ตอนที่ 106 จุดจบของซุนฮ่าว

เยี่ยจิงหลินยืนอยู่ท่ามกลางความเงียบสงัด หัวใจของนางเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อนเมื่อรับรู้ถึงชะตากรรมที่สุดแสนจะน่าสมเพชของซุนฮ่าว บุตรชายที่ท่านพ่อของนางรักนักรักหนา ท่านพ่อที่ได้มอบความรักและความเชื่อมั่นให้กับมัน แม้ว่ามันจะเป็นผู้ที่เต็มไปด้วยความทะเยอทะยานและความโลภมาก แต่นางก็รู้ว่าในที่สุดซุนฮ่าวต้องได้รับผลกรรมจากการกระทำของตัวเอง

นางเคยพูดไว้อย่างชัดเจนว่า "คนเราทำกรรมอย่างไรก็จะต้องรับผลกรรมอย่างนั้น" และในตอนนี้ ซุนฮ่าวกำลังรับผลกรรมจากการกระทำที่ไม่รู้จักพอของตัวเอง ความทะเยอะทะยานของมันนั้นถึงขนาดหาญกล้าลอบวางยาองค์ฮ่องเต้ถึงแม้ว่าตัวของมันจะไม่ได้เป็นผู้ที่คิดแผนการแต่เรื่องที่ตัวของมันเป็นผู้วางยานั้นคือเรื่องจริง

ซุนฮ่าวที่เคยเป็นผู้ที่มีความฉลาดในการใช้คารมคมคาย กลับพลาดท่าในแผนการของตัวเอง เพราะตัวของมันมักใหญ่ใฝ่สูงเกินไป จนสุดท้ายต้องสูญเสียทุกสิ่ง

ซุนฮ่าวในตอนนี้ไม่เหลือเค้าโครงของชายผู้เคยเต็มไปด้วยอำนาจและสง่าราศี เขาสวมใส่ชุดนักโทษ ร่างของเขาถูกขังในกรงเหล็กบนรถม้า ซึ่งเคลื่อนย้ายไปทั่วเมืองเพื่อประจานความชั่วช้าของเขา ฝูงชนมากมายยืนเรียงรายข้างทาง พวกเขาปาสิ่งของใส่ซุนฮ่าวอย่างไม่ยั้งมือ ทั้งขี้โคลน ขยะเน่าเหม็น และเศษกระเบื้อง ทุกสิ่งทุกอย่างที่พวกเขาสามารถโยนใส่ได้ ถูกพุ่งเข้าใส่ซุนฮ่าวอย่างไม่ปรานี

เสียงด่าทอของฝูงชนดังขึ้นไม่ขาดสาย "ไอ้ชั่ว! ไอ้สารเลว!" "เจ้าไม่สมควรแม้แต่จะหายใจ!" คำหยาบคายและการเหยียดหยามดังสะท้อนในหูของซุนฮ่าว เขาพยายามจะพูดบางสิ่ง แต่ลิ้นของเขาที่เคยเป็นเครื่องมืออันทรงพลังกลับไม่สามารถทำให้เสียงที่ต้องการออกมาได้แม้แต่น้อย เพราะมันถูกตัดขาดไปแล้วจากการลงโทษที่ท่านอ๋องได้กำหนดให้เขา เสียงที่หลุดออกจากปากของเขาจึงเป็นเพียงเสียงร้องอู้อี้ที่ไม่อาจสื่อความหมายได้

มือของซุนฮ่าวจับกรงเหล็กไว้แน่น น้ำตาหยดลงบนใบหน้าของตัวเอง ความเจ็บปวดจากการถูกประจานกลางเมือง การสูญเสียเกียรติยศ ความหวัง และลิ้นที่เคยใช้ในการทำลายชีวิตคนอื่น กลับกลายเป็นการลงโทษที่ทำให้เขาตระหนักถึงความสิ้นหวังที่ไม่มีวันหนีไปได้

ในใจของซุนฮ่าวมีแต่ภาพของแม่ทัพซุนเทา ท่านพ่อที่ทั้งรักและเอ็นดูเขามากที่สุด แม้ว่าเขาจะเป็นลูกที่เกิดจากชายชู้ ท่านพ่อก็ไม่เคยทิ้งไป แต่ตอนนี้ ซุนฮ่าวกลับต้องเจอกับการทรยศจากตัวเองและการรับผลกรรมจากการกระทำที่เขาเลือก ทุกสิ่งที่เคยคาดหวังในชีวิตกลับกลายเป็นภาพที่น่าสมเพชที่ต้องเผชิญในตอนนี้

