LOGINฟ้าใสลืมตาตื่นขึ้นเพราะเสียงเลื่อนเปิดประตูระเบียงห้องเบาๆ หญิงสาวขยับตัวลุกขึ้นนั่ง กวาดสายตามองไปโดยรอบ ... ห้องนอนของบ้านยายช้องนั่นเอง
อา... เธอไม่ได้ฝันไปสินะ ไอ้ที่ว่าได้นอนกับพี่เรนน่ะ มันเป็นความจริงแน่เลย ยิ่งเห็นร่างสูงกำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ที่ระเบียงห้องฟ้าใสก็หัวใจขยับจังหวะเต้นแรงขึ้นมาทันที เขาหันมามองทั้งที่ยังมีโทรศัพท์แนบหูอยู่ ใบหน้าหล่อนิ่งเรียบ แต่ดวงตาคู่คมคล้ายมีกระแสไฟฟ้าที่ส่งผ่านอากาศมาถึงเธอได้ แก้มฟ้าใสร้อนเห่อขึ้นทันตาเห็น รีบผลุนผลันลงจากเตียงแล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันควัน เธอขอตั้งสตินิดหนึ่งก่อน เพราะตอนนี้อายและสู้หน้าเขาไม่ไหวจริงๆ
เรนยกยิ้มมุมปาก รู้สึกขบขันที่คนตัวบางทำหน้าไปไม่เป็นตอนเห็นเขา เดาว่าเจ้าตัวคงจะจำได้ว่าเมื่อคืนนี้มันเกิดอะไรขึ้นบ้าง
"มึงสงสัยใคร"
เสียงร็อคถามมาในโทรศัพท์ดึงสติให้กลับคืนสู่บทสนทนาที่กำลังดำเนินอยู่ เรนได้เล่าเหตุการณ์ที่ฟ้าใสถูกวางยาให้ร็อคฟังคร่าวๆ เพื่ออัปเดตสถานการณ์ปัจจุบัน
"ไม่ใช่ว่ามึงเจาะเข้าไปดูระบบกล้องวงจรปิดของผับแล้วเหรอวะ" ร็อคพูดต่อ เพราะรู้นิสัยของน้องชายดี เรนเป็นแฮ็กเกอร์มือฉมังที่สามารถแฮ็กระบบคอมพิวเตอร์ได้ทั่วโลกเพราะมีโปรแกรมพิเศษขององค์กรใต้ดินที่เลิศล้ำนำสมัยมาก เนื่องจากมันเป็นซอฟต์แวร์ของโลกอนาคต ที่สำคัญมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้เข้าถึงมันได้
"ก็พอมีไอ้ตัวที่น่าสงสัยอยู่ แต่รอคุยกับฟ้าก่อน"
"น้องเป็นไงบ้าง โอเคไหม"
"เพิ่งตื่น ยังไม่รู้เลย" เรนเหลือบสายตามองไปยังห้องน้ำที่ยังปิดเงียบอยู่ เขาตื่นตั้งแต่ตีห้า ออกไปวิ่งมาได้รอบหนึ่งแล้ว และเพิ่งกลับมาถึงนี่แหละ
"ฟ้าน่ารัก น้องเก่งและเข้มแข็งมาก" ร็อคเอ่ยชมด้วยน้ำเสียงจริงจัง เพราะฟ้าใสสนิทกับราชาวดีภรรยาของร็อคมาก รักกันเหมือนพี่น้องแท้ๆ
"อือ..."
