ตอนที่ 54 ลักพาตัว

แม่ทัพซุนเทาเป็นบุรุษที่ไม่เคยลืมเลือนความแค้น ไม่ว่ากาลเวลาจะผ่านไปนานเพียงใด ความอาฆาตในใจเขายังคงคุกรุ่นราวกับเปลวเพลิงที่ไม่มีวันมอดดับ

"หากคิดจะฆ่าไป่เฉินง่ายๆ เกรงว่ามันจะสบายเกินไป..." เขาพึมพำกับตัวเอง ดวงตาทอประกายเย็นเยียบ

ซุนเทาไม่ต้องการแค่ให้ไป่เฉินตาย แต่เขาต้องการให้มันรู้สึกถึงความทรมานอย่างถึงที่สุด ต้องการให้มันได้ลิ้มรสของความสูญเสีย ความสิ้นหวัง ความเจ็บปวดที่เขาเคยเผชิญมาก่อน

"มันเคยทำให้ข้าต้องทุกข์ทรมานเพียงใด ข้าก็จะตอบแทนมันคืนเป็นร้อยเท่าพันเท่า"

วิธีใดที่ไป่เฉินเคยใช้เล่นงานเขาในอดีตซุนเทาจะทบต้นทบดอกให้ทั้งหมด ไม่เพียงแต่ร่างกาย แต่จิตใจของไป่เฉินจะต้องพังทลายลงจนไม่เหลือชิ้นดี

และจุดเริ่มต้นของแผนการแก้แค้นครั้งนี้... ก็คือ ฮูหยินชิงซูหยา นางจะกลายเป็นอาวุธที่คมกริบที่สุดที่เขาใช้ปลิดชีพศัตรูของเขาอย่างช้าๆ และแสนทรมาน...

ค่ำคืนนี้ไม่ต่างจากทุกคืนที่ผ่านมาหรืออย่างน้อยแม่ทัพไป่เฉินคิดเช่นนั้น

ในห้องโถงที่ประดับประดาด้วยโคมไฟสลัว ฮูหยินชิงซูหยาค่อยๆ รินชาใส่จอกด้วยท่วงท่าที่อ่อนช้อย กลิ่นหอมของใบชาชั้นเลิศอบอวลไปทั่วห้อง ร่างอ้อนแอ้นของนางนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ยกยิ้มบางๆ พลางยื่นจอกชาไปให้เขาด้วยมือเรียวขาว

"ท่านแม่ทัพ เวลานี้อากาศเย็นนัก ดื่มชาอุ่นๆ ก่อนเถิด" นางกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

แม่ทัพไป่เฉินรับจอกชามาดื่มโดยไม่ทันเฉลียวใจ มันเป็นเรื่องปกติที่ฮูหยินของเขาจะคอยดูแลเอาใจใส่เช่นนี้เสมอ รสชาติของชานั้นนุ่มลึกและหอมละมุน แต่ภายใต้รสสัมผัสอันแสนคุ้นเคยนั้นมีบางสิ่งแปลกปลอมที่แอบแฝงมา

ไม่นานนัก เปลือกตาของแม่ทัพไป่เฉินก็เริ่มหนักอึ้ง ดวงตาคมเข้มพร่าเลือน ร่างกายที่เคยแข็งแกร่งกลับอ่อนแรงลงโดยไม่ทราบสาเหตุ

"ข้า...รู้สึก...แปลกๆ..." เขาพึมพำออกมา พลางพยายามตั้งสติ

ฮูหยินชิงซูหยายังคงนั่งอยู่ตรงหน้า ใบหน้าของนางเรียบเฉย ไม่ได้แสดงความผิดปกติใดๆ นางเพียงแค่ยิ้มบางๆ จ้องมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกอันซับซ้อน

และแล้ว... ความมืดมิดก็ค่อยๆ กลืนกินสติสัมปชัญญะของแม่ทัพไป่เฉิน เขาทรุดตัวลงกับโต๊ะอย่างไร้เรี่ยวแรง ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบไปในพริบตา...

ค่ำคืนเงียบสงัด ไม่มีเสียงฝีเท้าของเวรยาม ไม่มีแม้แต่แสงจากโคมไฟส่องทาง บรรยากาศรอบจวนแม่ทัพไป่เฉินเต็มไปด้วยความเงียบงันราวกับทุกสิ่งตกอยู่ภายใต้ม่านแห่งความลี้ลับใต้เงามืดของราตรี เงาร่างหลายร่างเคลื่อนที่อย่างไร้สุ้มเสียง คนของแม่ทัพซุนเทาในชุดดำสนิทลอบเข้ามาในจวนอย่างว่องไว พวกเขาเคลื่อนตัวราวกับเงาไร้ตัวตน ก่อนจะเข้าไปในเรือนของแม่ทัพไป่เฉิน ซึ่งบัดนี้เหลือเพียงร่างของเขานอนแน่นิ่งอยู่บนแท่นไม้

ฮูหยินชิงซูหยายืนอยู่ข้างเตียง นางมองดูร่างของสามีด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ในดวงตาคู่นั้นมีทั้งความลังเลและความมุ่งมั่นปะปนกันไป

"จงทำให้มันจบเร็วที่สุด" นางเอ่ยเสียงเบาหวิว

ชายชุดดำพยักหน้า ก่อนที่หนึ่งในพวกเขาจะก้าวไปอุ้มร่างของแม่ทัพไป่เฉินขึ้นมา พวกเขาพาร่างนั้นออกจากจวนโดยไร้เสียงใดๆ ราวกับเป็นเพียงสายลมที่พัดผ่าน

