บทที่ 67 ความทรงจำ

เรนกำลังค้นหาเบาะแสของทั้งซิมและฮอล์ก สิ่งที่เขารู้คือไอ้ฮอล์กมันไม่รู้ว่าตัวตนที่แท้จริงของเขาคือใคร คนที่มีข้อมูลของสายลับมากที่สุดก็มีเพียงเจ้าซิมเท่านั้น เพราะฉะนั้น ถ้าใครได้ตัวซิมก่อน คนนั้นย่อมได้เปรียบอย่างที่เขากับไอ้ฮอล์กต่างรู้ดี

แต่เมื่อวานนี้ล่ะ? ทำไมมันถึงให้คนขับรถไล่ต้อนเขา? มันสั่งคนให้ไล่บี้รถของคนไม่รู้จักไปทำไม คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างครุ่นคิด...

ขณะนั้นก็มีข้อความที่ไม่รู้ที่มาปรากฏขึ้นบนหน้าจอโน้ตบุ๊ก

Sim: เรน...ตกลง ฉันรับข้อเสนอ

เรนเห็นชื่อคนส่งก็รีบคว้าโน้ตบุ๊กมาวางบนตัก ไอ้ซิมส่งมาอย่างนั้นเหรอ? พออ่านข้อความจบก็รีบรัวนิ้วไปบนคีย์บอร์ดเพื่อหาแหล่งที่มา แต่คนส่งต้องเก่งเทคโนโลยีมากจึงซ่อนได้มิดชิด

ซิมเรียกชื่อจริงของเขาแบบนี้ก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเจ้านั่นมันรู้ประวัติเขาเรียบร้อยแล้ว เรนไม่ได้แปลกใจอะไร เพราะรู้ว่าซิมเป็นอาวุธด้านเทคโนโลยีขององค์กร สมองของมันเหมือนมีชิปคอมพิวเตอร์ฝังเอาไว้

R: ดี...งั้นเราควรเจอกัน

เรนพิมพ์ส่งไปแล้วนั่งรอคำตอบ ซึ่งฝ่ายนั้นก็เงียบไปชั่วขณะ

Sim: ไม่จำเป็น เราสื่อสารกันแบบนี้จะดีกว่า อย่าเสียเวลาเลย มาว่าแผนการของเรากันเถอะ

เรนอ่านแล้วก็ยกมุมปากยิ้มพอใจที่ซิมไม่พูดพล่ามให้เสียเวลา จากนั้นทั้งสองก็คุยเรื่องแผนการกันอย่างจริงจัง ในขณะเดียวกันเรนก็แอบแกะรอยของซิมไปด้วย เขาไม่ใช่คนที่จะยอมให้คนอื่นรู้จักเขาแต่เพียงฝ่ายเดียว มันแฟร์ที่ไหนกันเล่า และหลังจากคุยจบ เรนก็กระตุกยิ้มเพราะ... เขาเจอโลเคชันที่เจ้าซิมมันอยู่แล้ว ซึ่งก็ไม่ไกลจากแถวนี้เลย

ฟ้าใสออกจากเซฟเฮาส์ของเรนเนื่องจากวันนี้มีนัดคุยงานกับลูกค้าที่ร้านอาหารในโรงแรม หญิงสาวแวะบ้านก่อนเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เหมาะสม เธอส่งข้อความไปบอกชายหนุ่มว่าถึงบ้านโดยปลอดภัย และกำลังจะออกไปตามนัดหมาย เชื่อว่าถึงแม้เธอไม่รายงาน เขาก็สามารถแทร็คเธอได้จากแอปอยู่แล้ว

ฟ้าใสไปพบลูกค้าเสร็จก็เที่ยงวันพอดี หญิงสาวเดินออกจากโรงแรมมายังลานจอดรถก็เห็นสายลมเดินอยู่บนทางเท้าหน้าโรงแรมก็รีบร้องทัก

"อ้าว ไปไหนมาจ๊ะ" ฟ้าใสส่งยิ้มให้ สายลมชะงักเล็กน้อยที่เห็นเธอ ก่อนจะยิ้มบางตอบ

"มาซื้อของค่ะ คุณฟ้าจะกลับบ้านหรือยังคะ"

"จะแวะซื้อของหน่อยค่ะ ไปด้วยกันมั้ย"

"ค่ะ"

สายลมรับคำง่ายๆ พร้อมกับเดินตามฟ้าใสไปที่รถ เมื่อรถเคลื่อนออกจากโรงแรมได้สักหน่อย ฟ้าใสก็ถูกชนท้ายเข้าอย่างจัง

"บ้าที่สุด..."