"ท่านพ่อ... ข้า... ข้าผิดไปแล้ว…" คำพูดที่ขาดหายไปในใจของซุนฮ่าว แม้ในขณะที่เขาต้องทนรับการประจานและการด่าทอจากฝูงชน ก็ยังคิดถึงท่านพ่อที่เคยให้ความรักและการดูแล แต่ในตอนนี้เขารู้ว่าไม่มีสิ่งใดที่สามารถทำให้ท่านพ่อภูมิใจในตัวเขาได้อีกแล้ว ความทะเยอทะยานที่เกินไปทำให้ทุกสิ่งที่ท่านพ่อเคยสร้างให้กับเขากลับพังทลายลงด้วยมือของตัวเอง

เยี่ยจิงหลินและหมอเทวดาหลานซือหมิงยืนอยู่บนชั้นสองของร้านน้ำชาที่ตั้งอยู่ริมถนนสายหลักของเมือง ทั้งสองมองออกไปยังขบวนรถนักโทษที่เคลื่อนผ่านไปอย่างช้าๆ เสียงฝูงชนดังลั่นไปทั่วขณะที่พวกเขายืนอยู่ในความเงียบสงัด ความรู้สึกในใจของเยี่ยจิงหลินในตอนนี้นั้นยังคงเย็นชาและไม่แสดงอารมณ์ใดๆ แม้แต่ความสงสารต่อซุนฮ่าวที่กำลังถูกประจานไปทั่วเมืองด้วยความอับอาย ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นคือผลของการกระทำที่เขาเลือกเอง

เมื่อขบวนรถนักโทษเคลื่อนผ่านและซุนฮ่าวสบตากับเยี่ยจิงหลิน แววตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและความสิ้นหวัง ทันใดนั้นเขาก็ตะโกนออกมาด้วยเสียงอู้อี้ที่ไม่สามารถฟังเข้าใจได้ เพราะลิ้นของเขาถูกตัดขาดไปแล้ว เสียงนั้นไม่สามารถสื่อความหมายได้อย่างที่ต้องการ

"เจ้าหนุ่มนี่พูดว่าข้าขอโทษ ข้าขอฝากตระกูลซุนของเราด้วย" หมอเทวดาหลานซือหมิงช่วยแปลความหมาย

เยี่ยจิงหลินฟังคำขอโทษนั้นแล้ว เธอรวบรวมพลังปราณเข้าไปที่มีดสั้นที่อยู่ในมือแล้วขว้างไปอย่างแม่นยำ มีดนั้นพุ่งตรงไปที่ส่วนหัวของซุนฮ่าว ท่ามกลางฝูงชนที่ส่งเสียงดังและการประจาน สุดท้าย ซุนฮ่าวก็ล้มลงไปทันที สิ้นลมหายใจในขณะที่ความหวังสุดท้ายของเขาถูกตัดขาดไปอย่างไม่มีโอกาส

"นี่คือสิ่งสุดท้ายที่ข้าสามารถทำให้สวะอย่างเจ้าได้" เยี่ยจิงหลินกล่าวออกมาอย่างเย็นชาด้วยน้ำเสียงที่ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ทั้งสิ้น การจบชีวิตของซุนฮ่าวในตอนนี้ เธอรู้ดีว่ามันคือทางเลือกที่เมตตาที่สุดที่สามารถทำได้แล้ว

การสังหารซุนฮ่าวในระหว่างการเคลื่อนย้ายของขบวนรถนักโทษนั้นทำให้ผู้คนในเมืองตกตะลึงไปทั่ว มันเกิดขึ้นเร็วเกินกว่าที่ใครจะทันตั้งตัว ไม่มีใครสามารถเข้าใจได้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นเป็นผลจากการกระทำของใคร เพียงแค่ในชั่วพริบตา ร่างของซุนฮ่าวก็สิ้นลมหายใจไปอย่างรวดเร็วในสภาพที่ไม่อาจคาดเดาได้