"อือคำเดียว? มีพิรุธนะมึงน่ะ"
จู่ๆ ร็อคก็พูดแบบนี้ ทำให้เรนต้องขมวดคิ้ว
"พิรุธอะไรของมึง ก็เห็นด้วยไง เขาเก่งจริง เอิร์ธก็น่ารักมาก ฟ้าเลี้ยงลูกได้ดี"
"นั่นสิ... แม่ติดใจเจ้าหนูนั่นสุดๆ ชอบพูดว่าเหมือนพวกเราตอนเด็ก และดันมีปานเหมือนมึงอีก"
เรนยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อนึกถึงตอนที่เจ้าหนูเอาปานมาเทียบกับปานของเขา... น่ามันเขี้ยวนัก แถมช่างสังเกตและฉลาดเกินวัยอีกต่างหาก และภาพแม่ของเจ้าหนูก็ผุดเข้ามาในหัวในนาทีต่อมา...
ภาพฟ้าใสนอนระทวยอยู่บนเตียงเมื่อคืนนี้ทำให้เรนไม่เป็นตัวของตัวเอง และเผลอลดหย่อนกฎอย่างไม่เคยทำมาก่อน เขารีบสลัดศีรษะเพื่อกำจัดภาพเหล่านั้นออกไปอย่างรวดเร็ว
"ฝากบอกพ่อด้วย... เรื่องที่เราคุยกัน"
น้ำเสียงของชายหนุ่มกลับมาเคร่งเครียดอีกครั้ง เรื่องที่คุยกันสามคนนั้นเขาหมายถึงเรื่องขององค์กรลับที่ไม่มีมิตรและศัตรูถาวร สายลับสามารถหักหลังและทรยศกันได้ทุกเมื่อถ้าจะต้องทำเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง
"ไม่ต้องห่วง"
เรนคุยกับร็อคอีกสองสามประโยคก็วางสาย คนในห้องน้ำยังไม่ออกมาอีก ชายหนุ่มเดินกลับเข้าห้อง เปิดคอมพิวเตอร์ตรวจดูภาพกล้องวงจรปิดอีกครั้ง เขาดึงภาพจากกล้องในเลานจ์มาได้ ส่วนในผับนั้นมันค่อนข้างมืด เสียงประตูห้องน้ำเปิดออก พร้อมกับร่างเพรียวบางที่อาบน้ำดูสดชื่น เธอสวมเสื้อคลุมเดินออกมาเห็นเขาก็ชะงักทำหน้าเหลอหลาปนเขิน
"พี่เรนคะ...คือฟ้า...เอ่อ..." หญิงสาวเอ่ยเสียงติดขัด ตั้งใจจะเปิดอกคุยกับเขา แต่พอเอาเข้าจริงๆ ก็อดเขินไม่ได้
"ฟ้าจำได้ไหมว่าดื่มหรือกินอะไรไปบ้าง" เขาดึงบทสนทนาเข้าสู่เรื่องซีเรียสทันทีเพื่อไม่ให้เธอเก้อเขินกับการเผชิญหน้ากันในเช้านี้
"จำได้ใช่ไหมว่าเมื่อคืนนี้ฟ้าโดนวางยา"
"ค่ะ... ฟ้าดื่มแต่น้ำผลไม้ แต่มันก็จากเหยือกเดียวกับคนอื่นๆ นะคะ ส่วนในผับฟ้าก็ไม่ได้กินอะไร" หญิงสาวพยายามนึก เธอเดินไปหาเขา ยืนเยื้องด้านหลังแล้วก้มลงมองหน้าจอที่เปิดค้างเอาไว้
เรนจ้องมองคลิปอีกครั้ง ก่อนจะรีบกด pause เมื่อเห็นผู้หญิงที่รินน้ำส้มเติมให้ฟ้าใสแก้วสุดท้าย
