ตอนที่ 8 ยกเค้าสมบัติของตระกูลไปครึ่งหนึ่ง

ภายในห้องลึกลับที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความมั่งคั่ง เยี่ยจิงหลินยืนอยู่ท่ามกลางสมบัติจำนวนมหาศาลที่ส่องประกายแสงระยิบระยับ ทองคำแท่งวาววับ เครื่องประดับอัญมณีล้ำค่า และเหรียญเงินเรียงรายจนแทบมองไม่เห็นพื้น ความอลังการตรงหน้าทำให้หัวใจของเธอเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้น แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็รู้ดีว่าการขนสมบัติจำนวนมหาศาลนี้ออกไปด้วยสองมือเปล่าเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้เลย

สายตาอันแหลมคมของเยี่ยจิงหลินเหลือบไปเห็นวัตถุบางอย่างที่ดูโดดเด่นอยู่ท่ามกลางกองสมบัติ มันเป็นแหวนเรียบง่ายที่ส่องประกายเบา ๆ ด้วยแสงลึกลับ เพียงแตะสัมผัสแหวนวงนั้นและปล่อยพลังปรานเข้าไป เธอก็สัมผัสได้ถึงมิติภายในที่ซ่อนอยู่ในแหวน เยี่ยจิงหลินแค่นเสียงหัวเราะเบา ๆ ที่มุมปาก “ช่างเป็นของขวัญที่เหมาะเจาะอะไรเช่นนี้”

อดีตที่ผ่านมาของเธอในฐานะนักฆ่าเย็นชาที่ปราศจากหัวใจ ทำให้เธอไม่แม้แต่จะลังเล นางมองสมบัติตรงหน้าด้วยแววตาเยาะเย้ย “ท่านพ่อ สมบัติเหล่านี้ถือเป็นค่าเลี้ยงดูที่สมเหตุสมผลแล้ว” เธอพูดพลางฉีกยิ้มที่ชั่วร้าย นางเริ่มกวาดทรัพย์สินเข้าไปในแหวนมิติอย่างไร้ความปรานี

เครื่องประดับหลากสีสัน ไข่มุกหายาก และหีบทองคำถูกดูดหายเข้าไปในแหวนทีละชิ้น ราวกับพายุหมุนที่กวาดทุกสิ่งไป เวลาไหลผ่านไปเนิ่นนานจนกระทั่งสมบัติรอบตัวเริ่มลดจำนวนลงไปอย่างเห็นได้ชัด แต่ถึงกระนั้น เยี่ยจิงหลินกลับรู้สึกไม่พอใจ “อะไรเนี่ย ได้ไปแค่นี้เองเหรอ?” เธอพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเสียดาย แม้เธอจะกวาดไปแล้วเกือบครึ่งตระกูล

แม้จะมีความเสียดายเจืออยู่ในหัวใจ เยี่ยจิงหลินกลับไม่ปล่อยให้ความโลภเข้าครอบงำ นางรู้ดีว่าการกระทำใดเกินพอดีอาจนำไปสู่หายนะ สัตว์อสูรที่เฝ้าประตูสมบัติยังคงหลับใหลอยู่ในความมืดลึกของทางเข้า รวมถึงเหล่ายามที่อยู่ไม่ไกล หากพวกมันตื่นขึ้นมาและจับได้ว่าเธอคือผู้บุกรุก ความเสี่ยงที่ตามมานั้นย่อมไม่คุ้มค่า

ด้วยการตัดสินใจอย่างเฉียบขาด เยี่ยจิงหลินจึงหยุดการเก็บสมบัติและเริ่มเคลื่อนตัวออกจากห้องสมบัติทันที เธอใช้ทักษะวิชาตัวเบาที่ฝึกฝนมาอย่างชำนาญ เงาร่างของเธอแทบจะไร้ตัวตนเมื่อเคลื่อนไหวผ่านเส้นทางแคบและมืดมิดของห้องใต้ดิน ทุกการเคลื่อนไหวของเธอเงียบงันและแผ่วเบา ราวกับลมที่ไหลผ่านอย่างไร้ร่องรอย

