ตอนที่ 29 ลูกรักของพ่อ

หลังจากที่ ซุนฮ่าว ลิ้มรสฝ่าเท้าของ เยี่ยจิงหลิน มาอย่างเต็มอิ่มจนเกินพอ และใช้เวลาพักฟื้นจนร่างกายหายดี สีหน้าและแววตาของเขาที่มองน้องสาวต่างมารดาก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง จากเดิมที่เต็มไปด้วยความริษยาและโกรธแค้น บัดนี้กลับกลายเป็นความรักใคร่และเอาอกเอาใจอย่างเกินจริง

"เยี่ยจิงหลิน วันนี้พี่ซื้อเสื้อผ้ามาฝากเจ้า ลองใส่ดูสิ เนื้อผ้านี้ชั้นดีทีเดียว" ซุนฮ่าวพูดพลางส่งเสื้อผ้าที่ดูหรูหราให้ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ใบหน้าของเขาเปี่ยมไปด้วยความรักความอบอุ่นที่ดูผิดปกติจนเยี่ยจิงหลินเองยังอดรู้สึกขยะแขยงไม่ได้

แม้จะรังเกียจท่าทีประจบสอพลอของพี่ชายต่างมารดา แต่เพื่อหลีกเลี่ยงความยุ่งยาก เยี่ยจิงหลินก็รับเสื้อผ้าที่ซุนฮ่าวยื่นให้โดยไม่ปริปากแสดงความไม่พอใจออกมา "ขอบคุณ" นางกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทว่าในใจกลับเต็มไปด้วยความดูถูก

หลายวันมานี้ ซุนฮ่าวพึ่งจะเข้าใจว่าไม่ว่านางจะมีพรสวรรค์และความสามารถเหนือกว่ามากเพียงใด สุดท้ายแล้วตำแหน่งผู้นำตระกูลซุนก็ยังคงเป็นของเขาอยู่ดี เพราะความเป็นชายที่ถูกนับเป็นข้อได้เปรียบในกฎของตระกูล ด้วยเหตุนี้ แทนที่จะตั้งตนเป็นศัตรูกับเยี่ยจิงหลิน เขาจึงเลือกที่จะแสดงตนเป็นพี่ชายผู้อบอุ่นและรักน้องสาวอย่างสุดซึ้ง หากในอนาคตเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเขานางจะเป็นเกราะคุ้มภัยชั้นดี

ด้วยความคิดเช่นนั้น ซุนฮ่าวจึงปั้นหน้าเปี่ยมยิ้มด้วยความอิ่มเอมในชัยชนะที่ไม่ต้องลงแรง แต่ทว่าท่าทีที่เขาคิดว่าชาญฉลาดนั้นกลับไม่สามารถหลอกสายตาเยี่ยจิงหลินได้

"เจ้ามันน่ารังเกียจเหมือนท่านพ่อไม่มีผิด" เยี่ยจิงหลินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา ใบหน้าของนางไร้ซึ่งความหวาดหวั่น ทว่าแววตากลับเต็มไปด้วยความสมเพช

คำพูดนั้นทำให้ซุนฮ่าวนิ่งงัน ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของเขาเริ่มแข็งค้างไปครู่หนึ่ง ก่อนจะแกล้งหัวเราะกลบเกลื่อน

สำหรับเยี่ยจิงหลิน คำพูดที่ออกมานั้นไม่ได้มาจากเพียงความขยะแขยงที่มีต่อซุนฮ่าวเพียงคนเดียว แต่มันยังสะท้อนความรู้สึกที่นางมีต่อ ซุนเทา ผู้เป็นบิดาของทั้งสองอีกด้วย แม่ทัพซุนเทาเคยละเลยนางในฐานะบุตรสาวที่เกิดจากสาวใช้ ไม่แม้แต่จะมองนางด้วยสายตาของบิดา แต่เมื่อพรสวรรค์ของนางถูกเปิดเผย เขากลับแสดงออกถึงความรักและเอ็นดูนางอย่างออกนอกหน้า

สำหรับเยี่ยจิงหลินแล้ว การกระทำของบิดาและพี่ชายล้วนแต่สะท้อนถึงความเห็นแก่ตัวและความฉาบฉวย นางรู้ดีว่าความรักที่พวกเขาแสดงออกนั้นไม่ได้มาจากใจจริง แต่เป็นเพียงการมองนางเป็นเครื่องมือหรือทรัพยากรที่พวกเขาสามารถใช้ประโยชน์ได้

แม่ทัพ ซุนเทา มองดูการกระทำของ ซุนฮ่าว ผู้เป็นบุตรชายด้วยแววตาเปี่ยมไปด้วยความภาคภูมิใจ รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งการผ่านศึก ท่าทางของเขาในยามนี้ดูเหมือนบิดาผู้รักใคร่ลูกชายอย่างแท้จริง

"ซุนฮ่าว เจ้าเติบใหญ่ขึ้นมากจริงๆ ลูกผู้ชายนั้นต้องยืดได้หดได้" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงอบอุ่นและเปี่ยมไปด้วยความภูมิใจ "ถึงแม้ว่าตัวเจ้าจะไร้ซึ่งพรสวรรค์ แต่ทักษะในการเอาตัวรอดของเจ้านั้นไม่เลวเลยจริงๆ"

ซุนฮ่าวที่ได้ยินคำชมจากบิดาถึงกับยืดอกขึ้นอย่างมั่นใจ ใบหน้าของเขาเปี่ยมไปด้วยความสุขและความภาคภูมิใจในตัวเอง "ขอบคุณท่านพ่อ ลูกจะเกาะขาของนางให้แน่นๆ เลยขอรับ!" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ราวกับได้ตัดสินใจในเส้นทางของตนเองแล้ว