"คนนี้ใคร"
เขาชี้ที่ผู้หญิงสวมสูทสีครีม
"พัดชา เป็นฝ่ายลูกค้าสัมพันธ์ของบริษัทค่ะ ทำไมเหรอคะ"
"คนนี้เป็นคนรินน้ำส้ม"
"แต่ก็รินให้ทุกคนนะคะ พัดชาทำงานให้ฟ้าได้ปีกว่าแล้วค่ะ จะมาวางยาฟ้าทำไมกัน" หญิงสาวเอ่ยเสียงฉงน
"ฟ้าไว้ใจคนง่ายไป" เขาตำหนิเธอตรงๆ หญิงสาวยิ้มเจื่อน
"นี่อุตส่าห์ระวังตัวสุดๆ แล้วนะคะ" ฟ้าใสกล่าวเสียงอ่อยๆ กลับมาเป็นตัวของตัวเองเมื่อเห็นเขาไม่พาดพิงถึงเรื่องบนเตียงเมื่อคืนนี้ แต่เธอไม่อยากเชื่อเลยว่าจะเป็นพัดชา เพราะทำงานมาปีกว่าก็ไม่เคยมีปัญหาอะไร
"ฟ้าจะเรียกเขามาคุยค่ะ" หญิงสาวเอ่ยเสียงจริงจัง
"ถ้าไม่ไปทำงานในวันนี้ แสดงว่ามีพิรุธ"
"ฟ้าจะโทรไปถามผู้ช่วยส่วนตัว แป๊บนะคะ" หญิงสาวรีบไปหยิบโทรศัพท์แล้วโทรหานิตยาทันที
"คุณพัดลางานค่ะคุณฟ้า พอดีเมื่อคืนดึกและคงจะดื่มมากไปนิด" นิตยา ผู้ช่วยวัยสี่สิบเอ่ยรายงานทันทีหลังจากฟ้าใสถาม
"โอเคค่ะพี่นิต วันนี้ไม่มีงานด่วน ฟ้าอาจเข้าตอนบ่ายๆ นะคะ ยังไงจะโทรบอกอีกทีค่ะ" ฟ้าใสกล่าวเสร็จก็วางสาย หญิงสาวสามารถเข้างานเวลาไหนก็ได้ ไม่จำเป็นต้องตอกบัตรเช้าเหมือนพนักงานทั่วไป
"ฟ้าจำผู้ชายคนหนึ่งที่ภูเก็ตได้ไหม ที่ร้านอาหารน่ะ ผู้ชายตัวสูงและใส่แว่น คนที่ฟ้าหันไปทีไรก็เห็นว่าเขามองฟ้าอยู่"เรนลองสะกิดความทรงจำให้เธอ ฟ้าใสก็นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าเมื่อนึกออก"จำได้ค่ะ เพราะคุยกับเขานิดหนึ่งที่หน้าห้องน้ำ เอ๊ะ... อย่าบอกนะคะว่านั่นคือ...พี่"เรนพยักหน้า..."ใช่...พี่เอง ตอนนั้นพี่กำลังทำงานอยู่""โห...มีอีกมั้ยคะ" เธอถามออกไปอย่างทึ่งจัดและคาดไม่ถึง"ที่ฟ้าได้เจอก็มีแค่นี้แหละ" ส่วนที่ไม่เจอก็ไม่ต้องพูดถึง... มันเยอะมากจนนับไม่ถ้วน ฉายาสายลับพันหน้านั้นไม่เกินจริงหรอกเพลงจบลงพอดี เรนโอบเอวฟ้าใสเดินออกจากฟลอร์ เหลือบสายตาไปเห็นว่าร็อคกับราชาวดียังคงเต้นรำเพลงต่อไปไม่หยุด พี่ชายของเขาทำเหมือนไม่ได้เต้นรำกับเมียมาเป็นชาติอย่างนั้นแหละ เพราะตอนนี้มันทิ้งลูกๆ เอาไว้ที่โต๊ะให้ปู่กับย่าดูแลเฉย แต่จะว่ามันก็ไม่ได้เพราะเขาเองก็ปล่อยลูกๆ ไว้กับคุณตาคุณยายเหมือนกันเรนนึกถึงครั้งที่ร็อคบอกว่ามันกำลังบินมาเมืองไทยเพื่อช่วยเขาปิดจ๊อบแต่ไอ้พี่ชายกลับหายหัวไปเฉย เพิ่งมาเฉลยทีหลังว่ามันโกหก ที่จริงมันไปที่เกาะกลางทะเล จัดการเก็บกวาดลูกน้องของไอ้ฮอล์กจนเกลี้ยง แล้
