CAP 4 | ต้อนลูกหมาให้จนมุม

         ชาลีเดินออกจากห้องประชุมเล็กด้วยความรู้สึกสับสน ตอนนี้นอกจากอารามตกใจที่ได้เจอลูเซียอีกครั้ง สิ่งหนึ่งที่เป็นสาเหตุของความรู้สึกนี้คือการที่คนอย่างเขายอมรามือหลังจากที่เธอเอ่ยปากปฏิเสธอย่างง่ายดาย

         ‘ฉัน...ขอปฏิเสธค่ะ’

         ‘...ตามใจ’

          จริงอยู่ที่เขาเองก็เงียบไปชั่วอึดใจ แต่อากัปกิริยาและสายตาที่สื่อสารมามันบ่งบอกว่าลูเซียเองก็ไม่ได้แคร์ความเป็นไปของเธอขนาดนั้น

         เสนอแล้ว ไม่มาเหรอ? ตามใจ

         หลังจากนั้นเขาก็บอกเพียงแค่ว่าจะให้พนักงานจัดการโอนเงินคืนให้เร็วที่สุด แต่ทั้งนี้ก็ขึ้นอยู่กับระยะการทำงานของแผนกนั้นด้วย เพราะเแต่ละแผนกในองค์กรงานเยอะและยุ่งมาก จากนั้นร่งสูงโปร่งก็ได้หมุนตัวเดินจากไปทันที

         ชาลีไม่แน่ใจว่าต้องรู้สึกโล่งอกที่เขาไม่มายุ่มย่ามกับเธอ หรือเสียใจที่ความสัมพันธ์ระหว่างเธอและลูเซียมาถึงจุดที่หมางเมินกันได้ขนาดนี้ แต่โทษใครไม่ได้จริงๆ ชาลีในวันนั้นได้เลือกครอบครัวของตนเองแล้ว

         อีกเหตุผลที่หญิงสาวควรจะดีที่ใจไม่ได้กลับเข้าไปในวงจรชีวิตของอีกฝ่าย คือ เด็กชายตัวน้อยที่กำลังคุยจ้อกับคุณลุงพนักงานรักษาความปลอดภัยด้วยความร่าเริง

         ยังไงก็ให้เขารู้เกี่ยวกับเรื่องของลูกคนนี้ไม่ได้ เพราะมันจะนำพาความยุ่งเหยิงในชีวิตของเธอกลับมาอีกครั้ง

         เธอกลัว...

         “หม่ามี้~”

         แค่ได้ฟังเสียงใสของลูกชาย น้ำตาก็เอ่อคลอรอบขอบตา ลูกชายวัยห้าขวบครึ่งหันมาคลี่ยิ้มพร้อมประกายความสดใสบนดวงตาสีน้ำตาลอ่อนด้วยความดีใจที่แม่กลับมาหาแล้ว

         โชคดีจริงๆ ที่ลูกได้ตาสีเดียวกันกับเธอ ไม่งั้นคงดิ้นไม่หลุดหากแฟนเก่าของเธอได้พบกับลูกชาย

         ส่วนใบหน้าที่ขึ้นโครงลูกครึ่งยุโรปเอเชียคงต้องหาทางแถกันต่อไป หากถูกเขาเจอตัวอีกครั้ง

         “รอนานไหมคะ หม่ามี้ขอโทษนะ” มือเรียวยกลูบศีรษะทุยของลูกชายคนเดียวด้วยความรัก “หิวมากเลยใช่ไหม ไปกินข้าวกันครับ”

         คลาวด์กระโดดลงจากเก้าอี้พลาสติก โผเข้ามาสวมกอดผู้เป็นแม่ด้วยความคิดถึง ชาลีไม่ลืมที่จะหันไปขอบคุณเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่รับฝากลูกชายไว้ชั่วคราว

          ภาพสองแม่ลูกเดินจูงมือลากกระเป๋ารถเข็นออกจากตึกอยู่ในสายตาของใครบางคนตลอดเวลา เจ้าของดวงตาสีเทามูนสโตนยืนมองจากมุมหนึ่งภายในตึกอยู่ไกลๆ ก่อนที่จะค่อยๆ ยกยิ้มมุมปากออกมาอย่างคนมีแผนร้าย

»»-----✧-----««

          หลังจากพาลูกไปกินข้าวและเอาของไปเก็บที่บ้านเรียบร้อย ชาลีก็ได้นั่งรถเข้าห้างสรรพสินค้าพาลูกไปปล่อยไว้บริเวณโซนเครื่องเล่นเด็ก ส่วนตนเองก็วิ่งวุ่นติดต่อทางห้างขอเช่าพื้นที่ว่าง ก่อนจะต้องพบกับความผิดหวัง เพราะนอกจากพื้นที่ว่างซึ่งเปิดให้เช่าตอนนี้จะไม่ได้เป็นทำเลทองสำหรับร้านขายกาแฟ ค่าเช่าต่อเดือนยังสูงกว่าที่เดิมเกือบเท่าตัว

