ตอนที่ 38 เจ้าอ้วนผู้หิวกระหาย

เยี่ยจิงหลินใช้โซ่ตรวนล่ามร่างของทหารคู่ใจของถังเหวยหมินเอาไว้อย่างแน่นหนา ชายผู้นี้คือผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด แต่ในยามนี้แขนและขาของเขาถูกตรึงไว้กับพื้นจนไม่อาจขยับหนีได้ เยี่ยจิงหลินค่อยๆ ถอนเข็มเงินออกจากจุดสำคัญบนร่างของเขา หลังจากที่เขาถูกทำให้อยู่ในสภาวะหลับใหลเป็นเวลานาน สติของชายคนนั้นก็ค่อยๆ ฟื้นคืนกลับมาอย่างช้าๆ

เมื่อเขาลืมตาขึ้นมา แววตาของเขาเต็มไปด้วยความสับสนและตกตะลึง สายตากวาดมองสภาพร่างของตนเองในยามนี้ แขนและขาที่เคยปลดปล่อยพลังได้อย่างอิสระ บัดนี้กลับถูกล่ามด้วยโซ่ตรวนราวกับนักโทษในคุกลึก เสียงลมหายใจหนักๆ ของเขาแผ่วเบาในตอนแรก ก่อนที่เขาจะรับรู้ถึงสถานการณ์อันน่าขายหน้า

"นางสารเลว! ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ!" เสียงตะโกนของเขาดังลั่นห้อง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโกรธและความอับอาย แม้ในสถานการณ์เช่นนี้ เขาก็ยังพยายามใช้ฝีปากกล้าโจมตีเยี่ยจิงหลิน

เยี่ยจิงหลินไม่ได้ตอบสนองต่อคำพูดนั้นทันที นางเพียงหัวเราะเบาๆ "คิก คิก..." รอยยิ้มของนางปรากฏขึ้นบนใบหน้า "ตัวท่านช่างสมกับเป็นชายชาตรี ฝีปากคมกล้านัก จนทำให้สาวน้อยเช่นข้าหวาดกลัวไปหมดเชียว" นางกล่าวพร้อมน้ำเสียงเย้ยหยัน และดวงตาเย็นชาของนางจ้องมองเขาราวกับผู้ล่า

นางเดินผ่านร่างที่ถูกตรึงของชายผู้นั้นไปยังมุมห้องที่ร่างของถังเหวยหมินยังคงนอนหลับใหลอย่างสงบ ความเงียบในห้องนั้นถูกทำลายเพียงเสียงโซ่ตรวนกระทบกันจากการดิ้นรนของชายที่ยังถูกล่ามไว้ เยี่ยจิงหลินหยุดมองร่างอ้วนท้วมของถังเหวยหมิน ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเยือกเย็นราวกับกำลังครุ่นคิดถึงเรื่องสนุกๆ ที่กำลังจะเกิดขึ้น

"ท่านรู้ไหม" นางเอ่ยพลางหันกลับไปมองชายที่ถูกล่าม "เรื่องสนุกๆ กำลังจะเริ่มต้นขึ้นเมื่อเจ้านายของท่านฟื้นขึ้นมา ข้ารู้ดีว่าเขาไม่เคยรู้จักคำว่า ‘เพียงพอ’ ความบ้าคลั่งของเขานั้นไม่มีขีดจำกัด ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง... เขาก็ไม่เกี่ยง" คำพูดของนางเต็มไปด้วยการเหยียดหยามและความเยือกเย็น

ชายผู้ถูกตรึงเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ความหวาดกลัวที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนเริ่มกัดกินหัวใจของเขา ความทรงจำเกี่ยวกับพฤติกรรมอันบ้าคลั่งของถังเหวยหมินในอดีตย้อนกลับมาในหัวของเขาราวกับภาพฝันร้าย เขาเริ่มดิ้นรนอย่างรุนแรงยิ่งขึ้น แต่ยิ่งดิ้นรน โซ่ตรวนก็ยิ่งรัดแน่นขึ้น

