ตอนที่ 104 เผชิญหน้า

ในยามค่ำคืนที่ท้องฟ้ามืดมิดและความเงียบสงัดครอบงำทุกสิ่ง ซุนฮ่าวถูกขังอยู่ในกรงประจานกลางตำหนักอสรพิษ ภาพของเขาที่ถูกแขวนอยู่ในกรงอย่างน่าสมเพชสร้างความสะเทือนใจให้กับผู้คนที่เดินผ่านไปมา ความภาคภูมิใจที่เคยมีกลับกลายเป็นเพียงแค่ความสูญเสียที่ไม่สามารถย้อนกลับไปได้ ทุกท่วงท่าของเขาเต็มไปด้วยความอับอายและความสิ้นหวัง ท่ามกลางสายตาของผู้คนที่มองมา บางคนมองด้วยความเยาะเย้ย ขณะที่บางคนหัวเราะสะใจ ท่านอ๋อง ฟู่หยางเซินต้องการให้ทุกคนเห็นถึงจุดจบของคนที่กล้าท้าทายเขา และซุนฮ่าวก็ต้องรับโทษที่เหมาะสมกับการกระทำของเขา

เสียงกระซิบและการพูดถึงการล่มสลายของตระกูลซุนดังกระจายไปทั่วทั้งเมืองหลวง ไม่มีใครคาดคิดว่าผู้นำของตระกูลซุนจะตกต่ำเช่นนี้ ทุกคนต่างพากันพูดถึงและสนทนาเกี่ยวกับการที่ซุนฮ่าวถูกลงโทษอย่างรุนแรง ซุนฮ่าวเองรู้ดีว่าเขาไม่เหลือทางเลือกแล้ว เมื่อท่านอ๋องออกคำสั่งให้เขาถูกประจานกลางเมืองเพียงเพื่อเป็นการเตือนผู้คนในเมืองเกี่ยวกับการท้าทายอำนาจของท่านอ๋อง

ท่านอ๋อง ฟู่หยางเซินได้อธิบายแก่ผู้คนถึงเหตุผลที่ทำให้ซุนฮ่าวตกอยู่ในสภาพนี้ด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "ซุนฮ่าวติดหนี้พนันจนไม่สามารถใช้หนี้ได้ ตระกูลของมันถูกยึดทรัพย์แล้วหนี้ก็ยังไม่หมด จึงต้องรับโทษตามที่เห็นสมควร" คำอธิบายของท่านอ๋องสะท้อนถึงการควบคุมอำนาจที่ไม่เพียงแค่ทำลายชีวิตของซุนฮ่าว แต่ยังเป็นการแสดงให้เห็นว่าใครที่ท้าทายเขาจะไม่มีวันหลุดพ้นจากการลงโทษ

ในขณะนั้น ซุนฮ่าวเองทำได้แค่สั่นสะท้านอยู่ภายในกรงขังของตน ความหวาดกลัวที่ปกคลุมร่างกายทำให้เขาไม่อาจจะหลีกหนีจากสิ่งที่เกิดขึ้นได้ เขารู้ดีว่าชีวิตของเขามาถึงจุดจบแล้ว ท่านอ๋องยังคงปล่อยให้เขามีชีวิตอยู่ในตอนนี้เพื่อใช้ประโยชน์จากเขาให้มากที่สุดก่อนที่จะลงมือจัดการกับเขาในภายหลัง

ช่วงสายของวัน ท่านอ๋อง ฟู่หยางเซินและลูกน้องเดินทางมาถึงร้านน้ำชาของเยี่ยจิงหลิน แม้จะมาท่องเที่ยวเหมือนผู้มาเยือนทั่วไป ท่านอ๋องก็ยังคงรักษาท่าทีระมัดระวัง เขาสังเกตเห็นคนดูแลร้าน แววตาของพวกเขากลับเต็มไปด้วยจิตสังหารที่คมกริบ และท่านอ๋องรู้ดีว่าคนเหล่านี้ไม่ใช่คนธรรมดา พวกเขาน่าจะเคยผ่านการฝึกฝนมาอย่างหนัก และหากเกิดเหตุการณ์ที่ต้องปะทะกันขึ้นในร้านแห่งนี้ ท่านอ๋องก็ไม่มั่นใจว่าจะสามารถเอาชนะได้ง่ายๆ

