บทที่ 9 ยิ่งแคร์ ยิ่งห่าง

ร่างสูงลงจากรถ เขากดปุ่มกลไกที่ซ่อนอยู่ ผนังก็แยกออกจากกัน เมื่อเดินเข้าไปแล้วประตูก็เลื่อนปิดตามหลังทันที เรนมองนาฬิกา เวลาประมาณเที่ยงคืนแล้วตอนนี้

ชายหนุ่มจัดการถอดแว่นออก คลายกระดุมเสื้อ แล้วกดปุ่มบางอย่างที่สมาร์ตวอต์ชบนข้อมือ ในเลนส์ตาของเขามีภาษาโค้ดต่างๆ รันราวกับคอมพิวเตอร์ก็ไม่ปาน ไม่นานใบหน้าคมสันที่แท้จริงก็ปรากฏ

เทคโนโลยีระดับสูงที่องค์กรลับหวงแหนยิ่งกว่าอะไร และติดตั้งให้แก่สายลับระดับสุดยอดที่ผ่านการทดสอบขั้นเอ็กซตรีมจากหน่วยงานเท่านั้น องค์กรนี้เป็น Ghost Unit มันไม่มีชื่อและถือว่าไม่มีตัวตน แต่มีเครื่องมือไฮเทคล้ำหน้านำสมัยมาก ชนิดที่ชาวโลกส่วนใหญ่คาดไม่ถึงเลยทีเดียว

ผืนดินที่เป็นสวนกล้วยนั้นชั้นใต้ล่างมีอุโมงค์ลับจากบ้านหลังมาโผล่ที่แถวชายฝั่งซึ่งมีต้นไม้ขึ้นทึบ ถ้ามีคนสังเกตก็จะเห็นร่างสูงของนักท่องเที่ยวฝรั่งคนหนึ่งเดินถือกระป๋องเบียร์จากชายหาดไปตามถนนเพื่อกลับเข้าไปในโรงแรมที่พัก

เรนเลิกคิ้วเมื่อเห็นว่าร่างเพรียวบางในเสื้อยืดกางเกงขาสั้นกำลังเดินออกมาจากเซเว่นในตอนหลังเที่ยงคืน เขาเดินตามหลังเธอไปอย่างเงียบๆ โดยไม่คิดจะทัก ดึงหมวกแก๊ปลงมาปิดบังใบหน้าอีกนิดหนึ่ง แต่ทันใดนั้นคนที่กำลังเดินนำก็หยุดกึก แล้วหมุนขวับมาเผชิญหน้า

"พี่!"

เธอเบิกตากว้างมองเขาคล้ายตกใจปนไม่อยากเชื่อ

"พี่... พี่ร็อค!"

เรียกเสร็จเจ้าหล่อนก็พุ่งเข้ามากอดเขาเอาไว้แน่น เรนถอนหายใจ... ชาชินเสียแล้วกับการมีฝาแฝดที่คนมักเรียกผิดเรียกถูก

"พี่ร็อคจริงๆ ด้วย พี่วดีล่ะคะ พี่วดีอยู่ไหน พวกพี่มาฮอลิเดย์กันเหรอคะ แล้วมาทำไมถึงไม่บอกกันเนี่ย ฟ้าคิดถึงพวกพี่ที่สุดเลย"

เจ้าตัวพูดรัวใส่เขาจนฟังแทบไม่ทัน เงยหน้าขึ้นยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวสวยและลักยิ้มน่ารัก ทำให้เรนต้องจ้องมองนิ่งอยู่ชั่วขณะ ครู่เดียวชายหนุ่มก็จับคนตัวเล็กกว่าให้ขยับออกจากห่างหน่อย เพราะร่างบางเข้ามายืนกอดเขาแนบชิดอย่างลืมตัวจนร่างแทบจะสิงเขาอยู่แล้ว

"อย่าบอกใครนะว่าเจอพี่" เรนเอ่ยบอกเสียงเรียบแล้วก้าวเดินต่อไปในโรงแรม ฟ้าใสก็ซอยเท้าตามมาติดๆ เข้าไปในลิฟต์ด้วย

"ทำไมคะ อ้อ หรือว่าพี่กำลัง..."

