ตอนที่ 103 สะเทือนไปทั้งเมืองหลวง

ท่ามกลางทะเลทรายที่แห้งแล้งและร้อนระอุ ซุนฮ่าวและกองทัพนับพันคนเดินทางกลับเมืองหลวงด้วยความรู้สึกสิ้นหวังและอับอาย ความสูญเสียที่เกิดขึ้นจากการถูกเฉือนความเป็นชายของพวกเขาทำให้จิตใจที่เคยแข็งแกร่งและเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจกลายเป็นเพียงแค่เงาร่างที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความอับอาย ทุกก้าวที่พวกเขาก้าวไปข้างหน้ารู้สึกเหมือนกับการแบกรับน้ำหนักของโลกทั้งใบ ร่างกายที่เหนื่อยล้าและความผิดหวังที่ไม่สามารถหาทางออกได้ส่งผลให้ทุกการเคลื่อนไหวช้าและหนักหน่วง เหล่าทหารและซุนฮ่าวเองก็รู้ดีว่าไม่มีอะไรจะเหมือนเดิมอีกต่อไป

เสียงล้อรถที่กระทบกับพื้นทรายดังขึ้นเป็นระยะๆ เหมือนเสียงระฆังที่เตือนให้พวกเขารู้ถึงการสูญเสียที่ไม่อาจย้อนกลับ ทุกคนเดินไปข้างหน้าโดยไม่มีคำพูดใดๆ ทุกคนล้วนอยู่ในความเงียบสงัดที่เต็มไปด้วยความท้อแท้ ใบหน้าของพวกเขาไม่แสดงออกถึงความหวังหรือความภาคภูมิใจใดๆ สิ่งที่พวกเขามีในตอนนี้คือความรู้สึกอับอายและความเจ็บปวดที่ฝังลึกในจิตใจ

เมื่อเดินทางมาถึงจุดหมาย ซุนฮ่าวและกองทัพได้พบกับกลุ่มคนของท่านอ๋อง ฟู่หยางเซินที่กำลังเดินทางมาหาพวกเขา ท่านอ๋องส่งคนออกมาเพื่อสืบหาข่าวสารเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และทันทีที่พวกเขามองเห็นซุนฮ่าวและทหารที่กำลังเดินกลับมา พวกเขาก็รู้สึกถึงความแปลกประหลาดที่ไม่อาจบรรยายได้ ท่าทางและสภาพของทหารเหล่านี้ทำให้ทุกคนในกลุ่มท่านอ๋องตกตะลึง พวกเขาไม่รู้ว่าควรจะสงสารหรือสมเพชดี การเห็นทหารที่เคยกล้าหาญกลับกลายเป็นเช่นนี้เป็นสิ่งที่ยากจะยอมรับ

ท่านอ๋อง ฟู่หยางเซินยืนอยู่ท่ามกลางทหารของเขา รู้สึกถึงความร้อนรุ่มที่เหมือนกับเปลวไฟในอก ดวงตาของท่านเต็มไปด้วยความโกรธและความเจ็บปวดที่ท่วมท้นใจ เขาไม่สามารถทนรอคำตอบจากซุนฮ่าวและแม่ทัพหลี่ชางคุนได้อีกต่อไป เขารู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังพังทลายลงมาจากการสูญเสียครั้งนี้ ท่านอ๋องจึงตัดสินใจเดินทางมาดักรอพวกเขาด้วยตัวเอง ไม่สามารถทนรอคำตอบจากซุนฮ่าวและหลี่ชางคุนได้อีก

ท่านอ๋องมองไปที่ซุนฮ่าวและหลี่ชางคุนที่เดินเข้ามาอย่างช้าๆ สภาพของพวกเขาทั้งสองทำให้ท่านอ๋องรู้สึกเหมือนถูกกระชากจากความจริงอันเจ็บปวด การเดินขาถ่างและเลือดที่ซึมออกจากบริเวณกลางลำตัวทำให้ท่านอ๋องแทบจะทนดูไม่ได้ ความรู้สึกอับอายและความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างกาย

