เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 233
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 234
“ผู้ตรวจการกองทัพ...”ฮ่องเต้หวู่พึมพำอย่างครุ่นคิดข้อเสนอของเว่ยซวินนั้นถูกใจฮ่องเต้หวู่จริงๆอย่างแรก สามารถตรวจสอบทุกการเคลื่อนไหวของหลี่หลงหลินได้สองมันสามารถช่วยให้เขาสำรวม ไม่กระทำผิดอย่างเหิมเกริมอย่างไรก็ตาม ฮ่องเต้หวู่ไม่มีลูกน้องที่พอให้เชื่อใจได้มากนัก ผู้ตรวจการกองทัพที่เหมาะสมอยู่ น้อยเสียยิ่งกว่าน้อยเขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามว่า “สหาย เจ้ามีตัวเลือกที่เหมาะสมหรือไม่?”เว่ยซวินรู้สึกยินดีเป็นอย่างมากฮ่องเต้หวู่ใจอ่อนอย่างที่คาด ทั้งหมดกำลังเป็นไปตามเรื่องราวที่เขาวางเอาไว้!แต่สีหน้าของเขาไม่ได้เปลี่ยนแปลง กลับขมวดคิ้วกล่าวว่า “ทูลฝ่าบาท กระหม่อมยังนึกไม่ออกตอนนี้...”เมื่อฮ่องเต้หวู่มีสีหน้าผิดหวัง เว่ยซวินก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง “แต่ว่าในกรมกลาโหมมีชายหนุ่มที่มีความสามารถอยู่หลายครั้ง กระหม่อมมีข้อมูลของพวกเขาอยู่บ้าง ฝ่าบาททรงทอดพระเนตรดูพ่ะย่ะค่ะ...”รุ่นเยาว์ที่มีพรสวรรค์คือลูกชายบุญธรรมของเว่ยซวินอย่างไรก็ตาม เว่ยซวินตั้งใจบอกว่าเป็นคนของกลมกลาโหม เพื่อทำให้ตัวเองบริสุทธิ์ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า รับสิ่งที่เว่ยซวินมอบให้ อ่านอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงกล
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 235
หากจะบอกว่ารังแกเบื้องบน ก็คงมีเพียงฮ่องเต้คนเดียวเท่านั้นที่ยังโง่!ฮ่องเต้หวู่ตะลึง หลังจากเงียบอยู่นานก็พูดว่า “เรื่องนี้ ช่างมันไปก่อนเถอะ! อย่าเพิ่งไปตรวจสอบ! อย่างไรเสีย ตู้เหวินยวนจะไม่มีวันเลิกราแน่ จะต้องใช้โอกาสนี้โจมตีเจ้า…”“แต่เจ้าไม่ต้องกังวล!”“ฎีกาฟ้องร้องของพวกเขา ข้าจะเก็บเอาไว้ไม่ส่งไป เจ้าไม่จำเป็นต้องสนใจข่าวลือเหล่านี้!”หลี่หลงหลินซาบซึ้งใจ ยกมือขึ้นคำนับกล่าวว่า “ลูกขอบพระทัยเสด็จพ่อ!”ฮ่องเต้หวู่ตรัสขึ้นมาอีกครั้ง “แต่หากเรื่องนี้มันวุ่นวายมากเกินไป จะต้องเกิดเสียงวิพากษ์วิจารณ์แน่! สหายเว่ยเพิ่งจะเสนอความคิดให้ข้าฟัง ว่าจะจัดผู้ตรวจการกองทัพไปที่ค่ายของเจ้าสองสามคน เข้าไปตรวจตราเพียงในนามเท่านั้น เจ้าจะยินดีหรือไม่?”ผู้ตรวจตรากองทัพ?หลี่หลงหลินเงยหน้าขึ้นและมองไปที่เว่ยซวินด้วยความประหลาดใจในที่สุด สุนัขขันทีตัวนี้ก็ข่มกลั้นเอาไว้ไม่ได้แล้วสินะ จึงอยากจะลงมือกับตนแล้ว!ขณะที่หลี่หลงหลินอยู่ในกองทัพตระกูลซู เขาก็คือผู้ตรวจการกองทัพเขาคุ้นเคยกับวิธีการนี้เป็นอย่างดีเลยล่ะพูดตามตรง ฮ่องเต้หวู่ไม่เชื่อใจแม่ทัพ ดังนั้นจึงส่งสายลับสองสามคนไปจับตาดูอย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 236
