ตอนที่ 36 โทสะของข้ารับใช้

เสียง "โฮ่ง! โฮ่ง!" ของอัครมหาเสนาบดี ถังเหวยหมิน ดังลั่นจนก้องไปทั่วทั้งห้องโถง เสียงเห่านั้นแหลมเสียดแทงประสาทหู ราวกับจะเย้ยหยันเกียรติยศและอำนาจที่เขาเคยครอบครอง ใครเลยจะคาดคิดว่าชายผู้เคยยืนอยู่บนจุดสูงสุดในราชสำนัก บัดนี้กลับคลานอยู่กับพื้นดั่งสัตว์เลี้ยงไร้ศักดิ์ศรี

เยี่ยจิงหลินยกมือปิดปากหัวเราะเบาๆ แต่ดวงตาของนางกลับเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน นางเอนกายลงเล็กน้อย จัดการกับอาหารตรงหน้าไปอย่างสบายใจ พร้อมทั้งมองดูถังเหวยหมินที่กำลังส่งเสียงและเคลื่อนไหวเหมือนสุนัข นางหยิบผลไม้ขึ้นมาช้าๆ แล้วกัดเบาๆ ก่อนจะส่งเสียงหัวเราะที่ดังกว่าเดิม

"คิก คิก... ฮ่าฮ่า! ช่างเป็นภาพที่หาได้ยากยิ่งนัก ท่านอัครมหาเสนาบดี... ข้าไม่รู้มาก่อนเลยว่าท่านมีพรสวรรค์ในการแสดงละครสัตว์ด้วย" นางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเย้าแหย่ ราวกับว่านี่เป็นเพียงเรื่องตลกที่ทำให้นางสนุกสนานยิ่งกว่าเรื่องใด

ที่มุมหนึ่งของห้องโถง ร่างสูงใหญ่ของทหารคู่ใจของถังเหวยหมินยืนอยู่ ดวงตาคมกริบของเขาจ้องมองไปยังภาพที่เกิดขึ้นด้วยความโกรธเกรี้ยว ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวอย่างชัดเจนจนแทบจะปิดบังความรู้สึกไว้ไม่มิด ชายผู้นี้ถือว่าเป็นยอดฝีมือในราชสำนัก เขาคือผู้ใช้ปราณที่อยู่ในระดับสูงสุดของแคว้น ความแข็งแกร่งของเขาแทบจะเทียบเคียงได้กับแม่ทัพซุนเทา ผู้โด่งดังในสนามรบ

"นางเด็กคนนี้..." เขาพึมพำกับตัวเองเสียงต่ำ ขณะที่กำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน ความโกรธของเขาราวกับระเบิดที่พร้อมจะปะทุได้ทุกเมื่อ การเห็นผู้เป็นนายของตนในสภาพเช่นนี้นับว่าเป็นการเหยียบย่ำเกียรติยศของถังเหวยหมินอย่างถึงที่สุด

"มันกล้าดีอย่างไร!" เขากัดฟันแน่น ความโกรธของเขาพุ่งสูงขึ้นจนลมหายใจของเขาหนักหน่วง การข่มกลั้นไม่ให้พุ่งเข้าไปสังหารนางในทันทีถือว่าเป็นความอดทนขั้นสูงสุด แต่ด้วยคำสั่งที่ได้รับ เขายังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

ทางด้านเยี่ยจิงหลิน นางยังคงแสร้งทำเป็นไม่สนใจสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังและโทสะของชายผู้นั้น นางรู้ดีถึงพลังของเขา แต่ก็ไม่ได้เกรงกลัวแม้แต่น้อย พลังปราณที่ไหลเวียนอยู่ในร่างของนางนั้นเป็นสิ่งที่ชายตรงหน้าไม่อาจล่วงรู้ นางยังคงจัดการกับอาหารตรงหน้าอย่างช้าๆ ด้วยท่าทางที่สง่างาม

"ถังเหวยหมิน..." นางเอ่ยชื่อเขาช้าๆ พร้อมยิ้มบางๆ ขณะที่ใช้ปลายนิ้วไล้ไปบนขอบจอกสุราที่วางอยู่บนโต๊ะ "ท่านช่าง...น่ารักเหลือเกินในยามที่ท่านคลานอยู่เช่นนี้ ข้ารู้สึกว่าอาจจะ...ใจอ่อนก็เป็นได้ หากท่านเฝ้าประจบประแจงข้าต่อไปอีกหน่อย"

