ตอนที่ 5 เด็กคนนี้บริสุทธิ์

กรี๊ดดดดด “ลูกแม่!!!!” กอแก้วกรีดร้องเสียงดังลั่น กับภาพที่ปรากฎอยู่ตรงหน้าเธอ

            ฮือออออ “แม่ขา....” เสียงรวยระรินเหมือนคนใกล้จะสิ้นลมก็ไม่ปานดังขึ้นมา

            ฮาฮาฮา อิฐหัวเราะออกมาอย่างสะใจก่อนที่จะเดินกลับเข้าห้องตัวเองไปอย่างไม่เกรงกลัวความเดือดร้อนที่จะตามมาเลยสักนิด

            ปัง ปัง ปัง เสียงทุบประตู

            ซู่ซู่ซู่ อิฐที่กำลังอาบน้ำชำระล้างคราบกามรมณ์และกลิ่นที่ตัวเองรังเกียจออกไปอยู่นั่นเอง เขาไม่ได้ยินเสียงเคาะประตูจากด้านนอกที่แทบจะพังประตูห้องของเขามาอยู่แล้ว แต่มีหรือว่าคุณอัฐจะยอมอะไรง่ายๆ กับแค่ลูกชายไม่มาเปิด

ประตูห้้องให้ เขาสั่งให้แม่บ้านไปเอากุญแจมาไข

            “คุณพ่อ!” อิฐที่พึ่งออกมาจากห้องน้ำที่มีเพียงผ้าขนหนูพันรอบเอว เอ่ยทักคนที่ยืนหน้าบูดบึ้งอยู่กลางห้อง

            “ตกลงฉันยังเป็นพ่อของแกอยู่สินะ”

            “อะไรกันครับคุณพ่อ” อิฐทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาว เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า

            “ได้! ถ้าแกจะทำแบบนี้ งั้นแกก็เตรียมตัวย้ายสำมะโนครัวไปอยู่ในคุกได้เลย ฉันจะสนับสนุนให้แก้วตาแจ้งความเอาเรื่องแก ข้อหาข่มขืนติดสักกี่ปีดีละ” อิฐหันกลับมามองหน้าคนที่เขาเรียกว่าพ่อทันที

            “คุณพ่อจะทำจริงๆเหรอครับ”

            ฮาฮาฮา “แกกล้าถามฉันเหรอ แกเห็นฉันเป็นพ่อแบบไหน พ่อที่สนับสนุนการกระทำเลวของลูกอย่างงั้นเหรอ ถ้าแกจะโตมาเป็นโจร ฉันก็พร้อมที่จะตัดไฟตั้งแต่ต้นลม”

            “โจร! ผมเนี่ยนะ ทำไมคุณพ่อไม่คิดในมุมกลับกันบ้างว่าแม่นั่นตั้งใจยั่วผม” อัฐยิ้มเยาะบุตรชายเป็นครั้งแรก

            “ได้! งั้นฉันจะให้แกแต่งงานรับผิดชอบกับการกระทำของแก ไหนๆแกก็เต็มใจที่จะรับการยั่วยวนของแก้วตาอยู่แล้ว...”

            “ไม่มีทาง! ผมไม่เอาผู้หญิงชั้นต่ำแบบนั้นมาเชิดหน้าชูตาในวงตระกูลผมหรอก”

            หึหึหึ “แกไม่ต้องกลัว เพราะแก้วตาก็ไม่เอาแกเหมือนกัน ถ้าแกบอกว่าเขายั่วยวนแกจริงๆ งั้นเราก็ให้วิทยาศาสตร์และหลักฐานมาแสดงว่าใครกันแน่ที่พูดจริง” อิฐขบกัดกรามแน่น หลบสายตาคนเป็นพ่อทันที

            “ก็ได้ครับ ผมข่มขืนแม่นั่นเอง เพราะผมเกลียดมันไง ผมต้องการทำลายชีวิตพวกมันให้ย่อยยับ” คุณอัฐอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน

            “ฉันเสียใจ กับการกระทำของแก ถ้าแม่แกอยู่เขาก็จะเสียใจ...”