เว่ยซวินส่ายหัวกล่าวว่า “ท่านดูองค์ชายเก้าสิพ่ะย่ะค่ะ พูดไร้สาระอะไรกัน!”ฮ่องเต้หวู่ถอนหายใจ “เจ้าเก้า ข้ารู้ว่าเจ้าไม่อยากให้ผู้อื่นไปยุ่งเกี่ยวกับงานทหารในกองทัพของเจ้า แต่เจ้าต้องอยู่ในความเป็นจริง...”หลี่หลงหลินกล่าวโดยไม่คิดด้วยเสียงทุ้ม “เสด็จพ่อ! ลูกยินดีทำหน้าที่ตามคำสั่งที่ได้รับมอบหมายให้สำเร็จ! หากภายในสามวันนี้ ลูกยังไม่ทหารที่เป็นบัณฑิตจอหงวน ลูกยินดีรับโทษพ่ะย่ะค่ะ!”ฮ่องเต้หวู่โบกมือ “เรื่องลงโทษ ไม่จำเป็นแล้ว! หากเจ้าทำไม่ได้ตามที่พูด ภายในสามวัน ข้าจะส่งผู้ตรวจการกองทัพไปที่ค่ายทหารของเจ้า และเจ้าห้ามปฏิเสธเด็ดขาด!”หลี่หลงหลินโค้งคำนับ “ลูกน้อมรับบัญชาพ่ะย่ะค่ะ! ตอนนี้ดึกแล้ว ลูกขอทูลลา เสด็จพ่อทรงรีบพักผ่อนนะพ่ะย่ะค่ะ!”ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรมากเว่ยซวินมองร่างที่จากไปของหลี่หลงหลิน บนมุมปากพลันฉายรอยยิ้มเหยียดหยามองค์ชายเก้าเอ๋ยองค์ชายเก้า!เจ้าไม่รู้ว่าชื่อเสียงของเจ้ามันแย่แค่ไหนในหมู่บัณฑิต!บัณฑิตจอหงวนใช่ว่าจะหาได้ง่ายๆ หรือ?อย่าว่าแต่สามวัน!ต่อให้สามปี!หลี่หลงหลินก็หาไม่เจอ!สถานการณ์ทั้งหมดถูกตัดสินเช่นนี้เขาต้องรอเพียงสามวันเท
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 237
หลิ่วหรูเยียนสะบัดแขนเสื้อ แล้วไล่แขกอย่างเย็นชา “เจ้าเองก็เห็นแล้ว ข้าไม่ได้เป็นอะไร! เจ้าควรรีบไป เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นเข้า มันจะทำลายชื่อเสียงของข้า!”หลี่หลงหลินส่ายหัว มองดูกรรไกรในมือของหลิ่วหรูเยียน แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มขมขื่น “พี่สะใภ้สี่ ถ้าเจ้าไม่เป็นไรจริงๆ เหตุใดถึงได้พกอาวุธเช่นนี้ไว้ข้างกาย? เจ้า...คงไม่ได้คิดสั้นใช่หรือไม่?”สีหน้าของหลิ่วหรูเยียนเปลี่ยนไปหลี่หลงหลินกล่าวสิ่งที่นางคิดในใจถูกต้องแล้วที่จริงแล้ว หลิ่วหรูเยียนนอนไปแล้ว แต่ในความฝันนางเห็นใบหน้าเศร้าโศกที่เต็มไปด้วยเลือดของท่านพี่สี่ นางตื่นขึ้นมาทันทีและนอนไม่หลับอีก ดังนั้นนางจึงทำได้เพียงดีดพิณเพื่อแสดงความโศกเศร้าของนางสุดท้าย หลิ่วหรูเยียนก็ไม่สามารถถอนตัวออกมาจากความเจ็บปวดนั้นได้ และคิดสั้นจริงๆถ้าหลี่หลงหลินไม่ได้บุกเข้ามาอย่างกะทันหันเช่นนี้หลิ่วหรูเยียนอาจฆ่าตัวตายไปแล้วด้วยวิธีนี้ หลี่หลงหลินถือว่าได้ช่วยชีวิตตนแล้ว!ใบหน้าของหลิ่วหรูเยียนอ่อนลงเล็กน้อย “องค์ชายเก้า คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะเป็นผู้ฟังของข้า...”หลี่หลงหลินกล่าวว่า “พี่สะใภ้สี่ ข้าเข้าใจความเศร้าโศกในใจของเจ้า! แต่ท่านพี่สี่ท
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 238