การกระทำที่ไร้ยางอายของซุนฮ่าวกลับได้รับคำชมจากบิดาอย่างจริงใจ ทำให้เขารู้สึกเหมือนเปลวไฟในใจถูกจุดติด ไฟแห่งความมั่นใจลุกโชนขึ้นในอกของเขา ใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความทะนงในตอนนี้ยิ่งเพิ่มความอ่อนโยนและอบอุ่นในสายตาของแม่ทัพซุนเทา

ท่ามกลางบรรยากาศที่ทั้งพ่อลูกต่างยินดีในความคิด แยบยล ของตนเอง เสียงถอนหายใจยาวดังขึ้นจากผู้หญิงเพียงหนึ่งเดียวในสถานที่นั้น เยี่ยจิงหลิน มองทั้งสองคนด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความรังเกียจ

"หึ!" นางส่งเสียงเบาๆ พลางส่ายหน้าเล็กน้อยอย่างสมเพชก่อนจะหันหลังเดินหนีออกไป ทิ้งให้พ่อลูกที่ดูเหมือนจะพอใจกับความไร้ยางอายของตัวเองยืนอยู่ด้วยกัน

ในใจของเยี่ยจิงหลินไม่ได้มีเพียงความรังเกียจเท่านั้น แต่ยังเต็มไปด้วยความเบื่อหน่ายกับสิ่งที่เกิดขึ้น นางรู้ดีว่าตระกูลซุนที่มีแม่ทัพซุนเทาเป็นผู้นำนั้นเต็มไปด้วยการฉวยโอกาสและการเห็นแก่ตัว แม้แต่พี่ชายต่างมารดาที่ควรจะมีศักดิ์ศรีของชายชาติทหาร ก็ยังเลือกเส้นทางแห่งการประจบเอาตัวรอดอย่างไร้ยางอาย

"ทั้งสองคนก็เหมือนกันไม่มีผิด..." นางคิดในใจพลางเร่งฝีเท้าให้พ้นจากสถานการณ์ที่นางรู้สึกว่าน่ารังเกียจและไร้ค่าในการจดจำ

ภายในตระกูล ซุน อันยิ่งใหญ่และเต็มไปด้วยขนบธรรมเนียมอันเข้มงวด เยี่ยจิงหลินในเวลานี้นับได้ว่าเป็นบุคคลที่ไร้ซึ่งศัตรูโดยแท้จริง ด้วยพลังและความแข็งแกร่งที่ล้นเหลือเกินกว่าผู้ใดในตระกูลจะเทียบได้ ความสามารถของนางเป็นที่ประจักษ์และได้รับการยอมรับจากทุกผู้คน แม้กระทั่งผู้ที่เคยดูแคลนนางหรือคิดต่อต้านในอดีต ต่างก็หันมาเอาอกเอาใจอย่างไม่ปิดบัง

ซุนเทา ผู้เป็นบิดาที่เคยเมินเฉยนางในฐานะบุตรสาวของสาวใช้ บัดนี้กลับแสดงออกถึงความรักและเอ็นดูอย่างชัดเจน ในขณะที่ ซุนฮ่าว พี่ชายต่างมารดาของนาง ซึ่งเคยเต็มไปด้วยความอิจฉาและริษยา ก็ต้องล้มเลิกความคิดต่อต้านและหันมาประจบประแจงอย่างเต็มที่ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเหล่าบ่าวรับใช้ภายในจวน ทุกคนต่างมอบความเคารพและปฏิบัติต่อนางราวกับนางเป็นผู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดรองจากแม่ทัพซุนเทา

สถานะของเยี่ยจิงหลินในตระกูลซุนในตอนนี้เปรียบเสมือนดวงดาวที่ส่องแสงเจิดจรัสที่สุด แม้นางจะเป็นเพียงบุตรสาวที่เกิดจากสาวใช้ แต่ความสามารถที่เหนือชั้นทำให้ผู้คนต่างลืมเลือนชาติกำเนิดของนาง ความแข็งแกร่งและพรสวรรค์ของนางกลายเป็นเหตุผลเพียงพอที่จะทำให้ทุกคนให้ความเคารพนับถือ

อย่างไรก็ตาม แม้นางจะได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวาง แต่สถานะของนางก็ยังคงเป็นรองจากแม่ทัพซุนเทาอยู่ดี ด้วยอำนาจและบารมีในฐานะหัวหน้าตระกูล ซุนเทายังคงครอบครองจุดสูงสุดในตระกูลนี้อย่างมั่นคง

แต่สำหรับเยี่ยจิงหลิน การที่ไร้ศัตรูและได้รับความเคารพเช่นนี้ ไม่ได้ทำให้นางลืมความจริงบางอย่าง นางรู้ดีว่าอำนาจและความยำเกรงที่ผู้คนมอบให้นั้นมิได้เกิดจากความรักหรือความปรารถนาดีอย่างแท้จริง หากแต่เป็นเพราะความกลัวในพลังของนางมากกว่า นางเลือกที่จะนิ่งเฉยและไม่สนใจคำประจบสอพลอหรือการปฏิบัติที่ดูเสแสร้ง เพราะสิ่งที่นางต้องการไม่ใช่การยอมรับจากคนอื่น หากแต่เป็นการเดินในเส้นทางที่นางเลือกเองอย่างสง่างาม