Masuk“ทำไมฟ้าถึงไม่เห็นพี่เรน... เขาไม่มีในความทรงจำของฟ้าเลย พี่เรนอยู่ที่เคปทาวน์ด้วยเหรอคะตอนนั้น”
ซิมนิ่งไปเหมือนกำลังคิดชั่งใจอยู่ เธอหันไปมองเรนที่ยังคงนอนหลับตานิ่งอยู่เช่นเดิม หน้าจอบอกว่ากระบวนการใกล้จะเสร็จสิ้นแล้ว
“คุณรู้ไม่ใช่เหรอว่าฉายาของเรนคือ สายลับพันหน้า เขาเข้าถึงโปรแกรมที่สามารถปลอมตัวเป็นใครก็ได้ ฉันกำลังคิดว่า...ให้เขาบอกคุณเองจะดีกว่า นั่นไง...กระบวนการเสร็จสมบูรณ์พอดี”
ซิมรีบเดินไปยังเก้าอี้ที่เรนนอนอยู่ จัดการกับโปรแกรมอะไรต่างๆ ที่ฟ้าใสไม่เข้าใจ แต่หญิงสาวก็ไม่ได้สนใจว่าซิมจะทำอะไร เพราะตอนนี้สมองเธอกำลังทบทวนคำพูดของซิมกลับไปกลับมาขณะที่สายตาก็จับจ้องอยู่ที่ร่างของเรนเท่านั้น
สายลับพันหน้า... ฟีนิกซ์ เรน... เรน ฟีนิกซ์... เรน...
นาทีต่อมาเมื่อเริ่มปะติดปะต่อความจริงและเรื่องราวได้รางๆ ฟ้าใสก็ปล่อยโฮออกมาด้วยความรู้สึกที่แตกระเบิดจากภายใน ความเจ็บปวดทรมานทั้งปวงผสมกับความสุขจนสับสนปนเปไปหมด...
เธอเข้าใจความหมายที่ซิมสื่อแล้ว...
ขณะเดียวกันเรนค่อยๆ ลืมตาขึ้น... ฟ้าใสรีบลุกจากเก้าอี้ เธอเซคะมำเล็กน้อยเพราะอาการยังมึนๆ เบลอๆ อยู่บ้าง แต่พอตั้งหลักได้ก็ตรงไปยืนข้างๆ เก้าอี้ของเรน เขาหันมามองเธอแล้วก็แววตาเจ็บปวด มีหยาดน้ำเอ่อล้นตรงขอบตา พอเขายื่นมือมาหา ฟ้าใสรีบคว้าแล้วบีบกระชับแน่น
“ฟ้า...ฟ้า... ลูก...ลูกของเรา” จากนั้นน้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลรินออกมาอย่างไม่อาย ฟ้าใสโผเข้ากอดเขาแน่น ซบหน้ากับอกกว้าง ร้องไห้ไปกับเขาจนตัวโยน
“พี่คือฟีนิกซ์... ใช่มั้ยคะ” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นถาม น้ำตากลบตา เรนเองก็ดวงตาแดงก่ำ เขาพยักหน้ารับ มือใหญ่เอื้อมมาเช็ดน้ำตาให้เธอ ส่วนฟ้าใสก็เช็ดให้เขาเช่นกัน
“พี่ขอโทษ...ขอโทษที่...”
“ไม่ ไม่ต้องขอโทษค่ะ... ฟ้าไม่ได้โกรธพี่ ฟ้าเข้าใจทุกอย่าง”
“แต่พี่ทำให้ฟ้าตกอยู่ในอันตราย ทำให้ฟ้าท้องและปกป้องฟ้าไม่ได้” เขาน้ำตาไหลไม่หยุด ความปวดร้าวแล่นพล่านไปทั่วโพรงอก
“ช่างเถอะ... มันผ่านและจบไปนานแล้ว ตอนนี้ฟ้ากับลูกโอเค มีความสุขดี พี่เรนอย่าเศร้าไปเลยนะคะ ฟ้าใจจะขาด...”