          ชาลีต้องการพื้นที่ติดกับฟู้ดคอร์ทชั้นใต้ดิน หรือไม่ก็หน้าทางเข้าสักทางก็ยังดี ไม่ใช้พื้นที่ของชั้นห้าชั้นหกที่ยากต่อการเข้าถึง

         ความพยายามของคนรั้นอย่างเธอไม่ได้หมดแค่นั้น ชาลีพาลูกไปออฟฟิศให้เช่าเกือบทั่วทุกพื้นที่ละแวกบ้าน ที่ไหนว่างเธอกรอกแบบสอบฟอร์มยื่นสมัครทุกตึกอย่างไม่คิดชีวิต

         หย่อนเป็นสิบที่ มันต้องมีสักแห่งที่ติดต่อกลับมาสิ

»»-----✧-----««

          ภายในห้องพักชั้นบนสุดของตึกหรูใจกลางเมืองอย่างลุกซ์ ลิมิเต็ด บอดีการ์ดหนุ่มเจ้าของส่วนสูงหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตรเท่ากับผู้เป็นนายเดินเข้ามารายงานสถานการณ์ให้กับคนที่กำลังนั่งหันหน้าชมวิวตึกสูงจากห้องนั่งเล่นผ่านมุมระเบียงอย่างสุภาพ

          แม้นายจะหันหลังให้ แต่บอดีการ์ดทุกนายก็ยังคงปฏิบัติต่อเขาไม่ต่างจากการอยู่ต่อหน้า

          อะไรที่ลูเซียไม่พูด อย่าคิดว่าเขาจะไม่รู้

          “ทุกอย่างยังคงเป็นไปตามคำสั่งของนายครับ คุณชาลียังหาพื้นที่ใหม่ในการเปิดร้านไม่ได้”

          เสียงทุ้มของลูกน้องคนสนิทรายงานสิ่งที่ให้ทำจากด้านหลังทำให้คนที่กำลังปิดไฟดื่มด่ำบรรยากาศมืดสลัวยามค่ำคืนยิ้มพอใจออกมา ริมฝีปากหยักค่อยๆ ปล่อยควันสีเทาลอยขึ้นบนอากาศช้าๆ เติมเต็มกลิ่นเวนเดอร์คละคลุ้งในห้องพัก

          เชร์กดหน้าลงรอคำสั่งจากเจ้านายพลางนึกถึงน้ำเสียงเยือกเย็นที่เคยออกคำสั่งให้เขาไปจัดการเรื่องผู้หญิงคนนั้น กลิ่น          ควันนี้ไม่เคยจางหายไปจากห้อง คงเหมือนกับความแค้นที่ยังแผดเผาหัวใจเจ้านายเขาไม่เคยหมดสิ้น

          ‘ตามดูผู้หญิงคนนั้น อย่าให้มันหาที่ใหม่ได้ จะจ่ายเท่าไหร่ก็ได้แต่สุดท้ายผู้หญิงคนนั้นต้องกล้บมาอยู่ใต้ตีนกู’

         นี่ก็ครบสัปดาห์แล้วที่ชาลียังยังตะเวนหาพื้นที่เปิดร้าน ตอนเช้าก็ลากกระเป๋ามาขายกาแฟแถวตึกลุกซ์ พอช่วงสายก็ออกหาพื้นที่เช่าร้าน

         “อีกกี่วันโรงเรียนเปิด”

         “อีกหนึ่งสัปดาห์ครับ ต้นเดือนหน้า”

         มองไม่เห็นก็รู้ ว่าเจ้านายกำลังยิ้มด้วยความสาแก่ใจ น่าจะเป็นสัปดาห์ที่ลูเซียยิ้มให้เขาเห็นมากที่สุดนับตั้งแต่ทำงานร่วมกันมา เชร์ เชสนีย์นึกภาพไม่ออกว่าผู้หญิงคนนั้นต้องทำให้เจ้านายของตนแค้นมากขนาดไหน คนที่หายใจเข้าออกเป็นเงินอย่างลูเซีย กรอสเวอเนอร์จึงกล้าจ่ายเงินหลายล้านเพื่อให้ทุกสถานที่ปฏิเสธไม่ให้ชาลีเช่าพื้นที่เปิดร้าน

         เขามาไม่ทันตอนที่เจ้านายอยู่ในโหมดคลั่งรัก จึงไม่รู้ว่าก่อนจะหน้านั้นลูเซียเป็นคนยังไง

         “รายจ่ายก้อนใหญ่กำลังจะมาแล้วสินะ”

          เสียงหัวเราะหึผ่านลำคอแกร่งทำเอาลูกน้องมาเฟียขนลุก บอดีการ์ดหนุ่มเคยเห็นหุ้นส่วนทางธุรกิจของเจ้านายอย่างเวกัสในโหมดคลั่งตอนลูกสาวคนโตถูกลักพาตัวก็สยองจะแย่ แต่นี่เจ้านายของเขา ซึ่งปกติจะใช้แค่นิ้วชี้ออกคำสั่งไม่ต่างจากการร่ายเวทมนตร์ด้วยไม้คทาของแฮรี่พอตเตอร์กำลังนั่งหัวเราะพอใจผลงานตนเองอยู่

         ขนลุกไม่ต่างกัน...

