ตอนที่ 56 เฉือนความเป็นชาย

การแย่งชิงสตรีคนรักของคนอื่นนั้นนับว่าเป็นเรื่องที่ชั่วช้าไร้ยางอายอย่างถึงที่สุด แต่ถึงจะเป็นอย่างงั้นตัวของแม่ทัพซุนเทาก็ไม่ได้รู้สึกผิดบาปแม้แต่เพียงสักนิดเดียว เพราะชายผู้นี้ยังลักลอบมีความสัมพันธ์สวาทกับฮูหยินของตนมา 20 กว่าปี แล้วทำไมตัวของเขานั้นจะแย่งชิงคนรักของมันไม่ได้? ยิ่งคิดตัวของแม่ทัพก็ยิ่งแค้น จิตใต้สำนึกของเขานั้นลุกโชนดุจเปลวไฟที่ไม่อาจดับลงได้ ความเกลียดชังและความต้องการที่รุนแรงกลายเป็นเชื้อเพลิงที่ผลักดันให้เขาก้าวไปข้างหน้าโดยไม่ลังเล

เมื่อคิดเช่นนั้นแล้ว แม่ทัพซุนเทาก็ไม่สามารถยับยั้งความต้องการที่พุ่งพล่านในใจได้ เขาเดินเข้าไปใกล้ฮูหยินชิงซูหยา นัยน์ตาของเขาฉายแววของความปรารถนาอย่างรุนแรง เมื่อมือของเขาแตะสัมผัสร่างอันบอบบางของฮูหยิน ความรู้สึกที่อัดแน่นในใจได้แปรเปลี่ยนเป็นการกระทำที่ไม่อาจย้อนกลับได้ รสจูบที่เขามอบให้กับเธอไม่เพียงแค่เป็นการแสดงออกถึงความรักที่มีต่อฮูหยิน แต่ยังเป็นการตอบสนองถึงความโกรธแค้นที่เขาสะสมมานาน

แม่ทัพไป่เฉินถึงกับเบิกตากว้าง แขนและขาที่ถูกตึงด้วยโซ่ล้วนแล้วแต่เกิดอาการสั่นเทาในตอนนี้ เขารู้ซึ้งอย่างแท้จริงแล้วว่าการถูกแย่งชิงคนที่รักนั้นมันเป็นเช่นไร ความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามาทำให้เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ทั้งความรู้สึกถึงการสูญเสียที่ไม่อาจแก้ไขและความอับอายที่ยากจะทนทาน

ฮูหยินของเขาผู้หญิงที่เขารักและเคารพเพลิดเพลินไปกับรสจูบของแม่ทัพซุนเทา ทุกสัมผัสที่เธอได้รับในขณะนี้ เหมือนเป็นการยืนยันว่าความรักที่เขามอบให้นั้นไม่เคยมีความหมายในสายตาของเธอเลย นี่คือการประจักษ์แจ้งถึงความอ่อนแอและความทุกข์ที่เขาไม่เคยคาดคิดว่าจะได้พบเจอ

ไป่เฉินมองไปที่ฮูหยินชิงซูหยา ขณะที่เธอแสดงท่าทางที่เต็มไปด้วยความพอใจและปรารถนา เขารู้สึกเหมือนโลกทั้งใบของเขากำลังพังทลายลงต่อหน้า ในขณะที่น้ำตาของเขาก็ไหลออกมาอย่างไม่อาจควบคุม เขารู้สึกถึงความสิ้นหวังที่ลึกที่สุดในใจ และจิตใจที่เคยมั่นคงกลับกลายเป็นมลทินของความอับอายที่เจ็บปวดอย่างแสนสาหัส

ในตอนนี้ ไป่เฉินไม่เพียงแต่เจ็บปวดจากการถูกแย่งชิงคนรัก แต่ยังรู้สึกถึงการสูญเสียความภาคภูมิใจและศักดิ์ศรีในฐานะชายผู้เคยยิ่งใหญ่ การได้เห็นฮูหยินที่เขารักและเคารพไปอยู่ในอ้อมแขนของชายอื่นนั้นทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกทำลายจากภายใน

