ตอนที่ 105 แพะรับบาปที่น่าสงสาร

เช้าวันใหม่มาเยือนพร้อมกับความเงียบสงัดที่แผ่ปกคลุมทั่วทั้งเมืองหลวง เมืองที่เคยเต็มไปด้วยความวุ่นวายและเสียงดัง วันนี้กลับคล้ายกับการสงบที่น่ากลัว เพราะข่าวการป่วยของฮ่องเต้ ฟู่ซื่อเทียนแพร่กระจายไปทั่วทั้งพระราชวังและเมืองหลวง ฮ่องเต้ที่เคยเต็มไปด้วยความยิ่งใหญ่และอำนาจ กลับกลายเป็นคนที่อ่อนแอและไร้เรี่ยวแรง ความแข็งแกร่งในทุกการตัดสินใจหายไป เหลือเพียงแค่ร่างกายที่อ่อนแรงจนไม่สามารถขยับได้ และดวงตาที่เคยคมกริบกลับกลายเป็นเหม่อลอยอย่างไร้ชีวิตชีวา

ฮ่องเต้ ฟู่ซื่อเทียนทรงนอนติดเตียงในห้องส่วนพระองค์ ขยับตัวไม่ได้แม้แต่น้อย ร่างกายที่เคยเต็มไปด้วยพลังกลับทรุดลงจนไม่สามารถรักษาตัวเองได้ สติของพระองค์ไม่สมบูรณ์และไม่สามารถประสานกับความเป็นจริงได้อย่างที่เคยทำ ท่ามกลางห้องที่เงียบสงัดนั้น เสียงตะโกนของท่านอ๋อง ฟู่หยางเซินดังขึ้นท่ามกลางการแผ่ความเงียบไปทั่วห้อง

"ท่านพี่! ท่านพี่! ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?" ท่านอ๋องร้องเรียกด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยการแสดงออกถึงความตกใจและห่วงใย แม้ในความเป็นจริงท่านอ๋องและฮ่องเต้ไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ดีมากนัก แต่ท่านอ๋องกลับแสดงความห่วงใยในลักษณะที่เกินจริง เพราะในใจของเขาแล้ว พระองค์ที่อ่อนแอลงเป็นโอกาสที่เขารอคอยมาอย่างยาวนาน

เสียงของท่านอ๋องที่แสดงความตกใจและห่วงใยแฝงไปด้วยความเสแสร้ง ท่านอ๋องต้องการสร้างภาพลวงตาให้ผู้คนเห็นว่าเขาห่วงใยพระองค์ และแม้แต่ขุนนางที่อยู่ในห้องต่างก็ถูกดึงดูดไปกับท่าทางที่แสดงออกถึงความกังวลเกินจริงนั้น ท่านอ๋อง ฟู่หยางเซินยืนข้างเตียงของฮ่องเต้ ซึ่งพระองค์นอนแน่นิ่งโดยไม่ขยับเลย ท่านอ๋องรู้ดีว่านี่เป็นเวลาที่เขารอคอย เพื่อใช้โอกาสนี้ในการแสดงออกถึงความพร้อมที่จะแทนที่ฮ่องเต้

ท่านอ๋องหันไปมองขุนนางคนหนึ่งที่ยืนอยู่ใกล้ๆ และตะคอกออกมาอย่างดุดัน "พวกเจ้าช่างเลี้ยงเสียข้าวสุกนัก! องค์ฮ่องเต้ป่วยขนาดนี้ ทำไมยังไม่ตามหมอหลวงมารักษาอีก!" ท่านอ๋องพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโมโหและขุ่นเคือง ไม่เพียงแต่แสดงความโกรธ แต่ยังแฝงไปด้วยความเสแสร้งและความชั่วร้ายที่ยากจะปิดบัง

ขุนนางคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างๆ ตอบกลับเสียงสั่นเครือ "เอ่อ...คือว่า...หมอหลวงที่อยู่ภายในวังนั้นล้วนแล้วแต่ถูกสังหารจนหมดสิ้น ไม่ทราบว่าเป็นฝีมือของผู้ใด และหมอที่มีชื่อเสียงภายในเมืองหลวงพวกเขากลับกลายเป็นคนหายสาบสูญ" คำตอบที่ได้ทำให้ท่านอ๋อง ฟู่หยางเซินหรี่ตามองด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง ก่อนจะตวาดออกไปอย่างไม่สบอารมณ์

