ตอนที่ 7 สัตว์ร้ายเฝ้าสมบัติ

ภายในเรือนคนใช้ บรรยากาศเงียบสงัด ซูหลินนั่งอยู่ในมุมหนึ่งของห้อง ดวงตาของนางจมอยู่ในความคิดอย่างเงียบๆ ทุกคำพูดที่ได้ยินจากท่านแม่ทัพยังคงก้องอยู่ในหัวใจของนาง ราวกับว่าทุกสิ่งที่นางเคยทำและทุ่มเทเพื่ออนาคตของลูกสาวนั้นไม่เคยมีค่าเลยแม้แต่น้อย

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ซูหลินรู้สึกถึงความอ้างว้างในใจ เมื่อเธอได้ยินเสียงฝีเท้าของบุตรสาวที่เดินมาหา น้ำเสียงที่เงียบสงบของเยี่ยจิงหลินทำให้หัวใจของนางยิ่งรู้สึกถึงความเจ็บปวด

"ลูกแม่ พวกเราออกจากสถานที่สุดแสนจะโหดร้ายกันเถอะ แม่ขอโทษนะแม่มันโง่เอง" ซูหลินพูดออกมาอย่างรู้สึกผิดและเสียใจ น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความเสียใจและความรู้สึกผิดที่ไม่สามารถให้อนาคตที่ดีแก่บุตรสาวได้ตามที่หวัง

เยี่ยจิงหลินมองมารดาของตนด้วยแววตาที่ไม่สามารถบอกความรู้สึกได้ทั้งหลาย อารมณ์ภายในใจของนางแปรปรวนเป็นระลอก คลื่นความรู้สึกที่ยากจะอธิบายแผ่กระจายไปทั่วดวงใจของนาง

"ท่านแม่... ไม่ต้องขอโทษ ข้าเข้าใจดี" เยี่ยจิงหลินพูดเสียงเบา เธอพยายามจะปลอบมารดา

เมื่อสองแม่ลูกตกลงกันว่าจะออกเดินทางจากสถานที่แห่งนี้ตั้งแต่เช้า ทั้งคู่เตรียมตัวพักผ่อนในตอนกลางคืนเพื่อเก็บแรงไว้สำหรับการเดินทางที่ยาวนาน ซูหลินรู้ดีว่าการเดินทางกลับบ้านเกิดนั้นไม่ง่ายและจะต้องผ่านพื้นที่ห่างไกลที่ไม่มีความเจริญ แต่ความจำเป็นที่ต้องออกจากที่นี่คือสิ่งที่ทำให้พวกเขาตัดสินใจเช่นนั้น

หลังจากที่ทั้งสองแม่ลูกนอนหลับไปแล้ว ในความมืดเงียบของค่ำคืน เยี่ยจิงหลินตื่นขึ้นกลางดึกด้วยความรู้สึกที่คุ้นเคย นางเป็นผู้ตื่นรู้อย่างชัดเจนเสมอ ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ไหน สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับการดำรงชีวิตคือการมีเงิน นางรู้ดีว่าการที่ต้องเผชิญกับโลกภายนอกนั้นมีอุปสรรคมากมาย และในช่วงเวลานี้ การพึ่งพาเงินทองคือสิ่งที่สามารถช่วยให้ชีวิตมีทางเลือกมากขึ้น

เยี่ยจิงหลินลุกจากเตียงอย่างช้าๆ พยายามไม่ให้เสียงดังเกินไปเพื่อไม่ให้มารดาตื่น นางรู้ว่าถึงแม้จะต้องจากไปจากที่นี่ แต่นางก็ยังคงต้องระมัดระวังในการดำเนินการทุกขั้นตอน หวังว่าแผนที่นางจะทำในคืนนี้จะช่วยให้พวกเขาสามารถเดินทางได้โดยไม่ต้องพบเจอกับอุปสรรคที่ไม่คาดคิด

เยี่ยจิงหลินเคลื่อนไหวอย่างไร้เสียงผ่านเงามืดของคืนนี้ ด้วยวิชาตัวเบาระดับสุดยอดที่นางได้รับมาจากชีวิตในอดีต และการฝึกฝนพลังปราณในชีวิตนี้ ทำให้การเคลื่อนไหวของนางเร็วราวกับลมที่พัดผ่าน ไม่มีเสียงใดๆ ที่จะรบกวนความเงียบของยามค่ำคืน นางสามารถหลบหลีกผ่านเวรยามและกำแพงต่างๆ ได้อย่างชำนาญ มั่นใจในความสามารถของตนเองที่จะไม่ถูกพบเห็น

