บทที่ 26 คืนนี้แน่นะ?

เรนก้าวเข้าไปในบ้านสองชั้นหลังงาม ได้ยินเสียงเพลงดังมาจากห้องนั่งเล่น ร่างสูงเดินผ่านโถงกว้างไปยังห้องครัว ริมฝีปากคลี่ยิ้มเล็กน้อยเมื่อสายตาปะทะเข้ากับร่างเพรียวบางในเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้น เท้าเรียวขาวของเธอซ่อนอยู่ในสลิปเปอร์สีแดง เจ้าหล่อนกำลังเดินไปยังตู้เย็น แล้วหยิบไข่ออกมา พอปิดตู้เย็นและหมุนตัวเธอก็เห็นเขาเข้าพอดี ใบหน้านวลผ่องมีร่องรอยประดักประเดิดอยู่ชั่ววินาที ก่อนจะรีบปรับเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มบางส่งมาให้

"ฟ้าทำผัดพริกหยวกกุ้งไข่ดาว พอดีมีกุ้งเหลืออยู่ในช่องฟรีซ พี่เรนกินเผ็ดมั้ยคะ ถ้าเผ็ดฟ้าจะทุบพริกขี้หนูสวนเพิ่มลงไปให้" น้ำเสียงใสที่พยายามทำให้ปกติเอ่ยถาม เรนเดินไปถึงไอซ์แลนด์ขนาดใหญ่ที่วางเครื่องปรุงเอาไว้ครบถ้วน เห็นกุ้งแม่น้ำตัวโตเต็มจาน ลอกเปลือกออกอย่างพร้อมจะลงกระทะ

"ฟ้าไม่มีคลังความรู้เกี่ยวกับพี่เลยเหรอ จำได้แต่ของเจ้าร็อคสินะ พี่ควรน้อยใจดีไหม" ชายหนุ่มแกล้งเย้าแหย่เพื่อให้บรรยากาศไม่อึดอัดเนื่องจากรู้ว่าคนตรงหน้ามีท่าทางไม่เป็นธรรมชาตินักเพราะยังเก้ออายกับเหตุการณ์เมื่อชั่วโมงก่อน

"ก็พี่เรนเคยอยู่ให้ใครเลี้ยงนานๆ บ้างล่ะคะ และที่ฟ้ารู้เกี่ยวกับพี่ร็อคก็เพราะพี่วดีเล่าให้ฟังต่างหากล่ะ"

ฟ้าใสอธิบาย ไม่ใช่ว่าเธอลำเอียงอย่างที่เขากล่าวหา แต่ที่รู้เกี่ยวกับร็อคก็เพราะว่าฟ้าใสกับราชาวดีภรรยาของร็อคคุยกันบ่อยๆ แม้จะอยู่คนละฟากฟ้าแต่ก็วิดีโอคอลหากันเป็นประจำ พี่สาวคนสวยเป็นถึงลูกสาวเชฟนิคผู้โด่งดังจึงทำอาหารเก่งและรู้สูตรลับเยอะแยะไปหมด ทำให้สามีผู้เคยอยู่ง่ายกินง่ายอย่างร็อคตอนหลังชักเริ่มกินฝีมือคนอื่นไม่อร่อย ต้องกินข้าวบ้านกับเมียเท่านั้นถึงจะเจริญอาหาร

"งั้นต่อไปพี่จะอยู่ให้ฟ้าเลี้ยงนานๆ แล้วอย่ามาบ่นก็แล้วกัน" คนตัวสูงกล่าวพร้อมกับหยิบมันฝรั่งแผ่นบางที่เธอแกะซองวางไว้มาใส่ปากเคี้ยวด้วยท่าทางผ่อนคลาย นั่นทำให้เธอพลอยคลายความเกร็งลงไปด้วย

"ไม่บ่นหรอกค่ะ แต่กลัวพี่จะไม่อยู่จริงมากกว่า"

