หลงหลินได้วางแผนไว้ล่วงหน้าแล้ว เมื่อเข้าสู่แผนการ ก็ไม่มีทางที่จะถอยกลับไปได้โดยสมบูรณ์! ถึงไม่ตายก็ต้องเสียเนื้อเสียหนัง! หลี่หลงหลินทู
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1284
เหล่าขุนนางในราชสำนักต่างส่งเสียงฮือฮาผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนหาใช่จำนวนน้อยๆ ไม่!ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าเย็นชาเจ้ากรมกลาโหมเอ่ยเสียงเนิบนาบ “ฝ่าบาท ตามที่กระหม่อมเห็น ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนนี้คือภัยร้ายที่ซ่อนอยู่ในเมืองหลวง หากจัดการไม่เหมาะสม ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนก่อการจลาจลขึ้น เกรงว่า...”เจ้ากรมกลาโหมไม่กล้ากล่าวอะไรต่อหากเขากล่าวอะไรต่อไปอีก จะต้องทรงพระพิโรธเป็นแน่ แต่ก็จำเป็นต้องทูลเตือนฝ่าบาท ไม่ว่าก่อนหน้านี้หลี่หลงหลินจะเคยทูลรับรองสิ่งใดต่อหน้าฝ่าบาทก็ตาม ก็จำเป็นต้องทำให้ฝ่าบาททรงตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนส่วนใหญ่เป็นพวกที่ควบคุมได้ยาก คนเหล่านี้รวมตัวกันอยู่นอกเมืองหลวงได้สร้างผลกระทบเลวร้ายไม่น้อยแล้ว หากถูกผู้ไม่ประสงค์ดีปลุกปั่น ย่อมเกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่เป็นแน่!แม้ว่าตอนนี้จางไป่เจิงจะนำทัพกลับราชสำนักแล้ว กำลังทหารในเมืองหลวงจะเข้มแข็ง ก็ยังคงเป็นปัญหาที่จัดการได้ยากอยู่ดีเหล่าขุนนางต่างเห็นพ้องต้องกัน“ฝ่าบาท เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชะตาของแคว้นต้าเซี่ย โปรดอย่าได้ทรงประมาทเป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ!”“ใช่พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท ขณะนี้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1283
“อะไรนะ!”ฮ่องเต้หวู่ทรงพระพิโรธอย่างยิ่ง!เขาไม่เคยคาดคิดว่าหลี่หลงหลินจะกล่าววาจาเหลวไหลถึงเพียงนี้ นี่มันยิ่งกว่าการเห็นชีวิตคนเป็นผักปลาเสียอีก! ยามนี้ราษฎรยากจนถึงขั้นไม่มีปัญญาซื้อหาธัญญาหาร แล้วจะมีเนื้อที่ไหนให้กินกัน?เจ้ากรมคลังลดเสียงลง กล่าวว่า “ฝ่าบาท วาจาเหลวไหลเช่นนี้ออกมาจากโอษฐ์ขององค์รัชทายาทจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ ทีแรกกระหม่อมคิดว่าเป็นเพราะตนเองตาฝ้าฟางไป แต่ฎีกาหลายฉบับล้วนรายงานตรงกัน เกรงว่าวาจานี้คงเป็นสิ่งที่องค์รัชทายาทตรัสจริงๆ...”เหล่าขุนนางต่างส่งเสียงฮือฮาคาดไม่ถึงว่าหลี่หลงหลินจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้!ไม่เพียงแต่สร้างความเยือกเย็นในใจของราษฎร ยังสร้างความเยือกเย็นในใจของขุนนางในราชสำนักอีกด้วย นี่คือการกระทำชั่วร้ายที่ยากจะสาธยายให้หมดสิ้น อาลักษณ์จะต้องบันทึกเรื่องนี้ลงในพงศาวดารเป็นแน่ ทำให้ชื่อเสียงของหลี่หลงหลินฉาวโฉ่ไปชั่วกาลนาน!ฮ่องเต้หวู่ส่ายพระพักตร์ ทรงครุ่นคิดในพระทัยไม่ใช่ เจ้าเก้าไม่น่าจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้ อย่างน้อยในเมืองหลวง ราษฎรส่วนใหญ่ก็เคยได้รับความเมตตาจากเขา หรือว่าก่อนหน้านี้เป็นเพียงการแสดง?ฮ่องเต้หวู่ตรัสเสียงเย็น “
