ตอนที่ 55 ล้างแค้น

ภายในสถานที่รกร้างอันเงียบสงัด มีเพียงเสียงสายลมพัดผ่านกับเงาของผู้คนที่ยืนตระหง่านอยู่ใต้แสงจันทร์สลัว

แม่ทัพไป่เฉินถูกพันธนาการด้วยโซ่ตรวน ร่างกายของเขาแม้จะบอบช้ำจากยานอนหลับแต่ยังคงแผ่รังสีอำมหิตของนักรบผู้ผ่านศึกมาอย่างโชกโชน ดวงตาคมกริบจ้องมองชายตรงหน้าด้วยความเคียดแค้น

แม่ทัพซุนเทายืนกอดอกมองดูภาพนั้นด้วยรอยยิ้มเย็นชา สายตาของเขาเต็มไปด้วยความพึงพอใจ “ไป่เฉิน… เป็นอย่างไรบ้าง? เจ้าชอบที่ข้าจัดเตรียมไว้ให้เจ้าหรือไม่?”

ไป่เฉินกัดฟันแน่น เสียงหายใจหนักหน่วงด้วยแรงโทสะ “ซุนเทา… เจ้าคิดจริงหรือว่ากลอุบายสกปรกของเจ้าจะทำให้ข้าพ่ายแพ้?”

ซุนเทาหัวเราะเบาๆ “ข้าย่อมรู้ดีว่าหากเจ้ามีพลัง เจ้าคงไม่ยอมตกเป็นเหยื่อของข้าได้ง่ายๆ แต่เจ้าก็รู้ไม่ใช่หรือว่าศึกครั้งนี้ข้าชนะแล้ว”

“เยี่ยจิงหลิน ต่อไปพ่อก็ต้องฝากเจ้าแล้ว”

เสียงอ่อนโยนของซุนเทาดังขึ้น ก่อนที่หญิงสาวผู้หนึ่งจะปรากฏกายจากความมืด สีหน้าของนางเย็นชา แววตาไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ ร่างของนางเคลื่อนไหวอย่างเงียบเชียบราวกับสายลม ก่อนจะก้าวมายืนอยู่เบื้องหน้าแม่ทัพไป่เฉิน

ไป่เฉินขมวดคิ้วมองเยี่ยจิงหลิน เขาเคยได้ยินชื่อของนางมาก่อน ยังไม่ทันที่เขาจะเอ่ยถาม นางก็ยกมือขึ้น และทันทีที่ฝ่ามือของนางแตะลงบนจุดลมปราณของเขา พลังมหาศาลก็ไหลซ่านเข้าสู่ร่างของไป่เฉิน

"อ๊ากกก!!"

เสียงกรีดร้องดังก้องทั่วบริเวณ ร่างกายของไป่เฉินสั่นสะท้าน เส้นลมปราณที่เคยไหลเวียนไปทั่วร่างถูกทำลายลงทีละจุด ทีละจุด เส้นเอ็นในร่างบิดเกร็ง ความเจ็บปวดราวกับถูกฉีกกระชากจากภายใน

"เจ้าทำอะไรกับข้า!?"

เสียงของไป่เฉินเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและโกรธแค้น เขารู้ดีว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น… พลังฝีมือที่เขาฝึกฝนมาตลอดชีวิตกำลังถูกทำลาย!

แต่เยี่ยจิงหลินยังคงไร้ซึ่งความลังเล ฝ่ามือของนางเคลื่อนไหวรวดเร็วจนน่าหวาดหวั่น และเพียงไม่นาน ลมปราณทั้งหมดของไป่เฉินก็ถูกทำลายจนหมดสิ้น

ร่างของไป่เฉินทรุดฮวบลงกับพื้น เสียงหายใจหอบหนัก ดวงตาที่เคยแวววาวกลับมืดมน เขาพยายามขยับร่างกาย แต่กลับรู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนไร้เรี่ยวแรง

ซุนเทาก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้าเขา ย่อตัวลงมองด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน

"เป็นอย่างไรบ้างไป่เฉิน? ความรู้สึกของการสูญเสียทุกสิ่งมันเป็นอย่างไรกัน?"

ไป่เฉินกัดฟันแน่น เขามองดูมือของตนที่เคยแข็งแกร่งบัดนี้กลับสั่นระริก พลังที่เคยสะสมมาทั้งชีวิตหายไปหมดสิ้น เหลือเพียงความอัปยศที่กัดกินหัวใจของเขาอย่างช้าๆ

"เจ้ามัน… อสูร… ซุนเทา!"

เสียงของเขาเต็มไปด้วยความโกรธเคือง แต่ซุนเทากลับหัวเราะอย่างพอใจ “อสูร? หึๆ แล้วเจ้าล่ะไป่เฉิน เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นคนดีงั้นหรือ?”

