ตอนที่ 37 เลวทรามต่ำช้า

ท่ามกลางแสงดาวที่พร่างพรายอยู่บนฟากฟ้า เยี่ยจิงหลินยิ้มเยาะ ขณะที่หยิบขวดแก้วเล็กๆ ใบหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ ขวดนั้นบรรจุดอกไม้แห่งความหลับใหล สมุนไพรหายากที่เธอค้นพบและดัดแปลงในชีวิตก่อนหน้า เพื่อใช้จัดการกับผู้ที่ขัดขวางเธอ ไม่ว่าผู้ใดที่สูดกลิ่นของมันเข้าไป จะถูกนำเข้าสู่สภาวะหลับใหลลึกทันที

นางยืนขึ้นอย่างสง่างาม มองสำรวจจวนของอัครมหาเสนาบดี ถังเหวยหมิน ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยกำลังพลที่กระจายตัวอยู่ในทุกมุมอาณาเขต จวนแห่งนี้ถูกปกป้องราวป้อมปราการที่ไม่มีวันถูกเจาะ แต่ในสายตาของนาง มันกลับเป็นเพียงกล่องที่เตรียมจะปิดตายสำหรับพวกเขาทั้งหมด

นางปลดจุกขวดแก้วออก กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ดูไร้พิษภัยเริ่มกระจายออกมาทันทีที่สัมผัสกับสายลม นางโปรยผงสมุนไพรนี้ออกไปอย่างช้าๆ ปล่อยให้สายลมพัดพามันไปทั่วทั้งพื้นที่ ทหารผู้แข็งแกร่งเหล่านั้น แม้จะมีพลังปราณ แต่หากไม่สูงส่งพอ ก็ไม่อาจต้านทานฤทธิ์ของดอกไม้แห่งความหลับใหลได้

"จงนอนหลับให้สบายเถิด" เยี่ยจิงหลินเอ่ยเบาๆ ราวกับพูดกับคนที่เธอเอ็นดู แต่แววตาของเธอเปล่งประกายเย็นชา ราวกับนักล่าที่กำลังสะใจกับเหยื่อที่ตกอยู่ในกับดัก

ทีละคน...ทีละคน ทหารภายในจวนเริ่มล้มลงกับพื้น ร่างกายที่แข็งแกร่งทรุดตัวลงราวกับถูกโค่น ตาคู่ดุร้ายของพวกเขาปิดสนิทราวกับกำลังเข้าสู่ห้วงนิทราที่ไม่มีวันตื่น

นางเดินผ่านร่างเหล่านั้นไปอย่างไม่รีบร้อน ใบหน้าของนางเปื้อนรอยยิ้มบางๆ ที่แฝงไปด้วยความเยือกเย็น จวบจนสุดท้ายภายในจวนแห่งนี้ไม่มีใครหลงเหลือในสภาพที่ตื่นอยู่

อัครมหาเสนาบดี ถังเหวยหมิน ที่เคยส่งเสียงเห่าราวกับสุนัขนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น ใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยความคลั่งก่อนหน้านี้ บัดนี้ไร้ซึ่งการตอบสนอง ทหารคู่ใจของเขาเองที่เคยเป็นกำลังสำคัญ ก็นอนแน่นิ่งอยู่ไม่ไกล

"สมบูรณ์แบบ..." เยี่ยจิงหลินกระซิบกับตัวเอง นางกลับมานั่งที่เดิม พลางหยิบจอกสุราขึ้นมาดื่ม รอเวลาผ่านไปอย่างใจเย็น ภาพในจวนที่เงียบสงัดเหมือนสถานที่แห่งความตาย ทำให้หัวใจของนางรู้สึกกระหยิ่มยิ้มย่อง

ในที่สุด รอยยิ้มกว้างที่เต็มไปด้วยความชั่วร้ายก็ปรากฏบนใบหน้างดงามนั้น แววตาของนางสะท้อนประกายเยือกเย็น ราวกับผู้ควบคุมเวทีละครที่กำลังสนุกสนานกับฉากจบที่เธอเป็นผู้กำหนด