"อย่าได้กังวลไป ยังไงท่านก็หลีกหนีชะตากรรมในครั้งนี้ไปไม่พ้น" เยี่ยจิงหลินกล่าวพลางหัวเราะเบาๆ น้ำเสียงของนางนั้นเยือกเย็นแต่เต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว ราวกับนักล่าที่กำลังสนุกสนานกับเหยื่อที่ติดกับดัก ไม่มีทางหนีไปไหน

เยี่ยจิงหลินหยิบซองผงบางอย่างออกมาจากแขนเสื้อของนาง ดวงตาเย็นชาจ้องมองไปยังร่างอ้วนของอัครมหาเสนาบดี ถังเหวยหมิน ที่ยังคงหลับใหลอยู่บนตั่ง ผงในมือของนางคือยาปลุกกำหนัดชนิดรุนแรงที่นางเตรียมมาเพื่อสถานการณ์เช่นนี้ นางค่อยๆ เทผงนั้นลงไปในสุราที่อยู่ในจอกทอง ก่อนคนให้ละลายจนไม่เหลือร่องรอยใดๆ

จากนั้นนางเดินไปหยุดอยู่ข้างร่างอ้วนใหญ่ มือหนึ่งจับคางของถังเหวยหมินบังคับให้อ้าปากออก นางกรอกสุราลงไปอย่างช้าๆ สุราผสมยาปลุกกำหนัดไหลผ่านลำคอของเขาอย่างง่ายดาย ไม่มีสิ่งใดขัดขวาง ร่างกายของถังเหวยหมินเริ่มตอบสนองแทบจะในทันที แม้เขาจะยังไม่ได้ลืมตา แต่อาการของเขาก็เริ่มแสดงออกมาอย่างชัดเจน

ตึบ... ตึบ... ตึบ... เสียงหัวใจของถังเหวยหมินเต้นแรงขึ้นจนเหมือนจะได้ยินชัดทั่วห้อง เลือดลมในร่างกายของเขาเหมือนถูกปลุกให้พวยพุ่งอย่างบ้าคลั่ง ร่างกายอ้วนใหญ่ของเขาสั่นสะท้าน และเริ่มเคลื่อนไหวเล็กน้อย แม้ยังไม่ได้ฟื้นคืนสติ แต่กลิ่นอายของความบ้าคลั่งก็เริ่มแผ่ซ่านออกมา

ทหารคู่ใจของเขาที่ถูกล่ามโซ่ตรวนอยู่มองเห็นเหตุการณ์นี้ทั้งหมด ใบหน้าของเขาซีดเผือดด้วยความหวาดกลัวแท้จริง เขาเริ่มดิ้นรนหนักขึ้น ร่างกายแข็งแกร่งของเขาขยับโซ่ตรวนจนเกิดเสียงกระทบดัง กริ๊ง กริ๊ง แต่โซ่นั้นแน่นหนาเกินกว่าที่เขาจะหลุดรอดได้

“ไม่... ไม่! อย่าทำแบบนี้!” เขาตะโกนออกมาด้วยเสียงที่แหบพร่า น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและอ้อนวอน “เจ้าปีศาจ อย่าทำแบบนี้กับข้า! ได้โปรด!”

เยี่ยจิงหลินเพียงยิ้มเย็น รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความเยาะเย้ยและความพึงพอใจ นางไม่แม้แต่จะตอบคำวิงวอนของชายที่ถูกล่ามไว้ เพียงแค่มองด้วยสายตาเย็นชาเหมือนกำลังมองดูของเล่นที่ใกล้จะพัง นางเดินกลับไปยืนมองร่างของถังเหวยหมินอีกครั้ง รอเวลาที่เขาจะลืมตาตื่นขึ้นมา ความบ้าคลั่งที่อัดแน่นในตัวเขากำลังจะปะทุออกมาอย่างไร้การควบคุม

