ตอนที่ 53 คำเชิญจากปีศาจร้าย

แม่ทัพซุนเทาเป็นดั่งสายลมที่พัดพาความอบอุ่นเข้ามาในชีวิตของฮูหยินชิงซูหยา ความอ่อนโยนที่เขามอบให้ ความใส่ใจที่ไม่เคยได้รับจากแม่ทัพไป่เฉิน ทำให้นางเริ่มหลงใหลโดยไม่รู้ตัว ไม่ว่าตัวของนางต้องการสิ่งใด เพียงแค่เอ่ยปาก เขาก็จะหาให้โดยไม่รีรอ ของล้ำค่าจากแดนไกล อาภรณ์งดงาม หรือแม้แต่ถ้อยคำปลอบประโลมที่ทำให้นางรู้สึกเป็นที่รัก

ทุกครั้งที่พบเจอ แม่ทัพซุนเทามักจะทอดสายตามองนางด้วยความอ่อนโยน ราวกับว่านางเป็นสตรีเพียงผู้เดียวในโลก นางแทบไม่อยากเชื่อว่าบุรุษผู้แข็งแกร่งและเย็นชาในสายตาผู้อื่น กลับสามารถทำให้นางรู้สึกเสมือนเป็นหญิงสาวที่ถูกทะนุถนอมที่สุดในใต้หล้า ทุกครั้งที่อยู่ใกล้กัน หัวใจของนางเต้นแรงราวกับสาวแรกรุ่น

ไม่นาน ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาก็ยิ่งลึกซึ้งขึ้น นางเริ่มรู้สึกล่องลอยราวกับได้ขึ้นสวรรค์ ได้สัมผัสความรู้สึกที่ไม่เคยได้รับมาก่อน แม้แต่แม่ทัพไป่เฉิน ชายที่นางเคยคิดว่ารักสุดหัวใจ ก็ยังไม่เคยเอาอกเอาใจนางถึงเพียงนี้

แต่สิ่งที่นางไม่รู้ก็คือ... ทุกสัมผัสอ่อนโยน ทุกคำพูดแสนหวานที่แม่ทัพซุนเทามอบให้นั้น ไม่ได้เกิดจากความรัก หากแต่เป็นเพียงหมากหนึ่งในเกมอันโหดเหี้ยมของเขาเท่านั้นเอง…

แม่ทัพซุนเทายิ้มบาง ดวงตาลุ่มลึกฉายแววร้อนแรงและเจ้าเล่ห์ ราวกับนักล่าที่กำลังจะได้ขย้ำเหยื่อที่ติดกับดักโดยสมบูรณ์ มือแกร่งของเขากุมมือนางแน่นขึ้น ลูบไล้ปลายนิ้วอย่างแผ่วเบา แฝงไปด้วยความหมายลึกซึ้ง

"หยาเอ๋อร์ เจ้าช่างเป็นดั่งดวงจันทร์ที่ส่องสว่างกลางใจข้า หากไม่มีเจ้า ข้าคงหลงทางอยู่ในความมืดมิดไปตลอดกาล" น้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาเปล่งออกมาอย่างแผ่วเบา แต่แฝงไว้ด้วยแรงดึงดูดที่ยากจะต้านทาน

ฮูหยินชิงซูหยา หน้าแดงซ่าน หัวใจเต้นแรงดุจเสียงกลองศึก คำพูดของแม่ทัพซุนเทาช่างอบอุ่นเสียจนหลอมละลายกำแพงในใจของนางจนหมดสิ้น นางสบตาเขาอย่างหวั่นไหว ก่อนจะพยักหน้าอย่างแผ่วเบา มือเรียวบางกำแน่นที่มือของเขา เสมือนจะบอกว่าหัวใจของนาง ได้ตกเป็นของเขาโดยสมบูรณ์แล้ว