หลี่หลงหลินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ฉาวโฉ่แล้วจะกลัวอะไร? ก็เหมือนกับเต้าหู้เหม็น ยิ่งเหม็น คนก็ยิ่งชอบ!”หลิ่วหรูเยียนมีสีหน้าจนใจ “บัณฑิตสติฟั่นเฟือนพวกนั้นล้วนดูแคลนพวกราชวงศ์! ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาคิดว่าตัวเองเก่งก็เลยหยิ่งผยอง ไม่เห็นอะไรอยู่ในสายตา! สำหรับคนที่ไม่มีพรสวรรค์ พวกเขายิ่งไม่อยากพูดกับเจ้าแม้แต่ประโยคเดียว!”หลี่หลงหลินกลับไม่ได้รู้สึกตื่นตระหนก “ถ้าอย่างนั้นข้าก็ใช้ความสามารถไปเกลี้ยกล่อมให้พวกเขายอมได้! บุรุษ ความหมายที่สำคัญที่สุด...”หลิ่วหรูเยียนเหลือบมองหลี่หลงหลิน “เหตุใดข้าถึงดูไม่ออก เจ้ามีความหมายอันใด?”หลี่หลงหลินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “นั่นเพราะเจ้าไม่เข้าใจข้า! ข้าก็เหมือนเต้าหู้เหม็น ยิ่งเหม็น ก็ยิ่งกินอร่อย!”หลิ่วหรูเยียนรู้สึกจนใจมาก “องค์ชายเก้า พวกเราอย่าพูดถึงเต้าหู้เหม็นเลยได้หรือไม่? เจ้าบอกข้ามาตรงๆ เถอะ อยากให้ข้าช่วยอะไร?”หลี่หลงหลินมาที่หน้าต่างและเงยหน้าขึ้นมองดวงจันทร์ที่สว่างไสวอยู่นอกหน้าต่าง “แสงจันทร์กำลังสว่างพอดี ช่างเป็นช่วงเวลาที่ดีและทิวทัศน์ที่งดงามจริงๆ คืนมะรืนนี้ เป็นวันพระจันทร์เต็มดวง จัดการบทกวี เชิญบัณฑิตสติฟั่นเฟือนเหล่านั้นมาเ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 239
กลุ่มคนต่างก็ส่งเสียงร้องดีใจขึ้นมา และรีบก้าวขึ้นไปช่วยพยุงบัณฑิตหนุ่มพร้อมกับปัดสิ่งสกปรกบนตัวของเขาบัณฑิตนามว่าหนิงชิงโหว แม้ว่าจะดูทรุดโทรม แต่ชื่อเสียงก็ยังโด่งดังเป็นบัณฑิตหยิ่งยโสผู้มีชื่อเสียงอันดับหนึ่งในใต้หล้า!หนิงชิงโหวเปี่ยมไปด้วยความสามารถ เปี่ยมไปด้วยความรู้ด้านวรรณกรรม ด้วยความสามารถของบัณฑิตจอหงวน ครั้งหนึ่งเคยเป็นบัณฑิตดีเด่นในสถาบัน ได้รับการยกย่องจากบัณฑิตทุกคนน่าเสียดายที่มีขุนนางทุจริตเปลี่ยนกระดาษสอบของเขา ให้ลูกชายของตัวเองสอบได้คะแนนสูงกลายเป็นบัณฑิตจอหงวน ส่วนหนิงชิงโหวก็สอบตก!หลังจากที่หนิงชิงโหวรู้ความจริง เขาก็เดือดดาลอย่างหนัก ไปร้องทุกข์ที่ศาลาว่าการ ต้องการความยุติธรรมแต่สุดท้ายแล้ว หนิงชิงโหวไม่เพียงแต่ถูกทุบปางตายเท่านั้น แม้แต่รายชื่อของบัณฑิตเขาก็ถูกปลดออก ปัจจุบันนี้จึงไม่สามารถเข้าร่วมการสอบขุนนางได้อีก!หนิงชิงโหวรู้สึกท้อแท้มากจนไม่มีหน้ากลับบ้านเกิดเมืองนอน ทำได้เพียงเตร็ดเตร่อยู่บนหอนางโลม อาศัยการสนับสนุนจากหญิงคณิกา ใช้ชีวิตแบบซังกะตาย เอาตัวรอดไปวันๆหลิ่วหรูเยียนชื่นชมพรสวรรค์ของหนิงชิงโหว เคยให้การช่วยเหลือเขาไม่เพียงแค่หนึ่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 240
