บทที่ 68 ความทรงจำ

ทั้งสามไปถึงเซฟเฮาส์ของเรนในเวลาต่อมา เจ้าของบ้านเดินนำเข้าไปในห้องนั่งเล่นแล้วหย่อนตัวลงนั่ง ฟ้าใสนั่งลงข้างๆ ร่างสูง ส่วนสายลมก็เดินมานั่งที่เก้าอี้เดี่ยว เรนมองหญิงสาวหน้าด้วยสายตาสำรวจค้นหาอย่างจริงจัง

"ไม่น่าเชื่อ...ให้ตายเถอะ...คุณคือซิมจริงๆ ผมน่าจะเชื่อสัญชาตญาณตอนเห็นหน้าคุณครั้งแรกที่บ้านฟ้าโน่นแล้ว"

เรนกล่าวพลางส่ายหน้า เพราะตอนนั้นเขาก็รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้มีอะไรแปลกเป็นพิเศษที่ต่างจากคนทั่วไป

ส่วนซิมที่นั่งเงียบอยู่ก็พยักหน้าอย่างยอมรับเพราะไม่อาจปิดบังความจริงได้อีกต่อไป

"อาจารย์คุณฉลาดฉิบหายเลย ทุกคนคิดว่าคุณคือผู้ชาย"

เรนกล่าวต่อ เพราะเสียงเล่าลือเป็นเช่นนั้นจริงๆ แม้แต่ไอ้ฮอล์กก็เชื่ออย่างนั้นแน่นอน นั่นจึงเป็นเหตุผลทำให้มันหาตัวซิมยังไม่พบ

"สายลม...คือ...คนที่พี่ตามหาเหรอคะ" ฟ้าใสเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าฉงนฉงาย เรนพยักหน้า...

"ใช่ ถ้าผู้หญิงคนนี้ชื่อจริงว่าซิม เขาก็คือคนที่พี่ตามหาตัวอยู่" เรนพูดกับฟ้าใส ก่อนจะหันกลับไปจ้องมองหน้าของซิมอีกครั้ง

พอถูกจ้องหน้าจากคนทั้งสอง ซิมก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา

"เรื่องของฉันมันยาวค่ะ"

"ผมมีเวลา...เล่ามาเถอะ"

เรนตอบกลับทันควัน จากนั้นก็นั่งเงียบรอฟังหญิงสาวแปลกหน้าเอ่ยเล่าเรื่องราวของตน

ความทรงจำของซิมนั้น กลับมาสมบูรณ์เมื่อวันก่อน จริงๆ เรื่องราวของเธอมันไม่ได้มีอะไรซับซ้อน แต่มันมายุ่งยากช่วงท้ายๆ นี่เอง

เมื่อเนิ่นนานมาแล้ว ในห้องแล็บปฏิบัติการใต้ดินซึ่งมีระบบซีเคียวริตีการรักษาความปลอดภัยระดับสูงสุด บุคคลสองคนกำลังยืนอยู่ข้างเตียงคนไข้ซึ่งมีคนคนหนึ่งนอนสลบอยู่ ทั้งสองสวมชุดม็อกสีขาว มีแมสก์ปิดใบหน้า คนตัวเล็กกว่าหันไปมองรอบตัวอย่างสนใจใคร่รู้ไปเสียหมด

"ตั้งใจเรียนหน่อย ถ้าฉันไม่อยู่ แกจะได้รับช่วงต่อได้"

"อาจารย์จะไปไหน ทำไมซิมต้องเรียนเรื่องพวกนี้ด้วย"

เสียงคนเป็นลูกศิษย์ถามขึ้นขณะมองคนที่เจ้าตัวเรียกว่าอาจารย์ทำการรักษาคนบนเตียงซึ่งเป็นสายลับคนหนึ่งขององค์กร

"ไม่ได้ไปไหนหรอก แต่ชีวิตเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอน โดยเฉพาะชีวิตของพวกเราในนี้ รีบเรียนรู้ให้ได้มากที่สุดเพราะถ้าฉันไม่อยู่ แกจะได้ทำงานต่อไปได้โดยองค์กรไม่ได้รับผลกระทบ จำเอาไว้ว่างานของพวกเราเป็นงานสำคัญต่อชีวิตผู้คนอีกมากมายนับไม่ถ้วน"

