ตอนที่ 16 บุตรชายผู้ไร้ประโยชน์

ค่ำคืนอันสงัดเงียบภายในจวนแม่ทัพใหญ่ซุนเทา กลับถูกรบกวนด้วยเงามืด บรรยากาศรอบตัวดูเหมือนจะมีบางสิ่งบางอย่างผิดปกติ แม้กระนั้นแม่ทัพซุนเทาก็ยังคงยืนตระหง่านอยู่ในห้องโถงใหญ่ เขาสวมชุดเกราะเต็มยศ ดวงตาคมกริบจ้องมองไปยังเงาสลัวที่ปรากฏขึ้นตรงหน้า ขณะใจยังคงสะท้านด้วยความรู้สึกหลากหลาย

อันเหยาเหวิน ฮูหยินใหญ่ของเขา ซึ่งเป็นหญิงที่เขามอบความไว้วางใจให้ดูแลครอบครัว กลับกลายเป็นผู้ที่ลงมือกระทำการบางอย่างที่เกินกว่าที่เขาคาดคิด นางใช้กำลังทหารที่เขาฝึกฝนมาอย่างหนักหน่วงไปจัดการกับ ซูหลิน สาวใช้อุ่นเตียงต่ำต้อย ผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยอยู่ในอ้อมกอดของเขา ซูหลินนั้นไม่ได้มีฐานะสูงส่งใด ๆ และลูกที่เกิดจากเธอก็เป็นเพียงหนึ่งในบรรดาลูกมากมายที่เขาไม่เคยใส่ใจจดจำ กระนั้น ความผูกพันระหว่างเลือดเนื้อเดียวกันที่ถูกฝังลึกอยู่ในจิตใจของเขาก็ยังคงสะกิดความรู้สึกผิดชอบอยู่ลึก ๆ

แต่ยามนี้ เมื่อเขาได้เผชิญหน้ากับหญิงสาวที่บุกรุกเข้ามาในจวนกลางดึก เงาร่างที่สวมชุดคลุมปิดบังใบหน้า และแววตาคมกริบที่สะท้อนประกายเยือกเย็น ราวกับดวงตาของซูหลินในอดีต ทันใดนั้นหัวใจของเขาก็พลันเต้นระรัวขึ้นมา วิชาตัวเบาที่นางแสดงให้เห็นนั้นสูงส่งเหนือธรรมดา ร่างของนางพุ่งเข้ามาและหายวับไปกับสายลมราวภูตผี ความสามารถที่หาได้ยากในผู้คนทั่วไป

ที่น่าตกใจยิ่งกว่า คือความโหดเหี้ยมและเด็ดเดี่ยวที่หญิงสาวปริศนาแสดงออกมาอย่างไม่เกรงกลัวต่อสิ่งใด ทั้งแผนการทำให้ผู้คนทั้งจวนหลับใหลโดยไม่รู้ตัว และการลอบเข้าใกล้ฮูหยินใหญ่ด้วยเจตนาที่น่าหวาดหวั่น ใจของแม่ทัพซุนเทารู้สึกสับสน เขายังไม่อยากจะเชื่อว่าบุคคลนี้จะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจาก บุตรสาวที่เขาเคยทอดทิ้ง เด็กน้อยผู้ที่เขาเคยลืมชื่อและลืมใบหน้าของนางไปนานแสนนาน

ดวงตาของแม่ทัพใหญ่ฉายแววสะท้อนความหวาดหวั่น เมื่อเห็นหญิงสาวก้าวออกมาจากเงามืดพร้อมเผยใบหน้าที่คล้ายคลึงกับซูหลินอย่างน่าประหลาด ท่ามกลางความขัดแย้งในจิตใจ ระหว่างความรักความรับผิดชอบในฐานะพ่อ และความรู้สึกของบุรุษผู้ถูกล่วงล้ำอำนาจ ซุนเทาต้องเผชิญหน้ากับความจริงที่น่าตระหนก บุตรสาวของเขาที่เขาเคยลืม กลับมาอีกครั้ง พร้อมกับความแค้นและพลังอันมหาศาลที่เขาไม่อาจมองข้ามได้

นี่คือการเผชิญหน้าที่เต็มไปด้วยคำถามและความขมขื่นในจิตใจของแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ เขาจะทำเช่นไรต่อไป เมื่อสิ่งที่เขาเคยละเลยและทอดทิ้ง กำลังหวนคืนมาในรูปแบบที่เขาไม่อาจคาดเดาได้?

