ตอนที่ 89 อิจฉาจนเสียงแตกเนื้อสาว

ซุนฮ่าวนั่งอยู่ภายในรถม้าหรูหราที่ถูกล้อมรอบด้วยผู้ติดตามของเขา เมื่อล้อรถม้าหยุดลงเบื้องหน้าจวนแห่งหนึ่ง สายตาของเขาก็ทอดมองออกไป พลันดวงตาทั้งคู่ก็หรี่ลงพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงขึ้น

"นี่หรือ...จวนของเยี่ยจิงหลิน?"

ภาพเบื้องหน้าทำให้ซุนฮ่าวแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง จวนหลังนี้ช่างโอ่อ่า หรูหรา และเต็มไปด้วยความยิ่งใหญ่เกินกว่าจวนของตระกูลซุนที่เขาอาศัยอยู่เสียอีก!

กำแพงสูงตระหง่านล้อมรอบ ตัวอาคารภายในถูกตกแต่งอย่างวิจิตรบรรจง ศาลากลางน้ำเชื่อมถึงกันเป็นเส้นทางทอดยาว สวนหย่อมที่ถูกจัดไว้อย่างปราณีตส่งกลิ่นหอมจากดอกไม้นานาพันธุ์ เสียงน้ำจากน้ำตกจำลองทำให้บรรยากาศโดยรอบเต็มไปด้วยความสงบแต่ก็แฝงไปด้วยความสง่างาม ซุนฮ่าวกำมือแน่น หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา

"เป็นไปได้อย่างไร...ภายในเวลาเพียงเดือนเดียว สตรีผู้นี้กลับสามารถสร้างสถานที่เช่นนี้ขึ้นมาได้ นางมีทรัพย์สมบัติมากมายถึงเพียงนี้เลยหรือ?"

ขณะที่เขากำลังครุ่นคิดอยู่นั้น เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากทางด้านหน้า

เยี่ยจิงหลินปรากฏตัวออกมาพร้อมกับเหล่าผู้ติดตามของนาง นางอยู่ในอาภรณ์สีดำขลับปักดิ้นทอง ยิ่งทำให้ร่างของนางแลดูสูงส่งและน่าเกรงขามขึ้นไปอีก นางก้าวเดินอย่างสง่างามตรงมายังหน้าประตูโดยที่ไม่มีความหวั่นเกรงใดๆ

สายตาของซุนฮ่าวสบเข้ากับดวงตาเย็นเยียบของนาง หัวใจของเขาสะดุดไปชั่วขณะหนึ่ง นางไม่ใช่สตรีธรรมดาที่เคยอยู่ในตระกูลซุนอีกต่อไปแล้ว...

เยี่ยจิงหลินหยุดยืนตรงหน้าเขา นางมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเหนือกว่า

"พี่ชาย...เจ้ามาที่นี่ด้วยเหตุใด?" นางเอ่ยขึ้น น้ำเสียงเรียบเฉยแต่กลับแฝงไปด้วยอำนาจ

ซุนฮ่าวรู้สึกได้ถึงแรงกดดันจากหญิงสาวที่ยืนอยู่เบื้องหน้า เขายิ้มบางๆ พยายามกลบเกลื่อนอารมณ์ของตัวเอง "ข้ามาเยี่ยมเยียนน้องสาวของข้า นานแล้วที่เราไม่ได้พบกัน... พี่ชายย่อมเป็นห่วงเจ้า"

เยี่ยจิงหลินหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างเย้ยหยัน "ห่วงข้า? หรือว่าเจ้ามาเพื่อสืบข่าวกันแน่?"

ซุนฮ่าวสะอึกไปชั่วขณะ แต่เขาก็รีบเก็บอาการ "น้องพี่ ข้าเพียงแต่อยากรู้ว่าเจ้าสบายดีหรือไม่ เจ้าจากไปโดยไม่เหลียวแลตระกูลซุนอีกเลย เช่นนั้นข้าย่อมต้องสงสัยเป็นธรรมดา"

เยี่ยจิงหลินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนจะยิ้มบางๆ นางยกมือขึ้นชี้ไปรอบๆ "เป็นอย่างที่เจ้าเห็น ข้ามิได้ลำบาก และมิได้ขัดสน"

ซุนฮ่าวมองรอบตัวอีกครั้ง ทุกสิ่งทุกอย่างรอบกายนางล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่เขาปรารถนา

"นางกำลังยิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ..."

