ตอนที่ 51 เริ่มแผนการอันชั่วร้าย

ความสัมพันธ์ต้องห้ามระหว่างฮูหยินใหญ่อันเหยาเหวินและแม่ทัพไป่เฉิน เปรียบดั่งบทละครโศกนาฏกรรมที่ดำเนินมาเนิ่นนานยี่สิบกว่าปี พวกเขาแอบลักลอบพบพา แบ่งปันความปรารถนาอันเร่าร้อนในเงามืด โดยไม่สนใจว่าสายใยต้องห้ามนี้จะทิ้งบาดแผลให้กับผู้ใดบ้าง

ความรักของพวกเขาไม่ใช่เรื่องบริสุทธิ์ แต่มันคือเปลวไฟแห่งความปรารถนา ที่เผาผลาญทุกสิ่งรอบข้าง ไม่เว้นแม้แต่ครอบครัว ศักดิ์ศรี และความภักดี ความโลภในรสรักทำให้นางทอดทิ้งสามีผู้ภักดี

ภายในจวนแม่ทัพ แม้แต่บ่าวไพร่ยังเคยกระซิบกระซาบกันถึงเรื่องราวอื้อฉาวนี้ บ้างก็แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเพื่อรักษาหัวของตนเอง แต่คนที่ต้องทนทุกข์ทรมานมากที่สุดกลับเป็นแม่ทัพซุนเทาชายที่ครั้งหนึ่งเคยหลงรักภรรยาของตนอย่างหมดหัวใจ แต่สุดท้ายกลับต้องกลายเป็นเพียงตัวโง่งมที่ถูกหลอกใช้และถูกหักหลังอย่างเลือดเย็น

"หึ! นางอาจจะจากไปแล้ว...แต่หนี้เลือดนี้ยังไม่ได้ถูกสะสาง" แม่ทัพซุนเทากล่าวกับตัวเอง สายตาของเขาจับจ้องไปที่แม่ทัพไป่เฉินชายที่ยังคงร้องไห้คร่ำครวญอยู่หน้าหลุมศพของนางราวกับคนสิ้นหวัง

เยี่ยจิงหลินปรายตามองบิดาของนางด้วยรอยยิ้มเยาะ ท่านแม่ทัพซุนเทาผู้เคยยิ่งใหญ่เคยเป็นบุรุษผู้ทรงอำนาจในสนามรบ บัดนี้กลับต้องมากลืนกินความพ่ายแพ้ที่ขมขื่นที่สุดในชีวิตของเขาเอง

"หึ ข้าเองก็อยากจะรู้เช่นกันว่าท่านจะหาวิธีจัดการเขาเช่นไร" นางเอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงไว้ด้วยความเสียดสี

หากไม่มีนาง ท่านพ่อผู้นี้คงได้ไปพบท่านยมโลกไปนานแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นแทนที่เขาจะสำนึกกลับเลือกที่จะเผยรอยยิ้มอันแสนชั่วร้ายออกมา "จริงอยู่ที่พรสวรรค์ของข้านั้นจะสู้เจ้าไม่ได้ แต่ความโหดเหี้ยมที่เจ้ามีนั้นยังคงไม่ได้แม้แต่เพียงเศษเสี้ยวของข้า"

น้ำเสียงของเขาเย็นเยียบราวกับปีศาจจากขุมนรก ดวงตาที่เคยอ่อนล้ากลับฉายประกายบางอย่างที่เยี่ยจิงหลินเองก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสะกิดใจ

"ชิ ข้าก็อยากจะมองเห็นความโหดเหี้ยมของท่านสักคราแล้วสิ" นางแค่นหัวเราะเบาๆ "ว่าท่านคิดจะจัดการคนที่ทำให้ท่านต้องนอนจมกองอุจจาระของตัวเองอย่างไร?"

คำพูดของนางเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน เพราะต่อให้นางจะเย็นชาเพียงใด ก็ยังรู้สึกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขานั้นเป็นความอัปยศที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นกับบุรุษเช่นเขาได้ นางเคยคิดว่าตนเองเป็นคนไร้หัวใจ แต่เมื่อนางได้เห็นสีหน้าของบิดาในยามนี้ นางเริ่มสงสัยแล้วว่า บางที...ความโหดเหี้ยมของนางอาจจะยังเทียบเขาไม่ได้จริงๆ

เพราะคนที่เคยลิ้มรสความตายและหวนคืนกลับมาได้ ย่อมไม่มีวันเป็นคนเดิมอีกต่อไป...

แม่ทัพซุนเทานอนนิ่งอยู่บนเตียง แม้ว่าร่างกายของเขายังไม่ฟื้นคืนกำลังเต็มที่ แต่จิตใจของเขากลับเต็มไปด้วยความเคียดแค้นที่เดือดพล่าน ร่างกายอ่อนแอหาได้หมายความว่าสมองของเขาจะหยุดทำงานไม่ตรงกันข้าม ทุกนาทีที่ผ่านไป เขากำลังวางแผนการที่ชั่วร้ายที่สุดเพื่อให้แม่ทัพไป่เฉินได้รับผลกรรมที่สาสม

"หึ... เจ้าคงคิดว่าสามารถยืนอยู่เหนือข้าได้สินะ" เขาพึมพำกับตัวเอง สายตาที่เคยสงบนิ่งตอนนี้เปี่ยมไปด้วยความอาฆาต

เขาเคยเป็นแม่ทัพผู้เกรียงไกร ผู้สามารถพลิกกระดานรบให้เป็นของตนเองได้เพียงเสี้ยววินาที การแก้แค้นครั้งนี้ก็ไม่ต่างกันมันเป็นเพียงอีกหนึ่งสมรภูมิที่เขาต้องวางหมากให้แยบยลที่สุด

