บทที่ 69 ปิดจ็อบ

ซิมเหม่อลอยครุ่นคิดถึงอดีตเมื่อหลายปีก่อนอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจยาวออกมา

“มันมีเรื่องราวบางอย่างที่ฉันอยากจะบอกคุณ แต่เอาไว้ให้งานเสร็จก่อนนะคะ”

ซิมกล่าวกับเรน ชายหนุ่มขมวดคิ้ว

“เรื่องอะไร”

“คุณคงจำไม่ได้หรอก เพราะมันถูกลบออกไปหลังจากคุณเสร็จภารกิจในแอฟริกาใต้”

เรนทราบเรื่องกฎของสายลับข้อนี้ คือ ถ้าหากภารกิจใดมีเรื่องที่ผิดแผนหรือเรื่องที่สายลับไม่ควรจำหรือเข้าไปสอดรู้สอดเห็น พวกเขาจะถูกนำเข้าห้องแล็บเพื่อ Clean up และลบภาพเหล่านั้นออกไป เทคโนโลยีล้ำสมัยนี้สามารถเข้าไปจัดการระดับเซลล์และดีเอ็นเอเลยทีเดียว และคนที่ควบคุมมันก็คือผู้หญิงคนนี้ แต่เขาคิดว่าเขาไม่เคยเข้าห้องนี้หลังเสร็จงานกำจัดแก๊งมาร์โซนะ...?

“ปฏิบัติการที่เคปทาวน์น่ะเหรอ?”

"ใช่"

"แต่ผมจำได้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นั่น ไม่เห็นมีเรื่องไหนถูกลบออกไป"

เพราะปฏิบัติการครั้งนี้เป็นงานใหญ่ระดับสากล มาร์โซคือเจ้าพ่อแห่งความชั่วร้ายครบเครื่องครอบจักรวาล เพราะมันทำทั้งค้าอาวุธ ค้าเพชรเถื่อน ยาเสพติดและค้ามนุษย์ การทลายรังมันในครั้งนั้นทำให้เจ้าหน้าที่ได้ขยายผลและจับกุมพวกบิ๊กๆ ได้อีกหลายสิบคน ถือเป็นผลงานชิ้นโบแดงชิ้นหนึ่งของหน่วยโกสต์นำทีมโดยเรน ทว่าหลังจากพวกเขาเสี่ยงตายจนจัดการคนร้ายได้ แต่คนที่ได้หน้าและได้ความดีความชอบกลับเป็นพวกซีไอเอที่นั่งทำงานในห้องแอร์ ซึ่งมันก็เป็นเช่นนั้นมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เพราะพวกเขามันเป็นพวกปิดทองหลังพระ ไม่มีตัวตน

"มีสิ แต่คุณไม่รู้เท่านั้นเอง... ฉันรับปากว่าจะคืนมันให้คุณ"

ซิมเอ่ยเสียงอ่อน มองดูชายหนุ่มที่เสียสละเพื่อส่วนรวมมานานหลายปี เธอจำสายลับที่เคยเป็นคนไข้ได้ทุกคน โดยเฉพาะเรน ผู้ชายคนนี้มีจิตที่ทรงอำนาจและพลังแห่งชีวิตของเขาเข้มข้นอย่างคนที่เกิดมาเพื่อทำภารกิจให้บรรลุเป้าหมายอย่างเดียวเท่านั้น ไม่มีคำว่าเฟลในพจนานุกรมของคนตรงหน้า เรนจึงได้รับคัดเลือกสู่โปรแกรมพิเศษขององค์กร ให้เข้าถึงเทคโนโลยีสุดแอดวานซ์ล้ำสมัยที่ชื่อว่า Shape Shifting สามารถเปลี่ยนลุคได้ทั้งใบหน้า รูปร่าง และน้ำเสียง ทำให้เขาได้รับฉายาว่า... ไอ้สายลับพันหน้า

