บทที่ 81 ใต้อาณัติคุณ NC+

"มันไม่ใช่องค์กรหรอกเรน แต่มันเป็นฮอล์กต่างหาก องค์กรคือขุมอำนาจ และอำนาจเมื่อตกอยู่ในมือคนเลว มันก็เป็นอย่างที่เห็น อำนาจมันไม่ได้ผิด แต่คนผิดคือคนที่ใช้มันเป็นเครื่องมือในการทำชั่วต่างหาก”

ซิมค่อยๆ อธิบาย สิ่งที่เธอพูดนั้นซิมรู้ว่าเรนเองก็ทราบดี แต่ในเวลาที่คนเรากำลังเจ็บแค้นเหลือแสนเช่นนี้ เหตุผลจึงมักพ่ายแพ้ให้แก่อารมณ์

“ฮอล์กถูกคุณฆ่าตายแล้ว ปล่อยให้มันจบเถอะนะเรน คุณก็รู้ดีว่าเวลามันมีค่าและสำคัญมากแค่ไหน สู้เอามันไปใช้กับคนที่เรารักและรักเราดีกว่าค่ะ"

หลังจากซิมกล่าวจบ เรนก็นิ่งไป และกอดฟ้าใสแน่นยิ่งขึ้น

"ตอนนี้ลูกน่าจะกลับถึงบ้านแล้ว เรากลับไปหาลูกกันเถอะค่ะ"

ฟ้าใสถือโอกาสดึงใจคนที่กำลังแค้นให้สงบลงด้วยการเอาลูกมาล่อ ซึ่งก็ดูเหมือนจะได้ผล เขาใช้หลังมือเช็ดน้ำตา และขยับตัวลุกขึ้น โอบแขนที่ไหล่ของเธอ แล้วหันไปมองซิม

"ขอบคุณมากสำหรับทุกอย่างนะซิม... ผมเป็นหนี้คุณ"

เขากล่าวเสียงหนักแน่นจริงจัง ซิมยิ้มบางออกมา

"ฉันแค่ทำในสิ่งที่ควรทำเท่านั้นเอง ต่อจากนี้ไปขอให้คุณสองคนโชคดี ทุกความทรงจำล้วนมีคุณค่า เก็บรักษามันไว้ให้ดีๆ นะ"

ซิมกล่าวแล้วยิ้มมากขึ้นรู้สึกมีความสุขกับการได้เห็นเรนและฟ้าใสมีวันนี้กันอีกครั้ง

"คุณอยู่ที่นี่ไปก่อนนะซิม อย่าเพิ่งไปไหนเลย ถือเสียว่าเราเป็นครอบครัวของคุณนะ"

เรนรู้ว่าซิมตัวคนเดียวไม่มีใครและเป็นผู้หญิงด้วย แม้จะมีความสามารถแต่อย่างไรก็ยังน่าเป็นห่วงอยู่ ฟ้าใสยื่นมือไปจับมือซิมบีบเบาๆ

"ขอบคุณมากนะคะซิม ตั้งแต่ที่ได้เจอกัน ฟ้าก็คิดว่าคุณเป็นครอบครัวของเราคนหนึ่งนะ”

ฟ้าใสกล่าวด้วยแววตาตื้นตัน ซิมพยักหน้ารับเบาๆ

“เย็นนี้ไปทานข้าวด้วยกันนะคะ เดี๋ยวฟ้าจะให้พี่เมฆมารับนะ"

“โอเคค่ะ”

ซิมรับคำอย่างง่ายๆ เพราะเธอชอบน้องเอิร์ธและชอบบรรยากาศของบ้านริมน้ำมาก ช่วงนี้คิดว่าจะอยู่เมืองไทยไปสักระยะก่อน แต่อนาคตยังไม่รู้ว่าจะเอาอย่างไร ซึ่งก็คงต้องปล่อยให้โชคชะตาเป็นผู้นำพาไปก็แล้วกัน

*****

“พ่อเรนคือพ่อของเอิร์ธ... จริงๆ เหรอ”