ในชั่วพริบตาถึงวันงานเลี้ยงบทกวีพระจันทร์ส่องสว่างลอยเด่นอยู่บนฟ้าในสวนดอกไม้จวนตระกูลซู เต็มไปด้วยแขกคนรู้จักหนิงชิงโหวพาเหล่าบัณฑิตมาที่นี่เพื่อให้เกียรติหลิ่วหรูเยียนหลิ่วหรูเยียนมีความสุขมากที่ได้เห็นเพื่อนเก่าของนาง ความเศร้าโศกบนใบหน้านางก็ถูกปัดเป่าหายไป นางต่อบทกวีกับทุกคน พูดคุยถึงบทประพันธ์ต่างๆ อย่างมีความสุข!หลังจากดื่มไปสามรอบหนิงชิงโหวก็เริ่มเมาบ้างแล้ว เขามองไปรอบๆ ก็เห็นเพียงหญิงสาวในตระกูลซูเท่านั้น ไม่มีบุรุษแม้แต่คนเดียว และยิ่งกว่านั้นก็ไม่เห็นเงาร่างขององค์ชายเก้าหลี่หลงหลินผู้นั้นเลยหนิงชิงโหวยกมุมปากยิ้ม “แม่นางหรูเยียน เหตุใดถึงไม่เห็นองค์ชายเก้า? หรือว่าเขาจะกลัวขายหน้า เลยไม่กล้าโผล่หน้าออกมา?”“ฮ่าๆๆๆ...” “เหตุใดองค์ชายเก้าถึงได้เหมือนพวกสตรีเช่นนี้!”“แต่งบทกวีไม่เป็นก็ช่างเถอะ ขนาดหน้าก็ยังไม่กล้าโผล่มาให้เห็น ช่างน่าขายหน้าจริงๆ!”“คนสวะเช่นนี้ นอกจากเกิดมาโชคดีแล้ว ก็ไม่มีอะไรดีเลย!”เหล่าบัณฑิตที่หยิ่งยโสทุกคนต่างก็หัวเราะกันอย่างได้ใจ ไม่มีความปรานีต่อหลี่หลงหลินเลยแม้แต่น้อยลั่วอวี้จู๋และซูเฟิ่งหลิงก็อยู่ด้วย สีหน้าของพวกนางตอนน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 241
ซูเฟิ่งหลิงมองไปที่หลี่หลงหลินเงียบๆ ก่อนจะพบว่าเขาผิดปกติอย่างยิ่งโดยปกติแล้ว หลี่หลงหลินที่อยู่ยืนตรงต่อหน้าซูเฟิ่งหลิง เอาแน่เอานอนไม่ได้ ชอบหาเรื่องนางตลอด คอยล้อเลียนนางอยู่เสมอ เหมือนเด็กไม่มีผิดวันนี้หลี่หลงหลินกลับดูจริงจังมา ไร้ท่าทางล้อเล่น แม้แต่ตอนเดินใบหน้าก็เรียบตรง เขาก็ยังสง่างามมาก!“บุรุษที่องอาจ หล่อเหลานัก!” ซูเฟิ่งหลิงน้ำลายไหลอย่างอดไม่ได้ชุมนุมบทกวีกำลังดำเนินไปอย่างคึกคักหนิงชิงโหวสมแล้วที่เป็นคนบ้าแห่งใต้หล้า มากความสามารถ สร้างกลอนงดงามออกมาได้ไม่เพียงแต่ดวงตางามของหลิ่วหรูเยียนที่ไหวระริก แม้แต่มือก็ยังปรบไม่หยุดแม้แต่ลั่วอวี้จู๋ก็พยักหน้าซ้ำๆนามของคน เงาของพฤกษ์หนิงชิงโหวเป็นอัจฉริยะอย่างแท้จริง ดีกว่าขุนนางในราชสำนักที่ดีแต่เอาหน้าประดับบารมี ไม่มีประโยชน์เท่าใดนักในเวลาเดียวกัน ลั่วอวี้จู๋ก็รู้สึกเศร้าในใจชายหนุ่มผู้มีความสามารถเช่นนี้ กลับไม่สามารถนำมาใช้งานได้ ทำได้เพียงดื่มด่ำกับฉากหน้าที่แสดง ละทิ้งเจตจำนง ยอมทำลายตนเองไม่ใช่เพียงแค่ความเศร้าของหนิงชิงโหวแต่เป็นความเศร้าของทั้งยุคสมัย!แคว้นต้าเซี่ยที่ยิ่งใหญ่สูญเสียดวงอาทิต
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1284
เหล่าขุนนางในราชสำนักต่างส่งเสียงฮือฮาผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนหาใช่จำนวนน้อยๆ ไม่!ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าเย็นชาเจ้ากรมกลาโหมเอ่ยเสียงเนิบนาบ “ฝ่าบาท ตามที่กระหม่อมเห็น ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนนี้คือภัยร้ายที่ซ่อนอยู่ในเมืองหลวง หากจัดการไม่เหมาะสม ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนก่อการจลาจลขึ้น เกรงว่า...”