"ช่างความทรงจำอะไรนั่นเถอะ... ตอนนี้เราควรโฟกัสเรื่องไอ้ฮอล์กดีไหม

เรนตัดบท เพราะเครื่องเขากำลังติดอยากจะจัดการกับไอ้หอกหักนี่ให้มันจบๆ ไปซะ จะได้ปิดเคสเสียที

"โอเค...ว่ามาได้เลย" ซิมเปลี่ยนท่าทีเป็นจริงจังเมื่อถึงเวลาทำงานชิ้นสำคัญ

จากนั้นห้องทำงานก็ตกอยู่ในความเคร่งเครียด โดยฟ้าใสคอยส่งของว่างและกาแฟ

*****

ฮอล์กมาเมืองไทยได้หลายวันแล้ว แต่แผนการยังไปไม่ถึงไหน แถมล้มเหลวทุกครั้งที่ลงมือปฏิบัติ ทำให้ฮอล์กหัวเสียอย่างหนัก แผนการใหม่ตอนนี้คือ เขาจะจับตัวผู้หญิงนั่นมาเพื่อให้ไอ้ฟีนิกซ์มันเปิดตัวออกมา

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ฮอล์กรีบกดรับสาย

"ได้ตัวมาแล้วครับบอส ตอนนี้พวกผมจับผู้หญิงไปที่บ้านร้างแล้วครับ"

"ดีมาก เฝ้าเอาไว้ให้ดีๆ กูกำลังจะไป"

เขาเก็บโทรศัพท์แล้วสแยะยิ้มพอใจ จากนั้นก็รีบขับรถไปยังบ้านร้างที่เตรียมเอาไว้ทันที

เมื่อไปถึง ลูกน้องสี่คนก็รออยู่แล้ว บ้านชั้นเดียวที่ถูกปล่อยร้างแถวชานเมืองแห่งนี้ไม่มีใครให้ความสนใจเลย ลูกน้องของเขากลุ่มนี้ใช้มันเป็นที่กบดานในบางโอกาส

"อยู่ไหน"

"ในห้องนั่นครับ"

ฮอล์กไม่รอช้ารีบเปิดประตูเข้าไปในห้องนั้นทันควัน หญิงสาวในเสื้อยืดมีเสื้อแจ็คเกตหนังสีดำสวมทับ ท่อนล่างเป็นกางเกงยีนกับรองเท้าผ้าใบกำลังนอนงอตัวไร้สติอยู่บนเตียง ลูกน้องเขาไม่ได้มัดมือมัดเท้าหล่อนเลย แต่เพราะนังนี่มันสลบ ฮอล์กเลยยั้งคำด่ากราดเอาไว้

เขาจัดการถ่ายรูปแล้วส่งไปตามแพลตฟอร์มลับที่คิดว่าฟีนิกซ์จะสิงอยู่ ริมฝีปากหนาแสยะยิ้มสะใจ

"มาซะทีเถอะไอ้เวร" ฮอล์กสบถ แล้วเดินไปยังเตียง ยกมือขึ้นตบใบหน้าสวยฉาดใหญ่จนขึ้นเป็นรอยนิ้วแดงเป็นปื้นทันตาเห็น และร่างที่สลบอยู่ก็ลืมตาฟื้นขึ้นมา

"ตื่นได้แล้วคนสวย หึหึ..." มันหัวเราะชอบใจเมื่อเห็นดวงตาวาววับเอาเรื่องจ้องมองตอบแทนที่จะตื่นตระหนกตกใจ

"สมกับเป็นเมียสายลับจริงๆ แม่คุณ... ไม่กลัวอะไรเลยสินะ"

"แกเอาตัวฉันมาทำไม" เสียงถามห้วนสั้น พลางขยับลุกพรวดจากเตียง ถอยหลังไปยืนชิดผนัง ห่างจากไอ้คนตรงหน้าราวสองเมตร