ฟ้าใสต่อปากต่อคำ เมื่อครู่ก่อนเธออายที่ไปพูดจาเปิดเปลือยความรู้สึกจนเกินงามกับเขา เหมือนเสนอตัวอย่างน่าอาย แต่ตอนนี้นึกขึ้นได้ว่าคนอย่างเรนนั้น คงมีสาวๆ มาเสนอตัวขึ้นเตียงกับเขานับไม่ถ้วนและเขาก็คงชาชินกับมัน ถึงได้ไม่มีทีท่าอะไรกับคำพูดของเธอเลยแม้แต่น้อย คิดได้อย่างนั้นฟ้าใสจึงหายจากอาการประดักประเดิดและกลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง

"พี่จะพยายามนะ..." เรนรู้ดีว่าเขาไม่สามารถรับคำหรือสัญญาอะไรกับใครในสิ่งที่เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าจะทำได้หรือไม่ จึงพูดแบบแบ่งรับแบ่งสู้อย่างที่พูดไป เห็นเธอไหวไหล่เหมือนไม่แคร์ แล้วหันไปสนใจกับการทำอาหาร เรนจึงขยับเข้าไปใกล้

"ให้พี่ช่วยอะไรบ้าง" เขาถามขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาวเริ่มลงมือเจียวกระเทียมจนหอมฟุ้งไปทั่วห้อง

"ถ้าอยากมีส่วนร่วมก็ช่วยส่งเครื่องปรุงให้ฟ้าก็แล้วกันค่ะ"

จากนั้นสองหนุ่มสาวก็ช่วยกันทำอาหาร โดยชายหนุ่มคอยบริการหยิบจับสิ่งที่เธอต้องการส่งให้ เห็นเธอมีเหงื่อซึมที่ข้างแก้มเพราะความร้อน เขาก็ดึงทิชชูมาซับให้อย่างคนที่แคร์คนรอบข้าง ฟ้าใสซ่อนอาการเขินด้วยการใช้ช้อนตักผัดมาจ่อปากให้เขาชิม

"เป่านิดนึงก่อนค่ะ...มันร้อน" หญิงสาวรีบบอก

"ทำไมไม่เป่าให้พี่ล่ะ"

"กลัวแพร่เชื้อให้พี่" หญิงสาวตอบไปตามที่คิด ทุกวันนี้เชื้อโรคเยอะ ต้องระวังไว้ก่อน

เรนเลิกคิ้ว รอยยิ้มกริ่มผุดขึ้นที่ริมฝีปากหยักได้รูป

"ทีเมื่อคืนนี้ยังแลกลิ้นกันจน... " ไม่รู้ลิ้นใครเป็นลิ้นใคร...  เขาต่อในใจให้จบก็ยิ้มเอ็นดูคนเขินเก่ง ดูเอาเถอะ แก้มแดงยิ่งกว่ามะเขือเทศอีกตอนนี้

"เอ่อ... ก็ฟ้าไม่รู้ตัวนี่นา" หญิงสาวพึมพำแก้ตัวด้วยความเก้ออาย เธอจำได้ว่าเขากับเธอจูบกันดูดดื่มแค่ไหน และเขาก็สัมผัสเธอไปทั่วร่าง พอคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้น เนื้อตัวเธอก็ร้อนผะผ่าวขึ้นมาเสียอย่างนั้น

"แล้วเมื่อเช้านี้ล่ะ ที่บอกว่าถ้าจะนอนกันแบบผู้ใหญ่ๆ น่ะ" เขาได้ทีก็เลยแกล้งเตือนความจำให้อีก

"โอย... พี่เรน พอๆ หยุดเลยค่ะ ฟ้าอายจะตายอยู่แล้วเนี่ย ไม่ต้องพูดถึงมันเลยนะ ลืมมันไปเลย ขอร้องล่ะ พี่ชิมนี่เร็วๆ เถอะค่ะ"