เยี่ยจิงหลิน ก้าวเดินไปอย่างสง่างามในจวนที่บัดนี้เงียบงันราวกับสุสาน สายตาของนางเปล่งประกายสว่างไสว ราวกับดวงดาวที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวาและความทะเยอทะยาน นางมองลงไปยังร่างอวบอ้วนที่นอนแน่นิ่งอยู่ตรงหน้าอัครมหาเสนาบดี ถังเหวยหมิน ก่อนจะยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มเยาะเย้ย

"เจ้าคงไม่ต้องการสิ่งเหล่านี้อีกแล้ว..." นางพูดเบาๆ ราวกับกระซิบ แต่ในแววตานั้นเต็มไปด้วยความชั่วร้าย

นางโน้มตัวลงไป กวาดแหวนเพชรน้ำงามที่สวมอยู่บนนิ้วอ้วนป้อมของชายผู้เคยทรงอำนาจออกมาอย่างไร้ปรานี นิ้วมือที่เคยถือบังเหียนอำนาจในราชสำนักบัดนี้ถูกปลดเปลื้องเครื่องประดับราคาแพงราวกับไร้ค่า

"แหวนวงนี้…คงจะเหมาะสมกับข้ามากกว่า" นางเอ่ยเสียงหวาน พร้อมกับสวมแหวนเข้าไปในนิ้วเรียวบางของตนอย่างเย้ยหยัน

หลังจากที่ปล้นสะดมทรัพย์สินจากร่างอัครมหาเสนาบดีจนอิ่มเอม เยี่ยจิงหลินไม่หยุดเพียงแค่นั้น นางเดินสำรวจห้องต่างๆ ในจวนราวกับเจ้าของคนใหม่ ห้องนอนสุดหรูหรา เต็มไปด้วยข้าวของราคาแพงที่บ่งบอกถึงความมั่งคั่งอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ทรัพย์สมบัติล้ำค่าที่ถูกเก็บรักษาอย่างดีในกล่องไม้แกะสลักลงยันต์ป้องกันล้วนถูกนางกวาดเข้าไปในแหวนมิติอย่างไร้ความลังเล

นางหัวเราะเบาๆ กับตัวเองทุกครั้งที่พบสมบัติชิ้นใหม่ "ถังเหวยหมิน เจ้าช่างมีชีวิตที่หรูหราเสียจริง...แต่วันนี้ทุกอย่างนี้จะกลายเป็นของข้า"

ไม่ว่าจะเป็นทองคำแท่ง เหรียญเงิน เครื่องประดับงดงาม หรือแม้กระทั่งวัตถุดิบล้ำค่าที่ใช้ในการฝึกฝนพลังปราณ นางล้วนแต่ดูดซับมันเข้าไปในแหวนมิติของนางด้วยท่าทีที่สง่างามแต่แฝงไปด้วยความบ้าคลั่ง

เมื่อเข้าไปยังห้องเก็บทรัพย์สมบัติ นางถึงกับเบิกตากว้างด้วยความยินดี "สมบัติที่นี่มากมายเสียยิ่งกว่าที่ข้าเคยจินตนาการ..." นางเอื้อมมือไปสัมผัสอัญมณีที่เปล่งประกายแสงสีต่างๆ ก่อนจะดูดกลืนมันทั้งหมดเข้ามาในแหวนมิติ

ในที่สุด จวนที่เคยเป็นแหล่งสะสมทรัพย์สมบัติอันมั่งคั่งของถังเหวยหมิน บัดนี้กลับกลายเป็นเพียงเปลือกอันไร้ค่า เศษซากที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นสัญลักษณ์แห่งความมั่งคั่งและอำนาจ

เยี่ยจิงหลินยืนอยู่กลางจวนที่เงียบงันราวกับหลุมศพ ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ ด้วยความสมใจ "ความมั่งคั่งของเจ้าถังเหวยหมิน เทียบไม่ได้แม้แต่เสี้ยวเดียวกับความยิ่งใหญ่ที่ข้ากำลังจะสร้างขึ้นใหม่!"

แม้แม่ทัพซุนเทา ผู้เป็นพ่อของเธอที่เคยถูกยกย่องว่าเป็นผู้ครอบครองทรัพย์สมบัติมากมาย ก็ไม่อาจเทียบกับสิ่งที่เยี่ยจิงหลินเพิ่งยึดมาได้ในวันนี้ ความมั่งคั่งของถังเหวยหมินที่เคยเป็นตำนาน บัดนี้ได้กลายเป็นสมบัติของนางผู้เดียว!