"เพื่อล่อไอ้ฟีนิกซ์ผัวแกให้ออกมายังไงล่ะ"

"แกจะทำอะไรเขา"

"ฮ่าๆ เออ เก่งจริงว่ะ...แม่งไม่กลัวเลย ฉันชักชอบเธอแล้วสิคนสวย จะทำอะไรมันน่ะเหรอ หึๆ ฉันก็จะเอาลูกปืนให้มันแดกน่ะสิถามได้"

"แกเป็นใคร แน่แค่ไหนที่จะทำแบบนั้นกับฟีนิกซ์ได้"

"ฮ่าๆ แน่แค่ไหนงั้นเหรอ ก็แน่พอที่จะเป็นเจ้านายมันไงล่ะ ฉันจะทำอะไรกับมันก็ได้รู้ไหม ไอ้ฟีนิกซ์มันรู้มากเกินไป ฆ่ามันเสียคนความลับต่างๆ ของฉันก็จะเป็นความลับต่อไป"

หญิงสาวจ้องหน้าฮอล์กเขม็งด้วยสายตาแข็งกร้าวทว่าเยียบเย็นเหมือนดวงตาของเพชฌฆาต จนคนถูกจ้องรู้สึกขนลุกอย่างช่วยไม่ได้

"ความลับที่ชั่วๆ ของมึงน่ะ... กูว่าให้มันตายไปพร้อมกับมึงไม่ดีกว่าเหรอวะ ไอ้สัตว์!"

ฮอล์กตะลึงกับคำพูดของหญิงสาว ยังไม่ทันหายงง ฟ้าใสก็โจนเข้าใส่ฮอล์ก พร้อมกับประเคนหมัดหนักๆ ใส่ใบหน้าของมันอย่างแรง จนมันเซถอยหลังไปหลายก้าว เลือดไหลกบปากทันตาเห็น มุมปากของคนชกจุดยิ้มสะใจ

ส่วนฮอล์กก็ยกมือขึ้นเช็ดปากที่เต็มไปด้วยเลือด คิ้วขมวดชนกันด้วยความฉงนฉงายแปลกใจกับพละกำลังของผู้หญิงคนนี้ ไม่นึกว่าจะเป็นมวยด้วย มันโผเข้าไปหาเธออีกครั้ง แต่ก่อนที่จะได้แจกอาวุธบ้าง พลันก็ต้องชะงักตัวแข็งทื่อเมื่อปืนสั้นถูกจ่อใส่ที่หน้าอกในระยะประชิด!

"อย่า อย่ายิง" มันรีบร้องขอชีวิตทันที

"กลัวตายเป็นด้วยเหรอมึง หึ!"

เสียงหัวเราะหยันนั่นทำให้สมองของฮอล์กเริ่มประมวลผล นาทีต่อมาก็เบิกตากว้าง และผงะถอยหลังไปด้วยความตะลึงงัน

"มึง...มึง...คือ..."

ฮอล์กพูดเสียงตะกุกตะกัก จ้องมองใบหน้าของผู้หญิงที่ค่อยๆ แปรเปลี่ยนไป รูปร่างก็ด้วย... เสื้อผ้าก็ขยายไปตามรูปร่างเหมือนตัวละครในเกมที่เสื้อผ้าฟิตกับร่างกายเสมอ

นี่คือสิ่งที่เขาอยากเห็นมานาน และเวลานี้มันก็กำลังเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตา จากผู้หญิงกลายเป็นร่างสูงกำยำของผู้ชาย มันราวกับหนังวิทยาศาสตร์ที่เขาเคยดูและเกมออนไลน์ที่ชอบเล่น และมันคือโปรแกรมที่ฮอล์กอยากได้มากที่สุด ครั้งนั้นที่องค์กรแฟ้นหาสายลับหนึ่งเดียวเพื่อให้เข้าถึง Shape Shifting Program ฮอล์กสอบตกอย่างน่าเสียดาย