หญิงสาวสบถเบาๆ แต่พอมองกระจกหลังแล้วก็รู้สึกไม่ชอบมาพากล จึงเร่งเครื่องแทนที่จะจอด รถคันนั้นก็เร่งตามมา ฟ้าใสกำพวงมาลัยแน่น ประสบการณ์ที่ผ่านมาทำให้เธอสันนิษฐานว่ามันเป็นพวกที่ตามเรนกับเธอเมื่อวานนี้

"เลี้ยวซ้าย" เสียงของคนนั่งข้างๆ บอก ฟ้าใสก็หักพวงมาลัยขวับเลี้ยวเข้าซอยนั้นทันที เหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นราวกับว่ามันเป็นเดจาวูของเมื่อวานนี้ไม่มีผิด เพียงแต่คราวนี้คนที่อยู่ในรถกับเธอเป็นสายลมแทนที่จะเป็นเรน

"ล่อมันไปในซอยเล็กนั่น" น้ำเสียงของสายลมเปลี่ยนไป ฟังแล้วไม่ใช่คนเปราะบางและอ่อนแอเหมือนบุคลิกของเจ้าหล่อนอีกแล้ว

ฟ้าใสไม่มีเวลาคิดวิเคราะห์ว่าทำไมถึงเป็นเช่นนั้น เพราะต้องเพ่งสมาธิกับการขับรถ เธอเหยียบคันเร่งแรงขึ้น รถก็พุ่งทะยานไปข้างหน้าอย่างไม่ลดละ สายตาคอยมองจอหน้ารถที่เป็นเนวิเกเทอร์ จำได้ว่าเซฟเฮาส์ของเรนอยู่ไม่ไกลจากจุดนี้

"คุณมีปืนด้วยเหรอ" ฟ้าใสถามขึ้นเมื่อเห็นสายลมล้วงเอาปืนสั้นออกมาจากใต้เสื้อแจ็คเกต ท่าถือปืนบ่งบอกว่าหญิงสาวใช้มันเป็น

"เผื่อฉุกเฉินน่ะค่ะ"

"คุณจำทุกอย่างได้แล้วใช่มั้ย จำได้ว่าคุณคือใคร?" ฟ้าใสเอ่ยถามขณะที่เพิ่มความเร็วของรถ เพราะท่าทางที่ดูกร้าวแกร่งผิดไปจากเดิมของหญิงสาวแปลกหน้าที่เธอได้ให้อาศัยอยู่ที่บ้านมาหลายวัน

"ใช่ค่ะ...หาที่จอดแถวนี้คุณฟ้า... ฉันจะจัดการมันเอง" สายลมพูดเสร็จ ฟ้าใสก็บังคับรถให้พุ่งเข้าไปในบ้านร้างท้ายซอยที่ไม่มีประตูรั้วทันที เธอเหยียบเบรกฉึก รถก็จอดสนิทอย่างมีประสิทธิภาพสมราคาของมัน สายลมก็เปิดประตูลงไปอย่างรวดเร็ว ฟ้าใสรีบส่งข้อความหาเรน

ขณะเดียวกันรถคันนั้นก็แล่นตามมาถึง เสียงปืนก็ดังขึ้น ลูกกระสุนวิ่งฝ่าอากาศไปเจาะยางรถอย่างแม่นยำ เสียงยางแตกดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วบริเวณ ฟ้าใสหันไปมองคนที่กำลังยิงต่อสู้กับคนร้ายอย่างทึ่งจัด ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเลยว่านั่นจะเป็นสายลม

ไม่นานก็มีรถอีกคันวิ่งมาจอดกึกที่หน้าบ้าน ฟ้าใสใจชื้นทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นเรน มาเร็วจริงๆ ราวกับว่าเขาขับรถอยู่แถวนี้อย่างนั้นแหละ

"อ๊าก!" คนร้ายร้องโอดโอยดังออกมาเมื่อโดนลูกปืนเข้าให้อย่างจัง พวกมันไม่มีโอกาสได้ลงจากรถเลย เพราะถูกกระสุนจากสายลมและจากเรนพุ่งเข้าใส่จนรถพรุนไปทั้งคัน

"พอแล้ว! รีบไปเถอะ"

เรนตะโกนเมื่อเห็นว่าพวกมันเงียบไปแล้ว ชายหนุ่มตวัดสายตาไปมองหญิงสาวร่างโปร่งบางในเสื้อแจ็คเกตสีน้ำตาลกับกางเกงยีนทรงกระบอกและรองเท้าผ้าใบ ต่างมองหน้ากันอยู่ชั่วนาทีหนึ่ง

"คุณไปขับรถฟ้าใส" เขาสั่งสายลม ก่อนจะเปิดประตูดึงฟ้าใสให้ลงมา

"ฟ้าไปกับพี่...ส่วนคุณ... ขับตามมา"

สิ้นเสียงของชายหนุ่ม ทั้งสามก็เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เพียงนาทีเดียวก็ปล่อยบ้านร้างหลังนั้นไว้เบื้องหลังอย่างไม่เห็นฝุ่น