บทที่ 23 ขอเอาพี่...ได้ไหม NC+

เกือบสิบนาทีต่อมา ร่างสูงก็ออกมาจากห้องน้ำในสภาพท่อนบนเปลือยเปล่า มีเพียงผ้าเช็ดตัวพันท่อนล่าง ได้ปลดปล่อยและอาบน้ำอีกหน คนบนเตียงกำลังหลับ เพราะยาแก้ตัวนี้มันเป็นยาวิเศษ สามารถแก้พิษได้หลายอย่างมีฤทธิ์กล่อมประสาททำให้สงบลงและหลับอย่างที่เห็น

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเมฆา รอเพียงอึดใจเดียวพี่ชายฟ้าใสก็รับสาย

"เมฆ นี่พี่เอง เรน"

"พี่เรน... พี่อยู่ไหน" เสียงเมฆาดูไม่ได้งัวเงีย เวลาตีสามแล้วตอนนี้ น่าจะตื่นมารอฟ้าใส

"พี่อยู่ที่บ้านยายช้องนี่เอง ฟ้าอยู่กับพี่ด้วย ไม่ต้องห่วงนะ พี่แค่โทรมาบอก กลัวนายจะกังวล"

"กังวลสิพี่ ผมโทรหาน้อง แต่ไม่ยอมรับสายเนี่ย ตื่นมารอตั้งแต่เที่ยงคืนแล้ว"

เมฆาเอ่ยเสียงเครียด เขารู้ว่าเรนไปๆ มาๆ อยู่แถวนี้เองเนื่องจากกำลังทำงานลับ เมฆาไม่เข้าไปก้าวก่าย ทำตัวเหมือนกับทุกคนที่รู้จักเรน คือเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ทำเหมือนว่าเรนไร้ตัวตนเช่นที่เคยมา นอกเสียจากว่าพี่ชายสายลับคนนี้จะเป็นฝ่ายติดต่อมาเอง

"ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว เอาไว้ตอนเช้าค่อยคุยกัน แค่นี้นะ"

"แล้วทำไมฟ้าถึงไม่มานอนที่บ้านล่ะครับ"

"เกิดเรื่องนิดหน่อย แต่ตอนนี้โอเคแล้ว เจอกันตอนเช้านะ"

เรนกดวางสายหลังจากคุยเสร็จ ชายหนุ่มหันไปมองที่เตียง เขาไม่นอนโซฟาอยู่แล้ว เพราะตัวสูงใหญ่เกินกว่าจะนอนได้สบาย ดังนั้นจึงก้าวขึ้นไปบนเตียง ล้มตัวลงนอนอีกฝั่งหนึ่ง แต่ดูเหมือนคนหลับจะรับรู้ถึงการเคลื่อนไหว จึงปรือตาขึ้น พอเห็นหน้าเขาก็ขยับเข้ามาหา พาดแขนกอดเอว ซบหน้ากับต้นแขนราวกับว่าเจ้าหล่อนเคยนอนท่านี้มานับครั้งไม่ถ้วน และเขาก็ดันรู้สึกคุ้นเคย... จึงยอมให้เธอซุกแนบอยู่อย่างนั้น

"พี่เรน"

เสียงเบาเอ่ยเรียก เรนก้มไปมอง เธอยังคงหลับตาอยู่

"ว่าไง"

"ฟ้าฝัน"

หลับไม่กี่นาทีฝันได้ด้วยแฮะ เขาจุดยิ้มเอ็นดูคนตัวบาง อดไม่ได้ที่จะกดจมูกลงไปกับเรือนผมหอมกรุ่นของเธอทีหนึ่ง

"ฝันว่ายังไง"

"ฝันว่าได้เมคเลิฟกับพี่"

เรนอมยิ้มขำ... ฝันที่ไหนล่ะแม่คุณเอ๊ย ความจริงล้วนๆ แต่เจ้าหล่อนใช้คำผิดไปนิด เพราะที่เขาทำไปมันไม่ได้ถึงขั้นเมคเลิฟ แต่แค่ช่วยให้เธอได้ถึงจุดออกัสซัมเท่านั้นเอง

"ฟ้าฝันว่าได้เมคเลิฟกับพี่...นับครั้งไม่ถ้วน"

เสียงพึมพำประโยคต่อมา ทำให้เรนต้องเลิกคิ้ว

"ถึงขนาดนั้นเชียว" เขาแกล้งเย้าคนครึ่งหลับครึ่งตื่น เธอถอนหายใจแผ่วเบา

"อือ มีกระท่อมริมหน้าผาด้วย เห็นทะเลกว้าง...สวยมากเลย"

