ตอนที่ 6 ใช้แล้วทิ้ง

ภายในห้องอาหารที่เงียบสงบ บรรยากาศเหมือนเช่นทุกวัน ซูหลิน มารดาของเยี่ยจิงหลิน ผู้เป็นสาวใช้ในเรือนของท่านแม่ทัพยื่นอยู่ที่มุมหนึ่งของโต๊ะอาหาร คำพูดของนางดังขึ้นมาอย่างกล้าๆ กลัวๆ

ซูหลินมองไปที่ท่านแม่ทัพผู้ซึ่งนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ ท่านแม่ทัพมีท่าทีเย็นชา ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่อาหารอย่างไม่แสดงความสนใจใดๆ แต่ซูหลินกลับรู้ดีว่าในความเงียบงั้นคือโอกาสของนาง

"ท่านแม่ทัพ..." ซูหลินเอ่ยขึ้น น้ำเสียงของนางแผ่วเบาแต่ชัดเจน ความเงียบในห้องทำให้ทุกสายตาหันมาที่นาง

"หากท่านส่งพวกคุณหนูไปเรียน ข้าขอความกรุณา... ได้โปรดส่งบุตรสาวของข้าไปด้วย" เสียงของนางสั่นเล็กน้อย แต่แฝงไปด้วยความมุ่งมั่นที่นางรวบรวมมาอย่างยากลำบาก "นางเป็นเด็กฉลาด และในอนาคต ข้ามั่นใจว่านางจะต้องสร้างความภูมิใจให้ท่านได้แน่"

คำพูดของซูหลินจบลงพร้อมกับความเงียบงันที่ปกคลุมห้อง ทุกคนในห้องต่างจับจ้องที่นางด้วยสายตาแปลกใจ และบางคนก็เต็มไปด้วยความดูแคลน นางเป็นเพียงสาวใช้ต่ำต้อยในเรือนของท่านแม่ทัพ คำพูดที่กล้าหาญของนางดูเหมือนจะเกินสถานะที่นางควรจะมี

ดวงตาเย็นชาของท่านแม่ทัพหันมามองซูหลิน เขานั่งตัวตรง สายตาที่ปราศจากความอบอุ่นใดๆ นั้นทิ่มแทงหัวใจของนาง

"เจ้าต้องการให้ข้าส่งเสริมเด็กที่เป็นบุตรสาวของเจ้าอย่างนั้นหรือ?" เสียงของเขาเอ่ยถาม น้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่แฝงไว้ด้วยความกดดัน

ซูหลินรีบพยักหน้ารับ "ใช่เจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพ นางมีเลือดเนื้อเชื้อไขของท่าน นางอาจไม่มีโอกาสเหมือนบุตรคนอื่นๆ ของท่าน แต่ข้าขอร้อง... ได้โปรดให้โอกาสนางบ้าง"

แววตาของท่านแม่ทัพยิ่งเย็นลง ริมฝีปากบางขยับเพียงเล็กน้อย "โอกาสหรือ? เจ้าเป็นเพียงสาวใช้ และนางเป็นลูกของเจ้าที่เกิดจากหญิงต่ำต้อยอย่างเจ้า เจ้าคิดจริงๆ หรือว่านางมีค่าพอที่ข้าจะให้โอกาส?"

คำพูดของเขาเหมือนกริชที่แทงทะลุหัวใจของซูหลิน แต่ถึงอย่างนั้น นางก็ยังคงเงยหน้าขึ้นด้วยความกล้าเล็กๆ ที่เหลืออยู่ในหัวใจ

"เจ้าค่ะ ข้าอาจเป็นเพียงสาวอุ่นเตียงที่ต่ำต้อย แต่ข้าทำหน้าที่รับใช้ท่านมานานนับสิบปี ข้าไม่ได้หวังสิ่งใดเพื่อตัวเอง ข้าหวังเพียงเพื่อบุตรสาวของข้า หากท่านให้โอกาสแก่นาง นางจะเป็นคนที่ท่านภูมิใจในอนาคตได้แน่"

ท่านแม่ทัพนิ่งเงียบไปชั่วขณะ แววตาของเขามองนางอย่างไร้ความปรานี ในขณะที่บรรยากาศในห้องอาหารเริ่มอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก

ซูหลินนั่งนิ่ง รอคอยคำตอบจากเขาด้วยหัวใจที่เต้นระรัว นางรู้ว่าคำขอครั้งนี้อาจไม่เพียงถูกปฏิเสธ แต่มันอาจทำให้นางต้องเผชิญหน้ากับผลลัพธ์ที่เลวร้าย แต่เพื่อลูกสาว นางพร้อมจะเสี่ยงทุกอย่าง...

"ฮาฮาฮา..." เสียงหัวเราะเย้ยหยันดังขึ้นจากบุตรชายของท่านแม่ทัพ เขาหัวเราะออกมาเสียงดังเหมือนจะไม่เชื่อหูตัวเอง "จะให้ลูกของสาวใช้ไปเรียนร่วมโรงเรียนกับพวกข้าเหรอ? พวกเจ้าสองแม่ลูกช่างฝันเกินตัวนัก" เขาพูดอย่างถากถาง ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ซูหลินและเยี่ยจิงหลินด้วยแววตาหยามเหยียด "นางเด็กที่เกิดจากสาวใช้อนาคตก็แค่สาวอุ่นเตียงของผู้สูงศักดิ์ ท่านพ่อข้าไม่มีทางยอมให้เรื่องนี้เกิดขึ้นหรอก" เขายิ้มร้ายๆ และหัวเราะเบาๆ กับคำพูดที่ทำให้บรรยากาศในห้องยิ่งตึงเครียดขึ้นไปอีก