เมื่อเวลาผ่านไปจนถึงยามเย็น ร่างของซุนฮ่าวก็ถูกส่งมาถึงจวนของเยี่ยจิงหลินตามคำสั่งของท่านอ๋อง แต่สิ่งที่น่าฉงนคือ ท่านอ๋องไม่ได้ส่งมาด้วยความเห็นใจหรือเกียรติใดๆ เขากลับส่งร่างของซุนฮ่าวมาให้เยี่ยจิงหลินเพียงเพื่อเป็นการเยาะเย้ย ในการกระทำที่โหดเหี้ยมและไม่แสดงความเคารพใดๆ เขาต้องการให้เยี่ยจิงหลินรับรู้ว่า ผู้ที่กล้าลองดีกับเขาจะต้องพบกับจุดจบที่น่าสมเพชเช่นเดียวกับซุนฮ่าวเยี่ยจิงหลินที่มองเห็นร่างไร้วิญญาณของซุนฮ่าวที่ถูกนำมาส่งถึงที่จวนของนางอย่างไร้ค่า

"นายหญิงพวกเราจะจัดการกับศพเจ้าลูกชู้นี่อย่างไรดี?" เสียงของอดีตทหารเอกของแม่ทัพซุนเทาแฝงไปด้วยความสงสัย

เยี่ยจิงหลินที่ยืนอยู่ในความเงียบสงัด เพียงแค่หันมามองร่างที่ไร้วิญญาณของซุนฮ่าว ก็แสดงให้เห็นถึงความรู้สึกที่ไม่สะทกสะท้านในสายตาของนาง ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นคือผลของการกระทำที่เขาเลือกเอง

"นำร่างของมันไปฝังที่ด้านข้างหลุมฝังศพของแม่ทัพซุนเทา" เยี่ยจิงหลินกล่าวออกมาอย่างรวดเร็วและเด็ดขาด โดยไม่ต้องใช้ความคิด แม้ว่าสองพ่อลูกคู่นี้จะไม่ได้เป็นพ่อลูกกันจริงๆ แต่นิสัยใจคอนั้นเหมือนกันอย่างกับแกะซุนฮ่าวได้รับความชั่วร้ายและความทะเยอทะยานมาจากแม่ทัพซุนเทาอย่างเต็มเปี่ยมลูกใครเมียใครมันผู้นี้นั้นไม่สนขอเพียงแค่ตัวเองมีความพึงพอใจก็เป็นพอและจุดจบของซุนฮ่าวคือการที่มีความคิดทะเยอทะยานมากจนเกินไปจนไม่มองความสามารถของตัวเอง

อ๋องฟู่หยางเซินในยามนี้กลายเป็นวีรบุรุษในสายตาของผู้คน ราวกับว่าเขาคือผู้ที่สามารถคลี่คลายเหตุการณ์ที่ร้ายแรงที่สุดในราชสำนักได้ แต่ความจริงกลับแตกต่างจากสิ่งที่ผู้คนเห็นและเชื่อ ฟู่หยางเซินคือผู้อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ทั้งหมด เขาคือผู้ที่กำหนดแผนการวางยาฮ่องเต้ ซุนฮ่าวเป็นเพียงแค่หมากในกระดานที่ถูกใช้แล้วโยนทิ้ง

"ฮ่า ฮ่า แผนการของข้าช่างสมบูรณ์แบบยิ่งนัก!" เสียงหัวเราะของอ๋องฟู่หยางเซินดังลั่นในห้องท้องพระโรง สถานที่ที่เคยเต็มไปด้วยความยิ่งใหญ่และเสียงร่ำร้องของขุนนางตอนนี้กลับกลายเป็นความเงียบสงัด ราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุนไปชั่วขณะ เขานั่งอยู่บนบัลลังก์ทองที่เป็นขององค์ฮ่องเต้ ดวงตาของเขาส่องประกายอย่างเต็มไปด้วยความหลงใหลและความภาคภูมิใจในตัวเอง

บัลลังก์ทองที่เคยเป็นสัญลักษณ์แห่งอำนาจและศักดิ์ศรี ตอนนี้กลายเป็นเพียงสมบัติที่เขาหมายมั่นจะครอบครองมาตลอดหลายปี มันไม่เพียงแค่เป็นที่นั่งสูงสุดของราชสำนัก แต่ยังเป็นสัญลักษณ์แห่งการควบคุมทุกสิ่ง ทุกคนภายใต้การปกครองของเขา ฟู่หยางเซินลูบไล้ที่วางแขนของบัลลังก์ด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย เขาคิดถึงความยากลำบากที่เขาผ่านมา ทั้งการวางแผน การหลบหลีก และการบิดเบือนความจริงทั้งหมดเพื่อตอบสนองความทะเยอทะยานที่ซุกซ่อนอยู่ภายในใจ