ตอนที่ 52 ภารกิจหว่านเสน่ห์

บรรยากาศของตลาดในเช้าวันนี้เต็มไปด้วยความคึกคัก ผู้คนเดินไปมาอย่างเร่งรีบ แต่เมื่อแม่ทัพซุนเทาก้าวเข้าสู่ตลาด เขากลับดูสง่างามราวกับผู้ที่ไม่เหมาะจะอยู่ท่ามกลางฝูงชนด้วยชุดที่เรียบง่ายแต่กลับดูแพงและสง่างาม ร่างกายที่แข็งแกร่งและท่าทางที่ดูมีอำนาจทำให้เขาดูโดดเด่นในทุกที่ที่เขาไป

เขายังคงเดินอย่างใจเย็น คอยสังเกตท้องตลาดและผู้คนที่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย เสียงชวนขบขันและการต่อรองราคาแทบจะไม่กระทบความสงบในท่าทางของเขา แม้แต่ใบหน้าที่แสดงความมั่นใจในตัวเอง ก็ยังคงความหล่อเหลาและเรียบง่ายอย่างมีเสน่ห์ แต่ในขณะที่เขากำลังเดินไปตามถนน เขาก็ชนเข้ากับสตรีคนหนึ่งที่กำลังเดินสวนทางมา และนั่นนางก็คือเป้าหมายของเขาเอง

แม่ทัพซุนเทาทันทำทีรีบขอโทษด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "ขออภัยข้าไม่ได้ตั้งใจ"

“ท่านแม่ทัพซุนเทา อย่างงั้นเหรอ ข้าคิดไม่ถึงว่าจะได้พบเจอท่านในสถานที่แห่งนี้” ฮูหยินชิงซูหยา พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แสนอ่อนโยน คล้ายกับสายลมเย็นที่พัดผ่าน ท่ามกลางความคึกคักของตลาด ช่างดูอบอุ่นและสงบอย่างยิ่ง

แม่ทัพซุนเทาทำทีแสดงสีหน้าที่เศร้าหมองเล็กน้อย ดวงตาของเขาหม่นลงเหมือนสะท้อนถึงความอ่อนแอที่ถูกซ่อนไว้ภายใต้ภาพลักษณ์ของความแข็งแกร่ง "ตั้งแต่ที่คนรักข้าตายจากไป จิตใจของข้านั้นมันก็ไม่สงบเลย" เขาพูดออกมาอย่างแผ่วเบา ราวกับผู้คนรอบตัวไม่อาจได้ยินความเจ็บปวดในเสียงนั้น "เห็นเขาว่าที่นี่มีร้านน้ำชาที่มีชื่อแห่งหนึ่ง ข้าหวังว่ามันจะเยียวยาจิตใจของข้าได้บ้าง..."

ฮูหยินชิงซูหยาเงียบไปชั่วขณะก่อนจะยิ้มบางๆ ดวงตาของนางส่องประกายวาววับขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด “ท่านแม่ทัพ... ถ้าท่านไม่รังเกียจ ข้าขอเชิญท่านไปดื่มชาเป็นเพื่อนข้าได้หรือไม่?” นางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและไม่คิดอะไรนอกจากมิตรภาพในขณะนี้ ขณะที่มีคนรับใช้ติดตามมาด้วย

แม่ทัพซุนเทาทำท่าทางลังเลเล็กน้อย แต่ในที่สุดก็พยักหน้า รับคำเชิญนั้น "อืม... ขอบคุณฮูหยิน ข้าจะไม่รังเกียจเลย" เสียงของเขาดูเศร้าและเต็มไปด้วยความอ่อนแอที่เขาพยายามจะซ่อนอยู่ แต่ในขณะเดียวกันมันก็ทำให้เขาดูมีเสน่ห์ยิ่งขึ้นในสายตาของฮูหยินชิงซูหยา

ทั้งสองเดินเคียงข้างกันไปในบรรยากาศที่สงบ ความสงบในขณะที่ทั้งสองคนไม่ได้อยู่เพียงลำพัง แต่มีผู้คนมากมายในตลาดที่ยังคงเดินผ่านไปมา