ยามรุ่งเช้าที่แสงอาทิตย์ทาบทาท้องฟ้าเป็นสีทองอร่าม แม่ทัพซุนเทา ผู้ยิ่งใหญ่ได้เรียกบุตรชายคนโต ซุนฮ่าว มาพบในลานฝึกซ้อม บุตรชายคนโตของตระกูลผู้มีนามเสียงเป็นที่รู้จักในเรื่องความสำเริงสำราญ แต่กลับเป็นที่น่าสงสารในสายตาของเหล่าทหารประจำจวน เมื่อเปรียบเทียบกับผู้เป็นพ่อผู้แข็งแกร่งและทรงพลังแล้ว ซุนฮ่าวดูเหมือนจะไร้ซึ่งคุณสมบัติของนักรบโดยสิ้นเชิง

ซุนฮ่าว ย่างก้าวเข้ามาด้วยท่วงท่าที่เต็มไปด้วยความเคารพแต่แฝงไว้ด้วยความเกร็งเกรง ท่ามกลางบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความเคร่งขรึม ดวงตาคมดุของแม่ทัพซุนเทาจ้องมองบุตรชายอย่างเย็นชา "ซุนฮ่าว เจ้าเป็นบุตรชายคนโตของข้า เป็นความหวังของตระกูล แต่ไยพลังฝีมือของเจ้าจึงต่ำต้อยถึงเพียงนี้?" แม่ทัพเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยียบเย็นพร้อมกับยกมือข้างหนึ่งขึ้น ท้าทายให้ลูกชายประลองฝีมือ

แม้ว่าจะรู้ดีว่าตนเองไม่อาจเทียบฝีมือของบิดาได้ ซุนฮ่าวยังคงตอบรับคำท้า "ท่านพ่อ ลูกจะทำให้ท่านเห็นว่าแม้พลังฝีมือของลูกจะไม่สูงล้ำ แต่ลูกยังมีสิ่งอื่นที่คู่ควรกับการสืบทอดตระกูลนี้" เขากล่าวพลางจับกระบี่ขึ้นมา

แต่การประลองนี้จบลงอย่างรวดเร็ว แม่ทัพซุนเทาพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วเหนือมนุษย์ ซัดเพียงฝ่ามือเดียวก็ทำให้ซุนฮ่าวลอยกระเด็นไปกระแทกพื้นหินด้านหลังจนกระบี่ในมือหลุดลอย "เหอะ! ทำไมเจ้าช่างไร้ประโยชน์เช่นนี้! เจ้าคิดว่าจะเป็นผู้นำตระกูลได้ด้วยทักษะเช่นนี้หรือ?" แม่ทัพคำรามอย่างมีโทสะ ความผิดหวังในน้ำเสียงของเขาทิ่มแทงจิตใจของซุนฮ่าวจนแทบจะแตกสลาย

ซุนฮ่าว ก้มหน้าก้มตา กราบลงแทบเท้าบิดา "ท่านพ่อ ลูกมิได้เก่งกาจเช่นท่าน พลังฝีมือของท่านนั้นสูงล้ำจนเกินไป ลูกมิอาจเทียบรัศมีได้เลย" เขาพูดด้วยน้ำเสียงนอบน้อม แต่ในใจเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นและอับอาย

แม้ว่าเขาจะไม่เก่งในด้านการต่อสู้ แต่ในด้านการเอาตัวรอดและการประจบประแจงนั้นเขาเชี่ยวชาญยิ่งนัก ซุนฮ่าวยกย่องบิดาของตนด้วยคำพูดหวานหู พยายามทำให้แม่ทัพซุนเทาคลายความโกรธ "ท่านพ่อ พลังของท่านนั้นหายากยิ่งกว่าผู้ใดในแผ่นดิน ลูกย่อมไม่คู่ควรจะเทียบกับท่าน ทว่า ลูกจะพยายามฝึกฝนและรับใช้ท่านอย่างสุดกำลัง เพื่อพิสูจน์ว่าลูกสมควรจะอยู่ในตระกูลนี้"

