บทที่ 10 ยิ่งแคร์ ยิ่งห่าง

"เกิดอะไรขึ้นกับเราหือสาวน้อย ไม่เจอกันแค่ไม่กี่ปีเรามีลูกโตเป็นหนุ่มขนาดนี้แล้ว และทำไมพี่ไม่เคยได้ยินเลยว่าฟ้าแต่งงานแล้ว"

พอถูกถามเช่นนี้ ใบหน้าของหญิงสาวก็แปรเปลี่ยนไปเล็กน้อย นัยน์ตาเธอสลดลงโดยไม่อาจปกปิดให้พ้นจากสายตาของเขาไปได้

"พี่เรนรู้ได้ไงว่าฟ้ามีลูก"

"ถึงแม้เราจะไม่ค่อยได้เจอกัน แต่พี่ก็พอได้ยินข่าวคราวจากแม่มาบ้าง" ชายหนุ่มอธิบายตามความเป็นจริง

ฟ้าใสฟังจบก็ถอนหายใจยาว เพราะความจริงเรื่องพ่อของน้องเอิร์ธนั้น หลังจากที่เธอบอกทุกคนว่าเป็นแฟนเก่าที่เลิกรากันไปแล้ว ก็ไม่มีใครกล้าถามอีก

"ฟ้าไม่เคยแต่งงานหรอกค่ะ"

"อ้อ...โอเค"

เรนงึมงำในลำคอ แต่สมองกำลังคิดวิเคราะห์อย่างเงียบๆ... น้องมันหมายถึงท้องกับแฟนแล้วเลิกกันหรือยังไง?

"พี่ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจทำให้ฟ้าไม่สบายใจ ลืมคำถามพี่ไปเถอะนะ"

เรนเดินเข้ามาหา แล้วโอบกอดร่างบางที่นั่งหน้าสลดอยู่ แววตาแสนเศร้าของเธอทำให้เรนรู้สึกอยากตบปากตัวเองนักที่ถามในสิ่งที่ไปกระทบใจเธอเข้าให้ ใบหน้าสวยซบลงกับอกของเขา และกอดเอวสอบ ชายหนุ่มจำได้ว่าเขารักฟ้าใสเหมือนน้องน้อยคนหนึ่ง แม้ไม่ได้ติดต่อกันนานเต็มที แต่สายใยนั้นก็ยังคงอยู่ไม่ได้หายไปไหน เมื่อมาเห็นเธอเศร้าแบบนี้ เขาก็รู้สึกผิดทันทีที่ไม่ได้ใส่ใจความเป็นไปของเธอมาก่อน

"ไม่เป็นไรหรอกพี่เรน ฟ้าโอเคดีค่ะ" ฟ้าใสเงยหน้าขึ้นมองคนที่โอบกอดเธอ หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นมาเมื่อสบตาคมเข้มของเขา... หญิงสาวไม่เข้าใจปฏิกิริยาของตัวเองนัก เธอค่อยๆ ผละออกแล้วเมินหลบตา

"ฟ้าเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว มีความสุขกับลูกดี ลูกฟ้าชื่อน้องเอิร์ธ อายุได้ห้าปีแล้วค่ะตอนนี้"

เธอเอ่ยเล่าคร่าวๆ เรนลูบศีรษะเล็กก่อนจะผละออก เขานั่งลงบนเก้าอี้ตัวติดกับเธอ เอียงคอมองเธออย่างจับสังเกต

ไอ้เวรตัวไหนมันบังอาจหักอกน้องสาวเขาวะ?

แม่งไข่ทิ้งแล้วเปิดตูดหนีงั้นเหรอ?

หรือว่าเธอถูกเอาเปรียบจากไอ้หน้าตัวเมียที่ไหนสักตัว?

หรือใครบังคับข่มขู่และทำร้ายเธอให้สมยอม?

ท่าทางของฟ้าใสบอกว่าลึกๆ แล้วเธอมีปริศนาซ่อนอยู่ภายใต้คำว่าสบายดี เขาเป็นสายลับที่เจนจัดเรื่องการจับพิรุธของมนุษย์ การที่ผู้หญิงท้องไม่มีพ่อมันมีหลายสาเหตุ เขาจะต้องหาเวลาสืบเรื่องของฟ้าใสเสียแล้ว เพราะเจ้าตัวดูเหมือนคนที่เก็บบางอย่างเอาไว้จากคนทั้งโลก... มีบางสิ่งที่ฟ้าใสไม่บอกใคร มันเป็นความลับของเจ้าหล่อน แต่มันไม่อาจรอดพ้นจากสายตาของเขาไปได้

"มีอะไรจะบอกพี่ไหม...อยากให้พี่ทำอะไรให้... ฟ้าบอกมาได้เลยนะ พี่อยู่ตรงนี้แล้ว"

น้ำเสียงทุ้มลึกแสนอบอุ่นของเขาทำให้ฟ้าใสน้ำตารื้นอย่างช่วยไม่ได้ เธอกะพริบตาเพื่อขับไล่หยาดน้ำตาก่อนจะส่ายหน้า

"ไม่ ไม่มีอะไรค่ะ"

"คนขี้โกหก" เขาเอาคำพูดของเธอมายอกย้อนคืนบ้าง

ฟ้าใสมองหน้าของเขาแล้วก็ฝืนยิ้ม เรนยกมือขึ้นลูบผมนุ่มของหญิงสาว

"เอาละ ตอนนี้ยังไม่พร้อมที่จะบอกก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าเมื่อไหร่ฟ้าอยากพูดและอยากให้พี่ช่วย พี่พร้อมจะฟังและซัปพอร์ตเราเสมอ โอเคไหม"

ชายหนุ่มพูดจบก็มองคนตัวเล็กที่ค่อยๆ คลี่ยิ้มบางแล้วพยักหน้าเบาๆ เขาอดไม่ได้ที่จะดึงเธอเข้ามากอดอีกครั้ง เพราะเห็นดวงตาเศร้าลึกๆ ของเธอแล้วใจเขามันวูบโหวงแปลกๆ อย่างไม่เข้าใจ

"แล้วพี่เรนมาทำงานจริงๆ เหรอคะ"

ฟ้าใสเปลี่ยนหัวข้อเบนไปหาเขาบ้าง

"ใช่ งานสำคัญชิ้นหนึ่ง" เขาตอบสั้นๆ แค่นี้ก็หยุดได้ทุกคำถาม เพราะคนใกล้ชิดต่างรู้ดีว่าไม่สามารถถามเรื่องงานของเรนได้

"อ๋อ..."

