บทที่ 11 ผู้เช่าระยะยาว

เมยาร์รู้สึกมีความสุขมากตลอดเวลาหนึ่งสัปดาห์ที่อยู่เมืองชายทะเลแห่งนี้ มิตรภาพระหว่างเธอกับนายแพทย์หนุ่มรูปหล่อดำเนินไปด้วยดี เธอเชื่อว่าความรู้สึกที่มีต่อเขานั้นมันเหมือน Like at first sight และยิ่งนานวันจากที่ชอบก็เริ่มขยับเป็นชอบมาก พร้อมที่จะขยับความสัมพันธ์ถ้าหากว่าเขาเอ่ยขึ้นมาก่อน

วันนี้เธอกับเขาออกมาขี่เจ็ตสกีเล่นในทะเล เธอหัวเราะและกรี๊ดจนเจ็บคอเวลาเขาแกล้งขับฉวัดเฉวียน หญิงสาวรัดเอวสอบเอาไว้แน่น ซบหน้ากับแผ่นหลังกว้างอย่างมีความสุข

"ไปที่เรือกันมั้ยคะ"

เธอเอ่ยชวนเพราะเรือสำราญของบิดาอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้

"พ่อคุณจะยิงผมไหม" คุณหมอหนุ่มถาม แต่ขณะเดียวกันก็หันเจ็ตสกีมุ่งสู่เรือยอช์ตเป็นคำตอบ เขาซ่อนรอยยิ้มพอใจเอาไว้อย่างมิดชิดกับความคืบหน้าของแผนการ

"หลังจากนี้คุณจะกลับไปอยู่บ้านที่อเมริกาหรือเปล่า"

"ฉันยังไม่มีแพลนค่ะ แต่พ่อไม่เคยอยากให้อยู่ด้วย พ่อฉันเป็นนักธุรกิจที่ไม่ค่อยมีเวลาให้ลูกสาวอย่างฉันเท่าไหร่นักหรอกคุณ แล้วทำไมคุณถึงมาเป็นหมออยู่ที่นี่ล่ะคะ"

เรนนึกถึงแผนการที่เขาสามารถปลอมเป็นนายแพทย์ที่โรงพยาบาลนั่นได้ เพราะโรงพยาบาลมันเป็นของพรรคพวกเดียวกันและทุกอย่างได้ถูกตระเตรียมไว้ล่วงหน้าแล้วก่อนที่เขาจะลงมือในคืนนั้น

"ความจริงผมไม่ได้ประจำที่นี่หรอก ผมแค่ถูกยืมตัวมาชั่วคราวสำหรับเคสพิเศษน่ะ"

"อ้าว เหรอคะ โห เหมือนพรหมลิขิตเลยที่ทำให้ฉันได้พบคุณ" เพราะมันเป็นไปได้ยากมากที่เธอจะมาเจอกับเขาผู้ซึ่งไม่ได้ประจำอยู่ที่เมืองนี้ ถ้าไม่ใช่พรหมลิขิตแล้วจะเป็นอะไรได้อีกล่ะ หญิงสาวเกยคางบนไหล่กว้างและยิ้มร่าเริงอย่างมีความสุข

"อืม อาจจะใช่" คนขับเจ็ตสกีเองก็จุดยิ้มเช่นกัน แต่เป็นคนละความหมายกับหญิงสาว

เมื่อเจ็ตสกีไปถึงเรือยอช์ต ใบหน้าคุณหมอหนุ่มก็เคร่งขรึมลง ดวงตาคมกริบมีแววหมายมาด... เพราะนี่คือขั้นต่อไปที่จะเข้าไปล้วงคองูเห่าพันธุ์เหี้ยอย่างไอ้แดนนี่!

*****

"เฮ้ย นายผลักแพงทำไมแบงก์" เด็กชายตัวขาวใบหน้ามีเชื้อฝรั่งตะโกนไปยังเด็กชายไทยผิวสีแทนที่เพิ่งผลักเด็กหญิงตัวเล็กล้มลงไปบนสนามหญ้า เด็กหญิงมีสีหน้าบึ้งและน้ำตาคลอตา

"ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของเรา ไอ้ฝรั่งขี้นก"

เด็กชายจอมกร่างหันมาโต้ตอบอย่างไม่เกรงกลัว ทำให้พสุธาขมวดคิ้วไม่พอใจและเดินเข้าไปหา ดึงน้องแพงให้ลุกขึ้นยืน เพื่อนตัวบางก็รีบขยับไปยืนซ้อนข้างหลังคนที่ตัวโตกว่าทันที

"ป๊าบอกว่าฝรั่งขี้นกเป็นของมีประโยชน์ แต่ไอ้แบงก์ปลอมอย่างนายน่ะสิที่ซื้ออะไรไม่ได้"

พสุธาโต้ตอบอย่างไม่ยอมให้ถูกว่าฝ่ายเดียว เมื่อก่อนเคยถูกล้อว่าเป็นฝรั่งขี้นก เด็กชายไม่เข้าใจจึงเก็บไปถามป๊าเมฆ ป๊าจึงเปิดรูปให้ดูพร้อมอธิบายให้ฟังว่ามันเป็นผลไม้ชนิดหนึ่งที่มีรสหวานอร่อย แต่เปรียบเปรยถึงฝรั่งที่ทำตัวไม่ดีด้วย แต่พสุธาไม่ได้เป็นแบบนั้น ป๊าบอกว่าไม่ต้องไปแคร์