เจ้ากรมกลาโหมไม่กล้ากล่าวอะไรต่อหากเขากล่าวอะไรต่อไปอีก จะต้องทรงพระพิโรธเป็นแน่ แต่ก็จำเป็นต้องทูลเตือนฝ่าบาท ไม่ว่าก่อนหน้านี้หลี่หลงหลินจะเคยทูลรับรองสิ่งใดต่อหน้าฝ่าบาทก็ตาม ก็จำเป็นต้องทำให้ฝ่าบาททรงตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนส่วนใหญ่เป็นพวกที่ควบคุมได้ยาก คนเหล่านี้รวมตัวกันอยู่นอกเมืองหลวงได้สร้างผลกระทบเลวร้ายไม่น้อยแล้ว หากถูกผู้ไม่ประสงค์ดีปลุกปั่น ย่อมเกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่เป็นแน่!แม้ว่าตอนนี้จางไป่เจิงจะนำทัพกลับราชสำนักแล้ว กำลังทหารในเมืองหลวงจะเข้มแข็ง ก็ยังคงเป็นปัญหาที่จัดการได้ยากอยู่ดีเหล่าขุนนางต่างเห็นพ้องต้องกัน“ฝ่าบาท เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชะตาของแคว้นต้าเซี่ย โปรดอย่าได้ทรงประมาทเป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ!”“ใช่พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท ขณะนี้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1283
“อะไรนะ!”ฮ่องเต้หวู่ทรงพระพิโรธอย่างยิ่ง!เขาไม่เคยคาดคิดว่าหลี่หลงหลินจะกล่าววาจาเหลวไหลถึงเพียงนี้ นี่มันยิ่งกว่าการเห็นชีวิตคนเป็นผักปลาเสียอีก! ยามนี้ราษฎรยากจนถึงขั้นไม่มีปัญญาซื้อหาธัญญาหาร แล้วจะมีเนื้อที่ไหนให้กินกัน?เจ้ากรมคลังลดเสียงลง กล่าวว่า “ฝ่าบาท วาจาเหลวไหลเช่นนี้ออกมาจากโอษฐ์ขององค์รัชทายาทจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ ทีแรกกระหม่อมคิดว่าเป็นเพราะตนเองตาฝ้าฟางไป แต่ฎีกาหลายฉบับล้วนรายงานตรงกัน เกรงว่าวาจานี้คงเป็นสิ่งที่องค์รัชทายาทตรัสจริงๆ...”เหล่าขุนนางต่างส่งเสียงฮือฮาคาดไม่ถึงว่าหลี่หลงหลินจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้!ไม่เพียงแต่สร้างความเยือกเย็นในใจของราษฎร ยังสร้างความเยือกเย็นในใจของขุนนางในราชสำนักอีกด้วย นี่คือการกระทำชั่วร้ายที่ยากจะสาธยายให้หมดสิ้น อาลักษณ์จะต้องบันทึกเรื่องนี้ลงในพงศาวดารเป็นแน่ ทำให้ชื่อเสียงของหลี่หลงหลินฉาวโฉ่ไปชั่วกาลนาน!ฮ่องเต้หวู่ส่ายพระพักตร์ ทรงครุ่นคิดในพระทัยไม่ใช่ เจ้าเก้าไม่น่าจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้ อย่างน้อยในเมืองหลวง ราษฎรส่วนใหญ่ก็เคยได้รับความเมตตาจากเขา หรือว่าก่อนหน้านี้เป็นเพียงการแสดง?ฮ่องเต้หวู่ตรัสเสียงเย็น “
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1282