เสียงขรึมจริงจังของอาจารย์ทำให้ลูกศิษย์ตัวน้อยค้อมศีรษะเป็นการรับทราบคำสั่ง

ตั้งแต่ตื่นขึ้นมาจากความตายเพราะถูกนำไปทดลองในห้องแล็บเป็นเวลานานครั้งนั้น เด็กกำพร้าวัยเก้าขวบก็มีชายผู้นี้เป็นทุกสิ่งทุกอย่าง เด็กที่ไร้พ่อแม่ ไร้บ้านและไม่รู้จักความรักของบุพการี เมื่อได้รับการเลี้ยงดูด้วยความเมตตาอาทร ให้ทั้งความรักและวิชาความรู้ รวมทั้งปกป้องจากภัยอันตรายรอบด้าน เด็กน้อยจึงทั้งรักเคารพ ยำเกรง และจงรักภักดีต่ออาจารย์เป็นอย่างยิ่ง หากมีสิบชีวิต ก็สามารถมอบมันทั้งสิบนั้นให้คนเป็นอาจารย์ได้

เด็กหญิงถูกฝึกหนักภายใต้ความเข้มงวดกวดขันและปิดบังเพศสภาพของตนเพื่อความปลอดภัย เรียนรู้ทุกอย่างที่อาจารย์ถ่ายทอดให้เกี่ยวกับองค์กรลับอย่างรวดเร็ว โดยเฉพาะงานในห้องแล็บปฏิบัติการ และเป็นผู้เดินตามหลังอาจารย์ในฐานะศิษย์เอกไปทุกแห่งหน

พวกเขามีเซฟเฮาส์ของตนในเกาะ อาจารย์เป็นผู้เก่งกล้าสามารถที่มีศัตรูไม่น้อย รวมถึงคนในองค์กรที่แอบอิจฉาริษยาและพร้อมจะเลื่อยขาเก้าอี้ อาจารย์เต็มไปด้วยอุดมการณ์แน่วแน่ ก้าวเข้าสู่เส้นทางนี้ด้วยปณิธานเพื่อส่วนรวม พร้อมถวายชีวิตเพื่อให้โลกใบนี้สะอาดและน่าอยู่มากยิ่งขึ้นด้วยการช่วยกวาดล้างพวกอาชญากรและเดนนรกทั้งหลาย ไม่รับตำแหน่งใหญ่โตที่มีคนเสนอให้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่วายที่จะถูกไอ้สัตว์ในร่างคนลอบแทงข้างหลังเมื่อมีโอกาสเพราะไปขัดผลประโยชน์ของมันเข้า

ภาพอาจารย์ถูกกระสุนระเบิดใส่ต่อหน้าต่อตาขณะที่ตนเองหลบอยู่ในห้องลับทำให้ซิมหัวใจสลายพร้อมกับความโกรธแค้นมากมายที่ไม่เหลือสติฉุดรั้ง จึงยิงใส่พวกมันไปหลายชุด ไอ้ฮอล์ก ไอ้เดนคนนั่นมันเคยเป็นเพื่อนร่วมงานของอาจารย์ มันต้องการกำจัดท่านให้พ้นเส้นทางอำนาจ การยิงปะทะกันทำให้ซิมเพลี่ยงพล้ำได้รับบาดเจ็บเพราะพวกมันมีจำนวนที่มากกว่า เธอจึงต้องรีบหลบหนี

อาศัยความชำนาญในพื้นที่และทางหนีทีไล่ที่อาจารย์ได้เตรียมเอาไว้ราวกับรู้ล่วงหน้าหนีรอดออกมาจากฐานที่มั่นขององค์กรลับได้ เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมท่านถึงให้เตรียมกระเป๋าเป้ใบหนึ่งที่มีสิ่งจำเป็นพร้อมสำหรับการเดินทางเอาไว้ เมื่อถึงเวลาฉุกเฉินต้องหนีก็คว้ามันแล้วเปิดแน่บได้ทันที

คำสั่งของอาจารย์คือถ้าเกิดอะไรขึ้นให้กลับเมืองไทยและหลบซ่อนที่เซฟเฮาส์ในกรุงเทพฯ แต่หลังจากถึงเมืองไทย ซิมก็สลบอยู่ในห้องน้ำในสนามบินเพราะฤทธิ์บาดแผล พอตื่นขึ้นมาก็จำอะไรไม่ได้ทำให้ไปไม่ถึงเซฟเฮาส์ จึงอาศัยเร่ร่อนไปกับพวกไร้บ้านอยู่นานพอดู

