พล็อต 7

เมื่อเหล่าผู้ใหญ่อวยพรเรียบร้อยแล้ว เชนทร์ก็เดินเข้าไปยังคู่บ่าวสาว เขายื่นมือไปจับเช็กแฮนด์กับอธิศผู้เป็นเสมือนน้องชาย แล้วก้มไปจูบหน้าผากของรัลดาเบาๆ รัลดารู้สึกเหมือนมีกระแสพลังงานอันอ่อนโยนไหลผ่านร่างจนรู้สึกอิ่มอวลด้วยความปลาบปลื้มรื่นล้นหัวใจ หญิงสาวยิ้มและยกมือไหว้อย่างนอบน้อมงดงาม ความรู้สึกบอกว่ากำลังสักการะสิ่งที่ตนเคารพเป็นอย่างสูง

"ขอให้มีความสุขและสมหวังกับสิ่งที่ปรารถนานะยอด รัลดา"

เชนทร์เอ่ย อธิศโอบแขนไปรอบไหล่ของรัลดาแล้วกอดกระชับ ชายหนุ่มยิ้ม

"ขอบคุณครับพี่ชายที่อุตส่าห์มา" อธิศเอ่ย

"งานนายทั้งทีไม่มาได้ยังไง"

ยามปกตินั้นใบหน้าคมสันมักนิ่งเรียบ ดวงตาคมมีประกายอำนาจลึกเร้น แลดูดุดันยามกราดมองผู้คนทำให้พากันรู้สึกลนลานอย่างไร้เหตุผล หากเวลานี้กลับดูอ่อนโยนเมื่อเขายกมุมปากยิ้มนิดหนึ่ง

"ถ้างั้นก็ขอคำทำนายข้อหนึ่งได้ไหมพี่ชาย"

อธิศแกล้งเอ่ยขอทีเล่นทีจริง เชนทร์ยืนล้วงมือในกระเป๋ากางเกงจ้องมองหน้าของอธิศนิ่งเพียงเสี้ยววินาที

"นายกับรัลดาจะอยู่กันไปอีกนานจนเกือบร้อย มีลูกสองคน บอกแค่นี้ ถ้าบอกหมดนายก็ไม่ลุ้นน่ะสิ"

เสียงห้าวกังวานเอ่ย พลางยื่นมือมาตบไหล่อธิศ ยิ้มอบอุ่นให้รัลดา จากนั้นก็เดินหันหลังออกจากห้องไป

เมื่อแขกคนสำคัญออกไปแล้วอธิศก็รีบปิดห้องกดล็อกดังกริ๊กทันที แขกเหรื่อยังคงสนุกกันต่อที่ลานหน้าชายหาด แต่บนนี้ไม่ได้ยินเสียงดนตรีเลย อธิศเดินไปโอบกอดเจ้าสาวแล้วก้มจูบแก้มนวล

"ต่อไปนี้จะไม่มีใครแยกเราได้อีกต่อไปแล้วล่ะ"

ชายหนุ่มกระซิบเสียงนุ่ม รัลดายิ้มอ่อนหวานปนเขินอายกับสายตากรุ้มกริ่มของเขา เพราะตั้งแต่อยู่ด้วยกันที่นิวยอร์ก ไม่มีโอกาสแบบนั้นอีกเลย

-บทที่ 29 แฟนเฟก

เขาจุดธูปเรียกก็แล้ว ก็ไม่ยอมมา เพราะเขามีเรื่องค้างคาใจจะถามให้รู้เรื่อง... ว่าไอ้พี่ตัวดีเอาเขาไปปล่อยให้ยัยนั่นปล้ำทำไม ไม่ต้องลงรายละเอียดว่ามันจบอย่างไรในคืนนั้น เขาจำได้แต่เพียงว่าตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นแม่สาวนิรนามคนนั้นแม้แต่เงา แถมไม่ยอมทิ้งร่องรอยหรือของที่ระลึกให้หาตัวได้อีก ยังไม่พอแค่นั้น โรงแรมที่เอาเขาไปปล่อยกล้องวงจรปิดดันไม่ทำงาน แถมไฟฟ้าห้องนั้นดันดับเฉย ซึ่งแน่นอนว่ามันเป็นฝีมือของเชนทร์อย่างไม่ต้องสงสัย งานนี้เขาตีโจทย์ไม่แตกและมึนตึ้บว่าทำไมเชนทร์ถึงทำแบบนั้น

-เรน เดลสัน วัย 38 ปี เสียงทุ้มลึกหางเสียงขึ้นจมูกเล็กน้อยเวลาพูดไทย

-เคยปลอมตัวเป็นบาร์เทนเดอร์ในบาร์ชื่อ วิรุณ ฉายา ไอ้ฝนกรดพันหน้า สายลับมือฉมังของหน่วยใต้ดินสากล เป็นหน่วยงานที่ทางการถือว่าไม่มีตัวตน