ณ ท้องพระโรงบรรดาขุนนางทั้งหลายต่างสงบเสงี่ยม ก้มหน้าคารวะถวายบังคมฮ่องเต้หวู่ทอดพระเนตรกวาดสายตาไปยังหมู่ขุนนาง พลางตรัสเรียบเรื่อย “เหล่าขุนนางทุกท่าน หากมีเรื่องก็กราบทูล หากไม่มีเรื่องก็เลิกประชุมเถิด”นับตั้งแต่หลี่หลงหลินเดินทางไปยังตงไห่ ราชสำนักก็ดูสงบขึ้นไม่น้อย ฮ่องเต้หวู่ซึ่งแต่เดิมก็เอนเอียงไปทางเก็บตัวเงียบๆ ก็เริ่มชินกับจังหวะสงัดเช่นนี้ ยิ่งตอนนี้จางไป่เจิงนำทัพกลับสู่เมืองหลวง ปัญหากำลังพลไม่พอในเมืองหลวงก็คลี่คลายลง บรรดาขุนนางที่เคยซ่องสุมคิดร้ายในเงามืด ก็พากันลดราวาศอกแต่แล้ว เจ้ากรมคลังก็ก้าวออกมา สีหน้าเคร่งเครียด “ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องจะกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่เห็นเป็นกรมคลัง จึงขมวดคิ้วเบาๆ กล่าวว่า “ว่ามา”แม้ปัญหาเรื่องทหารจะคลี่คลาย แต่เงินในท้องพระคลังก็ยังร่อยหรอ หากกรมคลังเสนอฎีกาเมื่อใด มักไม่พ้นเรื่องเงินไม่พอใช้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขากลัดกลุ้มมาเนิ่นนาน เจ้ากรมคลังกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น “ฝ่าบาท ขณะนี้เขตตงไห่ประสบภาวะขาดแคลนเสบียงจนเกิดทุพภิกขภัย ราษฎรอดอยากปากแห้ง ร้องทุกข์ระงม แต่ละเขตในตงไห่ต่างก็ส่งฎีกาขอความช่วยเหลือจากราชสำนัก...”ฮ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1281
กงซูหว่านมองดูแบบร่าง โครงสร้างเรียบง่ายมาก แต่นางไม่รู้ว่าควรจะเรียกมันว่าอะไรหลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเรียบ “นี่คือกระป๋อง”“กระป๋อง? มันสามารถถนอมอาหารได้หรือเพคะ?”หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย “แน่นอน หากสภาพแวดล้อมเหมาะสม แม้เวลาจะล่วงเลยไปแปดปี สิบปีก็ยังไม่เสีย”“นานขนาดนั้นเชียวหรือเพคะ?”กงซูหว่านเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง ราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยินในความเข้าใจของกงซูหว่าน การเก็บรักษาอาหารได้นานสักไม่กี่เดือนก็ถือว่าน่าทึ่งแล้วหลี่หลงหลินยิ้มบางๆ “ยิ่งไปกว่านั้น ขนาดของกระป๋องยังเล็กกระทัดรัด เหมาะแก่การพกพาในยามออกศึกยิ่งนัก”“หากพี่สะใภ้รองสามารถทำมันขึ้นมาได้ ข้าก็ตั้งใจจะเปิดโรงงานกระป๋องที่ตงไห่ แปรรูปปลาหวงฮื้อใหญ่จำนวนมหาศาลที่จับขึ้นมาโดยเฉพาะ”หลี่หลงหลินยิ้มบาง หากผลิตกระป๋องได้สำเร็จ ก็ไม่ต้องหวั่นไหวต่อภัยแล้งและความอดอยากอีกต่อไปกงซูหว่านยังคงตกตะลึง “โรงงานกระป๋องหรือเพคะ? ถึงข้าจะทำตามแบบได้เป๊ะๆ แล้วจะไปหาคนงานจากที่ใด?”ยามนี้ชาวเมืองตงไห่ต่างก็แย่งกันออกทะเลหาปลา กำลังคนขาดแคลนเป็นอย่างยิ่งหลี่หลงหลินตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องห่วง ให้ชาวตงไห่เขาหาปลากันต่อไ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1280