หญิงสาวกล่าวพลางสะอื้นในลำคอ เห็นน้ำตาของคนที่เธอไม่คิดว่าเขาจะร้องไห้เป็น ยิ่งทำให้ฟ้าใสปวดร้าวใจยิ่งนัก
“พี่ทิ้งให้ฟ้าเลี้ยงลูกคนเดียว ตอนท้องพี่ก็ไม่ได้อยู่ดูแล ตอนลูกเกิดพี่ก็มัวแต่อยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ พี่มันระยำ พี่มันชั่วจริงๆ”
“ไม่เอาค่ะ พี่อย่าโทษตัวเองสิคะ เพราะพี่จำไม่ได้ เพราะพี่มัวแต่ทำเพื่อส่วนรวม และ... มันผ่านไปตั้งหกปีแล้ว อย่าเสียใจเลยนะคะ ฟ้าไม่อยากเห็นพี่เป็นแบบนี้”
ฟ้าใสปลอบประโลมใจคนที่กำลังกล่าวโทษตัวเอง เธอหยิบทิชชูมาซับน้ำตาให้เขา ลูบไล้แก้มอย่างอ่อนโยน
“พี่จะชดใช้ให้ฟ้ายังไงมันถึงจะเพียงพอกับความผิด”
“พี่ไม่ผิดเลยค่ะ ไม่มีใครรู้ว่ามันจะเกิดอะไรแบบนั้นขึ้น ถือว่ามันเป็นโชคชะตา และโชคดีที่เราได้มาอยู่ด้วยกันตรงนี้อีกครั้งนะคะ”
เรนฟังคำพูดของหญิงสาวแล้วก็ดึงเธอมากอดอีกครั้ง เขานึกแค้นที่ไอ้ฮอล์กมันตายง่ายเกินไป เขาน่าจะเก็บมันเอาไว้ทรมานให้ยาวๆ กว่านี้อีกหน่อย ให้มันตายอย่างช้าๆ สมกับความชั่วสารเลวของมัน!
"ดื่มน้ำก่อนนะคะ" ฟ้าใสนึกขึ้นได้จึงรีบเอาน้ำมาให้เขาจิบ
ซิมซึ่งเมื่อครู่ได้เลี่ยงไปอยู่ห่างๆ เพื่อให้ความเป็นส่วนตัวแก่ทั้งสองก็ได้โอกาสที่จะพูดขึ้น...
"คุณสองคนควรพักผ่อนสักสองสามวันนะคะ เพื่อให้ร่างกายมันปรับสภาพ"
"ซิม...ผมอยากถล่มเกาะระยำนั่น! เรามาร่วมมือกันเถอะ"
เรนหันไปพูดกับซิมด้วยแววตาเจ็บแค้น หญิงสาวมองเขาอย่างเข้าใจในความรู้สึกของคนที่ถูกพรากวันเวลาช่วงสำคัญไป เธอเข้าใจเขามากๆ การที่ได้ตื่นมารับรู้ความจริงที่ถูกกระทำเอาไว้มากมายเกินกว่าจะรับไหวแบบนี้ ถ้าเป็นเธอก็คงจะสติแตกไปแล้ว แต่เรนเข้มแข็ง เขาไม่สติแตกแต่โกรธแค้นแสนสาหัส และเธอรู้ว่าศักยภาพของเรนนั้นสามารถถล่มเกาะนั่นได้จริงๆ โดยไม่จำเป็นต้องพึ่งเธอด้วยซ้ำ
"ฟ้าจำผู้ชายคนหนึ่งที่ภูเก็ตได้ไหม ที่ร้านอาหารน่ะ ผู้ชายตัวสูงและใส่แว่น คนที่ฟ้าหันไปทีไรก็เห็นว่าเขามองฟ้าอยู่"เรนลองสะกิดความทรงจำให้เธอ ฟ้าใสก็นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าเมื่อนึกออก"จำได้ค่ะ เพราะคุยกับเขานิดหนึ่งที่หน้าห้องน้ำ เอ๊ะ... อย่าบอกนะคะว่านั่นคือ...พี่"เรนพยักหน้า..."ใช่...พี่เอง ตอนนั้นพี่กำลังทำงานอยู่""โห...