ความอิจฉาริษยาผสมผสานกับความหวาดหวั่นในใจของซุนฮ่าว เขาพยายามควบคุมสีหน้าของตัวเอง ก่อนจะยิ้มให้กับนาง "หากเจ้าไม่ลำบาก เช่นนั้นพี่ก็คงวางใจได้แล้ว..."

เยี่ยจิงหลินมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเฉยชา "หากเจ้ามาเพียงเพื่อกล่าวคำเช่นนี้ เช่นนั้นเจ้ากลับไปได้แล้ว ข้ามิได้ต้องการคำพูดจอมปลอมของเจ้า"

ซุนฮ่าวกัดฟันแน่น แต่สุดท้ายเขาก็เพียงแค่ยิ้มบางๆ ก่อนจะพยักหน้า "เช่นนั้นข้าจะไม่รบกวนเจ้าอีก"

เขาหันหลังกลับขึ้นรถม้าของตน ก่อนจะออกคำสั่งให้เคลื่อนตัวออกจากจวนของนาง ขณะที่รถม้าค่อยๆ เคลื่อนห่างออกไป ความโกรธแค้นและอิจฉาริษยาก็เพิ่มมากขึ้นในหัวใจของเขา

"อ๊ากกกกก!! ไอ้บัดซบ! ไอ้บัดซบ!!"

มือของเขากำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวอย่างน่าเกลียด ความอิจฉาที่กัดกินหัวใจของเขานั้นปะทุออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

"ทำไม! ทำไมลูกของสาวใช้เช่นนางถึงดูยิ่งใหญ่และสูงส่งกว่าข้า?! ข้าที่เป็นบุตรสายตรง ข้าที่เกิดจากฮูหยินใหญ่ ข้าที่เป็นผู้สืบทอดตระกูลซุน! ทำไมนางถึงได้ทุกอย่างไปครอบครอง!?"

ภายในรถม้าเต็มไปด้วยความอึมครึม บ่าวรับใช้ที่อยู่รอบตัวต่างตัวสั่นงันงกไม่กล้าส่งเสียงแม้แต่น้อย พวกเขารู้ดีว่าตอนนี้ซุนฮ่าวกำลังเดือดดาลเพียงใด หากเผลอไปขัดขวางแม้แต่นิดเดียว บางทีพวกเขาอาจไม่มีชีวิตรอดกลับออกไปจากรถม้านี้เลยก็ได้

ซุนฮ่าวหอบหายใจหนักหน่วง ร่างกายของเขาสั่นสะท้านจากอารมณ์ที่พวยพุ่งขึ้นอย่างบ้าคลั่ง ดวงตาที่แดงฉานเต็มไปด้วยความอาฆาต

"เยี่ยจิงหลิน...ข้าจะไม่มีวันปล่อยให้เจ้ามีชีวิตรอดต่อไป!"

แววตาของเขาเปลี่ยนเป็นชั่วร้ายอย่างถึงขีดสุด ในสมองของเขาคิดหาหนทางกำจัดสตรีผู้นั้นให้หมดสิ้นไปจากโลกใบนี้

"ขอเพียงข้าดับลมหายใจของนางได้... ทุกสิ่งทุกอย่างก็จะตกเป็นของข้า! จวนหลังนั้น...ทรัพย์สมบัติของนาง...อำนาจของนาง...แม้แต่ลูกสมุนของนางก็ต้องเป็นของข้า!"รอยยิ้มบิดเบี้ยวปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา มือของเขากำแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ ฝ่ามือเต็มไปด้วยโลหิต แต่นั่นก็ไม่อาจหยุดยั้งความกระหายเลือดของเขาได้

"ข้าจะต้องหาทางทำให้นางพินาศ! ข้าจะต้องหาทางฉีกกระชากศักดิ์ศรีของนางให้แหลกละเอียด!"เสียงหัวเราะของเขาดังลั่นไปทั่วทั้งรถม้า เป็นเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความวิปลาสและชั่วร้าย จนแม้แต่บ่าวรับใช้ที่อยู่รอบกายยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว

ซุนฮ่าวในยามนี้...มิใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว แต่เป็นปีศาจที่ถูกครอบงำด้วยความโลภและความอิจฉาริษยาโดยสมบูรณ์!