"ไอ้เอิร์ธ มึงว่ากูเหรอ!" เด็กชายแบงก์ตวาดเสียงดังใส่ แต่เอิร์ธไม่กลัวและพร้อมบวกมาก เพราะป๊าเมฆสอนว่าเราไม่ควรรังแกใคร แต่ถ้ามีใครมารังแกเราก่อน ก็อย่ายอมเด็ดขาด ป๊าอบรมมางี้ แล้วมีหรือเขาจะไม่เชื่อฟังคำสั่งสอน

"เออสิวะ! ก็นายรังแกแพงทำไมล่ะ"

"อะไรกันเด็กๆ" เสียงครูดังขึ้นก่อนที่จะมีการวางมวยกันเกิดขึ้น

"แบงก์ผลักแพงล้มฮะครู"

"จริงค่ะครูขา แบงก์ผลักหนู เพราะหนูไม่ยอมเป็นแฟนเขาค่ะ" เด็กหญิงได้โอกาสจึงรีบจีบปากจีบคอฟ้องครูทันที

"อ้าว...แล้วกัน" ครูอึ้งไปนิดหนึ่งกับสาเหตุของการทะเลาะกันของเด็กวัยห้าขวบ

"ยายคนขี้ฟ้อง ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย" แบงก์หันไปตะคอกใส่เด็กหญิงด้วยใบหน้าแดงก่ำเพราะความโกรธผสมความอาย

"หนูชอบเอิร์ธค่ะครู ไม่ได้ชอบแบงก์ เพราะเขานิสัยไม่ดีค่ะ"

เด็กหญิงพูดจาตามประสาซื่อของวัยไร้เดียงสา เพราะใครๆ ก็ชอบพสุธากันทั้งนั้นเนื่องจากเพื่อนคนนี้เป็นหัวหน้าห้องคนเก่ง นิสัยดี ชอบช่วยเหลือและแบ่งปันขนมไม่ขี้งกของเล่น ที่สำคัญเขาคอยปกป้องพวกนักเรียนที่ถูกรังแกอยู่บ่อยๆ

"เอาละๆ แบงก์ผลักแพงจริงๆ ใช่มั้ย ถ้าใช่ต้องขอโทษเพื่อนก่อนเร็ว ลูกผู้ชายที่ดีต้องไม่รังแกผู้หญิงรู้ไหม ขอโทษแพงก่อนค่ะ" ครูสั่งสอนด้วยน้ำเสียงเข้ม

เด็กชายเม้มปากแน่นอยู่ครู่หนึ่ง แต่ในที่สุดก็ยอมขอโทษเพื่อนตามคำสั่งครู แล้วตวัดสายตามองพสุธาอย่างไม่ชอบใจ จากนั้นครูก็จับแยกจากกัน

พ่อของน้องแพงมารับพอดี พสุธายกมือโบกบ๊ายบายให้เด็กหญิง เขาไม่ได้รู้สึกเขินหรืออะไรเพราะถูกชอบจนชินแล้ว มีหลายคนเลยที่มาบอกว่าชอบเขา พอไปเล่าให้แม่ฟัง แม่ก็บอกว่ามีคนรักดีกว่ามีคนเกลียด เขาเลยรู้สึกว่ามันก็คูลดีเหมือนกัน ขณะที่กำลังนั่งรอแม่มารับ ก็เหลือบไปมองแบงก์ที่มองมาด้วยสายตาขุ่นไม่ยอมเลิก

"เฮ้ย...มานี่ดิ๊" พสุธารำคาญจึงกวักมือเรียก แบงก์ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่แต่ก็ยอมมาหา ทำท่าเหมือนอยากจะบวกกับเขา

"นายชอบแพงเหรอ ถ้าชอบไปผลักเขาทำไม เขาจะยิ่งเกลียดให้รู้ป่าว"

แม่ฟ้าสอนเสมอว่าคนเราควรให้โอกาสคนอื่นสองครั้ง ถ้าไม่ไหวจริงๆ ค่อยว่ากันอีกที นี่เขาก็กำลังให้โอกาสเพื่อนคนนี้อยู่

"เกี่ยวไรกับแก"

"พูดก็ไม่เพราะ รู้มั้ยว่าผู้หญิงน่ะ เขาชอบคนพูดเพราะๆ แบ่งขนมให้ และไม่เอายางลบเขาไปแทะเหมือนที่นายทำ"

นั่นคือพฤติกรรมของแบงก์ที่พสุธาสังเกตเห็น แบงก์รู้สึกเสียหน้านิดหนึ่งที่พสุธาพูดมาแบบนั้น

"และต้องไม่รังแกคนอ่อนแอกว่า นายอยากให้แพงชอบมั้ยล่ะ ถ้าอยาก ก็มานั่งนี่ แล้วเราจะสอนให้เอง"