เพียงไม่กี่ชั่วอึดใจ ร่างของเยี่ยจิงหลินก็ทะยานกลับมาถึงห้องพักของเธอโดยที่ไม่มีใครล่วงรู้ว่าเธอเพิ่งทำอะไรลงไป นางหายใจลึกเพื่อสงบจังหวะหัวใจที่เต้นถี่ ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อยให้กับตัวเอง ความสำเร็จครั้งนี้แม้จะไม่ได้สมบูรณ์แบบตามที่หวัง แต่ก็ถือว่าเพียงพอแล้ว

แหวนมิติที่เธอครอบครองในตอนนี้เป็นมากกว่าสมบัติ มันคือเครื่องมือสำคัญที่จะช่วยให้นางก้าวข้ามขีดจำกัดและพลิกชะตาชีวิตที่เต็มไปด้วยอุปสรรค นางปล่อยรอยยิ้มจาง ๆ พลางคิดในใจว่า “การเสี่ยงในครั้งนี้ถือว่าคุ้มค่า… และนี่ก็แค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น”

ก่อนที่แสงแรกของรุ่งอรุณจะสาดส่อง จวนของท่านแม่ทัพซุนเทากลับถูกปกคลุมด้วยความโกลาหลและความตึงเครียด เสียงอื้ออึงดังขึ้นทั่วบริเวณเมื่อเหล่าทหารยามที่เฝ้าประตูและดูแลความปลอดภัยในจวนเริ่มฟื้นคืนจากสภาพหลับใหลอย่างผิดปกติ แต่ละคนล้วนตกอยู่ในอาการอ่อนแรง แขนขาแทบจะไร้เรี่ยวแรง ราวกับถูกดูดพลังออกไปจนหมดสิ้น

เมื่อทหารยามที่ฟื้นตัวได้รายงานความผิดปกติ แม่ทัพซุนเทาที่กำลังหลับอยู่ในห้องพักก็รู้สึกถึงความแปลกประหลาดในร่างกายของตนเช่นกัน เขารีบลุกขึ้นจากเตียงอย่างเร่งด่วน แต่ทันทีที่ก้าวเดิน ความอ่อนแรงที่แปลกประหลาดนี้ก็เริ่มกัดกินจนแทบทรงตัวไม่อยู่ สัญชาตญาณของแม่ทัพผู้ผ่านศึกมานับไม่ถ้วนบอกให้เขารู้ว่าบางสิ่งที่เลวร้ายกำลังเกิดขึ้น

เมื่อได้ยินเสียงรายงานจากคนสนิท แม่ทัพซุนเทาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ก่อนจะเร่งฝีเท้าไปยังห้องเก็บสมบัติของตระกูล ร่างของเขาแม้จะโซซัดโซเซ แต่ความเดือดดาลในใจกลับผลักดันให้เขาวิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดยั้ง ทันทีที่เขาก้าวเข้าสู่ห้องสมบัติ สภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้ใบหน้าของแม่ทัพซุนเทากลายเป็นสีแดงก่ำด้วยความโกรธจัด

ห้องสมบัติที่เคยเต็มไปด้วยความมั่งคั่งกลับว่างเปล่าไปกว่าครึ่ง สมบัติมีค่าที่สั่งสมมานานหลายชั่วอายุคนถูกกวาดหายไปอย่างไร้ร่องรอย ความโมโหอย่างถึงขีดสุดพุ่งทะลุขีดจำกัดของแม่ทัพ เขาตวาดเสียงดังลั่น “ไอ้บัดซบ! นี่มันฝีมือของผู้ใดกัน!” เสียงคำรามของเขาไม่ได้ต่างอะไรกับเสียงอสูรร้ายที่กำลังเดือดดาลจนยากจะควบคุม

แม่ทัพซุนเทาไม่อาจระงับอารมณ์ได้อีกต่อไป เขาหันไปยังสัตว์อสูรที่ทำหน้าที่เฝ้าประตูสมบัติ สายตาที่เคยเป็นประกายความไว้วางใจกลับกลายเป็นความกราดเกรี้ยวในทันที “เจ้าไร้ค่า!” เขาตวาดลั่นก่อนจะลงมือสังหารสัตว์อสูรเฝ้าประตูสมบัติในทันที ความรุนแรงของการลงทัณฑ์นี้ทำให้ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ถึงกับแข็งค้างไปชั่วขณะ