เขาโน้มตัวกระซิบที่ข้างหูของไป่เฉิน “นี่เป็นเพียงการชดใช้ที่ข้ารอคอยมาอย่างยาวนาน… ข้าจะไม่ฆ่าเจ้า แต่ข้าจะทำให้เจ้าต้องทนอยู่กับความอัปยศไปชั่วชีวิต”

ไป่เฉินกำหมัดแน่น แต่กลับไร้ซึ่งเรี่ยวแรงจะตอบโต้ เยี่ยจิงหลินมองดูทุกอย่างอย่างเงียบงัน ก่อนที่ซุนเทาจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปปล่อยทิ้งให้แม่ทัพไป่เฉินนั่งนิ่งอยู่ในเงามืดของสถานที่รกร้าง ดวงตาของเขาแดงก่ำ น้ำตาอุ่นไหลลงมาตามร่องแก้มอย่างเงียบงัน ความเจ็บปวดจากบาดแผลบนร่างกายยังไม่อาจเทียบได้กับความเจ็บปวดในจิตใจ

บรรยากาศในค่ำคืนนั้นเต็มไปด้วยความเงียบสงัด แต่ภายในเรือนส่วนตัวของฮูหยิน ชิงซูหยากลับอบอวลไปด้วยไออุ่นแห่งตัณหา ฮูหยินชิงซูหยานั่งอยู่บนเตียงผ้าไหมชั้นดี แสงเทียนส่องประกายวูบไหวสะท้อนเงาของนางที่กำลังสั่นไหว มือเรียวบางกำผ้าห่มแน่น ดวงตาคู่งามเต็มไปด้วยความลังเลระคนหวาดหวั่น

ซุนเทานั่งลงข้างกายนาง สายตาของเขาเต็มไปด้วยความหลงใหลและความเป็นเจ้าของ "หยาเอ๋อร์... ในที่สุดเจ้าก็เป็นของข้าโดยสมบูรณ์แล้ว"

มือหนาเอื้อมไปประคองคางของนางให้เงยขึ้นมาสบตากับเขา ชิงซูหยาพยายามหลบสายตา แต่นางรู้ดีว่าไม่มีทางหนีไปไหนได้อีกแล้ว นางเลือกทางเดินสายนี้เอง นางเป็นคนช่วยให้ซุนเทากำจัดสามีของตนเอง และบัดนี้… นางก็ไม่มีสิทธิ์จะย้อนคืน

"ซุนเทา…" นางพึมพำเสียงแผ่ว สัมผัสจากมือของเขาทำให้นางสะท้านเล็กน้อย หัวใจของนางเต็มไปด้วยความรู้สึกสับสน

"อย่ากลัวไปเลย เจ้าคือสมบัติล้ำค่าของข้า" ซุนเทายิ้ม พลางกอดร่างนางเข้ามาแนบอก

เขาเฝ้ารอค่ำคืนนี้มาเนิ่นนาน แต่ตอนนี้… นางอยู่ในอ้อมแขนของเขาแล้ว

มือของเขาค่อยๆ ลูบไล้ไปตามเรือนร่างของนางด้วยความหลงใหล ชิงซูหยาหลับตาลงแน่น นางไม่อาจปฏิเสธเขาได้อีกแล้ว ค่ำคืนนี้เป็นของซุนเทา โดยสมบูรณ์…

ยามเช้าตรู่ แสงแดดอ่อนๆ ทอดผ่านม่านหมอกจางๆ แต่สำหรับแม่ทัพไป่เฉินแล้ว มันกลับเป็นรุ่งอรุณที่มืดมนที่สุดในชีวิต

เสียงฝีเท้าดังก้องสะท้อนภายในสถานที่รกร้าง ร่างของแม่ทัพซุนเทาก้าวเข้ามาอย่างองอาจ แขนแข็งแรงของเขาโอบกอดร่างของฮูหยินชิงซูหยาไว้แนบกาย

"เจ้าตื่นแล้วหรือ ไป่เฉิน?"

ซุนเทายิ้มเย้ยหยัน น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม ก่อนจะกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น ร่างอรชรของชิงซูหยาซบอยู่ในอ้อมกอดเขา นางดูงดงามและอ่อนโยนดุจบุปผา แต่ทว่าดวงตาของนางที่เคยมองเขาด้วยความรักใคร่ บัดนี้กลับเต็มไปด้วยความเฉยชา

ไป่เฉินที่นั่งพิงผนังห้องขังอย่างอ่อนแรง เงยหน้าขึ้นมองภาพตรงหน้า ดวงตาของเขาแดงก่ำ มีทั้งความเจ็บปวดและโทสะปะปนกัน

"ซูหยา..." เสียงของเขาแหบพร่า ราวกับไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น

นางที่เคยเป็นภรรยาของเขา ตอนนี้กลับยืนเคียงข้างชายอื่น ซ้ำยังยินยอมให้มันกอดนางต่อหน้าเขา

แม่ทัพซุนเทาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะย่อตัวลง กระซิบที่ข้างหูของไป่เฉิน "เจ้ารู้หรือไม่ เมื่อคืนนี้นางอยู่ในอ้อมแขนของข้า เจ้าคิดว่าเราทำสิ่งใดกัน?"

เขายิ้มเยาะ มองดูสีหน้าของไป่เฉินที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ร่างของแม่ทัพผู้เกรียงไกรสั่นสะท้านไปทั้งตัว

ชิงซูหยาไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่เบือนหน้าหลบสายตาของเขาเท่านั้น

นี่คือการทรยศอย่างสมบูรณ์แบบ...

แม่ทัพไป่เฉินหลับตาลงแน่น พยายามสะกดกลั้นความเจ็บปวดที่พุ่งทะลักเข้ามาในอก... แต่ไม่มีสิ่งใดสามารถดับความรู้สึกที่เหมือนตกนรกทั้งเป็นของเขาได้อีกแล้ว...