“ซุนเทาเจ้าช่างเป็นชายที่โหดเหี้ยมยิ่งนัก จะฆ่าก็ฆ่าตัวของข้านั้นพร้อมแล้ว ข้าจะไม่ยอมร้องขอความเมตตาต่อเจ้าอย่างเด็ดขาด” แม่ทัพไป่เฉินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความเด็ดเดี่ยว เขาไม่หวาดกลัวต่อความตายแม้แต่เพียงนิดเดียวน้ำตาแห่งลูกผู้ชายหลั่งไหลออกมา บรรยากาศรอบตัวเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความแข็งแกร่งในจิตใจ แม้ว่าเขาจะถูกล่ามโซ่และตกอยู่ในสภาพที่ย่ำแย่ แต่ความภาคภูมิใจและเกียรติยศในตัวเองยังคงยืนหยัดอยู่เหนือทุกสิ่ง

ท่ามกลางความโศกเศร้าและความเจ็บปวดจากการสูญเสียฮูหยินที่เขารัก ท่านแม่ทัพซุนเทาก็ยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ เหมือนกับว่าเขาได้รับความสะใจจากการเห็นความทุกข์ของไป่เฉิน ความโกรธแค้นที่เขาเก็บกดมาตลอดหลายปีได้ระเบิดออกมาในคำพูดที่เย็นเยือกของเขา

“โอ้...โอ๋...ไม่ต้องร้องนะ เพราะนรกที่แท้จริงนั้นกำลังที่จะเริ่มต้นหลังจากนี้” เสียงของซุนเทาดังออกมาเยือกเย็น ดุจขุมนรกที่ไม่มีใครจะสามารถหลุดพ้นได้ แม้แต่แสงสว่างก็ไม่สามารถทะลุผ่านไปได้ เขารู้ดีว่าความแค้นที่เขาได้รับนั้นมันลึกซึ้งและยากเกินจะหยั่งถึง ไม่มีอะไรจะสามารถชดเชยหรือเยียวยาความเจ็บปวดของเขาได้

“ชอบยุ่งผู้หญิงของชาวบ้านนักจับมันตอนซะ!” แม่ทัพซุนเทาสั่งให้ลูกน้องของตนเฉือนความเป็นชายของแม่ทัพไป่เฉิน เมื่อคำสั่งของเขาดังขึ้น ร่างกายที่แข็งแกร่งดุจหินผาของไป่เฉินถึงกับสั่นสะเทือนในทันที การกระทำของซุนเทาดูเหมือนจะเป็นการลงโทษที่เกินกว่าที่ยอมรับได้ เขาไม่เคยคิดว่าความเจ็บปวดที่เขาจะได้รับจะรุนแรงถึงขนาดนี้

“เฮ้ย...อย่าทำบ้าๆ นะ!” น้ำเสียงของไป่เฉินสั่นระริก ร่างกายของเขาที่เคยยืนหยัดแข็งแกร่งก็เริ่มอ่อนแรงลง ราวกับว่าเขาถูกกระชากให้ตกลงไปในความมืดของความกลัวและความเจ็บปวดที่ไม่อาจหนีไปไหนได้ เมื่อความกล้าหาญที่เคยมีหายไปจากตัวเขา เขากลับกลายเป็นเพียงแค่สัตว์ที่ถูกล่ามโซ่ รอคอยโชคชะตาที่ไม่มีใครสามารถหลีกเลี่ยงได้

เนื้อตัวสั่นเทา ความหล้าหาญที่แสดงออกมาเมื่อครู่สลายหายไปจนหมดสิ้น เหลือเพียงความวิตกกังวลที่แทรกซึมอยู่ในทุกอณูของร่างกาย ความรู้สึกถึงความอับอายและความเจ็บปวดที่กำลังจะมาถึง ทำให้เขาแทบจะไม่สามารถยืนหยัดได้อีกต่อไป

ลูกน้องของซุนเทายิ้มออกมาด้วยสีหน้าที่แสดงถึงความวิปริต เขาก้มหน้าหัวเราะเบาๆ ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่มีความเย้ยหยันแฝงอยู่ "นายท่านอย่าเป็นกังวลไป ตัวข้านั้นจะเฉือนมันอย่างเบามือให้มากที่สุด หึ หึ" คำพูดนั้นเต็มไปด้วยความเย็นชาและความสนุกสนานที่ไม่คำนึงถึงความเจ็บปวดของผู้ที่ต้องเผชิญ

