ตอนที่ 107 ผู้คนต่างสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว

ในยามปกติ หากฮ่องเต้ ฟู่ซื่อเทียนไม่สามารถบริหารราชการบ้านเมืองได้ บุตรชายผู้มีเลือดเนื้อเชื้อไขของพระองค์จะต้องขึ้นมาบริหารแทน แต่บัลลังก์ขององค์ฮ่องเต้กลับยังคงว่างเปล่าอย่างน่าสงสัย ในช่วงเวลานี้ ผู้คนในราชสำนักต่างต้องการคำตอบ ว่าทำไมการขึ้นครองบัลลังก์จึงไม่เกิดขึ้น แม้ว่าฮ่องเต้จะไม่สามารถปกครองได้เพราะสุขภาพที่ทรุดโทรมลงอย่างหนัก

คำตอบจากอ๋องฟู่หยางเซินถูกนำเสนอออกมาอย่างแยบยลและน่าเชื่อถือ เขากล่าวว่าเหล่าบรรดาโอรสของฮ่องเต้ยังอ่อนประสบการณ์มากเกินไปและไม่พร้อมที่จะขึ้นมาดำรงตำแหน่งผู้นำในเวลานี้ ขณะเดียวกัน เขายังกล่าวว่า บ้านเมืองในตอนนี้บอบช้ำและอ่อนแอมากจนเกินไป การเปลี่ยนแปลงใดๆ ในตอนนี้อาจสร้างความไม่มั่นคงได้มากกว่าที่จะช่วยให้บ้านเมืองฟื้นฟู คำพูดของเขาได้รับการยอมรับจากบรรดาขุนนางและผู้มีอำนาจในราชสำนัก ที่เห็นพ้องว่าบุตรชายของพระองค์ยังไม่พร้อมสำหรับการขึ้นมาบริหาร

ท่ามกลางความเงียบสงัด ฟู่หยางเซินยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย รอยยิ้มของเขาแฝงไปด้วยความคึกคะนองและการแย่งชิงอำนาจอย่างมุ่งมั่น เขาเริ่มพูดด้วยเสียงที่หนักแน่นและขยับเข้าไปใกล้ตำแหน่งผู้นำ "ข้าขออาสาบริหารบ้านเมืองแทนพระองค์ในระหว่างที่ยังไม่ได้ฟื้นคืนได้สติ" คำพูดนี้เหมือนการตัดสินใจที่ผ่านการคิดมาอย่างดี ไม่เพียงแต่เขาเสนอสิ่งที่ดูเหมือนเป็นการเสียสละ แต่ยังเป็นการย้ำให้เห็นถึงความสามารถในการควบคุมสถานการณ์

ท่ามกลางความเงียบสงัดนี้ ก็มีเสียงหนึ่งที่ดังขึ้น ขุนนางชราผู้หนึ่งที่อดทนต่อความเจ็บปวดในใจมาอย่างยาวนานก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เขาก้าวออกไปข้างหน้าอย่างไม่เกรงกลัว แม้รู้ดีว่าเขากำลังเดินเข้าไปในเส้นทางที่อาจนำมาซึ่งความตาย

"อ๋องฟู่หยางเซิน! เจ้ามันกบฏเพื่อการแย่งชิงอำนาจ! เจ้ากล้าวางยาแม้กระทั่งพี่ชายของตัวเอง! เจ้าคือสิ่งมีชีวิตที่ยิ่งกว่าเศษสวะ!" เสียงด่าทอของขุนนางชั้นผู้ใหญ่ดังกึกก้องในห้องโถง ขณะที่ความเดือดดาลในใจของเขาที่เฝ้ารอการปลดปล่อยออกมาในที่สุด เขาทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ข้อเท็จจริงที่เขารู้ดีอยู่ในใจของเขาทำให้ความโกรธพุ่งสูงจนไม่สามารถควบคุมได้

"พวกเจ้ามันช่างขี้ขลาดตาขาวนัก! พวกเจ้าก็รู้ทั้งรู้ว่าชายผู้นี้คือผู้ที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ความวุ่นวายทั้งหมด!" ขุนนางชราไม่ยอมหยุดพูด ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่อ๋องฟู่หยางเซินที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ทอง รู้สึกถึงความอยุติธรรมและการหลอกลวงที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ตรงหน้า