-ฉากที่เชนทร์พาตัวเรนเข้าไปในห้องของโรงแรมที่ฟ้าใสโดนวางยาปลุกเซ็กส์ เกิดอะไรขึ้นบ้าง (บทที่ 27 แฟนเฟก)

-ทำไมเรนถึงจำฟ้าใสไม่ได้ ห้องมืดหรือเปล่า ก็ไม่มืดนะ อ๋อ เพราะฟ้าใสมีบางอย่างเปลี่ยนไป อาจจะแต่งแฟนซี ใส่วิก แต่งหน้า หรืออะไรสักอย่าง

-แล้วเกิดอะไรขึ้น ได้กันมั้ยอะ

***

ณ มุมหนึ่งของโลก

ร่างสูงกำยำแต่งชุดหนังดำทั้งชุดเปิดประตูเข้าไปในอะพาร์ตเมนต์ส่วนตัว ภารกิจลับเพิ่งเสร็จสิ้นอย่างสวยงาม เป็นงานที่เขากำลังตัดสินใจว่า...จะให้มันเป็นภารกิจสุดท้ายหรือไม่

เรนถอดเสื้อผ้าโยนใส่ตะกร้าแล้วเดินโทงๆ เข้าไปในห้องน้ำกว้าง ร่างสง่ายืนหันหน้าเข้าผนัง เปิดน้ำอุ่นไหลพุ่งผ่านร่างเปลือยเปล่าตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า

อาชีพที่เขาทำอยู่นี้มันอันตรายประดุจนั่งอยู่บนหลังเสือ และมันยากที่จะหาทางลงได้โดยไม่ให้โดนเสือมันขย้ำเอา แต่เขาโชคดีที่มีพ่อและพี่ชายฝาแฝดผู้เคยเป็นสายลับ ทั้งคู่ทำให้ดูเป็นตัวอย่างมาแล้วว่าควรลงอย่างไรให้อยู่รอดปลอดภัย แต่ที่ผ่านมาเรนยังรู้สึกสนุกกับงานสายลับอยู่ จึงทำมันปีแล้วปีเล่า จวบจนเวลานี้อายุก็ย่างเข้าวัยสามสิบตอนปลายแล้ว เจ้าร็อคพี่ชายฝาแฝดของเขาก็แต่งงานมีลูกตั้งแต่อายุไม่ถึงสามสิบ รัลดาน้องสาวคนเล็กเช่นเดียวกัน

เหลือเพียงเขานี่แหละที่แม่ยังเป็นห่วงอยู่ และครั้งสุดท้ายที่ได้เจอหน้ากันครบพร้อมครอบครัวก็ผ่านมาเป็นปีแล้ว เขาควรจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่นี่อย่างไรดี จะเป็นสายลับแบบเดิมอย่างนี้ต่อไป? หรือว่าควรจะหยุดใส่จุดฟูลสต็อปให้มันเสียที? บางทีเขาอาจจะต้องคุยกับพ่อและร็อคเร็วๆ นี้

เรนอาบน้ำเสร็จก็นุ่งผ้าเช็ดตัวเดินออกจากห้องน้ำ แล้วเขาก็ต้องชะงักตัวแข็ง มือที่กำลังถือผ้าเช็ดตัวขยี้ผมหยุดนิ่งราวกับหุ่น ดวงตาเบิกกว้างกับภาพตรงหน้า...

"ฟัค!"

แน่นอนว่าภาพตรงหน้าเขามันไม่ใช่ภาพปกติ ไม่อย่างนั้นสายลับฉายา ไอ้ฝนกรดพันหน้า อย่างเรนคงไม่ตกตะลึงตัวแข็งขนาดนี้

ก็จะไม่ให้เขาตกใจจนเกือบช็อกได้อย่างไรในเมื่อผนังห้องตรงหน้ามันปรากฏอุโมงค์ดำกำลังหมุนติ้วๆ แล้วมีร่างสูงร่างหนึ่งก้าวเดินออกมายืนอยู่เบื้องหน้าเขา!

"พี่เชนทร์!"