ซูหลินหน้าซีดลงทันที คำพูดของบุตรชายท่านแม่ทัพเหมือนมีดที่แทงทะลุหัวใจนาง

ฮูหยินใหญ่ อันเหยาเหวิน นั่งอยู่ข้างๆ ฟังคำพูดของลูกชายแล้วไม่สามารถกลั้นรอยยิ้มได้ ความพึงพอใจแสดงออกมาในท่าทางของนาง "ดีมาก" นางพูดเสียงเรียบ แต่ในแววตาของนางกลับแฝงไปด้วยความพอใจที่ลูกชายของนางแสดงออกถึงความดุเดือดอย่างนี้ "ไม่จำเป็นต้องเสียหน้าเพื่อคนที่ไม่คู่ควร"

การแสดงออกเช่นนี้ทำให้บรรยากาศในห้องยิ่งเย็นชาและอึดอัดมากขึ้น ซูหลินค่อยๆ ยกมือขึ้นบีบมือของเยี่ยจิงหลินไว้แน่น เห็นได้ชัดว่าเยี่ยจิงหลินไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าแม่จะยอมทำเพื่อนางถึงขนาดนี้

"ซูหลิน เจ้าเลิกเพ้อฝันไร้สาระได้แล้ว ข้าไม่มีวันที่จะยอมอับอายขายหน้าเพราะบุตรสาวที่ไม่ได้เรื่องของเจ้า" คำพูดนั้นทิ่มแทงหัวใจของซูหลินเหมือนมีดคมที่บาดลึกเข้าไปในวิญญาณของนาง ความหวังที่สะสมมานานแสนนานถูกทำลายลงในวินาทีนั้น

เสียงของท่านแม่ทัพเต็มไปด้วยความเด็ดขาดและไร้ความรู้สึก เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจนและหนักแน่น ไม่เหมือนกับเมื่อคืนที่เขาเคยพูดด้วยความอบอุ่นและความรักในขณะที่นางอยู่ในอ้อมแขนของเขา เสียงนั้นทำให้ซูหลินหวนนึกถึงช่วงเวลาที่เธอเคยเป็นที่รักของเขา ก่อนที่มันจะหายไปในชั่วข้ามคืน

ซูหลินรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งแตกสลายภายในจิตใจของนาง ในขณะที่สายตาของทุกคนในห้องจับจ้องมาที่นางด้วยความเย้ยหยันหรือเมินเฉย ทุกคำพูดของท่านแม่ทัพยิ่งทำให้นางรู้สึกเหมือนถูกเหยียบย่ำลงไปในโคลน

การที่นางอดทนอยู่ในสถานการณ์นี้มาเป็นเวลานานทุกอย่างดูเหมือนจะสูญเปล่า ความหวังที่นางเคยคิดว่าบุตรสาวจะมีอนาคตที่ดีกว่ากลายเป็นเพียงแค่ฝันที่ไกลเกินเอื้อม นางยังคงยอมทนอยู่ในอ้อมกอดของเขาทั้งที่รู้ว่ามันไม่ใช่ความรักที่แท้จริง เพียงแค่เพื่ออนาคตของลูกสาวที่นางต้องการให้ได้สิ่งที่ดีที่สุดแต่ตอนนี้ ทุกสิ่งที่นางทำมันดูไร้ค่าไปแล้ว

เยี่ยจิงหลินไม่อาจควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป น้ำเสียงของนางแฝงไปด้วยความเจ็บปวดและความผิดหวัง "ท่านมันไร้หัวใจ" คำพูดนั้นหลุดออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว นางไม่เคยเห็นท่านแม่ทัพเป็นบิดาของนางเลยแม้แต่สักนิด เยี่ยจิงหลินหันไปมองมารดาของนางด้วยความรู้สึกหมดหวัง "ท่านแม่ พวกเราอย่าทนอยู่ที่นี่ต่อไปเลย พวกเราสองแม่ลูกควรออกจากที่นี่เถอะ" น้ำเสียงของนางสั่นเครือด้วยความเจ็บปวด เธอไม่สามารถทนอยู่ในสถานที่ที่เต็มไปด้วยความเย็นชานี้ได้อีกแล้ว

ท่านแม่ทัพที่นั่งอยู่ตรงข้ามตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาและดุดัน "เหอะ ถ้าพวกเจ้าสองแม่ลูกกล้าก้าวเท้าไปออกจากสถานที่แห่งนี้ ก็ไม่ต้องมาเหยียบที่นี่อีก" คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและไร้ความรู้สึก

เขามองไปที่ทั้งสองคนอย่างไม่ใยดี สายตาของเขาเต็มไปด้วยการดูหมิ่น

"นางก็แค่ของเล่นของข้า ถ้าวันใดวันหนึ่งนางหายไป ข้าก็หาคนใหม่ได้" คำพูดนี้ยิ่งทำให้บรรยากาศในห้องอาหารยิ่งอึดอัดและขมขื่นมากขึ้น ท่านแม่ทัพพูดออกมาอย่างไม่รู้สึกผิด แต่สำหรับซูหลินและเยี่ยจิงหลิน นั่นคือการบอกลาอันเจ็บปวดที่ทำให้ทั้งสองรู้สึกถึงการเป็นเพียงแค่สิ่งของที่ใช้แล้วทิ้ง