แต่คำพูดเหล่านั้นกลับถูกหักทิ้งไปเมื่ออ๋องฟู่หยางเซินเพียงแค่ยิ้มออกมาอย่างเย็นชา ยิ้มที่ไม่แสดงถึงความหวั่นกลัวแม้แต่น้อย รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความมั่นใจและความเหนือกว่าทุกสิ่งที่เขาต้องการ

ทันใดนั้น ทหารรับใช้ของท่านอ๋องก็เข้าไปใกล้ขุนนางชรา โดยไม่มีการกล่าวคำใดๆ ก่อนที่จะดับลมหายใจของเขาอย่างรวดเร็ว ร่างของขุนนางชราที่เคยตื่นเต้นและเต็มไปด้วยความโกรธกลับกลายเป็นเพียงซากศพที่ไร้ชีวิต ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวไปในความเจ็บปวดในวินาทีสุดท้าย แต่ในที่สุดก็ไม่มีคำพูดใดออกจากปากของเขาอีก

"มีใครจะคัดค้านในการตัดสินใจของข้าอีกไหม?" เสียงของอ๋องฟู่หยางเซินดังขึ้นในห้องโถง ขุนนางน้อยใหญ่ต่างก็ยืนตัวสั่นเทา รู้ดีว่าผู้ที่ขัดแย้งกับอ๋องฟู่หยางเซินในตอนนี้จะไม่มีทางรอด การกระทำที่เด็ดขาดและไม่เกรงกลัวนี้ได้เปิดเผยด้านมืดที่แท้จริงของเขาออกมา

"แขวนประจานมันที่ลานกว้างของเมืองหลวง ข้อหาสร้างความสั่นคลอนให้กับราชสำนัก!" น้ำเสียงของเขาดังก้องไปทั่วห้องโถง ทุกคำที่ออกจากปากของเขาเหมือนเป็นการลงโทษที่ไม่มีทางหนีให้รอดไปได้ ร่างของขุนนางชราถูกลากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้เพียงความเงียบและความหวาดกลัวในหมู่ขุนนางที่ยืนอยู่

ชาวบ้านที่เดินผ่านไปมาในยามเช้าถูกสะกดจิตด้วยภาพของขุนนางผู้ภักดีที่ถูกแขวนประจานอยู่ที่ลานกลางเมือง ร่างของเขาหมดลมหายใจไปแล้วและถูกทิ้งให้แสดงความอัปยศในที่สาธารณะ ทุกคนที่ผ่านไปมาล้วนแต่หยุดชะงักและมองไปยังร่างที่ไร้ชีวิตนั้น พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะยืนนานหรือพูดคุย พวกเขารู้ดีว่าในเมืองนี้ไม่มีที่ให้แสดงความกล้าหาญ หรือแม้แต่ความเห็นอกเห็นใจใดๆ ชาวบ้านทุกคนต่างมีเนื้อตัวสั่นสะท้านในความหวาดกลัว ท่ามกลางบรรยากาศที่เต็มไปด้วยการข่มขู่และความโหดเหี้ยม

และไม่ใช่เพียงแค่ชาวบ้านเท่านั้นที่รู้สึกถึงความน่าสะพรึงกลัวนี้ ในราชสำนักเองก็เต็มไปด้วยบรรยากาศแห่งความดุเดือดและความบ้าคลั่ง ผู้ใดที่กล้าคิดต่าง หรือแสดงท่าทางขัดแย้งกับอ๋องฟู่หยางเซิน ล้วนแล้วแต่ต้องพบกับจุดจบที่โหดร้าย คำพูดใดๆ ที่ไม่เข้าทางอ๋องฟู่หยางเซินจะถูกบดขยี้ในทันที ผู้ที่กล้าหยุดยั้งแผนการของเขาจะต้องถูกทำลายอย่างไม่มีการยกเว้น ไม่เพียงแค่ผู้ที่ขัดขวาง แต่แม้กระทั่งครอบครัวก็ยังถูกลากไปสู่ความตาย ไม่ว่าจะเป็นลูกเมียหรือญาติสนิทก็ถูกกำจัดจนหมดสิ้น