ทางด้านของแม่ทัพไป่เฉินน้ำเสียงของเขาสั่นสะท้านออกมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้ "อย่าเข้ามา! อย่าเข้ามา! ฉั่ว!!!" เขาตะโกนเสียงดัง หวังให้คำขอร้องของเขาสามารถหยุดยั้งความชั่วร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้น แต่ดูเหมือนว่าเสียงของเขาจะไร้ผล สิ่งที่เขาพูดออกไปกลับเหมือนกระซิบอยู่ในลม

มีดที่แหลมคมตัดอากาศเสียงแหวกผ่านความเงียบด้วยความรวดเร็ว ไม่มีเวลาที่จะหยุดยั้ง ทุกสิ่งรอบตัวของแม่ทัพไป่เฉินกลายเป็นเพียงแค่ภาพที่ช้าลงไปในสมองของเขา ความเจ็บปวดที่กำลังจะเกิดขึ้นนั้นเริ่มจะใกล้เข้ามาแล้ว ความกลัวที่เคยมีในตัวเขากลับกลายเป็นสภาวะที่ไม่สามารถหนีไปได้ จิตใจของเขาว้าวุ่นไปหมดแต่ก็ไม่สามารถหาทางหลีกหนีจากความโหดร้ายนี้ได้

มีดที่เฉือนเข้ามาอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้เพียงแต่ความเจ็บปวดและความอับอายที่ไม่อาจลบล้างได้

ความเป็นชายของแม่ทัพไป่เฉินล่วงหล่น ลูกน้องของแม่ทัพซุนเทาหยิบมันขึ้นมาด้วยสีหน้าที่แสดงถึงความขบขันหลังจากนั้นเขาก็พูดว่า “ไป่เฉินนี่คืออาหารมื้อนี้ของเจ้า” มีสุนัขตัวหนึ่งที่ถูกตั้งชื่อเหมือนแม่ทัพไป่เฉินมันรีบเข้ามากินอย่างมูมมาม

แม่ทัพไป่เฉิน ที่ต้องทนเห็นภาพสุนัขตัวใหญ่กินความเป็นชายของตนต่อหน้า ตัวของเขานั้นทั้งตกใจและเสียใจจนเป็นลมสิ้นสติในทันทีท่านแม่ทัพซุนเทาในขณะที่เห็นสถานการณ์นั้น ยังคงมีท่าทีเย็นชาและไม่สะทกสะท้าน เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดุดันและไร้ความรู้สึก "จงรักษามันเร็วเข้าข้ายังไม่ต้องการให้มันจบชีวิตลงในตอนนี้" ลูกน้องของเขารับคำสั่งและรีบดำเนินการทันที ร่างกายของแม่ทัพไป่เฉินที่อ่อนแรงและบอบช้ำเริ่มแสดงให้เห็นถึงสภาพที่ย่ำแย่

“ฮูหยิน ชิงซูหยา ต่อไปชายผู้นี้มอบความสุขให้เจ้าไม่ได้แล้วนะข้าจะเป็นผู้มอบความสุขให้เจ้าเอง” แม่ทัพซุนเทาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความปรารถนาในขณะที่มือของเขากระชับร่างของนางให้แน่นขึ้นและมอบรสจูบให้กับนางชนิดที่ไม่มีวันลืมในขณะที่เขาเพลิดเพลินไปกับริมฝีปากของนางสายตาของเขาก็จับจ้องภาพที่สุดแสนจะน่าสมเพชของแม่ทัพไป่เฉิน ไปด้วยราวกับว่านี่คืออย่าปลุกกระตุ้นอารมณ์ชั้นดีการแก้แค้นของแม่ทัพซุนเทานั้นแท้ที่จริงแล้วมันเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้นเขาจริงกำลังที่จะเริ่มหลังจากนี้

แม่ทัพไป่เฉิน ปรารถนาให้ทุกอย่างจบลง เพียงแค่ต้องการตื่นจากฝันร้าย ความเจ็บปวดที่ทวีความรุนแรงขึ้นทำให้เขาไม่สามารถควบคุมความคิดได้อีกต่อไป ทุกสิ่งรอบตัวเขากลายเป็นภาพมัวที่เขาพยายามจะหนีจากมัน แต่การที่จะหลุดออกจากสถานการณ์ที่ดูเหมือนจะไร้ทางออกนี้กับเป็นไปไม่ได้