จากนั้นต่างคนก็ต่างเงียบไปชั่วขณะ โดยที่เขายังคงกอดเธออยู่

"ฟ้าจะอยู่กี่วัน"

"จะกลับวันมะรืนนี้ค่ะ พรุ่งนี้พี่ว่างมั้ย"

"พี่ทำงาน"

"อืม โอเค เข้าใจแล้วค่ะ" เธอพึมพำ มันหมายความว่าเขาไม่ว่างนั่นเอง หญิงสาวยับตัวลุกขึ้น

"ถามทำไม" เรนถามเมื่อเดินตามเธอไปยังประตู

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ถ้าพี่ว่างก็แค่อยากให้ได้เจอน้องเอิร์ธกับพี่เมฆก็เท่านั้นเอง"

"พี่เจอใครไม่ได้เลยตอนนี้ เพราะมันอันตรายมาก ไม่อยากให้ใครมาเสี่ยงด้วย และที่เจอพี่ฟ้าก็ไม่ต้องบอกใครนะ"

"ขนาดนั้นเลยเหรอคะ" ฟ้าใสพอทราบว่ามันอันตรายมากสำหรับงานของเรน โดยเฉพาะตอนที่เขาทำอันเดอร์คัฟเวอร์อยู่ แต่ก็ไม่คิดว่าจะถึงขนาดนี้

"ใช่ นี่ก็ดึกแล้ว ฟ้ารีบกลับห้องเถอะ"

"แล้วเราจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่คะ"

หญิงสาวรู้สึกอาลัยอาวรณ์อย่างบอกไม่ถูกเพราะไม่ได้เจอพี่ชายคนนี้มานานมาก และเธอก็เกิดความรู้สึกผูกพันกับเขาขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยในเวลานี้ เดาว่ามันอาจเป็นเพราะเธอสนิทกับพี่ร็อค จึงส่งผ่านความรู้สึกนั้นมาถึงพี่เรนด้วย

"ตอนที่พี่ปิดจ๊อบสำเร็จ...ถ้าไม่ตายเสียก่อนคงจะได้เจอกันแน่"

ทั้งสองยืนมองสบตากันที่หน้าประตู ฟ้าใสน้ำตาซึมกับคำตอบ... ถ้าเขาพลาดขึ้นมา นั่นไม่ใช่ว่าครั้งนี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้เจอพี่เรนหรอกเหรอ พอคิดดังนั้น เธอก็โผเข้ากอดเขาแน่น ชายหนุ่มโอบกอดตอบและกดคางลงบนศีรษะของเธอ

"ตอนนี้ไม่มีใครรู้เลยเหรอคะว่าพี่อยู่เมืองไทย"

"ครอบครัวพี่รู้ แต่ที่เหลือไม่มีใครรู้"

"ฟ้าโทรให้พี่เมฆขึ้นมาได้มั้ย ตอนนี้พี่เมฆอยู่กับน้องเอิร์ธที่ชั้นเก้านี่เอง" ส่วนชั้นนี้คือชั้นที่ยี่สิบ ขึ้นลิฟต์มาแป๊บเดียวเอง

"เอาเป็นว่าเดี๋ยวพี่จะติดต่อหาเองก็แล้วกัน"

"จริงๆ นะ"

"ถ้าพี่ยังหายใจอยู่นะ"

พอฟังเขาพูดแบบนี้ ฟ้าใสก็ใจหาย เธอเงยหน้าขึ้น แต่บังเอิญมันเป็นจังหวะที่เขาก้มหน้าลงมาจะหอมแก้มเธอพอดี นั่นจึงทำให้ปากหยักได้รูปแตะสัมผัสที่ริมฝีปากของเธอเข้าอย่างจัง

ร่างบางยืนตัวแข็งทื่อในอ้อมกอดของเรน ชายหนุ่มรีบผละใบหน้าออกอย่างเก้อๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจนั้น

"เอ่อ... ขอโทษที จังหวะนรกไปหน่อย"

เขากล่าวพลางขยับห่าง ฟ้าใสรู้สึกได้ถึงพวงแก้มร้อนผะผ่าวของตนเอง เธอแก้เขินด้วยการพยักหน้ารัวๆ แล้วรีบเดินไปดึงประตูให้เปิดออกกว้าง

"ค่ะ... แล้วเจอกันนะคะพี่เรน"

เธอพูดพร้อมกับโบกมือลา เรนพยักหน้ารับเบาๆ และมองตามประตูที่ปิดลงด้วยหัวใจที่วูบวาบปนโหวงเหวงชอบกล ชายหนุ่มหมุนตัวกลับเข้าไปในห้อง รีบเก็บกระเป๋าเพื่อเช็กเอาต์ทันที เพราะไม่อยากเอาชีวิตของคนที่เขาแคร์มาเสี่ยงด้วย

มันคือกฎของเขาเอง... ยิ่งแคร์ ยิ่งต้องอยู่ห่าง