เด็กชายเอียงหน้าถามด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจหลังจากที่พ่อกับแม่มาถึงบ้านก็ดึงเขาเข้าไปกอดเสียแน่น

“ใช่ครับลูก...” เรนพูดไม่ออกเอาเสียเลย เพราะใจมันเจ็บปนสุขจนตื้อไปหมดในเวลานี้ ลูกอายุห้าขวบ เขาไม่แน่ใจว่าควรจะบอกความจริงแก่เด็กน้อยได้แค่ไหน

“แต่พ่อเรนก็เป็นพ่อของเค้าตั้งหลายวันแล้วนี่นา”

คำพูดพึมพำของเจ้าตัวเล็กทำให้ฟ้าใสกับเรนมองหน้ากันแล้วก็ต้องหัวเราะเบาๆ

“พ่อหมายถึง ต่อไปนี้พ่อจะอยู่กับเอิร์ธ กับแม่ฟ้า จะเป็นพ่อของลูกตลอดไป”

เรนคิดว่าเขาควรค่อยๆ บอกลูก ไม่ควรผลีผลามยัดเยียดข้อมูลในตอนนี้ รอให้ลูกโตอีกสักหน่อยก่อนค่อยเล่าทั้งหมด ตอนนี้จึงบอกเท่าที่จะบอกได้

“เย่ๆ ดีจังเลยฮะ งั้นก็หมายความว่าพ่อเรนจะอยู่ที่นี่กับพวกเราใช่มั้ยฮะ”

“ใช่ครับ”

“จะพาเอิร์ธไปโรงเรียน และไปรับทุกวันด้วยใช่มั้ยฮะ พาเอิร์ธไปกินไอติม ไปเล่นที่สวนสนุก ไปทะเล เอิร์ธชอบทะเล อยากไปทะเลกับพ่อเรน พ่อเรนขี่เจ็ตสกีเป็นมั้ย”

เจ้าหนูพูดเก่งเป็นต่อยหอยเช่นเคย ความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาของลูกเป็นยาอันแสนวิเศษ เรนยิ้มไม่หุบไปกับการที่ลูกยอมรับเขาอย่างง่ายดาย

“เป็นสิลูก เอาไว้เดี๋ยวเราไปเที่ยวพัทยากัน แล้วพ่อจะพาเอิร์ธขี่เจ็ตสกีให้สนุกไปเลย ดีมั้ยครับ”

“ดีฮะ! เนี่ยแม่ฟ้า... เอิร์ธเป็นลูกพ่อเรนเพราะมีปานเหมือนกันตรงนี้ไง้” เด็กน้อยพูด แล้วก็ชูแขนที่มีปานแดงขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแฉ่งตาวาว เรนก้มไปหอมหัวเจ้าตัวเล็กอย่างแสนรักและมันเขี้ยว เขาถลกแขนเสื้อขึ้นจนเห็นปานแดงที่แขน สองพ่อลูกเอาแขนมาเทียบใกล้ๆ กัน

“แม่ฟ้าถ่ายรูปหน่อยสิฮะ เอิร์ธจะส่งไปให้คุณย่าไอร่าดู”

สมแล้วที่แม่ของเรนหลงรักน้องเอิร์ธ และแม่ก็เหมือนมีเซนส์ชอบกลที่เห็นว่าเจ้าหนูเหมือนเขาตอนเด็ก

ฟ้าใสรีบล้วงโทรศัพท์ออกมาอย่างรู้งาน จัดการถ่ายภาพสองพ่อลูกหลายภาพ

ต่อมาเรนกับฟ้าใสก็วิดีโอคอลถึงบิดามารดาทั้งของเขาและของเธอ เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟังโดยละเอียด ผลที่ได้คือทุกคนร้องไห้น้ำตาคลอหลังจากฟังจบกันถ้วนหน้า พ่อแม่ของเรนดีใจมากที่ได้หลานชายโดยไม่ได้คาดหมาย ส่วนพ่อแม่ของฟ้าใสก็ดีใจที่พ่อที่แท้จริงของน้องเอิร์ธคือเรน