"เหอะ! พวกเจ้านี่มันไม่ได้เรื่องจริงๆ! เรื่องแค่นี้ก็จัดการกันไม่ได้! เดี๋ยวข้าจะเสาะหาหมอที่มีฝีมือดีที่สุดมารักษาพระองค์เอง!" น้ำเสียงของท่านอ๋องยังคงแฝงไปด้วยความขุ่นเคือง เขาทำทีเหมือนจะโมโห แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่การสร้างภาพในสายตาผู้คน เพื่อทำให้เขาดูเหมือนผู้ที่เป็นห่วงพระองค์จริงๆ แต่อีกด้านหนึ่ง ท่านอ๋องกำลังยิ้มในใจ เพราะเขาคือผู้ที่อยู่เบื้องหลังการล่าสังหารหมอหลวงที่มีฝีมือทั้งหมด เพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขามาช่วยเหลือพระองค์

เสียงของท่านอ๋องดังก้องในห้องเงียบ "ห่ะ...อะไรนะ? องค์ฮ่องเต้มีเรื่องที่ต้องการจะพูดคุยกับข้าเป็นการส่วนตัว?" ท่านอ๋องหันไปมองที่ฮ่องเต้ที่นอนนิ่งอยู่ ร่างของพระองค์เหม่อลอยไปแล้ว ท่านอ๋องยิ้มในใจ เพราะเขารู้ว่าไม่มีใครในห้องนี้จะสามารถหยุดแผนการของเขาได้ แม้ว่าผู้คนจะเริ่มสงสัยถึงสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ท่านอ๋องมั่นใจว่าเขาจะได้รับสิ่งที่ต้องการ

ขุนนางน้อยใหญ่ในห้องนั้นต่างทำได้เพียงแค่หลับตาและเดินออกจากห้อง ท่ามกลางบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความตึงเครียด ทุกการเคลื่อนไหวของท่านอ๋องนั้นแฝงไปด้วยความรู้สึกถึงชัยชนะที่กำลังจะมาถึง เขารู้ว่าเวลาของเขากำลังจะมาถึง และการที่ฮ่องเต้ไม่สามารถควบคุมอำนาจได้อย่างที่เคยทำ ยิ่งทำให้ท่านอ๋องมองเห็นโอกาสที่เขาไม่เคยมีมาก่อน

เมื่อขุนนางและผู้ที่อยู่ในห้องนั้นต่างเดินออกไป ท่านอ๋อง ฟู่หยางเซินก็ยืนอยู่ข้างเตียงของฮ่องเต้ ฟู่ซื่อเทียน ที่ตอนนี้มีสภาพทรุดโทรมและไร้เรี่ยวแรง สายตาของพระองค์ที่เคยคมกริบกลายเป็นเหม่อลอย ไม่มีชีวิตชีวาและไม่สามารถตื่นตัวได้เหมือนก่อน ท่านอ๋องยืนนิ่งอยู่ข้างๆ ด้วยท่าทางที่เย็นชา ในที่สุดเขาก็ได้แสดงด้านที่แท้จริงของตัวเองออกมา

"ตอนนี้คงไม่มีใครในวังที่กล้าโต้แย้งข้าแล้ว" ท่านอ๋องคิดในใจ ขณะที่เขามองฮ่องเต้ที่เคยยิ่งใหญ่แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นแค่เงาของตัวเอง ท่านอ๋องรู้ดีว่าเวลานี้คือเวลาที่พระองค์กำลังหมดสิ้นบทบาทไปจากการเป็นผู้นำ

เวลาผ่านไปหลายชั่วอึดใจในที่สุดท่านอ๋องก็สั่งให้ขุนนางน้อยใหญ่กลับเข้ามาอีกครั้ง

"บัดซบที่สุด... ในที่สุดตอนนี้ข้าก็สามารถล่วงรู้แล้วว่าคนที่วางยาฮ่องเต้คือใคร"

เสียงของท่านอ๋องสะท้อนไปทั่วห้อง ขุนนางทุกคนต่างเงียบเสียงลง รอฟังคำตอบที่กำลังจะออกมาจากปากของท่านอ๋อง ใบหน้าของท่านอ๋องเผยแววความมั่นใจอย่างเต็มที่ เขาหยุดไปชั่วขณะเพื่อทำให้คำพูดของเขานั้นมีความหนักแน่นมากยิ่งขึ้น ก่อนที่จะพูดต่อ

 “มันผู้นั้น...คือซุนฮ่าว...บุตรชายบุญธรรมของฮ่องเต้...และมันยังเป็นผู้นำตระกูลซุนคนปัจจุบัน ชายผู้นี้ช่างมักใหญ่ใฝ่สูงยิ่งนัก...” ท่านอ๋องพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความดูถูกและเยาะเย้ย ซุนฮ่าว

กลายเป็นเพียงหมากที่ถูกใช้แล้วทิ้งในแผนการของเขา

ท่านอ๋องยิ้มเยาะในใจและพูดต่อไปว่า “โทษของมัน...มันจะได้รับการลงโทษอย่างสาสม...เพราะมันเป็นผู้ที่กล้าลอบวางยาฮ่องเต้ ผู้ที่เป็นพี่ชายของข้า...” น้ำเสียงของท่านอ๋องแฝงไปด้วยความเจ็บแค้นและความไม่พอใจ