"บัดซบ! ทหารที่กล้าแกร่งที่สุดของข้าพวกมันกลับกลายเป็นขันทีไปจริงๆ!" เสียงท่านอ๋องดังก้องออกมาในความเงียบ ความโกรธที่ท่วมท้นในใจไม่สามารถเก็บกดได้อีกต่อไป คำพูดนั้นสะท้อนออกมาจากจิตใจที่เต็มไปด้วยความเจ็บแค้นและความผิดหวัง

การมองเห็นซุนฮ่าวและหลี่ชางคุนในสภาพนี้ทำให้ท่านอ๋องรู้สึกเหมือนกับการสูญเสียทุกสิ่งที่เขาเคยสร้าง ทุกคำพูดที่หลุดออกจากปากท่านอ๋องนั้นเป็นการสะท้อนความสูญเสียที่ไม่สามารถฟื้นฟูได้ เขารู้สึกเหมือนความภาคภูมิใจของเขาในตัวทหารเหล่านี้ถูกทำลายลงในพริบตา

"ท่านพ่อบุญธรรม!!" ซุนฮ่าวร้องเรียกออกมาเสียงสั่น ท่านอ๋องรู้สึกถึงความเจ็บแปลบในใจเมื่อได้ยินคำว่า "พ่อบุญธรรม" จากปากของซุนฮ่าว คำพูดนี้ทำให้ท่านอ๋องรู้สึกเหมือนหัวใจของเขาถูกกระชากไปอย่างรุนแรง ความเจ็บปวดและความโกรธของเขาทำให้ท่านอ๋องไม่สามารถทนได้อีกต่อไป

"ตู๊มมม!" เสียงถีบดังสนั่น ท่านอ๋องเหวี่ยงเท้าออกไปอย่างเต็มแรง ทะลุความเจ็บปวดที่คั่งค้างในใจ เขาถีบซุนฮ่าวจนลอยกระเด็นไปข้างหลัง ร่างของซุนฮ่าวร่วงลงกับพื้น ดวงตาของท่านอ๋องเต็มไปด้วยความโกรธและความเจ็บแค้นที่ไม่สามารถหักห้ามได้

"ใครเป็นพ่อของเจ้ากัน!!" ท่านอ๋องคำรามออกมาอย่างเกรี้ยวกราด ความโกรธท่วมท้นจนทำให้เขาแทบจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ "เพราะความโง่เหง้าของเจ้าแท้ๆ ที่ทำให้กองทหารของข้ากลายเป็นขันทีไปหมด!"

เสียงของท่านอ๋องดังก้องไปทั่วท่ามกลางความเงียบ ร่างของซุนฮ่าวยังคงสั่นสะท้าน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและความอับอายที่ไม่สามารถบรรยายออกมาได้ ท่านอ๋องมองไปที่เขาอย่างเย็นชาและเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

"ท่านพ่อ…" ซุนฮ่าวพูดออกมาเสียงสั่น แต่คำพูดนั้นกลับทำให้ท่านอ๋องรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้น ร่างของซุนฮ่าวกองอยู่กับพื้น ท่านอ๋องไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เขาตบหน้าซุนฮ่าวด้วยความโกรธที่เกรี้ยวกราด

เพี๊ย! เพี๊ย! เพี๊ย! เสียงตบดังสนั่นตามการกระทำของท่านอ๋อง ใบหน้าของซุนฮ่าวบวมขึ้นจนไม่ต่างจากหมู ร่างกายของเขาทรุดลงกับพื้นไม่ได้เคลื่อนไหวไปไหน ท่านอ๋องยืนมองเขาอย่างเย็นชาและไม่แสดงความเมตตาใดๆ

ท่านอ๋องหันไปสั่งทหารของเขา "ทหารลากมันใส่ที่กรงขังซะ!" ทหารรีบเข้ามาจับตัวซุนฮ่าวและลากเขาไปยังกรงขังอย่างรวดเร็ว ร่างของซุนฮ่าวถูกขึงด้วยโซตร่วน ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวไปจากความเจ็บปวดและความอับอายที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