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1282
ณ ท้องพระโรงบรรดาขุนนางทั้งหลายต่างสงบเสงี่ยม ก้มหน้าคารวะถวายบังคมฮ่องเต้หวู่ทอดพระเนตรกวาดสายตาไปยังหมู่ขุนนาง พลางตรัสเรียบเรื่อย “เหล่าขุนนางทุกท่าน หากมีเรื่องก็กราบทูล หากไม่มีเรื่องก็เลิกประชุมเถิด”นับตั้งแต่หลี่หลงหลินเดินทางไปยังตงไห่ ราชสำนักก็ดูสงบขึ้นไม่น้อย ฮ่องเต้หวู่ซึ่งแต่เดิมก็เอนเอียงไปทางเก็บตัวเงียบๆ ก็เริ่มชินกับจังหวะสงัดเช่นนี้ ยิ่งตอนนี้จางไป่เจิงนำทัพกลับสู่เมืองหลวง ปัญหากำลังพลไม่พอในเมืองหลวงก็คลี่คลายลง บรรดาขุนนางที่เคยซ่องสุมคิดร้ายในเงามืด ก็พากันลดราวาศอกแต่แล้ว เจ้ากรมคลังก็ก้าวออกมา สีหน้าเคร่งเครียด “ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องจะกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่เห็นเป็นกรมคลัง จึงขมวดคิ้วเบาๆ กล่าวว่า “ว่ามา”แม้ปัญหาเรื่องทหารจะคลี่คลาย แต่เงินในท้องพระคลังก็ยังร่อยหรอ หากกรมคลังเสนอฎีกาเมื่อใด มักไม่พ้นเรื่องเงินไม่พอใช้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขากลัดกลุ้มมาเนิ่นนาน เจ้ากรมคลังกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น “ฝ่าบาท ขณะนี้เขตตงไห่ประสบภาวะขาดแคลนเสบียงจนเกิดทุพภิกขภัย ราษฎรอดอยากปากแห้ง ร้องทุกข์ระงม แต่ละเขตในตงไห่ต่างก็ส่งฎีกาขอความช่วยเหลือจากราชสำนัก...”ฮ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1281
กงซูหว่านมองดูแบบร่าง โครงสร้างเรียบง่ายมาก แต่นางไม่รู้ว่าควรจะเรียกมันว่าอะไรหลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเรียบ “นี่คือกระป๋อง”“กระป๋อง? มันสามารถถนอมอาหารได้หรือเพคะ?”หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย “แน่นอน หากสภาพแวดล้อมเหมาะสม แม้เวลาจะล่วงเลยไปแปดปี สิบปีก็ยังไม่เสีย”“นานขนาดนั้นเชียวหรือเพคะ?”กงซูหว่านเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง ราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยินในความเข้าใจของกงซูหว่าน การเก็บรักษาอาหารได้นานสักไม่กี่เดือนก็ถือว่าน่าทึ่งแล้วหลี่หลงหลินยิ้มบางๆ “ยิ่งไปกว่านั้น ขนาดของกระป๋องยังเล็กกระทัดรัด เหมาะแก่การพกพาในยามออกศึกยิ่งนัก”“หากพี่สะใภ้รองสามารถทำมันขึ้นมาได้ ข้าก็ตั้งใจจะเปิดโรงงานกระป๋องที่ตงไห่ แปรรูปปลาหวงฮื้อใหญ่จำนวนมหาศาลที่จับขึ้นมาโดยเฉพาะ”หลี่หลงหลินยิ้มบาง หากผลิตกระป๋องได้สำเร็จ ก็ไม่ต้องหวั่นไหวต่อภัยแล้งและความอดอยากอีกต่อไปกงซูหว่านยังคงตกตะลึง “โรงงานกระป๋องหรือเพคะ? ถึงข้าจะทำตามแบบได้เป๊ะๆ แล้วจะไปหาคนงานจากที่ใด?”ยามนี้ชาวเมืองตงไห่ต่างก็แย่งกันออกทะเลหาปลา กำลังคนขาดแคลนเป็นอย่างยิ่งหลี่หลงหลินตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องห่วง ให้ชาวตงไห่เขาหาปลากันต่อไ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1280