ในขณะที่อัครมหาเสนาบดี ถังเหวยหมิน ยังคงใช้เรือนร่างอวบอ้วนของเขากลิ้งไปมาบนพื้นราวกับลูกสุนัขที่กำลังอ้อนเจ้าของ เสียงหอบหายใจหนักหน่วงดังประสานกับเสียงไขมันที่กระเพื่อมตามจังหวะการเคลื่อนไหวของเขา ใบหน้ากลมป้อมของชายผู้สูงศักดิ์แดงก่ำและเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว "นายหญิง...ขอรางวัลหน่อย...ข้าขอสัมผัสร่างกายของท่านหน่อยเถิด!"

คำพูดที่หยาบโลนดังออกมาจากปากของผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นบุคคลสำคัญในราชสำนัก สายตาของเขาเต็มไปด้วยความคลุ้มคลั่งและความปรารถนาที่ไร้การควบคุม เยี่ยจิงหลินที่นั่งอยู่เบื้องหน้า จิบสุราอย่างสง่างาม หัวเราะออกมาอย่างสุดกลั้น "คิก คิก ฮ่า ฮ่า! ถังเหวยหมิน ท่านช่างทำให้ข้าอดขำไม่ได้ ท่านนี่มันสมควรเป็นตัวตลกประจำราชสำนักจริงๆ!"

นางพูดออกมาพร้อมทั้งปาดน้ำตาจากหางตาด้วยความขบขัน รอยยิ้มเย้าหยอกบนใบหน้าของนางยิ่งกระตุ้นความหลงใหลในตัวเขา แต่กลับยิ่งทำให้อีกคนที่อยู่เบื้องหลังกลั้นความโกรธไว้ไม่ไหว

ตูมมม!

เสียงระเบิดของปราณดังก้องไปทั่วห้องโถง เศษโต๊ะและจานสุราปลิวกระจัดกระจาย ทหารคู่ใจของถังเหวยหมินที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้อง ทนไม่ไหวอีกต่อไป ใบหน้าที่เคยนิ่งขรึมของเขาแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธเกรี้ยว เขาก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็ว พลังปราณที่มหาศาลแผ่ซ่านออกมาจากร่างของเขา

"นางเด็กเหลือขอ!" เสียงคำรามของเขาดังก้องราวกับฟ้าผ่า "เจ้ากล้าดีอย่างไร! กล้ามาหยามเกียรติของท่านอัครมหาเสนาบดี ถังเหวยหมิน เช่นนี้! วันนี้ข้าจะสั่งสอนเจ้าเอง!"

เยี่ยจิงหลินยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ใบหน้าของนางประดับด้วยรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความเย้ยหยัน สายตาของนางหรี่ลงเล็กน้อย ขณะที่ดวงตาของทหารคู่ใจเต็มไปด้วยความอาฆาต "หยามเกียรติหรือ?" นางพูดด้วยน้ำเสียงเบาหวิว แต่แฝงไปด้วยอำนาจ "ผู้ที่ทำให้ตัวเองไร้เกียรติ...คือเจ้านายของเจ้าเอง เจ้าจะกล่าวหาข้าได้อย่างไร?"

คำพูดนั้นเหมือนเปลวไฟที่สาดเข้าใส่น้ำมัน ทหารคู่ใจไม่รอช้า เขาพุ่งเข้าหานางด้วยความเร็วที่เหนือมนุษย์ หมัดของเขาที่อาบไปด้วยปราณกระแทกลงมาใส่นางอย่างรุนแรง

เยี่ยจิงหลินยังคงนิ่ง ไม่หลบเลี่ยง ราวกับรู้ทันในทุกการเคลื่อนไหวของเขา นางยิ้มมุมปาก มือขวายกขึ้นมาช้าๆ และในเสี้ยววินาทีนั้น คลื่นปราณอันทรงพลังถูกปลดปล่อยออกมาจากร่างของนาง พลังอันหนักหน่วงนั้นปะทะเข้ากับหมัดของทหารคู่ใจจนเขากระเด็นถอยหลังไปหลายก้าว

ทหารคู่ใจของอัครมหาเสนาบดี ถังเหวยหมิน กัดฟันแน่น ขับพลังลมปราณอย่างเต็มที่อีกครั้ง ความโกรธเกรี้ยวทำให้เขาไม่ทันสังเกตถึงความผิดปกติที่กำลังคืบคลานเข้ามาในร่างกาย แต่ไม่ทันไร พลังปราณที่ควรจะพุ่งพล่านดั่งสายน้ำกลับสะดุด ติดขัดราวกับมีโซ่ตรวนมาล่ามไว้