มีอีกมั้ยคะ" เธอถามออกไปอย่างทึ่งจัดและคาดไม่ถึง"ที่ฟ้าได้เจอก็มีแค่นี้แหละ" ส่วนที่ไม่เจอก็ไม่ต้องพูดถึง... มันเยอะมากจนนับไม่ถ้วน ฉายาสายลับพันหน้านั้นไม่เกินจริงหรอกเพลงจบลงพอดี เรนโอบเอวฟ้าใสเดินออกจากฟลอร์ เหลือบสายตาไปเห็นว่าร็อคกับราชาวดียังคงเต้นรำเพลงต่อไปไม่หยุด พี่ชายของเขาทำเหมือนไม่ได้เต้นรำกับเมียมาเป็นชาติอย่างนั้นแหละ เพราะตอนนี้มันทิ้งลูกๆ เอาไว้ที่โต๊ะให้ปู่กับย่าดูแลเฉย แต่จะว่ามันก็ไม่ได้เพราะเขาเองก็ปล่อยลูกๆ ไว้กับคุณตาคุณยายเหมือนกันเรนนึกถึงครั้งที่ร็อคบอกว่ามันกำลังบินมาเมืองไทยเพื่อช่วยเขาปิดจ๊อบแต่ไอ้พี่ชายกลับหายหัวไปเฉย เพิ่งมาเฉลยทีหลังว่ามันโกหก ที่จริงมันไปที่เกาะกลางทะเล จัดการเก็บกวาดลูกน้องของไอ้ฮอล์กจนเกลี้ยง แล้
"ไม่เอาค่ะ อย่าซนสิคะ... นี่มันดึกแล้วนะ เรานอนกันดีกว่า เพราะพรุ่งนี้มีนัดจะต้องไปที่บ้านริมน้ำนะ"หญิงสาวเตือนเบาๆ มารดาของเมฆานัดให้ไปลองชุดที่ท่านเป็นคนออกแบบให้ด้วยตัวเอง หญิงสาวจึงรู้สึกตื่นเต้นมาก ไม่อยากสาย เธอผลักอกกว้างเบาๆ แต่มีหรือเขาจะปล่อยง่ายๆ"แป๊บเดียวเอง น้ำเดียวแล้วจะให้นอน...นะครับ"เขากระซิบขอด้วยภาษาทะลึ่ง พร้อมกับมือไม้ก็ซุกซนไปทั่วตัวเธอไม่ยอมหยุด"คุณนี่นะ..."เธอบ่นงึมงำน้ำเสียงเบาหวิวเพราะเริ่มอ่อนไหวไปกับสัมผัสหวามที่เขากำลังทำอยู่ มืออุ่นล้วงเข้าไปใต้เสื้อแล้วกลิ้งกลึงยอดถันที่ไวต่อความรู้สึก"อา ดีจัง...ผมชอบที่คุณจุดติดเร็วแบบนี้"แววตาที่เต็มไปด้วยไฟปรารถนาปนเว้าวอนของเขาทำให้ซิมใจอ่อนยวบพร้อมกับร่างกายที่อ่อนระทวยตาม เธอไม่เคยใจแข็งกับเมฆาได้เลยสักครั้ง"ไม่เกินยี่สิบนาทีนะคะ" หญิงสาวกล่าวเสียงอ้อมแอ้มเขาไม่ตอบ แต่ก้มมาปิดปากและจุมพิตเธออย่างเร่าร้อนไม่ยอมเสียเวลาอีกต่อไป เมฆารู้ว่ายังไงเมียก็ต้องตามใจเขาอยู่แล้ว ซิมรักเขามาก เขารู้ดี และเขาเองก็รักเธอมากพอกัน ตอนนี้ก็แทบจะรอไม่ไหวแล้วที่จะได้สร้างครอบครัวกับเธอเสียทีและแล้ววันแต่งงานก็มาถึง...พิธีว