วันต่อมา ห้องหนังสือจวนอ๋องหลี่หลงหลินยกมือนวดหว่างคิ้ว มือวาดบางอย่างบนกระดาษกงซูหว่านขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง “องค์ชาย หม่อมฉันอิงตามวิธีของท่านแล้ว วันนี้ตั้งใจไปตั้งร้านแผงลอยในบริเวณคนพลุกพล่านเป็นพิเศษ เผยแพร่วิธีทำน้ำแข็งออกไป เหล่าราษฎร์สามารถใช้งานได้ ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความยินดี เพียงแต่บัดนี้เกลือหมางเซียวในร้านขายยาทุกแห่งของตงไห่ไม่เพียงพอ”หลี่หลงหลินพยักหน้า “เผยแพร่ออกไปก็ดีแล้ว เช่นนี้เนื้อปลาของเหล่าราษฎร์ก็สามารถเก็บรักษาได้นานขึ้น ไม่ต้องสิ้นเปลือง”“พี่สะใภ้รองเหนื่อยแล้ว หากนี่คือเมืองหลวง เพียงตีพิมพ์เรียงความในหนังสือพิมพ์ก็เพียงพอแล้ว แต่อยู่ที่ตงไห่ยังต้องให้พี่สะใภ้ออกแรงเหน็ดเหนื่อยด้วยตนเอง”ภายในคำพูดหลี่หลงหลินเปี่ยมความห่วงใย อย่างไรเสียกงซูหว่านก็เป็นสตรีมีพรสวรรค์ไม่ออกนอกบ้าน อยู่แต่ในห้องหอ จู่ๆ ขอให้นางไปสอนวิธีทำน้ำแข็งแก่ราษฎร์ ช่างทำให้อึดอัดคับข้องใจโดยแท้แต่หลี่หลงหลินคิดไปคิดมา ในบรรดาพี่สะใภ้มีเพียงพี่สะใภ้รองเข้าใจวิธีใช้เกลือหมางเซียวทำน้ำแข็ง ทำได้เพียงมอบหน้าที่สำคัญนี้ให้กงซูหว่านหัวเราะเบาๆ “ไม่ลำบากเพคะ จะ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1279
ทุกคนสูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่งโจรสลัดแคว้นโวกั๋วและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นปัญหาแถบชายแดนต้าเซี่ยมานานนับร้อยปี ไม่ใช่ปัญหาที่สามารถจัดการได้อย่างง่ายดายมองออกว่าครั้งนี้เจตจำนงของหลี่หลงหลินยิ่งใหญ่อย่างมาก!หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “หากต้องการกำจัดปัญหาภายนอกจะต้องกำจัดปัญหาภายในก่อน หากต้องการเดินทางบนมหาสมุทร จะต้องจัดการปัญหาตรงหน้าให้เรียบร้อย หาไม่แล้วแผนการเดินเรือจะต้องได้รับผลกระทบแน่”“เป้าหมายสำคัญในการมาตงไห่ครั้งนี้คือพัฒนาศาสตร์ต่อเรือของต้าเซี่ย บัดนี้เรือเหล่านี้ไม่สามารถตอบสนองความต้องการการเดินทางไกลได้ ความแข็งแกร่งหรืออ่อนแอของเรือต้าเซี่ยก็เป็นเหตุผลที่โจรสลัดแคว้นโวกั๋วตงไห่สร้างความวุ่นวาย ได้รับผลประโยชน์มากมายในสงครามทางทะเล ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่สามารถกวาดล้างโจรสลัดแคว้นโวกั๋วที่บุกมาในคราวเดียวได้”“หากยังปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป โจรสลัดแคว้นโวกั๋วก็จะยิ่งกำเริบเสิบสาน อาละวาดอย่างไร้ขอบเขตในทะเลตงไห่ ราษฎร์ตงไห่ก็จะได้รับความเดือดร้อนอย่างหนัก!”“ดังนั้นตราบใดที่สามารถเพิ่มระดับการต่อเรือของต้าเซี่ยได้ โจรสลัดแคว้นโวกั๋วย่อมหายไป ชนิดที่ว่าปราบตงอิ๋