ปลายทางของพวกเขาคือสถานที่รกร้างแห่งหนึ่ง นอกเขตเมือง บริเวณที่ถูกทอดทิ้งมาเนิ่นนาน ที่นั่นปราศจากผู้คน ไม่มีแม้แต่แสงจากโคมไฟ มีเพียงเสียงลมพัดผ่านกิ่งไม้แห้งกรอบ เสียงหรีดหริ่งของแมลงยามค่ำคืน และกลิ่นอับชื้นของสิ่งที่ถูกทิ้งไว้ให้ผุพัง

เมื่อมาถึง เปลวไฟจากคบเพลิงถูกจุดขึ้น เผยให้เห็นเงาของชายผู้หนึ่งยืนรออยู่เบื้องหน้าแม่ทัพซุนเทา

เขามองร่างที่ไม่ได้สติของแม่ทัพไป่เฉิน ดวงตาเต็มไปด้วยแววเย็นชาและสาแก่ใจ ในที่สุด... หมากตัวสำคัญก็ตกลงสู่มือของเขาแล้ว

"ไป่เฉิน... เจ้าคงไม่คิดว่าวันหนึ่งจะตกอยู่ในมือของข้าเช่นนี้หรอกกระมัง?" แม่ทัพซุนเทาเอ่ยเสียงแผ่ว พลางยกยิ้มเย้ยหยัน

ค่ำคืนนี้กำลังจะยาวนานสำหรับแม่ทัพไป่เฉิน แต่เป็นค่ำคืนแห่งชัยชนะสำหรับซุนเทาและเป็นค่ำคืนที่ไม่อาจหวนกลับสำหรับฮูหยินชิงซูหยา...

แม่ทัพไป่เฉินที่ไม่ได้สติมานานบัดนี้สติของเขาเริ่มที่จะฟื้นคืนขึ้นเขากระพริบตาถี่ๆ พยายามปรับสายตาให้ชินกับความมืดรอบตัว ลมหายใจหนักหน่วงของเขาเป็นเพียงสิ่งเดียวที่บ่งบอกว่าเขายังมีชีวิตอยู่

เมื่อสติคืนกลับมาเต็มที่ ความรู้สึกแรกที่แล่นเข้าสู่หัวใจของเขาคือ ความเย็นเยียบของโซ่ตรวน ที่พันธนาการร่างกาย รัดแน่นจนขยับเขยื้อนแทบไม่ได้ ตามมาด้วยความเจ็บปวดจากกล้ามเนื้อที่ตึงเครียดจากพิษของยา เขาถูกล่ามไว้แน่นหนาราวกับสัตว์ที่รอเชือดแต่สิ่งที่ทำให้หัวใจของเขาเย็นยะเยือกยิ่งกว่าความหนาวเย็นของค่ำคืนนี้ คือ เงาร่างของบุรุษที่ยืนอยู่เบื้องหน้า แม่ทัพซุนเทา!

ศัตรูคู่แค้นของเขายืนอยู่ตรงนั้นพร้อมรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความชั่วร้าย

ไป่เฉินขบกรามแน่น เมื่อก่อนหน้านี้แม่ทัพซุนเทาโดนยาพิษสลายลมปราณของเขาจนใกล้ที่จะกลับบ้านเก่าเต็มที แต่ซุนเทาที่ยืนอยู่ต่อหน้าเขาในตอนนี้ทำตัวราวกับว่าไม่เคยเจ็บไม่เคยป่วยมาก่อน

"เจ้าคงสงสัยสินะ... ว่าทำไมข้ายังยืนอยู่ตรงนี้ได้"

น้ำเสียงของซุนเทาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน เขาก้าวเข้าไปใกล้ขึ้น ก่อนจะโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูของไป่เฉิน

"ข้าเคยเฉียดตายเพราะเจ้า แต่โชคดีเหลือเกินที่สวรรค์ยังไม่ต้องการข้า... โชคดีที่ข้ามี นาง คอยอยู่เคียงข้าง"

ไป่เฉินชะงัก ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นเริ่มสั่นไหว

"ฮูหยินของเจ้าเองน่ะหรือ... นางช่างซื่อสัตย์ต่อเจ้าจริงๆ นะ ไป่เฉิน" ซุนเทาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะยื่นมือออกมา และในมือของเขาคือ ปิ่นปักผมหยกที่เขาเคยมอบให้นาง

ปิ่นที่นางรับไปด้วยแววตาเปี่ยมสุข...

ปิ่นที่เคยเป็นของภรรยาเก่าของซุนเทา...

ปิ่นของคนทรยศ!

ไป่เฉินจ้องมองมันราวกับมันเป็นเหล็กร้อนที่พร้อมจะแผดเผาหัวใจของเขา ความจริงแล่นเข้ามาในหัวราวกับสายฟ้าฟาด

"เจ้า... เจ้ากับนาง..." เสียงของไป่เฉินสั่นสะท้าน ทั้งโกรธและปวดร้าวจนแทบระเบิดออก

ซุนเทายิ้มกว้างขึ้น รอยยิ้มของเขาไม่ต่างจากปีศาจที่กำลังขบขันกับเหยื่อของตนเอง

"ใช่แล้ว" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยาม

"นางเป็นของข้าแล้ว... ทั้งตัวและหัวใจ!"

ไป่เฉินกัดฟันแน่น ความโกรธพุ่งทะยานถึงขีดสุด แต่ร่างกายของเขาในยามนี้ช่างอ่อนแอเกินกว่าที่จะดิ้นรนหนีจากพันธนาการได้