และชีวิตเร่ร่อนทำให้ซิมรู้สึกถึงความอิสรเสรีเป็นครั้งแรก มันเป็นสิ่งที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน และความสงบเรียบง่ายมันทำให้เธอชักเริ่มติดใจหลงใหล อยากอยู่แบบนั้นไปเรื่อยๆ

ทว่าเรื่องของโชคชะตานั้น ฟ้าได้กำหนดมาแล้วว่าเธอมีภารกิจที่ยิ่งใหญ่กว่าการเป็นเพียงคนเร่ร่อนข้างถนน... ในที่สุดความทรงจำก็กลับคืนมาอีกครั้ง และงานที่อาจารย์มอบหมายให้นั้น เธอจะต้องทำมันให้สำเร็จ

"ต้องขอบคุณพวกคุณนะคะที่ช่วยฉันเอาไว้" เมื่อซิมเล่าจบก็หันไปพูดกับฟ้าใส ซึ่งหญิงสาวก็กำลังมองซิมด้วยสายตาทึ่งปนอึ้ง

"ไม่เป็นไรค่ะ คุณเก่งจริงๆ อืม... เดี๋ยวฟ้าจะไปชงกาแฟให้นะ พี่เรนกับซิมคงมีเรื่องจะปรึกษากันยาว" ฟ้าใสกล่าว คิดว่าทั้งสองคนมีเรื่องต้องคุยกันตามประสาสายลับ

เรนเอื้อมมือไปลูบผมหญิงสาวอย่างอ่อนโยน เมื่อเช้านี้หลังจากฟ้าใสออกจากบ้าน เขาก็ขับรถตามเธอไปอย่างเงียบๆ เผื่อไอ้ฮอล์กมันจะส่งคนตาม เรนกำลังสงสัยว่าเมื่อวานนี้ไอ้สัตว์นั่นมันตามฟ้าใสมากกว่าจะตามเขา

แต่ขณะที่หลอกล่อให้ซิมคุยแชต เขาก็หาโลเคชันของซิมเจอจนได้ และพบว่าอยู่โซนเดียวกับที่ฟ้าใสมาพบลูกค้าพอดี เรนจึงขับตาม และเหตุการณ์ก็จบลงอย่างที่เพิ่งจบไปนั่นแหละ

"ผมสงสัยว่า...ไอ้ฮอล์กมันตามฟ้าใส... มันไม่รู้ว่าฟีนิกซ์คือผม เพราะฉะนั้นมันคงไม่ตามผมหรอก แต่ปัญหาคือ...มันตามฟ้าใสทำไม"

เสียงห้าวเอ่ยวิเคราะห์ขณะที่คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ซิมมองหน้าเรนด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นเล่าอย่างไรดี เพราะภาพความทรงจำในคลังเมมโมรีของเธอนั้นมันมีเรื่องราวมากมายเหลือเกิน

ในห้องแล็บลับนั้นซิมต้องยืนมองภาพความทรงจำของคนหลายคนซึ่งถูกส่งมาที่ห้องเล็บเพื่อทำการลบส่วนที่องค์กรไม่ต้องการให้จดจำออกไป ส่วนใหญ่เป็นเมมโมรีที่ค่อนข้างรุนแรงและเลือดสาด

แต่มันมีภาพจำของคนคู่หนึ่งที่ทำให้ซิมยืนมองอย่างเผลอเพลินในครั้งนั้น เพราะมันเป็นความทรงจำที่งดงาม น่าประทับใจถึงขนาดที่เธอเคยฝันถึงทั้งที่ตนเองความจำเสื่อม และมันน่าเสียดายเหลือเกินที่ต้องถูกลบทิ้งไป... ขนาดเธอผู้ไม่ได้เป็นเจ้าของเมมโมรีนั้นยังรู้สึกเสียดายถึงเพียงนี้ แล้วเจ้าของที่แท้จริงจะเสียดายขนาดไหนถ้าหากได้รู้

เรื่องราวของเรนกับฟ้าใสในครั้งนั้น มันย้อนไปในอดีตเนิ่นนานหลายปีเลยทีเดียว...