"ไม่เอาค่ะ อย่าซนสิคะ... นี่มันดึกแล้วนะ เรานอนกันดีกว่า เพราะพรุ่งนี้มีนัดจะต้องไปที่บ้านริมน้ำนะ"หญิงสาวเตือนเบาๆ มารดาของเมฆานัดให้ไปลองชุดที่ท่านเป็นคนออกแบบให้ด้วยตัวเอง หญิงสาวจึงรู้สึกตื่นเต้นมาก ไม่อยากสาย เธอผลักอกกว้างเบาๆ แต่มีหรือเขาจะปล่อยง่ายๆ"แป๊บเดียวเอง น้ำเดียวแล้วจะให้นอน...นะครับ"เขากระซิบขอด้วยภาษาทะลึ่ง พร้อมกับมือไม้ก็ซุกซนไปทั่วตัวเธอไม่ยอมหยุด"คุณนี่นะ..."เธอบ่นงึมงำน้ำเสียงเบาหวิวเพราะเริ่มอ่อนไหวไปกับสัมผัสหวามที่เขากำลังทำอยู่ มืออุ่นล้วงเข้าไปใต้เสื้อแล้วกลิ้งกลึงยอดถันที่ไวต่อความรู้สึก"อา ดีจัง...ผมชอบที่คุณจุดติดเร็วแบบนี้"แววตาที่เต็มไปด้วยไฟปรารถนาปนเว้าวอนของเขาทำให้ซิมใจอ่อนยวบพร้อมกับร่างกายที่อ่อนระทวยตาม เธอไม่เคยใจแข็งกับเมฆาได้เลยสักครั้ง"ไม่เกินยี่สิบนาทีนะคะ" หญิงสาวกล่าวเสียงอ้อมแอ้มเขาไม่ตอบ แต่ก้มมาปิดปากและจุมพิตเธออย่างเร่าร้อนไม่ยอมเสียเวลาอีกต่อไป เมฆารู้ว่ายังไงเมียก็ต้องตามใจเขาอยู่แล้ว ซิมรักเขามาก เขารู้ดี และเขาเองก็รักเธอมากพอกัน ตอนนี้ก็แทบจะรอไม่ไหวแล้วที่จะได้สร้างครอบครัวกับเธอเสียทีและแล้ววันแต่งงานก็มาถึง...พิธีว
"จริงเหรอคะ? ซิมไม่ได้สังเกตเลยเนี่ย" หญิงสาวยกมือขึ้นแตะบริเวณขอบตาด้วยสีหน้ากังวลเล็กน้อยเมฆาคลี่ยิ้มขำที่เธอเชื่อคำกระเซ้าแซวของเขา บุคลิกภายนอกทั่วไปซิมเหมือนผู้หญิงบอบบางและซื่อใส แต่เวลาทำงานตัวตนของซิมจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เธอสามารถสั่งจัดการคนได้ด้วยสีหน้าเรียบเฉย เธอใจแกร่ง เด็ดขาด และกล้าหาญอย่างที่ผู้ชายหลายคนสู้ไม่ได้ เป็นคนสองบุคลิกอย่างแท้จริง เมฆารักเธอทั้งสองเวอร์ชัน และรู้สึกมันเขี้ยวมากเวลาเห็นซิมตามมุกของเขาไม่ทันแบบนี้"ไม่เชื่อก็ไปส่องกระจกบนห้องดูสิ ปะ ผมจะพาไปเอง"ชายหนุ่มกล่าวพลางฉุดมือเธอให้ลุกขึ้น