"ข้าจะไม่ปล่อยให้มันตายง่ายๆ หรอก..." เขาแสยะยิ้มอย่างเยือกเย็น "ความตายมันง่ายเกินไปสำหรับคนเช่นมัน ข้าจะทำให้มันค่อยๆ ตกต่ำ ค่อยๆ สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไปทีละนิดจนสุดท้ายมันต้องร้องขอความตายเอง"

แผนการของเขามีมากมายจนแทบเลือกไม่ถูก เขาคิดถึงการทำลายชื่อเสียงของไป่เฉิน ทำให้มันกลายเป็นตัวตลกของแผ่นดิน หรืออาจจะจัดฉากบางอย่างให้มันถูกกล่าวหาว่าเป็นกบฏแล้วถูกกำจัดโดยกฎหมาย แต่ไม่ว่าวิธีไหน มันจะต้องเป็นวิธีที่ทำให้ไป่เฉินได้ลิ้มรสความอัปยศอดสูที่ไม่มีวันลบล้างได้

"เตรียมตัวไว้ให้ดี... ไป่เฉิน" แม่ทัพซุนเทาแค่นหัวเราะเบาๆ

ไม่กี่วันต่อมา อาการของแม่ทัพซุนเทาก็ฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์ ลมปราณที่เคยเหือดแห้งไปจากพิษร้าย บัดนี้กลับมาหมุนเวียนในร่างกายอย่างเต็มเปี่ยม พละกำลังที่เคยถูกช่วงชิงไป ฟื้นคืนกลับมาราวกับไม่เคยอ่อนแอมาก่อน

เหล่าบ่าวรับใช้ภายในจวนต่างพากันตกตะลึง ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ พวกเขาต่างมั่นใจว่าท่านแม่ทัพไม่มีทางรอดจากเงื้อมมือมัจจุราชไปได้ ทว่าตอนนี้ ชายผู้เป็นเจ้าของจวนกลับยืนหยัดขึ้นอีกครั้ง มิหนำซ้ำยังดูแข็งแกร่งและทรงพลังยิ่งกว่าเดิม

ผู้ที่เคยคิดทอดทิ้งเขาต่างพากันหน้าถอดสี ในขณะที่ผู้ภักดีแอบโล่งใจอย่างเงียบงัน ท่านแม่ทัพซุนเทาในยามนี้ไม่ใช่เพียงรอดชีวิต แต่ยังเปี่ยมไปด้วยอำนาจอันน่าเกรงขาม

แม่ทัพซุนเทาเอนกายพิงพนักเก้าอี้ ดวงตาคมกริบเปล่งประกายความเหี้ยมเกรียมเมื่อเอ่ยคำสั่งออกไป “จงไปสืบเรื่องของฮูหยินชิงซูหยาให้ข้าทุกอย่าง ตั้งแต่นางชอบดื่มชาอะไร ไปเดินที่ไหนบ่อยๆ และชื่นชอบสิ่งใดเป็นพิเศษ”

เหล่าลูกน้องที่ยืนรอฟังรับคำสั่งทันทีโดยไม่กล้าตั้งคำถาม พวกเขารู้ดีว่าแม่ทัพซุนเทาผู้นี้ไม่เคยออกคำสั่งโดยไร้เหตุผล

แม้เขาจะเต็มไปด้วยความเกลียดชังต่อแม่ทัพไป่เฉิน แต่ต้องยอมรับว่าผู้หญิงที่อยู่ข้างกายศัตรูของเขานั้นงดงามราวกับเทพธิดา ใบหน้าอ่อนหวาน ดวงตากลมโตเปี่ยมเสน่ห์ รอยยิ้มของนางทำให้บุรุษมากมายต้องตกอยู่ภายใต้มนต์สะกด

แต่สำหรับแม่ทัพซุนเทา นี่ไม่ใช่เรื่องของความหลงใหล… แต่มันคือจุดเริ่มต้นของการล้างแค้น

“ในเมื่อไป่เฉินทำให้ข้าต้องจมอยู่กับความอัปยศ… ข้าก็จะทำให้มันลิ้มรสความพินาศเช่นเดียวกัน” เสียงของเขาเย็นเยียบ รอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าเป็นรอยยิ้มของนักล่า จิตใจของเขาบัดนี้เต็มไปด้วยแผนการที่ชั่วร้าย

แม่ทัพซุนเทาเป็นชายผู้มีความมั่นใจในตัวเองสูง เขารู้ดีถึงเสน่ห์และความดึงดูดที่ตัวเองมี แม้เวลาจะผ่านไปหลายปี ร่างกายอาจจะเริ่มมีร่องรอยของความชราภาพ แต่ใบหน้าและท่าทางที่สง่างามของเขายังคงทำให้ผู้คนต้องหลงใหล เขามักจะดึงดูดสายตาของหญิงสาวทุกคนที่ได้พบเห็น แม้ว่าจะเป็นสาวรุ่นที่เต็มไปด้วยความสดใสหรือหญิงสาวที่มีอายุแล้วก็ตาม เขาก็ไม่เคยขาดสายตาแห่งความชื่นชมจากพวกนาง

ถึงแม้แม่ทัพซุนเทาจะเป็นชายที่รู้ใจผู้หญิงมากมาย เขาก็ไม่ได้หลงไปกับเสน่ห์ของพวกนาง เขาเข้าใจว่าความรักของสตรีนั้นมักจะมากับความเปราะบาง และเขาก็ใช้มันเป็นเครื่องมือในการบรรลุเป้าหมายของตัวเอง