หลังจากที่เยี่ยจิงหลินเก็บกวาดทรัพย์สมบัติด้วยความเพลิดเพลิน ใบหน้าของนางก็หมองคล้ำลงทันที ราวกับว่าอากาศรอบตัวเริ่มมีบางสิ่งที่แปลกประหลาด บางอย่างที่นางไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า แต่สัมผัสได้ถึงมันอย่างชัดเจน พลังงานด้านลบล่องลอยอยู่ในอากาศรอบๆ ตัวนาง แรงกดดันที่ไม่อาจมองเห็น แต่กลับรู้สึกได้ถึงความเย็นยะเยือกจากมัน

มันอยู่ด้านหลังของกำแพง ใจของเยี่ยจิงหลินเริ่มสงสัยว่ามันอาจจะเป็นประตูลับที่ซ่อนอยู่ในที่นี่ ใช้เวลาไม่นานนัก นางก็เดินไปที่กำแพงที่มีบรรยากาศหนาวเย็นและแปลกประหลาด มือของนางค่อยๆ ทาบลงบนผิวกำแพง เสียงแผ่วเบาของการเคลื่อนที่ของกลไกในกำแพงดังขึ้นอย่างชัดเจน เมื่อสัมผัสกับกำแพงที่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรพิเศษ ประตูลับนั้นก็เริ่มเปิดออกอย่างช้าๆ

แสงตะเกียงจากภายในห้องลึกลับนั้นเริ่มจุดติดขึ้นมาอย่างลึกลับ เสียงกลไกดังขึ้นเมื่อแสงจากตะเกียงส่องสว่างไปทั่วห้อง เผยให้เห็นสถานที่ที่นางไม่เคยเห็นมาก่อน บรรยากาศของที่แห่งนี้ช่างหนาวเหน็บและเต็มไปด้วยความลึกลับ เสียงของลมหายใจของเยี่ยจิงหลินเริ่มแผ่วเบาขึ้น

เยี่ยจิงหลินเดินไปตามทางที่เต็มไปด้วยความเย็นเยียบ รู้สึกถึงความหนาวเหน็บที่แผ่กระจายอยู่ทุกทิศทาง ไม่ช้าก็ไม่นาน สายตาของนางก็เบิกกว้างในทันที สิ่งที่นางเห็นทำให้ใจของนางสะดุ้งหญิงสาวจำนวนสิบกว่าชีวิตถูกจับกุมตัวมาไว้ในที่นี้ ทุกคนถูกขังในกรงเหล็กส่วนตัว ลักษณะของพวกนางเต็มไปด้วยความงดงามที่โดดเด่นจนแทบจะไม่เชื่อสายตา มันช่างน่าสลดใจที่ความงามเหล่านี้ถูกเก็บขังและทรมานในที่นี้

เยี่ยจิงหลินสังเกตเห็นว่าหญิงสาวบางคนที่อยู่ในกรงนั้น สภาพร่างกายของพวกนางดูเหมือนจะไร้ลมหายใจแล้ว บางคนใบหน้าหมองคล้ำ บางคนร่างกายซีดเซียว ไร้การขยับเขยื้อนใดๆ เหมือนกับร่างที่ไม่มีชีวิต แต่ถึงอย่างนั้น พวกนางก็ยังคงอยู่ในกรงเหล็กที่ไม่สามารถหลบหนีออกไปได้

ความโกรธและความเสียใจผสมผสานกันในใจของเยี่ยจิงหลิน คาดไม่ถึงเลยว่า อัครมหาเสนาบดี ถังเหวยหมิน จะสามารถกระทำการอันชั่วร้ายเช่นนี้เพื่อสนองตัณหาของตนเอง เพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการในรูปแบบที่ไม่รู้จักคำว่า "ศีลธรรม"

เยี่ยจิงหลินมองดูหญิงสาวในกรงด้วยความสงสาร ก่อนที่นางจะปิดบังใบหน้าของตัวเองเพื่อไม่ให้ใครรู้จัก และเริ่มทำการเตรียมการอย่างรวดเร็ว นางหยิบขวดเล็กๆ ที่บรรจุยาอันทรงพลังออกมา ใช้ยานี้ช่วยเสริมกำลังให้แก่หญิงสาวเหล่านั้นชั่วคราว การกระทำของนางเต็มไปด้วยความระมัดระวังและชำนาญ การที่นางสามารถใช้ยาได้อย่างรวดเร็วและแม่นยำนั้นเป็นเพราะนางเคยฝึกฝนเรื่องเหล่านี้มาก่อน