แม้ว่าองค์ฮ่องเต้ ฟู่ซื่อเทียนจะเป็นชายที่มักจะเพลิดเพลินไปกับสุรานารีและคำประจบสพลอ แต่พระองค์ก็ไม่เคยใช้ความโหดเหี้ยมเช่นนี้ในการปกครองบ้านเมือง ฟู่ซื่อเทียนแม้จะมีข้อบกพร่องในหลายด้าน แต่การปกครองของพระองค์ก็ยังคงรักษาความสมดุลอยู่บ้าง แต่ในขณะที่ฮ่องเต้ทรงอ่อนแอ อ๋องฟู่หยางเซินกลับใช้ความโหดร้ายและความกลัวเป็นเครื่องมือในการยึดอำนาจ

ท่ามกลางบรรยากาศแห่งความหวาดกลัวที่แผ่ปกคลุมไปทั่วราชสำนักและเมืองหลวง เยี่ยจิงหลินนั่งจิบชาด้วยท่าทางสงบอย่างไม่น่าเชื่อ ดวงตาของนางมองไปที่ถ้วยชาที่ในมือราวกับว่าทุกสิ่งรอบตัวนั้นไม่เคยมีความหมาย ความเงียบสงบที่นางสร้างขึ้นเป็นสิ่งที่ขัดแย้งกับสภาพแวดล้อมที่กำลังเกิดขึ้น

"นายหญิง ท่านจะอยู่เฉยๆ แบบนี้จริงๆ เหรอ?" เสียงของอดีตทหารเอกของแม่ทัพซุนเทาดังขึ้นอย่างเป็นห่วง ขณะที่เขามองดูนายหญิงของตนจิบชาอย่างไม่สะทกสะท้าน "ท่านอ๋องไม่มีวันที่จะปล่อยท่านไปแน่ ความแค้นนี้เขาจะต้องมาคิดบัญชีกับท่านแน่นอน"

ท่าทางของเขาแสดงถึงความวิตกกังวลในใจ เมื่อเขานึกถึงการที่เยี่ยจิงหลินจับทหารฝีมือดีของท่านอ๋องไปกว่า 500 นาย และทำให้พวกมันกลายเป็นขันที ทุกการกระทำของนางเท่ากับตบเข้าไปที่ใบหน้าของท่านอ๋องอย่างรุนแรง หลังจากจิบชาเสร็จ นางหันไปมองลูกน้องที่ยืนอยู่ใกล้ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "จงไปสืบข่าวให้ข้าท่านอ๋องมีสตรีข้างกายกี่คนและมีลูกกี่คน รวมไปถึงตรวจสอบลักษณะนิสัยใจคอของพวกมันมาด้วย" คำสั่งนั้นออกมาจากปากของนางอย่างหนักแน่น

นางไม่ต้องการแค่ข้อมูลพื้นฐาน แต่ต้องการรู้ลึกถึงความสัมพันธ์ภายในครอบครัวของท่านอ๋อง ความอ่อนแอ ความทะเยอทะยาน และท่าทางที่อาจจะเป็นประโยชน์ในการหาจุดอ่อนของเขา ทุกคนที่เกี่ยวข้องกับท่านอ๋อง

"ถ้าหากสิ่งที่ท่านอ๋องทำนั้นนับว่ามีความโหดเหี้ยมแล้ว ตัวของข้าก็จะขอสั่งสอนท่านว่าความโหดเหี้ยมที่แท้จริงนั้นมันเป็นเช่นไร" รอยยิ้มของนางที่แสดงออกมานั้นมันช่างเป็นรอยยิ้มที่แสดงถึงความเย็นยะเยือกจนน่าหวาดหวั่นไม่มีใครสามารถล่วงรู้ได้เลยว่าสตรีนางนี้นั้นคิดแผนร้ายอะไรอยู่ความรู้สึกของนางในตอนนี้ดูเหมือนว่าตัวของนางจะได้กลับมาเป็นตัวเองอีกครั้งในช่วงชีวิตที่แล้วของนางนางเคยดับลมหายใจของผู้มีอำนาจมากมายและวิธีการของนางนั้นมันก็ชวนให้ผู้คนได้หัวใจสะท้านหวั่นไหวท่านอ๋องฟู่หยางเซินที่สามารถสร้างความหวาดกลัวให้กับผู้คนสำหรับนางแล้วชายผู้นี้ก็ไม่แตกต่างอะไรไปจากเหยื่อชั้นดีที่จะให้นางจัดการอย่างไม่ออมมือ