วันต่อมา ห้องหนังสือจวนอ๋องหลี่หลงหลินยกมือนวดหว่างคิ้ว มือวาดบางอย่างบนกระดาษกงซูหว่านขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง “องค์ชาย หม่อมฉันอิงตามวิธีของท่านแล้ว วันนี้ตั้งใจไปตั้งร้านแผงลอยในบริเวณคนพลุกพล่านเป็นพิเศษ เผยแพร่วิธีทำน้ำแข็งออกไป เหล่าราษฎร์สามารถใช้งานได้ ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความยินดี เพียงแต่บัดนี้เกลือหมางเซียวในร้านขายยาทุกแห่งของตงไห่ไม่เพียงพอ”หลี่หลงหลินพยักหน้า “เผยแพร่ออกไปก็ดีแล้ว เช่นนี้เนื้อปลาของเหล่าราษฎร์ก็สามารถเก็บรักษาได้นานขึ้น ไม่ต้องสิ้นเปลือง”“พี่สะใภ้รองเหนื่อยแล้ว หากนี่คือเมืองหลวง เพียงตีพิมพ์เรียงความในหนังสือพิมพ์ก็เพียงพอแล้ว แต่อยู่ที่ตงไห่ยังต้องให้พี่สะใภ้ออกแรงเหน็ดเหนื่อยด้วยตนเอง”ภายในคำพูดหลี่หลงหลินเปี่ยมความห่วงใย อย่างไรเสียกงซูหว่านก็เป็นสตรีมีพรสวรรค์ไม่ออกนอกบ้าน อยู่แต่ในห้องหอ จู่ๆ ขอให้นางไปสอนวิธีทำน้ำแข็งแก่ราษฎร์ ช่างทำให้อึดอัดคับข้องใจโดยแท้แต่หลี่หลงหลินคิดไปคิดมา ในบรรดาพี่สะใภ้มีเพียงพี่สะใภ้รองเข้าใจวิธีใช้เกลือหมางเซียวทำน้ำแข็ง ทำได้เพียงมอบหน้าที่สำคัญนี้ให้กงซูหว่านหัวเราะเบาๆ “ไม่ลำบากเพคะ จะ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1279
ทุกคนสูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่งโจรสลัดแคว้นโวกั๋วและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นปัญหาแถบชายแดนต้าเซี่ยมานานนับร้อยปี ไม่ใช่ปัญหาที่สามารถจัดการได้อย่างง่ายดายมองออกว่าครั้งนี้เจตจำนงของหลี่หลงหลินยิ่งใหญ่อย่างมาก!หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “หากต้องการกำจัดปัญหาภายนอกจะต้องกำจัดปัญหาภายในก่อน หากต้องการเดินทางบนมหาสมุทร จะต้องจัดการปัญหาตรงหน้าให้เรียบร้อย หาไม่แล้วแผนการเดินเรือจะต้องได้รับผลกระทบแน่”“เป้าหมายสำคัญในการมาตงไห่ครั้งนี้คือพัฒนาศาสตร์ต่อเรือของต้าเซี่ย บัดนี้เรือเหล่านี้ไม่สามารถตอบสนองความต้องการการเดินทางไกลได้ ความแข็งแกร่งหรืออ่อนแอของเรือต้าเซี่ยก็เป็นเหตุผลที่โจรสลัดแคว้นโวกั๋วตงไห่สร้างความวุ่นวาย ได้รับผลประโยชน์มากมายในสงครามทางทะเล ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่สามารถกวาดล้างโจรสลัดแคว้นโวกั๋วที่บุกมาในคราวเดียวได้”“หากยังปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป โจรสลัดแคว้นโวกั๋วก็จะยิ่งกำเริบเสิบสาน อาละวาดอย่างไร้ขอบเขตในทะเลตงไห่ ราษฎร์ตงไห่ก็จะได้รับความเดือดร้อนอย่างหนัก!”“ดังนั้นตราบใดที่สามารถเพิ่มระดับการต่อเรือของต้าเซี่ยได้ โจรสลัดแคว้นโวกั๋วย่อมหายไป ชนิดที่ว่าปราบตงอิ๋
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1278