ร่างสูงใหญ่สง่างามสวมชุดขาวประดุจเจ้าชายแขก ดวงหน้าคมสันนิ่ง มีเพียงดวงตาสีเขียวมรกตประกายทองที่ไหวนิดหนึ่ง คิ้วเข้มหนาเลิกขึ้นเล็กน้อย ใช่จริงๆ เหรอวะ เชนทร์ สตีเวนสัน มนุษย์ผู้อยู่มีอิทธิฤทธิ์ยิ่งกว่า The Xmen แม้แต่เทวดายังเกรงใจ

"พี่เชนทร์"

"จะเรียกอีกนานไหม"

"พี่... พี่มา มา...ยัง ยังไง"

เขาเหมือนคนติดอ่างไปในนาทีนี้ แม้สายตายังคงเห็นอุโมงค์หลุมดำหมุนติ้วๆ อยู่ นี่หรือคืออุโมงค์เวลาที่เรียกว่าเวิร์มโฮล ที่มีอยู่จริงในจักรวาลอย่างที่เคยได้ยินได้ฟังมา

"ก็มาอย่างที่เห็น ไปกันเถอะ"

"ฮะ? ไป ไปไหน"

หมดสิ้นกัน...มาดสายลับสุดเข้มของเขา เรนจับปมผ้าเช็ดเอาไว้มั่น ในขณะที่เชนทร์ส่ายหน้าก่อนจะหันหลังเดินกลับไปยังอุโมงค์

"ตามมาเรน... มันถึงเวลาของแกแล้ว ฉันต้องรีบเอาแกไปส่งที่หนึ่ง ก่อนจะถูกไอ้เด็กนั่นจุดธูปเรียก"

เชนทร์กล่าวพร้อมกับก้าวเข้าไปในกำแพง ปากหลุมดำกำลังแคบลงทุกที เรนงุนงงกับสิ่งที่ได้ยิน ไปส่งเขาที่ไหน? และไอ้เด็กนั่นที่จุดธูปเรียกเชนทร์เป็นใคร? แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเขา?

"ไป ไปไหนพี่เชนทร์ ผมเพิ่งกลับมาจากแอฟริกานะ"

"กลับเมืองไทย มีคนรอแกอยู่ที่นั่น ไปเร็ว ถ้ายังเสือกช้าอยู่อีกสามวิ แกก็จองตั๋วเครื่องบินไปเองก็แล้วกันนะ"

พูดจบเชนทร์ก็ก้าวเดินหายไปในอุโมงค์นั่น ทำให้เรนตาเหลือก รีบวิ่งพรวดไปยังผนัง แล้วกระโดดพุ่งหลาวเข้าไปทันที ทันเวลาอย่างเฉียดฉิวก่อนที่อุโมงค์มืดนั่นจะปิดลงในนาทีต่อมา

ฟืบ!

เรนกระเด็นหลุดออกจากแรงดึงดูดมหาศาล ล้มกลิ้งไปบนพื้นพรมสีเทาควันบุหรี่ เขารีบตะครุบผ้าเช็ดตัวที่พันอยู่ตรงเอวก่อนมันจะหลุด ทั้งเนื้อทั้งตัวก็มีอยู่เพียงแค่นี้ แล้วนี่เชนทร์เอาเขามาปล่อยไว้ที่ไหนกันวะเนี่ย

เรนกวาดสายตามองไปโดยรอบ มันมีเพียงแสงนวลจากโคมไฟหัวเตียง ห้องคล้ายกับห้องของโรงแรม และบนเตียงนั้นมีหญิงสาวคนหนึ่งนอนหลับ?

เดี๋ยวนะ... หลับเหรอวะ ไม่น่าใช่... หญิงสาวปรือตาขึ้นมามอง แล้วมือเธอก็เริ่มดึงทึ้งเสื้อผ้าตัวเอง เท่านั้นยังไม่พอ เจ้าหล่อนยังลูบไล้คลึงเคล้นหน้าอกตนเองอย่างเต็มไปด้วยอารมณ์อย่างว่า

ฉิบหายแล้ว... แม่นี่โดนยาปลุกเซ็กส์!

แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเขาวะนี่!

ไอ้พี่เทพเชนทร์เอาเขามาโยนไว้ทำไมตรงนี้

"เชนทร์ เทพเชนทร์โว้ย มารับผมเดี๋ยวนี้เลยนะโว้ย ผมไม่อยากยุ่งเรื่องชาวบ้านโว้ย"

เขาตะโกนในใจ เพราะเชื่อว่าเชนทร์ต้องได้ยินเสียงเขาอย่างแน่นอนเนื่องจากเชนทร์เป็นมนุษย์เหนือมนุษย์ อย่างที่คนสนิทใกล้ชิดให้ฉายาว่าเทพเชนทร์นั่นแหละ

เรนนิ่งฟัง... แต่ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก ไอ้พี่เทพมันเล่นพิเรนอะไรวะ เรนเหลือบตาไปมองผู้หญิงบนเตียง เขาตาเหลือกเมื่อเห็นว่าเจ้าหล่อนกำลังปลดชุดเดรสออกจากร่างจนเห็นผิวผ่องขาวเนียน ออร่าพุ่งใส่จนเขาถึงกับตาพร่า ต้องรีบกะพริบรัวๆ

ฉิบหายแล้ว... ไอ้เรน!

***