“ซุนฮ่าว...” ท่านอ๋องคิดในใจ “มันยังคงมีประโยชน์กับข้าบ้าง...เพราะมันคือแพะรับบาปที่สมบูรณ์แบบ แต่เวลาของมันคงหมดแล้ว” ท่านอ๋องแอบยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มที่สุดแสนจะชั่วร้ายอย่างถึงที่สุด

ณ ตำหนักอสรพิษที่แสนเงียบสงัด ซุนฮ่าวนั่งอยู่ภายในกรงขัง ร่างกายอ่อนแอและไร้เรี่ยวแรง เมื่อได้ยินคำตัดสินจากปากของท่านอ๋องว่า เขากำลังจะเป็นเพียงแพะรับบาปในแผนการทั้งหมด ดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง รู้สึกถึงความสิ้นหวังที่ไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้อีกแล้ว ความรู้สึกของความโกรธและความเจ็บปวดฝังลึกในใจ

“ท่านพ่อบุญธรรม ท่านทำกับข้าแบบนี้ได้ไง ทั้งที่ทั้งหมดล้วนแล้วแต่เป็นแผนการของท่าน...” ซุนฮ่าวพูดด้วยน้ำเสียงที่แสนจะเศร้าและบอบช้ำ น้ำตาของเขาหยดลงบนพื้น มันไม่สามารถควบคุมความเจ็บปวดจากการถูกหักหลังครั้งใหญ่เช่นนี้ได้

ท่านอ๋อง ฟู่หยางเซินยืนอยู่ตรงหน้า ซ่อนยิ้มเย็นชาไว้บนใบหน้า “ข้าไม่ใช่พ่อเจ้า เพราะข้าไม่เคยมีลูกโง่ถึงขนาดนี้” ท่านอ๋องกล่าวอย่างเย็นชา

ซุนฮ่าวถึงกับสะอื้น น้ำตาไหลอย่างไม่อาย เขารู้ดีว่าเขาถูกท่านอ๋องใช้เป็นเพียงเครื่องมือในแผนการเพื่อขจัดอุปสรรคและขึ้นสู่จุดสูงสุดในการแย่งชิงอำนาจ ท่านอ๋องที่เคยรับเขาเป็นลูกบุญธรรมกลับไม่มีความลังเลในการหักหลังเขาอย่างไร้ความปรานี

ท่านอ๋องหันไปมองลูกน้องที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยสายตาที่เย็นชาและสั่งการด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “จงตัดลิ้นของมันซะ มันจะได้ไม่พูดในสิ่งที่ไม่สมควรพูดอีก” คำสั่งของท่านอ๋องสะท้อนให้เห็นถึงความชั่วร้ายที่เขาแฝงไว้ในใจ

ลูกน้องของท่านอ๋องยิ้มเย้ยด้วยสีหน้าเหี้ยมเกรียม เขาก้าวเข้าใกล้ซุนฮ่าวที่ยังคงนั่งอยู่ในกรงขัง ใบหน้าของซุนฮ่าวเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและความเจ็บปวดที่กำลังจะมาถึง เขาพยายามขยับตัวหนีแต่ไม่สามารถทำได้ ร่างกายของเขาไร้เรี่ยวแรง และเมื่อรู้ว่าเขาจะไม่สามารถหลีกหนีจากชะตากรรมนี้ได้ ความหวังสุดท้ายก็พังทลายลงในใจ

แล้วลูกน้องของท่านอ๋องก็ก้าวเข้ามาใกล้ด้วยอุปกรณ์เฉือนคมที่แวววาว ลิ้นของซุนฮ่าวถูกเฉือนออกไปอย่างไร้ปรานี ลิ้นสองแฉกที่เคยใช้ในการพูดจาหว่านล้อม บิดเบือนความจริง และหลอกลวงผู้คนให้หลงใหลในคำพูดของเขา กลับถูกตัดขาดออกไปในทันที ขณะที่มันกระเด็นตกลงไปบนพื้นด้วยเสียงที่น่าขยะแขยง ซุนฮ่าวร้องอู้อี้จากในลำคอ เสียงที่ออกมานั้นบิดเบี้ยวและเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

เลือดไหลซึมออกจากปากของเขาและหยดลงบนพื้น ร่างกายของซุนฮ่าวสั่นกระตุกอย่างรุนแรง ทุกกล้ามเนื้อในร่างกายล้วนแสดงอาการของความเจ็บปวดที่ไม่สามารถบรรเทาได้ เขาพยายามใช้มือยึดที่ปากเพื่อหยุดเลือด แต่ก็ไร้ประโยชน์ สภาพของเขาไม่ต่างอะไรจากคนที่สูญเสียไปแล้วทุกสิ่ง