ท่านอ๋องหันไปมองกองทหารที่เหลือที่ตอนนี้กลายเป็นขันทีแล้ว "จงดับลมหายใจมันพวกนี้ให้หมด" ท่านอ๋องพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาและเด็ดขาด ทุกคนในกองทัพที่ยังเหลือชีวิตอยู่ก็ถูกกำจัดอย่างรวดเร็วและไร้การต่อต้าน

เสียงของแม่ทัพหลี่ชางคุนดังขึ้นด้วยเสียงที่สั่นสะท้านจากความหวาดกลัว "ท่านอ๋องโปรดไว้ชีวิตข้าด้วย" แต่มันไม่เป็นผล ท่านอ๋องไม่แสดงความเมตตาใดๆ กับผู้ที่กลายเป็นขันทีแล้ว พวกเขาไม่มีความสามารถที่จะนำทัพได้อีกต่อไป

เพียงพริบตา ทหารของท่านอ๋องก็จัดการกับเหล่าทหารที่เหลือได้อย่างง่ายดาย และเหลือเพียงแค่ซุนฮ่าวที่ยังสามารถใช้ประโยชน์ได้อยู่ แต่ในยามนี้ ซุนฮ่าวก็เหมือนคนที่รอเวลาตายเพียงแค่ยืดระยะเวลาของมันไปเพียงชั่วครู่

ข่าวที่สะเทือนใจและน่าสะพรึงกลัวนี้แพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว เหตุการณ์ที่ทหารของท่านอ๋องกว่า 500 คนถูกตอนจนกลายเป็นขันทีทำให้ผู้คนทั้งเมืองตกตะลึงและตกใจ คนที่เคยเคารพท่านอ๋องและทหารของเขากลับรู้สึกถึงความสูญเสียและการล่มสลายของอำนาจที่เคยมั่นคง ข่าวนี้ถูกกระซิบไปทั่วถนนหนทาง ทุกคนต่างอยากรู้ว่าใครคือคนที่กล้าท้าทายท่านอ๋องจนทำให้เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น

ท่ามกลางเสียงข่าวลือที่กระหึ่มไปทั่วเมืองหลวงและการพูดถึงเหตุการณ์สะเทือนขวัญที่เกิดขึ้นกับท่านอ๋อง ฟู่หยางเซิน ผู้คนต่างกระซิบถึงความรุนแรงที่ได้เกิดขึ้นในทะเลทราย ความผิดพลาดที่ไม่อาจยอมรับได้ และสิ่งที่ท่านอ๋องต้องเผชิญในตอนนี้ แต่ท่ามกลางความโกลาหลเหล่านั้น มีผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่ในร้านน้ำชาเล็กๆ ใจกลางเมืองหลวง ภาพของเธอดูสงบเยือกเย็น แตกต่างจากความตึงเครียดที่เกิดขึ้นรอบตัว

หญิงสาวในชุดผ้าพื้นเมืองที่นุ่มนวล รอยยิ้มของเธอเผยออกมาด้วยความพึงพอใจในขณะที่เธอจิบชาอย่างเพลิดเพลิน เสียงของผู้คนที่เดินผ่านไปมานั้นไม่ทำให้เธอรำคาญเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม เธอกลับฟังมันด้วยความสนใจ ราวกับว่าเธอกำลังฟังเรื่องราวที่เธอเป็นส่วนหนึ่งในมันทุกคำพูด

นางคือ เยี่ยจิงหลิน หญิงสาวที่เป็นผู้บงการเบื้องหลังการล้มสลายของท่านอ๋อง ฟู่หยางเซินในครั้งนี้ ความสงบและยิ้มแย้มของเธอในขณะที่คนทั้งเมืองกำลังพูดถึงความตกต่ำของท่านอ๋องเป็นสิ่งที่สะท้อนถึงความมั่นใจในสิ่งที่เธอได้ทำไป ร่างกายของเธอยังคงสงบนิ่งอย่างไร้ความตื่นเต้น ขณะที่ในใจของเธอกลับเต็มไปด้วยความพึงพอใจที่ไม่มีใครรู้ได้

"อ๋อง ฟู่หยางเซิน..." เยี่ยจิงหลินพูดเบาๆ พลางยิ้มอย่างพอใจ "นี่เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น"