"จริงเหรอคะ? ซิมไม่ได้สังเกตเลยเนี่ย" หญิงสาวยกมือขึ้นแตะบริเวณขอบตาด้วยสีหน้ากังวลเล็กน้อยเมฆาคลี่ยิ้มขำที่เธอเชื่อคำกระเซ้าแซวของเขา บุคลิกภายนอกทั่วไปซิมเหมือนผู้หญิงบอบบางและซื่อใส แต่เวลาทำงานตัวตนของซิมจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เธอสามารถสั่งจัดการคนได้ด้วยสีหน้าเรียบเฉย เธอใจแกร่ง เด็ดขาด และกล้าหาญอย่างที่ผู้ชายหลายคนสู้ไม่ได้ เป็นคนสองบุคลิกอย่างแท้จริง เมฆารักเธอทั้งสองเวอร์ชัน และรู้สึกมันเขี้ยวมากเวลาเห็นซิมตามมุกของเขาไม่ทันแบบนี้"ไม่เชื่อก็ไปส่องกระจกบนห้องดูสิ ปะ ผมจะพาไปเอง"ชายหนุ่มกล่าวพลางฉุดมือเธอให้ลุกขึ้น ซ่อนรอยยิ้มพราวเอาไว้"ซิมยังทำงานไม่เสร็จเลยค่ะ" เธอทักท้วงเสียงอ่อน"เอาไว้ทำต่อพรุ่งนี้เถอะ ตอนนี้มันเป็นเวลาพักผ่อนกับผัวนะที่รัก"สีหน้ากรุ้มกริ่มของเขาทำให้ซิมไม่ค่อยแน่ใจนักว่าเขาต้องการจะพักผ่อนจริงๆ แต่ก็ยอมเดินตามแรงดึง จนกระทั่งเข้าไปในห้องนอน พอเขาผลักเธอเบาๆ ให้ล้มลงไปบนเตียง หญิงสาวก็รู้ความนัยว่าไอ้ที่เดาไว้น่ะ...ไม่ผิดเลยสักนิด"คนเจ้าเล่ห์" เธอต่อว่าต่อขานทันที แต่เขาก็ยิ้มรับหน้าตาระรื่น"กับคุณ... ถ้าไม่เจ้าเล่ห์...ผมก็อดจู๋จี๋ด้วยน่ะสิ ทุกวันนี้
กลางดึกของคืนที่มีสายฝนตกโปรยปราย เจ้าหน้าที่ตำรวจสองนายกำลังอยู่เวรที่ด่านตรวจ พวกเขารู้สึกเซ็งและเบื่อหน่ายกับสภาพอากาศแสนอึมครึมและเปียกแฉะนี้เหลือเกิน เวลาค่อนคืนอย่างนี้ก็คงมีแค่คนมีเวรอย่างพวกเขาเท่านั้นแหละที่จะต้องมานั่งถ่างตาทำงานเพื่อให้คนอีกหลายสิบล้านคนได้นอนหลับอย่างเป็นสุขในนิทรารมณ์จนกระทั่งเวลาเลยเที่ยงคืนไปเล็กน้อยก็มีเสียงครืดคราดของวิทยุสื่อสารดังขึ้น เรียกสติที่กำลังเคลิ้มของจ่าหมีให้เงี่ยหูฟังก่อนจะหยิบขึ้นมาดู มันเหมือนคลื่นวิทยุที่ยังจูนไม่ตรงสถานีจึงเกิดเสียงซ่าไม่หยุด"อะไรวะเนี่ย ฟังไม่รู้เรื่องเลยโว้ย ห่าเอ๊ย"จ่าสบถขรม แต่ก็ตั้งใจฟังต่อไป พอมองหาว่ามันมาจากคลื่นความถี่ไหน เขากลับเห็นแต่ตัวเลขยาวเหยียด คล้ายกับว่ามันไม่ได้มาจากแหล่งสื่อสารปกติของพวกตำรวจ ชั่วแวบหนึ่งจ่านึกถึงคำเล่าขานที่ว่าในช่วงสองสามปีมานี้มันมี คลื่นรบกวนพิเศษ ที่ไม่ทราบแหล่งที่มาคอยแจ้งเบาะแสเรื่องพวกกระทำผิดกฎหมายทำให้ตำรวจสามารถจับกุมพวกเดนนรกพร้อมของกลางได้หลายเคสจนเป็นข่าวอยู่เนืองๆ"เตรียมสกัดจับรถเก๋งสีดำ ยี่ห้อโตโยต้า ป้ายทะเบียน กค 781... มียาบ้า... ค้นใต้เบาะและท้ายรถที่มีการต่