          “ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็กลับไปพักได้” วันนี้ลูเซียอารมณ์ดีจึงอนุญาตให้ลูกน้องเลิกงานเร็วกว่ากำหนดหนึ่งชั่วโมง ทว่าคนยืนอยู่ด้านหลังกลับมีอีกเรื่องที่เขาเคยสั่งก่อนหน้านั้นมารายงาน

          “ประวัติของคุณชาลีหลังจากกลับจากฝรั่งเศส ผมได้ข้อมูลเรียบร้อยแล้วครับ” รองเท้าหนังสีดำขลับก้าวเข้ามาใกล้เพื่อที่จะยื่นซองสีน้ำตาลที่หยิบติดมือมาส่งให้เจ้านาย

         แต่ลูเซียกลับยกมือขึ้นห้าม เชร์จึงถอยกลับไปยืนตำแหน่งเดิม ก่อนจะรายงานเฉพาะข้อมูลสำคัญเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของอดีตคนรักเจ้านายกับผู้ชายคนอื่น

          “หลังจากกลับจากฝรั่งเศสได้สองเดือน ทางครอบครัวมีการกำหนดการจัดงานแต่งจริงครับ” ลูกน้องหนุ่มเริ่มรายงานข้อมูลที่ตนเองได้รับด้วยน้ำเสียงทุ้มสุภาพ พลางลอบสังเกตอาการเจ้านายจากด้านหลัง

          ทว่าลูเซียยังคงนั่งนิ่งฟังไม่ไหวติงหรือออกอาการทุกข์ร้อน จึงเล่าต่อ

          “แต่งานแต่งถูกยกเลิกก่อนถึงวันจริงเพียงหนึ่งสัปดาห์ ชาวบ้านละแวกนั้นได้ยินปากเสียงระหว่างผู้ใหญ่ของทั้งสองครอบครัว ก่อนที่เจ้าบ่าวจะเดินทางกลับต่างประเทศในวันแต่งงานแทนครับ”

         “กลับ?”

          “ครับ เจ้าบ่าวเป็นลูกครึ่งที่เกิดจากหญิงไทยกับคนชายผิวขาว สอบถามสัญชาติจากชาวบ้านไม่แน่ชัดว่าเป็นออสเตรเลียหรือออสเตรีย แม่ฝ่ายชายเป็นคนในหมู่บ้านที่แต่งงานกับฝรั่ง หลังจากมีปากเสียงกันครอบครัวนั้นก็ได้ย้ายไปอยู่ต่างประเทศครับ”

          เงียบ...

          ไร้การออกความเห็นจากผู้เป็นนายโดยสิ้นเชิง มองเห็นเพียงการขยับมือยกบุหรี่ขึ้นมาสูบ ก่อนที่ควันกลุ่มก้อนใหญ่จะลอยขึ้นบนอากาศอีกรอบ

          “เอ่อ...หลังจากนั้นไม่นานก็มีข่าวแพร่สะพัดไปทั่วหมู่บ้าน ว่าคุณชาลีตั้งครรภ์ครับ” แม้จะรู้ว่าการพูดแบบนั้น ไม่ต่างจากการหย่อนระเบิดลูกใหญ่ลงกลางวง แต่มันคือความจริง

          “ออกไป...”

          สิ้นคำสั่งไม่ถึงหนึ่งนาที เสียงปิดประตูจากหน้าห้องก็ดังขึ้นกระทบโสตประสาทเจ้าของห้องซึ่งนั่งนิ่งอยู่บนโซฟาสีครึ้ม นิ้วเรียวกดขยี้ดับควันบุหรี่ลงกับที่เขี่ยบุหรี่ราคาแพง ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำพร้อมปลดเปลื้องเสื้อผ้าตนเอง จากนั้นจึงก้าวเท้าเข้าไปในโซนเปียกด้วยความคุ้นเคย

          สายน้ำเย็นจากเรนชาวเวอร์ไม่เคยสงบจิตใจที่คุกรุ่นของมาเฟียหนุ่มลงได้ ยิ่งเห็นยิ่งฟังเรื่องราวหลังจากเลิกรากันมันยิ่งทำให้ลูเซียร้อนรุ่มไปทั้งกาย

          รสนิยมยังชอบกินของนอกเหมือนเดิม จะต่างก็แค่กลับมากินของถูกที่บ้านเกิด ตอนอยู่กับเขากินยาคุมไม่ขาด กลับมาอยู่นี่ไม่กี่เดือนก็ปล่อยตัวท้อง

          ต้องเป็นผู้หญิงแบบไหนกัน

»»-------✧-------««