ปากแดงของเหล่าสะใภ้ขยับเบาๆ ดวงตาสะท้อนความแปลกใจ “เป้าหมายคือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่?”แม้เหล่าสะใภ้ไม่รู้ว่ามหาสมุทรอันกว้างใหญ่คือที่ใด แต่ได้ยินหลี่หลงหลินอธิบาย จะต้องเป็นสถานที่อันงดงามแน่!ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยถาม “องค์ชาย มหาสมุทรกว้างใหญ่มากถึงเพียงนี้ เป้าหมายของพวกเราคือที่ใด?”กงซูหว่านพยักหน้า “ใช่แล้วองค์ชาย ยิ่งไปกว่านั้นระดับการเดินเรือในตอนนี้มากที่สุดก็ไปได้ถึงตงอิ๋ง หากยังไปทางทิศตะวันออก กลับยังไม่มีตัวอย่างมาก่อน”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เป้าหมายของพวกเราก็คือทวีปใหม่! ต้าเซี่ยและทวีปใหม่ห่างกันเพียงมหาสมุทรกั้น ลักษณะทางภูมิศาสตร์ได้เปรียบโดยธรรมชาติ สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือคิดหาทางพัฒนาเรือของต้าเซี่ย ขนวัวม้าสัตว์ใช้แรงงานจำนวนมากเพียงพอไปยังทวีปใหม่”“ขอเพียงมีวัวม้าสัตว์ใช้แรงงาน ต้องการผืนดินมากน้อยเพียงใดก็ย่อมได้ มีผืนดินนับพันลี้ให้ราษฎร์ได้ใช้!”เหล่าสะใภ้ได้ยินภาพที่หลี่หลงหลินอธิบาย ใบหน้าเผยรอยยิ้มเปี่ยมความหวังออกมาสถานที่ที่ไม่มีสงครามและไม่มีความหิวโหยอยู่ห่างเพียงมหาสมุทรกั้น กำลังโบกมือต้อนรับตนเองหลี่หลงหลินเปล่งเสียงเคร่งขรึม “ขอเพียง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1277
“เป็นไปไม่ได้! ดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ ไฉนเลยจะไม่มีคน?”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เหตุที่มีคนน้อยมีเพียงข้อเดียว ตอนนี้พวกเขายังกินไม่อิ่ม”ถ้อยคำนี้ของหลี่หลงหลินดุจฟ้าผ่ากลางวันแสกๆเหล่าพี่สะใภ้ได้ฟังแล้ว คิดว่านี่คล้ายเรื่องเพ้อฝันยามราตรี ดินแดนอุดมสมบูรณ์ถึงเพียงนี้ ถึงขั้นยังมีคนกินข้าวไม่อิ่มท้องอีกหรือ?กงซูหว่านมองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึง เอ่ยถามว่า “องค์ชาย ท่านไม่ได้กำลังล้อพวกเราเล่นหรอกกระมัง? อิงตามคำพูดของท่าน ทวีปใหม่จะต้องอุดมสมบูรณ์อย่างมากแน่ เหตุใดจึงเกิดเหตุการณ์คนกินข้าวไม่อิ่มท้องได้เล่า?”“ใช่แล้วองค์ชาย หม่อมฉันไม่เชื่อ”“หรือว่าดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ พวกเขาไม่สามารถเพาะปลูกได้กันเล่า?”เหล่าพี่สะใภ้ฟังจนอารมณ์ดำดิ่งลงไป ต่างขอให้หลี่หลงหลินพูดออกมาให้ชัดเจน หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “ไม่ใช่พวกเขาไม่เพาะปลูก ทวีปใหม่ดีมากเยี่ยงไร มีเพียงข้อเดียวที่ไม่ดี ก็คือไม่มีวัวไม่มีม้า ไม่มีสัตว์ใช้แรงงาน”ดวงตาของเหล่าสะใภ้ทอประกายระยับ ประคองใบหน้างดงามรับฟังเงียบๆ“ดังนั้นตอนนี้พวกเขายังหยุดอยู่ที่ใช้มีดถางป่าเผาไร่เพาะปลูก ใช้วิธีการพื้นฐานที่สุดในการ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