สามปีต่อมาฟ้าใสกำลังกล่อมหยาดธาราหลับตอนบ่ายอยู่ในคอกที่ห้องนั่งเล่น เธอเปิดทีวีทิ้งเอาไว้เป็นเพื่อน“จากกรณีเรือสำราญซาฮาราถูกเจ้าหน้าที่ยึดจับและตรวจพบเฮโรอีนจำนวนมากพร้อมกับใต้ท้องเรือมีเด็กผู้หญิงอายุต่ำกว่าสิบแปดปีกว่าสิบคนซ่อนอยู่นั้น เวลานี้เจ้าหน้าที่ตำรวจได้ทำการขยายผลและจับกุมนักการเมืองระดับรองหัวหน้าพรรคพร้อมตำรวจระดับนายพลอีกจำนวนสี่คน... ส่วนเบาะแสการจับกุมนั้นเจ้าหน้าที่ไม่อาจเปิดเผยผู้ให้ข้อมูลได้ แต่เท่าที่คนขุดข่าวทราบ เห็นว่าเป็นแหล่งเดียวกันกับเบาะแสคดีทลายบ่อนเถื่อนใจกลางกรุงเมื่อเดือนที่แล้ว...และคดีค้าประเวณีและทารุณกรรมเด็กที่พัทยาเมื่อต้นปีที่ผ่านมา”ฟ้าใสหันไปให้ความสนใจมากขึ้น และเมื่อฟังจบริมฝีปากงามก็คลี่เป็นรอยยิ้มจางๆ แหล่งข่าวปริศนามันจะเป็นฝีมือของใครได้ล่ะ ถ้าไม่ใช่...เรนตอนนี้องค์กรใต้ดินมีบอสใหม่ที่เป็นคนดีและมีอุดมการณ์หนักแน่น ทำให้เรนยอมช่วยเหลือเป็นครั้งคราว แต่ห้ามไม่ให้องค์กรมายุ่งกับชีวิตส่วนตัวของเขาเด็ดขาด เรนขู่ไปว่าถ้ามีใครมายุ่งเขาจะถล่มเกาะเหี้ยนั่นให้มันจบๆ ไป ทุกวันนี้ชีวิตของพวกเขาจึงอยู่อย่างสงบสุขอย่างที่เรนปรารถนา“หลับแล้วเหรอ”
ฟ้าใสฉี่ใส่แก้วเสร็จก็เอามาวางที่เคาน์เตอร์ เรนเอื้อมมือมา แต่เธอรีบตีเพียะ“ไม่ต้องเลยค่ะ ฟ้าจะทำเอง พี่ยืนอยู่เฉยๆ พอ” เธออายจะตายอยู่แล้วตอนนี้ แต่ก่อนที่จะได้ตรวจ ฟ้าใสก็ทำท่าจะขย้อนของเก่าอีกรอบ รีบหมุนตัวไปยังชักโครกแล้วโก่งคออาเจียนยกใหญ่เรนรีบขยับมาลูบหลังให้หญิงสาวอย่างเป็นห่วง“พี่บอกแล้วว่าให้อยู่เฉยๆ ก็ไม่เชื่อ” เขาทำบ่นให้เธอ แต่มือก็คอยลูบหลังและจับผมให้ คว้าทิชชูมาส่งให้เช็ดปากอย่างเอาใจใส่ แล้วก็กดชักโครกให้เสร็จสรรพ“นั่งตรงนี้ พี่จะทำให้เอง”เขาประคองเธอให้นั่งที่ขอบอ่างอาบน้ำ จากนั้นก็รีบหยอดปัสสาวะใส่อุปกรณ์ ทำตามคำแนะนำข้างกล่องอย่างเคร่งครัดฟ้าใสนั่งมองร่างสูงที่กำลังวุ่นวายกับอุปกรณ์ตรวจฯ เธออดที่จะยิ้มบางออกมาไม่ได้ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะเป็นผู้ชายของเธอจริงๆ มันเหมือนฝันที่เป็นจริงไม่เคยบอกใครเลยว่าเมื่อนานมาแล้วเด็กสาวคนหนึ่งเคยมีผู้ชายในฝันกับเขาเหมือนกัน เธอแอบซุกซ่อนความลับนี้เอาไว้อย่างลึกสุดใจ แม้แต่ตัวเธอเองก็แกล้งทำเป็นลืมๆ มันไปซะ เพราะคิดว่ามันไม่มีทางที่จะเป็นจริงได้ พี่เรนคนที่มีชีวิตลึกลับและจับต้องไม่ได้คนนั้นไม่มีทางที่จะมองฟ้าใสเด็กกะโปโล