ทุกย่างก้าวของเยี่ยจิงหลินเต็มไปด้วยความตั้งใจ มุ่งตรงไปยังสถานที่เก็บสมบัติของตระกูล ที่ซ่อนอยู่ใกล้เรือนพักของท่านแม่ทัพ ซึ่งเป็นสถานที่ที่นางรู้จักดี แม้ในความมืด นางยังคงจับสัญญาณทางร่างกายและเสียงรอบๆ ได้อย่างคมชัด

เมื่อเยี่ยจิงหลินมาถึงหน้าห้องหนึ่ง นางหยุดชะงักทันที บรรยากาศรอบๆ ห้องนี้ดูเงียบสงัด แต่มีบางสิ่งที่ทำให้นางรู้สึกถึงการคุ้มกันที่เข้มงวด ใกล้ๆ กับประตูห้องนั้น มีสัตว์อสูรขนาดใหญ่ยืนเฝ้าอยู่ มันเป็นอสูรร่างใหญ่ที่มีขนหนาทึบเป็นสีดำสนิท เหมือนกับแมวขนาดยักษ์ที่มีลักษณะคล้ายเสือแต่มีขนาดใหญ่กว่ามาก สัตว์ตัวนี้เรียกว่า "หลินหาน" ซึ่งมีพลังปราณสูงมากและสามารถรับรู้การเคลื่อนไหวทุกประเภทภายในระยะที่มันเฝ้าดูอยู่

หลินหานมีกรงเล็บที่ยาวและแหลมคม ราวกับมีพลังแห่งการทำลายล้างภายในตัวมัน ใบหน้าของมันคมเหมือนเสือโคร่ง แต่ดวงตาของมันกลับเป็นสีทองอ่อนๆ ที่ส่องประกายแวววาวเต็มไปด้วยความรุนแรงและความสามารถในการตรวจจับสิ่งผิดปกติทุกอย่างที่เคลื่อนไหวในระยะใกล้ ภายในปากมันมีเขี้ยวที่ยื่นออกมาอย่างน่ากลัว มันยืนอยู่ข้างประตูห้อง ท่าทางร่างกายมันตึงเครียด ราวกับกำลังเฝ้าระวังทุกทิศทางอย่างไม่ประมาท

บรรยากาศโดยรอบนั้นเต็มไปด้วยความเงียบสงัดในยามดึก ทุกสิ่งรอบตัวนางคล้ายจะถูกกลืนหายไปในความมืด การเคลื่อนไหวที่แม้แต่น้อยก็สามารถทำให้สิ่งรอบข้างตื่นตระหนกได้ ดังนั้นเยี่ยจิงหลินจึงต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ

เยี่ยจิงหลินรู้ดีว่าไม่สามารถใช้กำลังเข้าต่อสู้กับอสูรตัวยักษ์ที่มีพลังมหาศาลเช่นนี้ได้ นางจึงตัดสินใจที่จะใช้ทักษะที่ตัวเองมีความเชี่ยวชาญแทน นั่นก็คือการใช้ ยาสลบ ที่นางได้คิดค้นขึ้นเองในช่วงชีวิตที่แล้ว ยาสลบชนิดนี้มีความพิเศษในการระงับประสาทของสิ่งมีชีวิตได้ในเวลาอันรวดเร็ว และนางก็ใช้มันเป็นเครื่องมือในการป้องกันตัวเองหลายครั้งในอดีต

เยี่ยจิงหลินหยิบขวดเล็กๆ ที่บรรจุยาสลบออกจากกระเป๋าที่ซ่อนไว้ในเสื้อผ้า กลิ่นหอมละมุนราวดอกไม้ถูกปล่อยออกมาในอากาศ กลิ่นที่แผ่ออกมาเบาบางแต่เต็มไปด้วยพลัง มีความสามารถในการทำให้สิ่งมีชีวิตตกอยู่ในสภาวะหลับลึกได้ในทันที

ทักษะการใช้ยาสลบของนางนั้นไม่มีใครเทียบได้ นางเคยใช้มันในหลากหลายสถานการณ์ไม่ว่าจะเป็นการเผชิญหน้ากับศัตรูหรือแม้แต่การหลีกเลี่ยงการถูกจับตัว จากนั้นนางจึงโปรยยาสลบอย่างระมัดระวังไปในอากาศ ร่องรอยของมันแผ่กระจายไปตามลมเบาๆ

