บทที่ 25 เด็กมันยั่ว

"รับผิดชอบ?" เขาต่อให้ หญิงสาวพยักหน้า

"ค่ะ... เพราะมันไม่ได้มีอะไร พี่แค่ช่วยฟ้า และเราก็รู้กันแค่สองคน ไม่ให้ใครรู้เด็ดขาดโดยเฉพาะพวกผู้ใหญ่" เพราะท่านเหล่านั้นเป็นพวกบ้าจี้ ถ้าหากรู้... จะต้องหาเรื่องจับคู่เขากับฟ้าใสแน่ๆ

"พี่เข้าใจ ระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว"

เขาพูดออกไปตรงๆ กับเธอ

ฟ้าใสอึ้งไปนิดหนึ่ง ไม่รู้ทำไมใจถึงหล่นวูบกับประโยคนั้นของเขา แต่ก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติโดยไว

"ค่ะ ฟ้ารู้ ถึงไม่ได้คิดอะไรไง ถึงพี่คิด ฟ้าก็ไม่คิดด้วยหรอก"

หญิงสาวกลบเกลื่อนด้วยการพูดเกทับเสียเลย

"พูดแบบนี้คือ พี่ไม่ใช่สเปกล่ะสิ"

เรนผุดยิ้มมุมปากขณะมองคนที่สั่นหน้าจนผมกระจาย

"ไม่เลยค่ะ พี่เรนไม่ใช่สเปกฟ้าเลยสักนิด" เธอโกหกหน้าซื่อ

"งั้นก็ดีแล้ว เพราะพี่ไม่สะดวกเป็นสเปกของใครจริงๆ" ต่างคนต่างพยายามทำให้เคลียร์ที่สุดและมองสบตาอย่างไม่มีใครหลบ

"อ่า...งั้นเราก็เคลียร์เรื่องเมื่อคืนแล้วนะคะ"

ฟ้าใสรีบกล่าวสรุป เรนพยักหน้าเล็กน้อย

"ตามนั้น..."

"งั้น เดี๋ยวฟ้าจะกลับไปบ้านโน้น ป่านนี้พี่เมฆคงพาเอิร์ธไปโรงเรียนแล้วล่ะ และฟ้าจะอยู่บ้านไม่เข้าบริษัท พี่เรนอยากทานอะไรเป็นมื้อเช้าดีคะ"

หญิงสาวเปลี่ยนเรื่องเมื่อเคลียร์ใจและมองหน้าเขาได้เป็นปกติแล้ว เวลาเก้าโมงกว่าแล้วตอนนี้ เมฆาเป็นคนไปส่งเอิร์ธเช่นปกติ ลูกเป็นเด็กไม่งอแงมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว น้องเอิร์ธเลี้ยงง่ายและติดลุงเมฆพอๆ กับติดแม่ฟ้า

"พี่ขออาบน้ำแล้วจะไปช่วยนะ"

"โอเคค่ะ" ฟ้าใสขยับตัวลุกขึ้น แต่เท้าดันเหยียบปลายเสื้อคลุมเข้าให้เลยเซคะมำ ร่างสูงรีบเอื้อมไปรวบกอดเอวแล้วดึงมานั่งตัก เธอหน้าแดงเรื่อ หันไปมองเขา ทำให้ปากอิ่มสัมผัสเข้ากับปากหยักได้รูปเข้าอย่างจัง ต่างก็ตัวแข็งทื่อในนาทีนี้ ฟ้าใสรีบผละหน้าออก

"เอ่อ ฟ้าซุ่มซ่ามอีกแล้ว" เธอพึมพำ คนตัวสูงกดยิ้มมุมปาก

"นั่นสิ ซุ่มซ่ามจริงๆ... ดีที่พี่รับไว้ทัน"

ดวงตาพราวระยับมองเธอคล้ายขบขัน ริมฝีปากหยักสวยของเขาคลี่ยิ้มมากขึ้น

"ยิ้มทำไมเนี่ย ฟ้าเขินนะ"

ฟ้าใสเขินกับรอยยิ้มกริ่มนั่นจนไปไม่เป็น แถมยังรู้สึกแปลก...นั่นก็คือไม่อยากขยับลงจากตักของเขา แอบคิดในใจว่า...อยากดูว่าเขาจะปล่อยเธอเมื่อไหร่ มันเหมือนมีแรงดึงดูดลึกลับที่เธอรู้สึกเสมอเวลาอยู่กับเรน แต่พอเขาบอกชัดเจนว่าไม่ได้คิดอะไรกับเธอ ฟ้าใสก็ไม่พยายามไม่คิดเช่นเดียวกัน ทว่ามันก็ไม่ใช่จะทำได้ง่ายๆ ยิ่งผ่านเหตุการณ์อย่างเมื่อคืนนี้มากับเขา ยิ่งทำให้เธอเต็มไปด้วยพิรุธในใจ แต่ก็พยายามเก็บซ่อนไว้ให้มากที่สุด

"ไม่รู้สิ เห็นฟ้าเขิน พี่เลยยิ้ม ฟ้าน่ารักเวลาแก้มแดงแบบนี้"

 เขาพูดและเอานิ้วมาจิ้มแก้มเธอ

"พี่เรนนี่นะ ทำให้ฟ้าเขินจริงๆ นะ ปล่อยเถอะค่ะ กอดฟ้าแบบนี้เดี๋ยวฟ้าแอบหวั่นไหว พี่จะรับผิดชอบไม่ไหวเอานะคะ"