เมื่อทั้งสองถึงร้านน้ำชาแล้ว บรรยากาศภายในร้านเงียบสงบและอบอุ่น พร้อมด้วยกลิ่นหอมของใบชาและความเย็นสบายที่มาจากลมพัดผ่านหน้าต่าง ฮูหยินชิงซูหยา นั่งลงข้างท่านแม่ทัพซุนเทาอย่างอ่อนโยน และทันทีที่ท่านแม่ทัพหยิบถ้วยชาขึ้นดื่ม เขาก็ทำท่าทางลังเลเล็กน้อย ราวกับไม่คุ้นเคยกับการชิมชาเช่นนี้

ฮูหยินชิงซูหยา เห็นดังนั้นก็ยิ้มบางๆ ด้วยความอ่อนโยน ก่อนจะยกมือขึ้นชี้แนะเขา "ท่านแม่ทัพ… ชาอันนี้ควรจะดื่มช้าๆ และสูดกลิ่นของชาให้เต็มที่ก่อน ท่านจะได้สัมผัสความหอมและรสชาติที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น" นางพูดด้วยน้ำเสียงที่สุภาพ

ท่านแม่ทัพซุนเทายิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนและยกถ้วยชาอีกครั้ง คราวนี้เขาดื่มชาด้วยวิธีที่นางแนะนำและเริ่มสัมผัสรสชาติที่แตกต่างออกไป รสชาตินั้นลึกซึ้งและสดชื่น ท่านแม่ทัพวางถ้วยชาลงแล้วพูดออกมาอย่างประทับใจ "ท่านฮูหยิน ชาข้อนี้ช่างหอมและมีรสชาติที่ลึกซึ้งจริงๆ ท่านเป็นผู้ที่มีความรอบรู้และอ่อนโยนมาก ข้าไม่เคยรู้มาก่อนว่าชาแค่หนึ่งถ้วยจะสามารถให้ความรู้สึกที่ลึกซึ้งได้ขนาดนี้"

ฮูหยินชิงซูหยา ยิ้มอย่างนุ่มนวลและยกมือขึ้นค้ำถ้วยชาเบาๆ ท่าทางของนางแสดงออกถึงความอ่อนโยนที่ยากจะหาใครเทียบเคียง "ข้าเพียงแค่ชอบดื่มชาและเรียนรู้วิธีการชิมมันให้ดีขึ้นเท่านั้น ขอบคุณท่านแม่ทัพที่ให้เกียรติข้าด้วยคำชม" นางกล่าวพร้อมยิ้มอีกครั้ง ท่านแม่ทัพซุนเทาพยักหน้าอย่างเห็นด้วย รู้สึกถึงความพิเศษบางอย่างในตัวของฮูหยินชิงซูหยา ที่ทำให้เขารู้สึกดึงดูดใจมากขึ้นกว่าเดิม

"ข้าล่ะอิจฉาแม่ทัพไป่เฉิน ที่มีสตรีเช่นท่านอยู่ข้างกาย" เสียงของท่านแม่ทัพซุนเทาดังขึ้น แต่สำหรับฮูหยิน ชิงซูหยา เธอได้แสดงสีหน้าที่เศร้าสร้อยออกมาเพียงแค่ได้ยินคำพูดนั้น ราวกับโลกทั้งใบกำลังหมุนวนไปเรื่อยๆ โดยที่ไม่มีที่ยืนให้เธอ

"ถ้าหากข้าดีจริง... เขาคงมีข้าเพียงคนเดียว และไม่ปล่อยให้ข้ารู้สึกเปลี่ยวเหงาเช่นนี้" คำพูดนั้นเหมือนรอยแผลในใจที่ลึกเกินจะรักษา เธอรู้สึกเหมือนว่าความรักที่เคยมีทั้งหมดนั้นมันถูกแบ่งไปแล้ว และตอนนี้เธอเหลือเพียงความหวังที่กำลังจะมลายหายไปในอากาศ

แม่ทัพซุนเทาจึงถือโอกาสนี้จับมือของฮูหยินชิงซูหยาด้วยความอ่อนโยนราวกับว่าไม่มีอะไรที่สามารถขัดขวางเขาได้แล้วในตอนนี้