หลินหาน อสูรตัวยักษ์ที่ยืนเฝ้าห้องค่อยๆ สูดกลิ่นของยาสลบเข้าไปโดยไม่รู้ตัว ความรุนแรงของมันนั้นยากจะต้านทานได้ เมื่อกลิ่นหอมของยาสลบเริ่มเข้าสู่โพรงจมูกของมัน กระแสพลังในร่างกายของมันก็เริ่มเบาลงทีละน้อย ค่อยๆ สูญเสียความตื่นตัวไปจนกระทั่งมันเริ่มที่จะกะพริบตาช้าๆ สายตาที่เคยเฉียบคมเริ่มเบลอและทึมทื่อขึ้นทีละน้อย

ภายในไม่กี่อึดใจ หลินหานก็เริ่มเคลื่อนไหวช้าลง กระทั่งมันทรุดตัวลงไปนั่งอย่างช้าๆ และในที่สุดก็ล้มลงไปหลับสนิทอยู่ข้างประตูห้อง ท่าทางของมันที่เคยเคร่งขรึมและพร้อมที่จะโจมตีในทุกขณะตอนนี้กลับกลายเป็นเพียงอสูรที่นอนหลับอย่างไร้ความรู้สึก

ไม่เพียงแค่หลินหานเท่านั้น เวรยามที่เฝ้าอยู่บริเวณรอบๆ ก็ได้รับผลกระทบจากกลิ่นของยาสลบเช่นกัน ทันทีที่กระแสลมพัดพากลิ่นของยาสลบไปถึง พวกเขาก็เริ่มรู้สึกมึนงง ก่อนที่จะทิ้งการยืนเฝ้าไว้และทยอยล้มลงไปทีละคน ร่างของพวกเขาล้มลงอย่างช้าๆ คล้ายกับถูกดึงดูดให้ตกอยู่ในภวังค์หลับใหล

เยี่ยจิงหลินไม่รอช้า เธอเข้าไปในห้องสมบัติของตระกูลทันที ความรู้สึกตื่นเต้นและกังวลรวมตัวกันอยู่ในใจ แต่เธอก็ยังคงมั่นใจในฝีมือและการวางแผนของตัวเอง หัวใจของเธอเต้นแรง แต่ร่างกายกลับเคลื่อนไหวอย่างระมัดระวังและเงียบเชียบ เพราะเธอรู้ดีว่าแม้แต่เสียงเล็กน้อยก็อาจทำให้แผนทั้งหมดล้มเหลว

ห้องนี้ไม่เหมือนห้องใดที่เธอเคยพบเจอ มันเต็มไปด้วยสิ่งของที่ถูกจัดเก็บไว้อย่างมีระเบียบ มีตู้และหีบเก็บสมบัติที่ดูมูลค่ามหาศาล เรียงรายไปตามผนังห้อง ท่ามกลางบรรยากาศที่หนาวเย็นและเงียบสงัด เยี่ยจิงหลินสามารถสัมผัสได้ถึงความอัดอั้นของอำนาจที่อยู่ภายในห้องนี้ ไม่เพียงแค่เป็นสมบัติทางกายภาพ แต่ยังรวมถึงอำนาจและสิ่งของล้ำค่าที่สะสมมานานแม้จะเป็นสถานที่ที่มีความสำคัญและได้รับการป้องกันอย่างเข้มงวด แต่ในตอนนี้ ทุกสิ่งรอบตัวเยี่ยจิงหลินกลับเงียบสงัด เธอเดินไปที่ตู้เก็บสมบัติที่ถูกล็อคไว้ ทักษะในการเปิดตู้ของเธอทำให้เธอสามารถเข้าถึงสิ่งที่ต้องการได้โดยไม่ต้องใช้กำลัง

ภายในตู้มีเครื่องประดับและทองคำมากมาย รวมถึงแผ่นป้ายและตำราเก่าๆ ที่มีลายมือของบรรพบุรุษ แต่เยี่ยจิงหลินไม่ได้หยุดอยู่แค่การมองหาของมีค่าทั่วไป เธอค้นหาสิ่งที่สำคัญที่สุดในการเดินทางครั้งนี้