เสียงนั้นเต็มไปด้วยความเคียดแค้น อิจฉาริษยา และความไม่ยินยอมพร้อมใจ ความคับแค้นที่สุมอยู่ในอกของซุนฮ่าวพลุ่งพล่านราวกับเปลวเพลิงที่เผาผลาญจนแทบจะเผาทำลายทุกสิ่งที่ขวางหน้า ลูกน้องของเยี่ยจิงหลินที่ยืนอยู่ภายในลานกว้างของจวนต่างพากันปรายตามองไปทางต้นเสียงก่อนจะหัวเราะเยาะเบาๆ

"เหอะ! คงเป็นเพราะมันอิจฉารุนแรงไปหน่อย"

"ใช่สิ! คงรับไม่ได้ที่ตัวเองต้องตกเป็นรองนายหญิงของเรา!"

เสียงหัวเราะหยันดังขึ้นเป็นระยะจากเหล่าลูกสมุนของเยี่ยจิงหลิน บางคนเผยรอยยิ้มเย็นชา ในขณะที่บางคนเพียงแค่ส่ายหน้าอย่างสมเพช

"นายหญิง จะให้ข้าดับลมหายใจเจ้าลูกชู้นี่เลยหรือไม่?"

อดีตทหารเอกของแม่ทัพซุนเทาเอ่ยถามออกมา น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเหี้ยมเกรียมและไร้ปรานี ดวงตาของเขาฉายแววกระหายเลือดเพียงแค่ได้รับคำสั่ง เขาก็พร้อมจะลงมือสังหารซุนฮ่าวโดยไม่รีรอแม้เพียงเสี้ยววินาที

แต่เยี่ยจิงหลินกลับเพียงแค่ถอนหายใจออกมาแผ่วเบา

"หืม..."

นางหลับตาลงครู่หนึ่ง ก่อนจะลืมตาขึ้นมาพร้อมกับแววตาที่เย็นยะเยือกดุจน้ำแข็ง นางคิดถึงคำสั่งเสียของแม่ทัพซุนเทาที่ขอให้นางช่วยดูแลซุนฮ่าว นางเองก็ไม่เข้าใจว่าชายผู้ไร้หัวใจเช่นซุนเทา เหตุใดจึงยังมีความปรารถนาให้พี่ชายนางอยู่รอดปลอดภัย

"ปล่อยมันไปก่อน"

คำพูดของนางทำให้เหล่าทหารเอกของนางชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะก้มศีรษะลงยอมรับคำสั่งโดยไม่โต้แย้ง พวกเขารู้ดีว่าหากนายหญิงของตนคิดจะลงมือจริงๆ แล้วละก็ ซุนฮ่าวไม่มีวันรอดพ้นเงื้อมมือของนางไปได้แน่

"ข้าเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าในอนาคตมันจะมีแผนชั่วอะไรอีก"

มุมปากของนางกระตุกยิ้มเย็นชา นัยน์ตาของนางฉายแววเหยียดหยาม นางรู้ดีว่าซุนฮ่าวเป็นคนประเภทไหน เขาไม่มีวันหยุดแค่เพียงความอิจฉา เขาจะต้องพยายามกำจัดนางไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

แต่สิ่งที่ซุนฮ่าวไม่รู้ก็คือนางเองก็กำลังรอคอยเวลานั้นอยู่เช่นกัน

"หากไม่เห็นแก่พ่อที่ไร้หัวใจของข้า เกรงว่าซุนฮ่าวคงได้ไปเฝ้ารากมะม่วงนานแล้ว"

เยี่ยจิงหลินกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่ทุกคำพูดของนางกลับเต็มไปด้วยความเย็นชา นางมิได้ละเว้นซุนฮ่าวเพราะความเมตตา แต่นางละเว้นเพราะต้องการให้เขาดิ้นรนไปเรื่อยๆ

"ถือว่านี่ข้าละเว้นมันเป็นกรณีพิเศษ" เหล่าทหารของนางต่างแค่นหัวเราะเบาๆ พวกเขารู้ดีว่าสำหรับคนอย่างซุนฮ่าวแล้ว การมีชีวิตอยู่ อาจเป็นบทลงโทษที่โหดร้ายยิ่งกว่าความตายเสียอีก