ซ่อนรอยยิ้มพราวเอาไว้"ซิมยังทำงานไม่เสร็จเลยค่ะ" เธอทักท้วงเสียงอ่อน"เอาไว้ทำต่อพรุ่งนี้เถอะ ตอนนี้มันเป็นเวลาพักผ่อนกับผัวนะที่รัก"สีหน้ากรุ้มกริ่มของเขาทำให้ซิมไม่ค่อยแน่ใจนักว่าเขาต้องการจะพักผ่อนจริงๆ แต่ก็ยอมเดินตามแรงดึง จนกระทั่งเข้าไปในห้องนอน พอเขาผลักเธอเบาๆ ให้ล้มลงไปบนเตียง หญิงสาวก็รู้ความนัยว่าไอ้ที่เดาไว้น่ะ...ไม่ผิดเลยสักนิด"คนเจ้าเล่ห์" เธอต่อว่าต่อขานทันที แต่เขาก็ยิ้มรับหน้าตาระรื่น"กับคุณ... ถ้าไม่เจ้าเล่ห์...ผมก็อดจู๋จี๋ด้วยน่ะสิ ทุกวันนี้
กลางดึกของคืนที่มีสายฝนตกโปรยปราย เจ้าหน้าที่ตำรวจสองนายกำลังอยู่เวรที่ด่านตรวจ พวกเขารู้สึกเซ็งและเบื่อหน่ายกับสภาพอากาศแสนอึมครึมและเปียกแฉะนี้เหลือเกิน เวลาค่อนคืนอย่างนี้ก็คงมีแค่คนมีเวรอย่างพวกเขาเท่านั้นแหละที่จะต้องมานั่งถ่างตาทำงานเพื่อให้คนอีกหลายสิบล้านคนได้นอนหลับอย่างเป็นสุขในนิทรารมณ์จนกระทั่งเวลาเลยเที่ยงคืนไปเล็กน้อยก็มีเสียงครืดคราดของวิทยุสื่อสารดังขึ้น เรียกสติที่กำลังเคลิ้มของจ่าหมีให้เงี่ยหูฟังก่อนจะหยิบขึ้นมาดู มันเหมือนคลื่นวิทยุที่ยังจูนไม่ตรงสถานีจึงเกิดเสียงซ่าไม่หยุด"อะไรวะเนี่ย ฟังไม่รู้เรื่องเลยโว้ย ห่าเอ๊ย"จ่าสบถขรม แต่ก็ตั้งใจฟังต่อไป พอมองหาว่ามันมาจากคลื่นความถี่ไหน เขากลับเห็นแต่ตัวเลขยาวเหยียด คล้ายกับว่ามันไม่ได้มาจากแหล่งสื่อสารปกติของพวกตำรวจ ชั่วแวบหนึ่งจ่านึกถึงคำเล่าขานที่ว่าในช่วงสองสามปีมานี้มันมี คลื่นรบกวนพิเศษ ที่ไม่ทราบแหล่งที่มาคอยแจ้งเบาะแสเรื่องพวกกระทำผิดกฎหมายทำให้ตำรวจสามารถจับกุมพวกเดนนรกพร้อมของกลางได้หลายเคสจนเป็นข่าวอยู่เนืองๆ"เตรียมสกัดจับรถเก๋งสีดำ ยี่ห้อโตโยต้า ป้ายทะเบียน กค 781... มียาบ้า... ค้นใต้เบาะและท้ายรถที่มีการต่
สามปีต่อมาฟ้าใสกำลังกล่อมหยาดธาราหลับตอนบ่ายอยู่ในคอกที่ห้องนั่งเล่น เธอเปิดทีวีทิ้งเอาไว้เป็นเพื่อน“จากกรณีเรือสำราญซาฮาราถูกเจ้าหน้าที่ยึดจับและตรวจพบเฮโรอีนจำนวนมากพร้อมกับใต้ท้องเรือมีเด็กผู้หญิงอายุต่ำกว่าสิบแปดปีกว่าสิบคนซ่อนอยู่นั้น เวลานี้เจ้าหน้าที่ตำรวจได้ทำการขยายผลและจับกุมนักการเมืองระดับรองหัวหน้าพรรคพร้อมตำรวจระดับนายพลอีกจำนวนสี่คน... ส่วนเบาะแสการจับกุมนั้นเจ้าหน้าที่ไม่อาจเปิดเผยผู้ให้ข้อมูลได้ แต่เท่าที่คนขุดข่าวทราบ เห็นว่าเป็นแหล่งเดียวกันกับเบาะแสคดีทลายบ่อนเถื่อนใจกลางกรุงเมื่อเดือนที่แล้ว...