สายลมอ่อนโยนพัดผ่านศาลาริมน้ำแห่งนี้ แต่ภายใต้ความเงียบสงบกลับซ่อนเร้นแรงปรารถนาและกลอุบายอันแยบยลของบุรุษผู้หนึ่งเอาไว้…

ริมฝีปากร้อนของแม่ทัพซุนเทาประกบลงบนริมฝีปากนุ่มของฮูหยินชิงซูหยาอย่างแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยแรงปรารถนาที่สะสมมานาน นางตัวสั่นไหวในอ้อมแขนของเขา ก่อนที่เปลือกตาจะปิดลง น้อมรับจุมพิตนั้นด้วยความเต็มใจ

รสจูบของแม่ทัพซุนเทาทั้งลุ่มลึกและดุดัน ไม่ใช่เพียงเพราะความต้องการ หากแต่เป็นรสชาติของชัยชนะที่เขากำลังลิ้มลอง หญิงงามที่เคยอยู่เคียงข้างศัตรู บัดนี้กำลังหลอมละลายในอ้อมแขนของเขาอย่างหมดสิ้น

ฮูหยินชิงซูหยาไม่อาจต้านทานความรู้สึกที่ถูกปลุกเร้า นางปล่อยตัวเองให้จมดิ่งลงไปในความอบอุ่นที่เขามอบให้ ราวกับสตรีที่กำลังตกอยู่ในห้วงความฝัน หารู้ไม่ว่าฝันหวานนี้อาจกลายเป็นกับดักที่นางไม่อาจหลีกหนีได้อีกต่อไป…

แสงแดดอ่อน ๆ ของยามสายทอดผ่านม่านไม้ไผ่ ศาลาริมน้ำถูกปกคลุมด้วยไออุ่นจากแสงอาทิตย์ สายลมแผ่วเบาพัดเอากลิ่นหอมของดอกบัวจากสระน้ำมาแตะปลายจมูก บรรยากาศชวนให้รู้สึกผ่อนคลาย หากแต่ภายในศาลา กลับอบอวลไปด้วยความร้อนแรงของบุรุษและสตรีคู่หนึ่ง

แม่ทัพซุนเทาค่อย ๆ เลื่อนฝ่ามือไปตามเรือนร่างของฮูหยินชิงซูหยา นางทอดกายอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างเต็มใจ เปลือกตาของนางสั่นระริก ก่อนจะหลุบลงต่ำด้วยความเคลิบเคลิ้ม ดวงหน้าของนางแดงระเรื่อราวกับดอกเหมยต้องแสงอาทิตย์

เสียงหอบหายใจแผ่วเบาดังสอดประสานไปกับเสียงน้ำกระเพื่อมเบื้องล่าง สองร่างแนบชิดจนแทบไม่เหลือช่องว่าง สัมผัสของกันและกันกำลังจารึกเรื่องราวแห่งความลุ่มหลง ที่ไม่มีวันหวนกลับเป็นเช่นเดิม…

"ฮูหยินชิงซูหยา เจ้ารู้ไหมว่าข้านั้นรักเจ้ามาก ถ้าหากชีวิตของข้าไม่มีเจ้าอยู่ด้วย ข้าก็ไม่รู้ว่าจะใช้ชีวิตได้ต่อไปอย่างใดดี" น้ำเสียงของแม่ทัพซุนเทาอ่อนโยนแต่แฝงไว้ด้วยแรงปรารถนา นางรับรู้ถึงอ้อมแขนอันแข็งแกร่งที่โอบรัดตนเองไว้แน่น ราวกับจะไม่ยอมให้นางหลุดพ้นไปจากเขา

"ข้าอยากให้เจ้ามาใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับข้า ไม่ใช่แอบๆ ซ่อนๆ เช่นนี้" เสียงของเขาเงียบลง ก่อนที่ดวงตาคมปลาบจะจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของนาง

ฮูหยินชิงซูหยาหลุบตาลง หัวใจของนางสั่นไหว นางรับรู้ได้ว่าตัวเองถลำลึกลงไปในความสัมพันธ์นี้จนยากจะถอนตัวเสียแล้ว นางสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะตอบออกไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

"ข้าเองก็หลงรักท่านมากเช่นกัน..." ดวงตาของนางสั่นระริก มือเรียวบางกำผ้าคลุมไหล่ของตนเองแน่น "แต่ตัวท่านก็รู้ว่าข้ามีเจ้าของแล้ว"

น้ำเสียงของนางสั่นเครือ นางอยากปลดปล่อยหัวใจ อยากตอบรับความรู้สึกของเขาอย่างหมดใจ ทว่ากำแพงของศีลธรรมยังคงตรึงนางไว้ไม่ให้ก้าวข้ามไป

แม่ทัพซุนเทายกมือขึ้นประคองใบหน้าของนางอย่างอ่อนโยน หัวใจของเขาพลุ่งพล่านด้วยแรงปรารถนา แต่เบื้องหลังแววตาหวานซึ้งนั้นกลับมีเงามืดซ่อนอยู่

"ไม่ พวกเรายังมีโอกาส..." เสียงของเขาต่ำลึก ราวกับคำเชิญชวนจากปีศาจในร่างบุรุษรูปงาม "ของเพียงแค่เจ้ายินดีช่วยเหลือข้า พวกเราก็จะได้ใช้ชีวิตด้วยกันสมดั่งใจ"

มือหนาเลื่อนลงกุมมือนางแน่น ราวกับต้องการพันธนาการนางไว้ให้แนบแน่นขึ้น

ฮูหยินชิงซูหยาชะงักไปครู่หนึ่ง ดวงตาของนางสั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด นางรู้ว่าคำว่า ช่วยเหลือ ของเขานั้นหมายถึงสิ่งใด ทว่าหัวใจของนางกลับมิได้ต่อต้าน

แม่ทัพซุนเทาค่อยๆ โน้มตัวเข้าใกล้นาง กระซิบข้างหูนางด้วยน้ำเสียงแฝงเลศนัย

"เพียงแค่เจ้าตกลง ทุกอย่างจะเป็นของเรา"

แววตาของเขาฉายประกายเย็นเยียบ รอยยิ้มที่มุมปากของเขาดูอ่อนโยน หากแต่แฝงไปด้วยความชั่วร้ายที่แท้จริง

และดูเหมือนว่าทุกอย่างมันก็สายเกินไปแล้ว... เพราะนางหลงรักเขาเข้าจริงๆ

ฮูหยินชิงซูหยาลอบพบแม่ทัพซุนเทาอยู่บ่อยครั้ง จากที่เคยเป็นเพียงความลุ่มหลงชั่วครู่ บัดนี้มันได้แปรเปลี่ยนเป็นความผูกพันที่ยากจะตัดขาด ทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้เขา หัวใจของนางเต้นแรงราวกับหญิงสาวที่เพิ่งรู้จักความรักเป็นครั้งแรก

จากที่เคยรู้สึกผิดที่นอกใจแม่ทัพไป่เฉิน เวลานี้กลับกลายเป็นว่าความรู้สึกผิดนั้นจางหายไป นางค่อยๆ เอนเอียงไปหาแม่ทัพซุนเทาอย่างง่ายดาย ภายใต้การเอาอกเอาใจของบุรุษผู้มากไปด้วยเสน่ห์และคารมอันแสนหวาน นางแทบไม่เหลือความลังเลอีกต่อไป

ในค่ำคืนหนึ่ง ขณะที่นางนั่งอยู่ในห้องส่วนตัวที่เรือนพักของตนเอง นางลูบไล้ปิ่นปักผมหยกที่แม่ทัพซุนเทามอบให้ ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความคิดคำนึง หากนางสามารถเป็นฮูหยินของตระกูลซุนได้ นางก็คงได้รับความรักและความใส่ใจที่นางโหยหามาตลอด