เมื่อเข้ามานั่งในร้านน้ำชา ท่านอ๋องและลูกน้องเลือกมุมเงียบๆ เพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกต ท่านอ๋องนั่งนิ่ง ดื่มชาด้วยความสงบ แต่สายตาของเขาไม่วางจากเยี่ยจิงหลิน ที่กำลังยิ้มและพูดทักทายเขาด้วยน้ำเสียงร่าเริง "ข้าไม่คิดเลยว่าตัวท่านจะมาหาข้าถึงที่นี่"

ท่านอ๋องมองไปที่เยี่ยจิงหลินด้วยความเยือกเย็น ในเสียงที่แฝงไปด้วยความโกรธและความคาดหวัง "สาวน้อย เจ้าไม่รู้ตัวหรือว่ากำลังเล่นอยู่กับอะไร"

เยี่ยจิงหลินยังคงยิ้มอย่างไม่สะทกสะท้าน และตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่แฝงความเยาะเย้ย "ข้าได้ยินข่าวที่ดังสะท้านไปทั่วเมืองหลวง กองทหารของท่านมากมาย พวกมันล้วนถูกเฉือนความเป็นชาย ข้าเสียใจด้วยจริงๆ"

คำพูดของเยี่ยจิงหลินทำให้ท่านอ๋องรู้สึกถึงการเยาะเย้ยที่ไม่อาจทนได้ เขาจิกมือแน่นแต่พยายามเก็บอารมณ์ให้คงที่ แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความโกรธก็ตาม

ท่านอ๋องยังคงพยายามตั้งคำถามเพื่อดูสีหน้าของนาง "เจ้าไม่คิดที่จะไปเยี่ยมพี่ชายของเจ้าหน่อยเหรอ?" น้ำเสียงของท่านอ๋องเต็มไปด้วยความเย็นชา "สภาพของมันน่าสมเพชไม่เลว"

แต่เยี่ยจิงหลินยังคงยิ้มอย่างไม่ทุกข์ร้อน "สวะเช่นนั้นข้าไม่นับว่ามันเป็นพี่หรอก แต่ถ้าท่านจะกรุณา หากมันสิ้นใจไปแล้ว ได้โปรดส่งซากร่างของเขามาด้วย ข้าจะทำหลุมฝังศพไว้ให้"

คำพูดนั้นทำให้ท่านอ๋องรู้สึกถึงความไร้ความปรานีและเยือกเย็นจากนาง เขาแทบจะระเบิดออกมา แต่ก็พยายามควบคุมตัวเองให้สงบ

"คนที่กล้าลองดีกับข้าจุดจบของพวกมันนั้นไม่ค่อยที่จะสู้ดีนัก" ท่านอ๋องพูดออกมาอย่างหนักแน่น ก่อนที่จะลุกขึ้นยืน ท่าทางของเขาสื่อถึงความมั่นคงในอำนาจและความพร้อมที่จะทำลายทุกสิ่งที่ขวางหน้า

เยี่ยจิงหลินยังคงนั่งยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น รอยยิ้มของเธอไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย

"แล้วท่านไม่รู้เหรอว่าจุดจบของคนที่กล้าลองดีกับข้าจุดจบของพวกมันก็ไม่สวยเช่นกัน ตัวท่านเองก็ระวังความเป็นชายของท่านไว้ให้ดี ไม่แน่ว่ามันอาจจะถูกเฉือนทิ้งเหมือนกองทหารชั้นเลวของท่าน" คำพูดของเยี่ยจิงหลินทำให้ท่านอ๋องถึงกับสะท้านไปทั้งร่าง และเขาก็รู้ดีว่าเขาไม่อาจปล่อยให้สิ่งนี้ผ่านไปได้