แม่ทัพซุนเทา ขบกรามแน่นด้วยความโกรธที่พุ่งขึ้นอย่างท่วมท้น เขามองดู ซุนฮ่าว บุตรชายคนโตผู้ที่เขาเคยตั้งความหวังเอาไว้สูงลิบลิ่ว แต่ตอนนี้กลับแสดงให้เห็นเพียงความอ่อนแอและไร้ศักยภาพ ซุนฮ่าวที่พยายามลุกขึ้นมาจากพื้น หลังจากที่ถูกซัดกระเด็นเมื่อครู่ ยังไม่วายเปล่งคำพูดประจบประแจงเพื่อเอาตัวรอด

"ท่านพ่อ ท่านยอดเยี่ยมเหลือเกิน ลูกช่างโชคดีนักที่ได้เป็นบุตรของท่าน ข้า..."

ไม่ทันจบคำ แม่ทัพซุนเทาก็หมดความอดทน ยกเท้าขึ้นถีบเข้าไปที่ลำตัวของซุนฮ่าวเต็มแรงจนเจ้าลูกช่างเลียกระเด็นไปอีกครั้ง เสียงกระแทกกับพื้นดังสนั่น ร่างของซุนฮ่าวนอนหมดสภาพอยู่บนพื้น ลูบหน้าอกที่เจ็บปวดพลางทำหน้าตื่นตระหนก

"หุบปากของเจ้าเสีย! ข้าเบื่อคำพูดประจบของเจ้าจนทนไม่ได้แล้ว!" แม่ทัพซุนเทากระแทกเสียงหนักแน่น น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความผิดหวัง ดวงตาคมกริบจ้องมองซุนฮ่าวที่นอนกองอยู่กับพื้น "ข้าคาดหวังในตัวเจ้ามาก เจ้าเป็นลูกคนโตของข้า เป็นความหวังที่จะนำพาตระกูลซุนให้รุ่งเรืองยิ่งขึ้น แต่ดูตัวของเจ้าในตอนนี้สิ! เจ้าช่างอ่อนแอและไร้ประโยชน์จนเกินทน!"

ซุนฮ่าวเงยหน้าขึ้นมองบิดาด้วยสายตาเจ็บปวด "ท่านพ่อ ลูกก็แค่... ลูกไม่เก่งในการต่อสู้ แต่ลูกมีสิ่งอื่นที่สามารถทำได้... ลูก..."

"สิ่งอื่น?" ซุนเทาขัดจังหวะเสียงดุดัน "สิ่งอื่นที่เจ้าว่าคือการประจบประแจงหรือ? เจ้าคิดว่าตระกูลซุนจะยืนหยัดด้วยลิ้นที่ว่างเปล่าเช่นนั้นหรือ?"

คำพูดของแม่ทัพซุนเทากรีดลึกเข้าไปในหัวใจของซุนฮ่าว เขานั่งนิ่งงันด้วยความอับอายและโกรธเคืองในตัวเอง ทว่าความเจ็บปวดนี้กลับยิ่งตอกย้ำความแตกต่างระหว่างเขาและบิดาผู้เป็นตำนานของสนามรบ ผู้ที่ไม่มีใครเทียบเทียมได้ในพลังและบารมี

แม่ทัพซุนเทาหันหลังให้ด้วยสีหน้าหนักใจ คำพูดสุดท้ายของเขาในเช้าวันนั้นดังขึ้นอย่างเย็นชา "เจ้าจงพิสูจน์ตัวเอง หากเจ้าทำไม่ได้ อย่าคิดว่าจะมีวันใดที่ข้าจะยอมรับเจ้าเป็นผู้สืบทอดของตระกูลนี้!"

เสียงฝีเท้าหนักแน่นของแม่ทัพดังก้องขณะที่เขาเดินจากไป ทิ้งให้ซุนฮ่าวนั่งคอตกอยู่เพียงลำพังในลานฝึกฝน ความหวังที่เคยเรืองรองของเขาเริ่มเลือนหายไป