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1278
ปากแดงของเหล่าสะใภ้ขยับเบาๆ ดวงตาสะท้อนความแปลกใจ “เป้าหมายคือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่?”แม้เหล่าสะใภ้ไม่รู้ว่ามหาสมุทรอันกว้างใหญ่คือที่ใด แต่ได้ยินหลี่หลงหลินอธิบาย จะต้องเป็นสถานที่อันงดงามแน่!ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยถาม “องค์ชาย มหาสมุทรกว้างใหญ่มากถึงเพียงนี้ เป้าหมายของพวกเราคือที่ใด?”กงซูหว่านพยักหน้า “ใช่แล้วองค์ชาย ยิ่งไปกว่านั้นระดับการเดินเรือในตอนนี้มากที่สุดก็ไปได้ถึงตงอิ๋ง หากยังไปทางทิศตะวันออก กลับยังไม่มีตัวอย่างมาก่อน”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เป้าหมายของพวกเราก็คือทวีปใหม่! ต้าเซี่ยและทวีปใหม่ห่างกันเพียงมหาสมุทรกั้น ลักษณะทางภูมิศาสตร์ได้เปรียบโดยธรรมชาติ สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือคิดหาทางพัฒนาเรือของต้าเซี่ย ขนวัวม้าสัตว์ใช้แรงงานจำนวนมากเพียงพอไปยังทวีปใหม่”“ขอเพียงมีวัวม้าสัตว์ใช้แรงงาน ต้องการผืนดินมากน้อยเพียงใดก็ย่อมได้ มีผืนดินนับพันลี้ให้ราษฎร์ได้ใช้!”เหล่าสะใภ้ได้ยินภาพที่หลี่หลงหลินอธิบาย ใบหน้าเผยรอยยิ้มเปี่ยมความหวังออกมาสถานที่ที่ไม่มีสงครามและไม่มีความหิวโหยอยู่ห่างเพียงมหาสมุทรกั้น กำลังโบกมือต้อนรับตนเองหลี่หลงหลินเปล่งเสียงเคร่งขรึม “ขอเพียง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1277
“เป็นไปไม่ได้! ดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ ไฉนเลยจะไม่มีคน?”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เหตุที่มีคนน้อยมีเพียงข้อเดียว ตอนนี้พวกเขายังกินไม่อิ่ม”ถ้อยคำนี้ของหลี่หลงหลินดุจฟ้าผ่ากลางวันแสกๆเหล่าพี่สะใภ้ได้ฟังแล้ว คิดว่านี่คล้ายเรื่องเพ้อฝันยามราตรี ดินแดนอุดมสมบูรณ์ถึงเพียงนี้ ถึงขั้นยังมีคนกินข้าวไม่อิ่มท้องอีกหรือ?กงซูหว่านมองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึง เอ่ยถามว่า “องค์ชาย ท่านไม่ได้กำลังล้อพวกเราเล่นหรอกกระมัง? อิงตามคำพูดของท่าน ทวีปใหม่จะต้องอุดมสมบูรณ์อย่างมากแน่ เหตุใดจึงเกิดเหตุการณ์คนกินข้าวไม่อิ่มท้องได้เล่า?”“ใช่แล้วองค์ชาย หม่อมฉันไม่เชื่อ”“หรือว่าดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ พวกเขาไม่สามารถเพาะปลูกได้กันเล่า?”เหล่าพี่สะใภ้ฟังจนอารมณ์ดำดิ่งลงไป ต่างขอให้หลี่หลงหลินพูดออกมาให้ชัดเจน หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “ไม่ใช่พวกเขาไม่เพาะปลูก ทวีปใหม่ดีมากเยี่ยงไร มีเพียงข้อเดียวที่ไม่ดี ก็คือไม่มีวัวไม่มีม้า ไม่มีสัตว์ใช้แรงงาน”ดวงตาของเหล่าสะใภ้ทอประกายระยับ ประคองใบหน้างดงามรับฟังเงียบๆ“ดังนั้นตอนนี้พวกเขายังหยุดอยู่ที่ใช้มีดถางป่าเผาไร่เพาะปลูก ใช้วิธีการพื้นฐานที่สุดในการ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