และคดีค้าประเวณีและทารุณกรรมเด็กที่พัทยาเมื่อต้นปีที่ผ่านมา”ฟ้าใสหันไปให้ความสนใจมากขึ้น และเมื่อฟังจบริมฝีปากงามก็คลี่เป็นรอยยิ้มจางๆ แหล่งข่าวปริศนามันจะเป็นฝีมือของใครได้ล่ะ ถ้าไม่ใช่...เรนตอนนี้องค์กรใต้ดินมีบอสใหม่ที่เป็นคนดีและมีอุดมการณ์หนักแน่น ทำให้เรนยอมช่วยเหลือเป็นครั้งคราว แต่ห้ามไม่ให้องค์กรมายุ่งกับชีวิตส่วนตัวของเขาเด็ดขาด เรนขู่ไปว่าถ้ามีใครมายุ่งเขาจะถล่มเกาะเหี้ยนั่นให้มันจบๆ ไป ทุกวันนี้ชีวิตของพวกเขาจึงอยู่อย่างสงบสุขอย่างที่เรนปรารถนา“หลับแล้วเหรอ”
ฟ้าใสฉี่ใส่แก้วเสร็จก็เอามาวางที่เคาน์เตอร์ เรนเอื้อมมือมา แต่เธอรีบตีเพียะ“ไม่ต้องเลยค่ะ ฟ้าจะทำเอง พี่ยืนอยู่เฉยๆ พอ” เธออายจะตายอยู่แล้วตอนนี้ แต่ก่อนที่จะได้ตรวจ ฟ้าใสก็ทำท่าจะขย้อนของเก่าอีกรอบ รีบหมุนตัวไปยังชักโครกแล้วโก่งคออาเจียนยกใหญ่เรนรีบขยับมาลูบหลังให้หญิงสาวอย่างเป็นห่วง“พี่บอกแล้วว่าให้อยู่เฉยๆ ก็ไม่เชื่อ” เขาทำบ่นให้เธอ แต่มือก็คอยลูบหลังและจับผมให้ คว้าทิชชูมาส่งให้เช็ดปากอย่างเอาใจใส่ แล้วก็กดชักโครกให้เสร็จสรรพ“นั่งตรงนี้ พี่จะทำให้เอง”เขาประคองเธอให้นั่งที่ขอบอ่างอาบน้ำ จากนั้นก็รีบหยอดปัสสาวะใส่อุปกรณ์ ทำตามคำแนะนำข้างกล่องอย่างเคร่งครัดฟ้าใสนั่งมองร่างสูงที่กำลังวุ่นวายกับอุปกรณ์ตรวจฯ เธออดที่จะยิ้มบางออกมาไม่ได้ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะเป็นผู้ชายของเธอจริงๆ มันเหมือนฝันที่เป็นจริงไม่เคยบอกใครเลยว่าเมื่อนานมาแล้วเด็กสาวคนหนึ่งเคยมีผู้ชายในฝันกับเขาเหมือนกัน เธอแอบซุกซ่อนความลับนี้เอาไว้อย่างลึกสุดใจ แม้แต่ตัวเธอเองก็แกล้งทำเป็นลืมๆ มันไปซะ เพราะคิดว่ามันไม่มีทางที่จะเป็นจริงได้ พี่เรนคนที่มีชีวิตลึกลับและจับต้องไม่ได้คนนั้นไม่มีทางที่จะมองฟ้าใสเด็กกะโปโล