            “ไม่มีทาง! ถ้าคุณแม่อยู่ เหตุการณ์แบบนี้จะไม่มีทางเกิดขึ้น ผมจะไม่ไปเกี่ยวข้องกับพวกชั้นต่ำพวกนั้นแน่นอน เพราะคุณพ่อ...เรื่องทั้งหมดในวันนี้เพราะคุณพ่อคนเดียวที่เอาของต่ำๆเข้ามาในบ้าน”

            “ได้! ในเมื่อแกคิดได้แบบนั้น งั้นแกก็ไม่ต้องอยู่ที่นี่ อยู่กับของต่ำๆ คนต่ำๆอย่างฉัน ฉันจะส่งแกไปอังกฤษพร้อมกับยกมรดกครึ่งหนึ่งของฉันให้กับแก ไม่ต้องบอกก็รู้นะว่าฉันเลือกของต่ำๆมากกว่าแกที่สูงส่ง” อิฐโกรธจนตาแดงก่ำ เขาสูญเสียแม่ไปเมื่อสองปีก่อน และตอนนี้เขาก็สูญเสียพ่อไปอีกคน

            อัฐเดินออกจากห้องบุตรชายมาด้วยความอัดอั้นเสียใจ แก้วตาไม่ผ่อนปรนใดๆ ซึ่งเขาไม่โทษเธอเลย ที่เรื่องมันเป็นแบบนี้ก็เพราะเขา

            “หนูจะแจ้งความ คุณลุงโปรดเข้าใจและเห็นใจหนูด้วยค่ะ หนูจะอยู่ต่ออย่างไรค่ะ ครั้งต่อไปเขาอาจจะฆ่าหนูก็ได้นะคะ” แก้วตาร้องห่มร้องไห้ป่านจะขาดใจ เธอกลัวจริงๆ “คุณลุงจะปล่อยให้เขาฆ่าหนูก่อนเหรอคะ...”

            “ฉันเข้าใจแล้ว ถ้าฉันจะส่งอิฐไปอยู่ในที่ไกลๆจากเธอได้มั้ย ถือว่าฉันขอร้อง”

            “ที่ไกลๆ หมายความว่าอย่างไรคะ”

            “ฉันจะส่งมันไปอยู่อังกฤษโดยทันที” แก้วตาหันไปมองแม่ เธอดื้อรั้นไปก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เพราะเธอได้กำจัดอิฐไปให้พ้นจากเธอและแม่ และแม่ก็ยังได้อยู่สบายต่อไปจนแก่เฒ่ากับคุณอัฐ

            “ตกลงค่ะ” อัฐกล่าวขอบใจแก้วตาด้วยความซาบซึ้งใจ

            “แม่ขา หนูปวดท้อง”  เก้าเดือนต่อมาแก้วตาร้องบอกคนที่นอนข้างกาย

            “แก้วตา!” กอแก้วขยับเปิดไฟหัวเตียง และเมื่อเตียงนอนเปียกไปด้วยน้ำ “น้ำเดินแล้วลูกแม่...อดทนหน่อยนะ เดี๋ยวเราไปโรงพยาบาลกัน” ความตื่นเต้นและวุ่นวายเกิดขึ้นทั่วทั้งบ้าน รถที่ถูกเตรียมพร้อมไว้อยู่แล้ว เร่งเครื่องออกจากบ้านวัฒนาไปอย่างรวดเร็ว เพื่อก่อเกิดสมาชิกใหม่ของครอบครัว

            อุแว้ อุแว้ อุแว้ เสียงเด็กร้องไห้ดังก้องกังวาล เมื่อเธอเกิดขึ้นมาอย่างปลอดภัย

            “สามกิโลหนึ่งขีด แข็งแรงมากค่ะ” แก้วตาเฉยชาต่อเสียงของหมอที่ร้องบอกและเสียงร้องก้องกังวาลนั้น เธอไม่แม้แต่จะลืมตามองใบหน้างดงามของบุตรสาวของเธอเลยสักนิดเดียว ตอนที่เธอรู้ว่าตั้งท้องเธอแทบจะไปทำแท้งในทันที แต่แม่ของเธอขอร้องไว้ เธอจึงยินยอมเก็บเด็กคนนี้ไว้ อย่างมีน้ำอดน้ำทน เพื่อแลกกับอิสระภาพ

            “หนูไม่ต้องการคะแม่”

            “แม่จะเลี้ยงหลานคนนี้ของแม่เอง ไดโปรดเถอะแก้วตา เด็กคนนี้บริสุทธิ์ เป็นลูกของลูกและเป็นหลานของแม่นะ ได้โปรดให้เขาเกิดมา”

            “ฉันรู้ว่าไม่มีสิทธิจะขอร้องเธอ แต่ฉันขอเถอะนะเก็บเด็กคนนี้ไว้ เราสองคนจะเลี้ยงดูแลเขาเอง” คุณอัฐขอร้องด้วยอีกคนในตอนนั้น