ฟ้าใสทำสีหน้านึกขึ้นได้ เพราะตระกูลเดลสันเป็นพวกสปายกันทั้งเซต แม้ร็อคจะเลิกทำงานใต้ดินแล้วแต่ก็ยังคงรับงานจำพวกหาข้อมูลให้องค์กรอยู่ เมื่อกี้เธอเห็นเขาจากภาพสะท้อนที่ผนังกระจกของตัวอาคาร แม้ชายหนุ่มจะเดินก้มหน้ามีหมวกบดบังแต่ลักษณะของพวกเดลสันนั้นมีบางอย่างที่ไม่เหมือนคนทั่วไป แต่จะให้ชี้บอกว่าตรงไหนนั้น ฟ้าใสก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน และเชื่อว่าคงไม่มีศัตรูคนไหนได้เห็นใบหน้าแท้จริงของพวกเขาแน่ เพราะมันโดดเด่นน่าจดจำจนเกินไป

"ใช่ พี่กำลังทำภารกิจอยู่"

"อ๋อ มิน่าล่ะ ถึงไม่ยอมทักน้อง เอ่อ แล้วพี่วดีล่ะคะ พวกพี่พักชั้นไหนกัน แล้วมาอยู่แบบนี้ได้เหรอคะ ไม่กลัวคนจะจำได้เหรอ"

หญิงสาวเอ่ยถามต่อเพราะดีใจมากจริงๆ นานแล้วที่ไม่ได้เจอกัน ร็อคแต่งงานกับราชาวดีเมื่อหลายปีก่อนมีลูกด้วยกันสองคน พวกเขามีบ้านอยู่ที่ลาสเวกัส

"พี่ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าฟ้าพูดเก่งขนาดนี้"

นี่เขาเหน็บเธอใช่ไหม ปกติพี่ร็อคไม่พูดจากกวนประสาทกับเธอแบบนี้ ฟ้าใสเงยหน้ามองใบหน้าหล่อจัดของคนตัวสูง ใบหน้าที่ค่อนข้างเรียวและเวลานี้ไร้เครา เขาไว้ผมสั้นทำให้เห็นใบหูชัด... เธอถือวิสาสะเขย่งตัวขึ้นเพื่อดูใบหูของเขา

ไม่มีขี้แมลงวัน? พี่ร็อคต้องมีขี้แมลงวันที่หลังใบหูนี่นา และถ้าไม่ใช่พี่ร็อค ก็คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...พี่เรน!

"คนขี้โกหก"

จู่ๆ คนตัวเล็กก็ทำหน้าตูมใส่ ทำเอาเรนต้องเลิกคิ้ว

"หมายถึงใคร"

เขาถามขณะลิฟต์เปิดพอดี เรนเดินออกไป ฟ้าใสก็เดินตามไม่ลดละ แถมดึงเสื้อเขาเหมือนเด็กเกเร ทำหน้าตูมไม่ยอมหาย

"ก็พี่นั่นแหละ... พี่เรน!"

ฟ้าใสทำตาขุ่นและค้อนให้อย่างอดไม่ได้ คนตัวสูงจุดยิ้มมุมปากคล้ายกำลังขำเธออยู่ เขาเปิดประตูห้องเข้าไป ฟ้าใสก็ตามเข้าไปด้วย

"เราทักผิดเอง มาว่าพี่ได้ไง"

เรนโต้กลับอย่างกวนๆ ไม่ยอมรับข้อกล่าวหา

"ก็พี่ทำไมไม่บอกเล่าว่าฟ้าทักผิดน่ะ นี่ถ้าฟ้าจับไม่ได้พี่ก็คงจะสวมรอยเป็นพี่ร็อคโดยไม่ยอมเฉลยใช่ไหม"

เธอต่อว่าต่อขาน พร้อมกับเดินหอบของไปวางที่โต๊ะกลาง แล้วหันกลับไปมองเขา ร่างสูงเดินมาเปิดตู้เย็นหยิบน้ำขวดออกมาสองขวด โยนให้เธอขวดหนึ่งอย่างแกล้งๆ ฟ้าใสรีบยกมือขึ้นรับแทบไม่ทัน หญิงสาวจึงทำหน้าบูดบึ้งยิ่งขึ้นเมื่อได้ยินเขาหัวเราะเธอเบาๆ

"พี่นี่นะ...คนอะไรนิสัยไม่ดี" เธอกระแทกตัวนั่งลงบนเก้าอี้ ร่างสูงยืนพิงเคาน์เตอร์ยกน้ำขึ้นดื่ม สายตาคมมองเธออย่างเงียบๆ จนกระทั่งเขาดื่มน้ำหมดไปค่อนขวด ฟ้าใสจึงได้เห็นริมฝีปากสีจัดน่าอิจฉาขยับ...