"ถ้าหากเป็นไปได้ ข้าอยากที่จะเป็นผู้เยียวยาหัวใจของท่านเหลือเกิน" เสียงของเขานุ่มนวลและแฝงไปด้วยความจริงใจที่ดูเหมือนจะท่วมท้นจากความเจ็บปวดในใจ "เราทั้งคู่มาเจอกันวันนี้เสมือนฟ้าดินลิขิต" คำพูดที่ออกมาอย่างตั้งใจราวกับจะเป็นบทเพลงแห่งโชคชะตาที่ถูกขับขานโดยไม่รู้ตัว

แม่ทัพซุนเทาหยอดคำหวานมากมาย เขาฝึกซ้อมมาเป็นอย่างดีก่อนที่จะมาพบนาง "ท่านเป็นสตรีที่สูงศักดิ์ถึงเพียงนี้ ไม่จำเป็นที่จะต้องให้คำตอบกับข้าก็ได้... แต่ได้โปรด... ได้โปรดให้ชายผู้มีหัวใจสุดแสนจะบอบช้ำคนนี้ดูแลท่านสักครั้ง" คำพูดที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความทุ่มเท ทำให้หัวใจของนางเริ่มสั่นไหวอย่างไม่ทันตั้งตัว

"นี่คือของขวัญสำหรับมิตรภาพของเรา" แม่ทัพซุนเทากล่าว น้ำเสียงแฝงไปด้วยความอบอุ่น ขณะหยิบปิ่นปักผมชิ้นหนึ่งขึ้นมา แม่ทัพซุนเทากล่าวต่อว่า "ข้าเพิ่งซื้อมันมา" เขาพูดออกมาอย่างแผ่วเบา แต่ในขณะเดียวกันก็มองเห็นแววตาที่เคลือบแฝงอยู่ในนั้น ดวงตาของฮูหยิน ชิงซูหยา เหลือบมองไปที่ปิ่นปักผมในมือของเขาทันที นางเป็นสตรีผู้มีรสนิยมสูง จึงทราบดีว่าปิ่นปักผมที่แม่ทัพซุนเทาให้มานั้นทำจากหยกชั้นดีและมีคุณค่าเพียงใด นางจ้องมองไปที่หยกที่ถูกตัดแต่งให้สวยงามอย่างประณีต ใบหน้าของนางเผยรอยยิ้มอย่างมีความหมาย ก่อนที่จะยื่นมือรับมันไปจากมือของแม่ทัพซุนเทาด้วยความยินดี

"ขอบคุณท่านมาก" น้ำเสียงของนางแฝงไปด้วยความรู้สึกขอบคุณที่ลึกซึ้ง แม้ว่าท่าทางจะดูเรียบง่าย แต่ในหัวใจของนางนั้นกลับมีความซับซ้อนบางอย่างซ่อนอยู่ แค่การได้เห็นปิ่นปักผมชิ้นนี้ก็ทำให้รู้สึกถึงความใส่ใจและความคิดถึงจากแม่ทัพซุนเทาอย่างไม่สามารถปฏิเสธได้

แม่ทัพซุนเทาแอบยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย ขณะนั่งมองฮูหยิน ชิงซูหยา ที่กำลังรับปิ่นปักผมที่เขามอบให้ ดูเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างจะเป็นไปตามแผนที่เขาวางไว้ ความรู้สึกที่ปรากฏบนใบหน้าของเขานั้นราวกับการซ่อนแผนการที่ลึกซึ้ง เขารู้ดีว่าสตรีในโลกนี้มักจะตกหลุมพรางของสิ่งที่ดูมีค่า และปิ่นปักผมนี้เองก็มีค่ามากเกินกว่าที่มันจะเป็นแค่ของขวัญ

แท้จริงแล้ว ปิ่นปักผมชิ้นนี้ไม่ใช่สิ่งที่เขาเพิ่งไปหามาให้กับฮูหยิน ชิงซูหยา แต่มันคือปิ่นปักผมของภรรยาสุดที่รักของเขาที่พึ่งตายจากไปถึงแม้ว่าตัวของนางนั้นจะเคยแอบทำเรื่องชั่วๆลับหลังเขาเอาไว้มากมายแต่ก็ต้องยอมรับเลยว่ารสนิยมของนางชั่วผู้นี้สูงเป็นอย่างมากตลอดที่ใช้ชีวิตคู่ด้วยกันเขาหมดเงินไปกับสิ่งของที่ไร้สาระของนางไม่ใช่น้อยๆเลย