"ฟ้าหวั่นไหวเหรอ?" เรนสบตาคู่สวย ถามไปแล้วก็นึกอยากตบปากตัวเอง เอาจริงๆ เขามันก็พวกปากอย่างใจอย่างจริงๆ ยอมรับว่าชอบมากเวลาได้อยู่กับฟ้าใส แต่ต้องห้ามตัวเองและหักอกหักใจไม่ทำหมาหยอกไก่กับเธอจนเธอเข้าใจผิดและคิดไปไกล ถ้าจะใกล้ชิดก็ควรเป็นลักษณะพี่น้องเท่านั้น

แต่หลังจากเหตุการณ์เมื่อคืนนี้...มันจะยังเป็นพี่น้องกันได้อยู่เหรอวะ? เขานึกสงสัยและสับสนไม่น้อย แต่ก็ต้องบอกตัวเองให้ชัดเจนและยึดถือกฎเหล็กของตัวเองเอาไว้ให้มั่นและนานที่สุด

"ฟ้า...เอ่อ ยอมรับว่ามีหวั่นไหวบ้างนิดหนึ่ง มันอาจจะเป็นธรรมดาสำหรับผู้หญิงมั้ง"

หญิงสาวสารภาพไปตามที่รู้สึก ตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อหลายเดือนก่อนฟ้าใสก็มีอาการของโรคแพนิกอ่อนๆ แต่กับเรนเธอกลับไม่ได้ตื่นตระหนกแต่อย่างใด แถมยังรู้สึกปลอดภัยในอ้อมแขนของเขาอย่างเช่นขณะนี้ เขานิ่งไปนิดหนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจ

"พี่ไม่อยากให้ฟ้าหวั่นไหว พี่ไม่สามารถรับผิดชอบความรู้สึกของใครได้ ฟ้าเข้าใจงานพี่ใช่ไหม"

"ไม่เห็นต้องรับผิดชอบอะไรนี่คะ โตๆ กันแล้ว ต่างคนต่างก็รับผิดชอบความรู้สึกของตัวเอง" ฟ้าใสไม่ได้ยั่วหรืออ่อยเขา แต่คิดว่าเราสองคนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจที่คล้ายกัน แต่มันมีเหตุผลที่เรนไม่อยากให้มันเกิดขึ้น

"มันพูดง่าย แต่ทำยาก"

ชายหนุ่มพึมพำ เขาก้มลงหอมแก้มเธอทีหนึ่งก่อนจะยอมปล่อยให้ลงจากตัก ใจนึกเสียดายนิดๆ แต่ก็ต้องบอกตัวเองว่าอย่าเสือกเล่นกับความรู้สึกของคน ในเมื่อรับผิดชอบไม่ได้ก็ไม่ควรก่อปัญหา ให้นึกถึงพ่อแม่ของเธอที่เขารักและเคารพมากๆ เข้าไว้ พวกท่านจะต้องผิดหวังในตัวเขาถ้าหากทำให้ฟ้าใสเกิดแผลในใจ

"พี่เรน" ฟ้าใสเรียกเขาเสียงเบา เธอยืนอยู่เบื้องหน้าขณะที่ร่างสูงยังคงนั่งอยู่ที่ปลายเตียง ใบหน้าหล่อคมสันเงยมอง

"ว่าไง?"

"ถ้าเรามีอะไรกัน... ฟ้าไม่เกี่ยงนะ แบบไม่ต้องคิดมากน่ะ นอนด้วยกันแบบผู้ใหญ่ๆ น่ะ" ฟ้าใสข่มความอายแล้วพูดไปอย่างที่ใจคิด จากนั้นก็ไม่อยู่รอฟังคำตอบ เธอหมุนตัววิ่งออกจากห้องลงบันไดไปทันที

เรนนั่งอึ้งรับประทานอยู่ที่ปลายเตียง ยายเด็กบ้านี่... พูดอะไรแบบนี้ได้ไงวะ ถ้าขืนเขายุ่งกับเจ้าหล่อนชีวิตจะต้องยุ่งยากกว่านี้แน่

แต่... หัวใจเสือกเต้นคร่อมจังหวะ...บ้าฉิบหาย...

"เชี่ย...ห่าเอ๊ย"

เรนสบถพลางยกมือขึ้นเสยผมจนยุ่งเหยิง ภาพเมื่อคืนนี้ผุดขึ้นมาในใจอย่างเด่นชัด และคำพูดที่เธอทิ้งเอาไว้ก็ทำให้เขาเอามันกลับมาวนเวียนอยู่ในหัวจนได้ และ...วนหลายรอบด้วย...

ไอ้สัตว์! หยุดคิด พอได้แล้วมึง...อ่อนฉิบหาย! แค่เด็กมันยั่ว แต่เขาไม่จำเป็นต้องคิดตามโว้ย...

ชายหนุ่มก่นด่าตัวเอง ถอดเสื้อผ้าแล้วเดินเข้าห้องน้ำ เปิดน้ำเย็นราดรดตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า อาศัยให้มันช่วยขจัดภาพและความคิดชั่วๆ นั่นให้หายไปจากหัวลามกจกเปรตของเขา ก่อนจะไปเผชิญหน้ากับคนต้นเหตุที่ยัดมันใส่สมองเขาอีกครั้ง