"พวกเจ้าจงรีบหนีออกไปจากที่นี่ซะ" เสียงของเยี่ยจิงหลินดังขึ้น "เวรยามข้างนอกข้าทำให้พวกเขาหลับใหลไปจนหมดแล้ว"

หญิงสาวหลายคนที่ได้รับยาเริ่มรู้สึกถึงพลังที่กลับคืนมาในร่างกาย พวกนางยืนขึ้นอย่างยากลำบากในตอนแรก แต่ไม่นานก็มีแรงมากพอที่จะวิ่งหนีออกไปจากกรงที่ขังพวกนางไว้ พวกนางต่างมองไปที่เยี่ยจิงหลินด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจและขอบคุณ ก่อนจะรีบวิ่งหนีออกไป ไม่ต่างอะไรจากฝูงมดที่วิ่งหนีภัย

เสียงฝีเท้าของพวกนางที่รีบวิ่งออกไปเริ่มเบาลง หายไปในความมืด มันเหมือนกับการหนีออกจากฝันร้ายที่ไม่อาจคาดคิดว่าจะเกิดขึ้น ที่เหลืออยู่ในห้องนี้ก็มีเพียงร่างของหญิงสาวบางคนที่ไร้ลมหายใจ ทิ้งไว้แต่ความเงียบสงัดและความเศร้าโศกที่คอยค้ำคอสถานที่นี้

เยี่ยจิงหลินมองดูการหนีออกไปของหญิงสาวเหล่านั้นด้วยความรู้สึกที่ผสมผสานกันระหว่างความโล่งใจและความเจ็บปวด เพราะแม้ว่าพวกนางจะได้หนีไปแล้ว แต่นางก็รู้ว่าการช่วยเหลือในครั้งนี้เป็นเพียงแค่การเริ่มต้นของการเปิดเผยความชั่วร้ายที่ซ่อนอยู่ในสถานที่แห่งนี้

เยี่ยจิงหลินเดินกลับไปที่ห้องโถงอาหารอีกครั้งด้วยก้าวที่หนักแน่น ร่างกายของนางเหมือนถูกกระแสพลังงานที่เต็มไปด้วยความโกรธและความเกลียดชังขับเคลื่อน นางเห็นอัครมหาเสนาบดี ถังเหวยหมิน ยังคงนอนหลับอยู่ในท่าทีเหมือนเช่นเคย ใบหน้าของเขาดูสงบ เสมือนว่าเขาไม่เคยมีส่วนเกี่ยวข้องกับการกระทำที่โหดร้าย

นางหยิบจอกสุราแล้วยกขึ้นดื่ม มันไม่ใช่แค่การดื่มเพื่อผ่อนคลาย แต่เหมือนการเติมพลังให้กับตัวเอง ความร้อนจากสุราพวยพุ่งเข้าไปในร่างกายเหมือนกับการเผาไหม้พลังงานที่ยังหลงเหลืออยู่ในตัว นางตั้งสมาธิ ใช้ความคิดอย่างใจเย็น แต่ความโกรธที่อยู่ภายในมันเริ่มกัดกร่อนสมองและทำให้เลือดในกายเดือดพล่านการกระทำอันชั่วร้ายของถังเหวยหมินไม่สามารถปล่อยผ่านไปได้ แม้เขาจะมีอำนาจสูงส่ง

เยี่ยจิงหลินจ้องมองร่างอ้วนๆ ของถังเหวยหมินด้วยความรังเกียจ ความรู้สึกในใจของนางเดือดดาลและไม่อาจปิดซ่อนความเกลียดชังที่ท่วมท้นได้ ความโหดร้ายที่เขากระทำกับผู้หญิงเหล่านั้นยิ่งทำให้จิตใจของนางหม่นหมอง นางมองเขาอย่างราวกับเป็นเพียงสัตว์ที่ไม่สมควรได้รับการยอมรับในโลกนี้