"มันเกิดอะไรขึ้นกับข้ากัน?" เสียงทุ้มต่ำของเขาแฝงความตื่นตระหนก ดวงตาคมกล้าสั่นไหวเล็กน้อย ร่างกายของเขาที่เคยทรงพลังกลับอ่อนแรงลงทุกขณะ ข้อต่อและกล้ามเนื้อราวกับถูกดูดพลังไปอย่างไร้ที่มา

เยี่ยจิงหลินที่นั่งนิ่งอยู่กับที่ ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มบนใบหน้าของนางเผยให้เห็นถึงความพึงพอใจและความเหนือชั้น "เจ้ายังไม่เข้าใจหรือ?" นางพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ขณะดวงตาคู่งามของนางจับจ้องชายตรงหน้าที่กำลังอ่อนแรงลงเรื่อยๆ

ในระหว่างที่นางเพลิดเพลินกับอาหารและเจ้าอ้วนถังเหวยหมินที่กลิ้งไปมาราวกับสุนัขตัวเล็ก นางก็ไม่ได้ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า นางแอบลอบวางยาพิษที่ถูกบดละเอียดจนล่องลอยอยู่ในอากาศ พิษนี้ไม่ใช่พิษธรรมดา แต่เป็นพิษที่นางปรุงขึ้นจากสมุนไพรหายาก มีคุณสมบัติเหนือชั้นที่จะทำลายการไหลเวียนลมปราณอย่างเงียบเชียบ

"ข้ารู้ดีว่าเจ้านั้นไม่ใช่คนที่จะจัดการได้ง่าย" นางกล่าวขณะลุกขึ้นยืนอย่างสง่างาม ผมยาวสลวยของนางพลิ้วไหวตามจังหวะการเคลื่อนไหว "ดังนั้น...ข้าจึงต้องตัดกำลังเจ้าก่อน"

ชายตรงหน้าพยายามจะยืนหยัด แต่ขาของเขาสั่นระริกจนทรุดลงกับพื้น ความตกใจในดวงตาของเขาแทบจะกลืนกินความมั่นใจทั้งหมดที่เคยมี

"เจ้าทำอะไรกับข้า!?" เขาคำรามเสียงแหบพร่า ความโกรธยังคงหลงเหลือในน้ำเสียง แต่กลับไม่สามารถซ่อนความหวาดกลัวได้

เยี่ยจิงหลินหัวเราะเบาๆ "เจ้ารู้เพียงว่าท่านอัครมหาเสนาบดี ถังเหวยหมิน คือนักวางแผน แต่เจ้าลืมไปว่าข้าก็ไม่ใช่สตรีธรรมดาเหมือนกัน"

ทันใดนั้นเอง นางก็ซัดเข็มเงินเล็กๆ อันหนึ่งออกจากมือของนางอย่างรวดเร็ว ปลายเข็มพุ่งตรงไปยังจุดสำคัญที่กลางหน้าอกของเขา

"หลับไปซะ" นางกล่าวด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด

เข็มเงินฝังลึกลงไปในร่างของชายคนนั้น พลังปราณที่อ่อนแรงอยู่แล้วยิ่งเหมือนถูกตัดขาดโดยสิ้นเชิง ร่างของเขาทรุดฮวบลงกลางอากาศทันที แรงกระแทกทำให้พื้นสั่นสะเทือนเล็กน้อย เขานอนแน่นิ่งเหมือนคนที่ไร้ลมหายใจ

"ในยามนี้...เจ้าก็ไม่ต่างจากคนที่ตายไปแล้ว" เยี่ยจิงหลินกล่าว ขณะที่เดินเข้ามาใกล้ร่างของชายที่หมดสติ "และเจ้าจะไม่มีวันฟื้นขึ้นมา...จนกว่าข้าจะดึงเข็มเงินนี้ออก"

นางยืนมองร่างที่แน่นิ่งนั้นด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะหันกลับไปนั่งที่เดิม ดื่มสุราที่เหลืออยู่ในจอกของนางอย่างไม่แยแส รอยยิ้มเล็กๆ ยังคงประดับอยู่บนใบหน้า ขณะที่สายตาของนางแฝงไปด้วยความเยือกเย็นที่ไร้ผู้ใดอาจหยั่งถึง