เยี่ยจิงหลินถอนเข็มเงินออกมาจากร่างของถังเหวยหมินอย่างไม่รีบร้อน เสียงโลหะเล็กๆ กระทบกับมือของนางดังแผ่วเบา แต่ในความเงียบของห้องนั้น มันกลับดังราวกับระฆังแห่งการตื่นขึ้นของอสูรร้าย เพียงชั่วครู่ ร่างอ้วนใหญ่ที่นอนแน่นิ่งก็เริ่มขยับ ความรู้สึกแรกที่ปรากฏคือการตื่นตัวอย่างรุนแรงของร่างกาย

ถังเหวยหมินลืมตาตื่นขึ้นอย่างช้าๆ ดวงตาที่เคยพร่ามัวจากฤทธิ์ยาสลบค่อยๆ กลับมามีประกาย แต่ประกายนั้นไม่ใช่ความรู้สึกตัวทั่วไป มันคือความบ้าคลั่งอันเกิดจากยาปลุกกำหนัดที่ไหลเวียนอยู่ในเลือดของเขา ความเป็นชายของเขาตื่นขึ้นพร้อมกับแรงปรารถนาที่พุ่งทะยานจนไม่อาจควบคุมได้ เสียงหายใจหนักๆ ดังขึ้นขณะที่ร่างกายของเขาเริ่มเคลื่อนไหวอย่างไร้สติ

เยี่ยจิงหลินยืนอยู่ตรงหน้าเขา รอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏบนใบหน้าของนาง ขณะจ้องมองเขาราวกับกำลังเฝ้าดูสัตว์ป่าที่ถูกปลดปล่อย “เจ้าอ้วนนี่คืออาหารของเจ้า” นางกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา ก่อนจะหันไปมองชายที่ถูกล่ามโซ่ตรวนไว้กับพื้น “จงจัดการเขาซะ” คำพูดของนางเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและเจตนาร้ายอย่างชัดเจน

ถังเหวยหมินหันไปมองชายที่ถูกล่ามไว้ด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความกระหาย แรงปรารถนาที่ไม่รู้จักพอของเขาไร้ซึ่งขอบเขต ไม่ว่าชายหรือหญิง ไม่ว่ามิตรหรือศัตรู เขาก็พร้อมจะตอบสนองความต้องการของตัวเอง ชายที่ถูกล่ามโซ่ตรวนเริ่มร้องลั่นด้วยความกลัว ดวงตาของเขาเบิกกว้างขณะมองเห็นถังเหวยหมินที่ค่อยๆ คลานเข้ามาใกล้เหมือนสัตว์ป่าที่กำลังหิวโหย

ถังเหวยหมินยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความหิวกระหาย แววตาของเขาฉายชัดถึงความบ้าคลั่งที่ไม่อาจควบคุมได้ พลังของยาที่ซึมซาบอยู่ในร่างทำให้เขากลายเป็นดั่งสัตว์ร้ายที่ไร้จิตสำนึก เขาขยับร่างอันใหญ่โตเข้าไปใกล้ชายผู้ถูกล่ามโซ่ตรวนอย่างรวดเร็ว

"อย่าเข้ามา! อย่า...!" เสียงตะโกนของทหารรับใช้เต็มไปด้วยความหวาดกลัว แต่ถังเหวยหมินไม่สนใจคำวิงวอนนั้นเลยแม้แต่น้อย ร่างอ้วนของเขาพุ่งเข้าประชิดอีกฝ่าย และในพริบตา เขาก็โน้มตัวลงไป

ริมฝีปากของถังเหวยหมินบดเบียดลงไปบนใบหน้าของชายผู้นั้น ราวกับสัตว์ที่พยายามจับเหยื่อไว้ไม่ให้ดิ้นหลุด รสจูบที่เขามอบให้ไม่ได้เต็มไปด้วยความปรารถนาแบบมนุษย์ แต่กลับเหมือนแรงกระทำที่เกิดจากความบ้าคลั่งไร้เหตุผล ชายที่ถูกล่ามโซ่ตรวนดิ้นรนสุดกำลัง แต่แรงของโซ่ที่ตรึงไว้ทำให้เขาไม่สามารถหลบหนีได้