เรนนิ่งฟัง ... เจ้าหล่อนจินตนาการล้ำลึกได้ขนาดนี้อาจจะเป็นเพราะผลข้างเคียงของฤทธิ์ยากล่อมประสาทด้วยแหละ... เขาก้มมองใบหน้านวลปลั่ง และรอฟังต่อว่าเธอจะพูดอะไรออกมาอีก แต่คนตัวหอมก็นิ่งเงียบ ลมหายใจสม่ำเสมอ บ่งบอกว่าเธอผล็อยหลับไปอีกครั้ง...

เรนหลับตาลงบ้าง สมองครุ่นคิดว่าใครมันบังอาจวางยาฟ้าใส เดี๋ยวมันจะต้องโดนยิ่งกว่าที่ทำกับน้องเขาอีกหลายเท่า ขอให้สืบรู้ชื่อมันก่อนเถอะ!

ขณะกำลังจะเคลิ้มหลับ ชายหนุ่มก็ต้องสะดุ้งเมื่อมือนุ่มที่พาดเอวอยู่เมื่อครู่ขยับไปวางโปะลงที่เป้ากางเกงเขาอย่างเหมาะเหม็ง แถมยังกอบกุมและบีบเจ้าลูกชายเขาด้วย

"บ้าฉิบ!" เขาสบถในลำคอ รีบจับมือซุกซนมาวางที่หน้าท้องดังเดิม แต่พอเขาละมือ เจ้าหล่อนก็ขยับไปวางแหมะที่เดิมอีกจนเจ้าหนูของเขาเริ่มเกิดปฏิกิริยา เรนรีบจับมือเล็กมาวางที่หน้าท้องอีกครั้ง และคราวนี้ก็วางมือเขาทับลงไปด้วย

"ซนนะเราน่ะ" เขาพูดกับคนละเมอ

"พี่เรน... พี่เรน..." เธอละเมอเรียกชื่อเขา เรนก้มไปดูก็เห็นว่าหลับตาพริ้ม ฝันถึงเขาอยู่งั้นเหรอ? พอคิดว่ามีคนกำลังเก็บเอาเขาไปฝัน หัวใจก็ดันคันยุบยิบขึ้นมาเสียเฉยๆ

เฮ้ย...บ้าแล้วมึง... อย่าคิด...อย่าเสือกคิดอะไรเด็ดขาดไอ้เรน!

รีบเตือนตัวเองอย่างรวดเร็ว เพราะเขาไม่อาจมีภาระหรือมีความรักเหมือนคนทั่วไปได้... ชีวิตถลำลึกสู่โลกด้านอันตรายจนเกินไป แม้ว่าพ่อกับร็อคจะสามารถลงจากหลังเสือได้อย่างปลอดภัย แต่เขาไม่ใช่สองคนนั้น เขาอยู่ในระดับที่ Deep คือลึกขั้นสุด หมายถึงเสือกรู้มากเกินไปสำหรับองค์กรนี้ แม้พวกนั้นจะยอมให้เขาวางมือ แต่ก็ไม่ได้รับประกันว่าจะไม่ตามเก็บเขาอย่างเงียบๆ ทีหลัง มันเกิดขึ้นเสมอในวงการนี้... นอกจากเก่งแล้วดวงจะต้องเฮงด้วยถึงจะรอดเงื้อมมือมัจจุราชจากนรกพวกนี้ได้

เพราะฉะนั้น การไม่ดึงใครมาลำบากและเสี่ยงอันตรายด้วยจึงเป็นกฎที่เขาต้องปฏิบัติตามอย่างเข้มงวด

"เกาะเรนโบว์ อืม...สวยจัง"

คนตัวเล็กพึมพำพอจับใจความได้ เรนขมวดคิ้วมุ่นชนกันในคราวนี้... เกาะเรนโบว์งั้นเหรอ...

ฟ้าใสกำลังฝันดี ใบหน้าเธอมีรอยยิ้มบางประดับอยู่ แต่แปลกจริงๆ ที่เจ้าหล่อนไม่ยักฝันถึงเกาะในเมืองไทย แต่ดันฝันไกลไปถึงเกาะเล็กๆ ที่มีอยู่จริงและตั้งอยู่ในแถบมหาสมุทรแอตแลนติกโน่น!