ท่านอ๋องจ้องมองไปที่เยี่ยจิงหลินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง "เจ้าจะไม่มีวันหนีจากสิ่งที่เจ้าทำลงไป" ท่านอ๋องพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา ก่อนที่จะหันหลังและเดินออกจากร้านน้ำชาไป

การพูดคุยครั้งนี้ทำให้ท่านอ๋องตระหนักถึงความร้ายกาจของเยี่ยจิงหลิน เขารู้ดีว่านางไม่ใช่คนที่สามารถมองข้ามได้ การท้าทายครั้งนี้จะต้องถูกจดจำ และเขาจะไม่ปล่อยให้นางรอดพ้นไปได้

การเผชิญหน้ากันครั้งนี้ไม่ต่างอะไรจากการประกาศสงครามครั้งใหญ่ ที่ทั้งสองฝ่ายไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ การปะทะระหว่างท่านอ๋อง ฟู่หยางเซินและเยี่ยจิงหลินในครั้งนี้ทำให้ทุกการเคลื่อนไหวของทั้งสองกลายเป็นการยืนยันว่าไม่ว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะต้องถูกบดขยี้จนย่อยยับไปข้างท่านอ๋องมองเห็นในสิ่งที่เขาคาดไม่ถึง นางไม่เพียงแค่ท้าทายเขาด้วยคำพูดที่เยาะเย้ย แต่ยังแสดงให้เห็นถึงความเยือกเย็นที่แฝงไปด้วยอำนาจ

ทางด้านขององค์ฮ่องเต้ ฟู่ซื่อเทียนทรงประสบกับสภาพร่างกายที่ย่ำแย่และอ่อนแอลงเรื่อยๆ ท่ามกลางความเงียบสงัดที่ครอบงำพระองค์ในทุกวัน ทุกขณะยามที่พระองค์ดื่มชาที่ได้รับมาจากซุนฮ่าว ร่างกายกลับยิ่งทรุดโทรมลงไปทีละน้อย ความเหนื่อยล้าและความอ่อนแรงยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนไม่อาจควบคุมได้ ชาอันนั้นค่อยๆ ซึมเข้าสู่กระแสเลือดของพระองค์ ทำลายทุกส่วนของร่างกายไปทีละเล็กทีละน้อย ซึ่งมันเป็นพิษที่มีความร้ายกาจซ่อนอยู่ภายใน โดยไม่ทิ้งร่องรอยหรืออาการที่สามารถตรวจจับได้

อ๋อง ฟู่หยางเซินยืนอยู่ท่ามกลางความเงียบในห้องส่วนตัวของเขา สายตาของเขาจับจ้องไปที่สถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นในพระราชวัง ทุกอย่างดำเนินไปตามแผนที่เขาได้วางไว้ เมื่อฮ่องเต้ ฟู่ซื่อเทียนเริ่มอ่อนแอลงจากพิษที่ค่อยๆ ซึมเข้าสู่ร่างกาย การแย่งชิงอำนาจกำลังใกล้เข้ามา

เขารอคอยให้ร่างกายขององค์ฮ่องเต้ทรุดลงอย่างถึงขีดสุด โดยไม่ต้องทำอะไรให้มากความ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นคือผลจากการวางแผนอย่างรอบคอบ การที่ซุนฮ่าวผู้เป็นบุตรบุญธรรมของฮ่องเต้ได้วางยาพิษให้องค์ฮ่องเต้ดื่มนั้น เป็นเพียงแค่การเปิดทางให้เขาได้แทรกแซงเข้ามาครอบครองอำนาจทั้งหมด