ท่ามกลางความโกลาหล ทหารจำนวนมากวิ่งไปมาทั่วจวน เสียงสั่งการดังระงมเพื่อค้นหาผู้กระทำผิด แต่ก็ไร้เงาคนร้ายหรือเบาะแสใด ๆ ทุกคนตกอยู่ในความตึงเครียดและความหวาดกลัวต่อความโกรธของแม่ทัพซุนเทา นี่ไม่ใช่เพียงการลักทรัพย์ธรรมดา แต่เป็นการปล้นที่สั่นคลอนศักดิ์ศรีของตระกูลแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ และในเวลานี้ โทสะของซุนเทายังคงไม่มีทีท่าว่าจะบรรเทาลง

ท่ามกลางความโกลาหลที่เกิดขึ้นในจวน ท่ามกลางเสียงคำรามและความเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ซูหลินยืนอยู่ด้วยสีหน้าฉงนสงสัยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นรอบตัว เธอหันไปหาบุตรสาวของตนเยี่ยจิงหลินด้วยความแปลกใจ “ลูกแม่มันเกิดอะไรขึ้นกัน?” เสียงของนางสั่นเล็กน้อย ขณะถามถึงสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างไม่เข้าใจ ชั่วขณะหนึ่ง ซูหลินรู้สึกถึงความไม่ปกติที่แผ่กระจายออกมาในบรรยากาศของจวน

เยี่ยจิงหลินหันมายิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับมารดา รอยยิ้มของนางดูไม่มีอะไรผิดปกติเลยแม้แต่น้อย “ท่านแม่ ท่านไม่ต้องคิดอะไรมาก ไม่แน่ว่าสวรรค์อาจกำลังลงโทษพวกเขา” นางพูดเสียงเบา พลางจับมือของมารดาไว้แน่นและยิ้มให้ ความเย็นชาและความชั่วร้ายที่ซ่อนอยู่ภายในกลับไม่ถูกเปิดเผยออกมา

แล้วเยี่ยจิงหลินก็เสริมด้วยน้ำเสียงที่ดูสงบและเรียบง่าย “เราควรรีบออกจากที่นี่กันเถอะ” นางพูดจบก็เริ่มเก็บของออกจากเรือนของคนใช้อย่างรวดเร็ว ท่าทางของนางนั้นเหมือนกับว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในจวนเป็นเพียงเรื่องธรรมดา ท่ามกลางความวุ่นวายรอบตัว ไม่มีใครสงสัยหรือแม้แต่จะทักทายนาง นางเดินออกมาอย่างเงียบ ๆ โดยไม่เคยถูกจับตามองหรือสงสัยจากใคร

แม้แต่แม่ทัพซุนเทาที่กำลังร้อนรนและโกรธแค้น ก็ทำเหมือนไม่มีใครอยู่ในสายตา เขายังคงทุ่มเทความสนใจไปที่การตามหาผู้กระทำผิด ไม่มีแม้แต่ความสนใจที่จะมองไปที่สองแม่ลูกนี้ ซูหลินแอบมองใบหน้าของชายที่เคยเป็นคนรักของตน หัวใจของเขานั้นเย็นชาและแข็งกระด้างเกินไป แม้แต่เธอเองก็ไม่อาจรู้สึกถึงความอบอุ่นจากเขาได้อีก

ในขณะที่ซูหลินมองหน้าเขาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะจับมือของบุตรสาวและเดินออกจากจวนไป ร่างของทั้งสองแม่ลูกก็จางหายไปจากสายตาของคนในจวนเหมือนกับพายุที่ผ่านไปอย่างเงียบๆ ไม่มีใครสามารถจับสังเกตถึงการหายไปของพวกนางได้แม้แต่น้อย แม้แต่ตัวแม่ทัพซุนเทาเองที่อยู่ท่ามกลางความโกรธเกรี้ยวก็ไม่ทันสังเกตความเคลื่อนไหวนี้