พล็อต 6

รัลดาหันมาทำตาโตให้เขาทันที

"จริงเหรอคะ โห ที่น้องรันวิ่งล้มนั่นเหรอคะ"

รัลดาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุดเซอร์ไพรส์ หญิงสาวจำได้สำหรับงานประจำฤดูเก็บส้มของไร่รังสิมันต์ครั้งนั้น ทุกคนต้องจับคู่ พี่ยอดเป็นคนอาสาเป็นคู่ให้โดยผู้ชายจะมีตะกร้าสะพายบนหลังเหมือนตะกร้าชาวเขา ผู้หญิงจะเป็นคนเก็บส้มใส่ให้มากที่สุดตามเวลาที่กำหนด รัลดาซุ่มซ่ามมากวิ่งล้มลุกคลุกคลานให้คนเขาหัวเราะกันทั้งไร่กับเด็กสาวร่างสูงเก้งก้างที่เพิ่งเคยเก็บส้มเป็นครั้งแรกและอยากจะชนะสุดๆ

"ใช่จ้ะ ตอนนั้นแหละ น้องรันน่าเอ็นดูจะตาย มีขี้โคลนเลอะเปรอะเต็มหน้า พี่เลยประทับใจ"

อธิศกล่าวพร้อมกับก้มไปหอมแก้มนวลอย่างเป็นการคอนเฟิร์มความเอ็นดูที่มีให้ ทำให้ผู้ชมต่างโห่ร้องป้องปากและเป่าปากแซวหวีดหวิวไปทั่วบริเวณ

"โอโห เป็นคำตอบที่น่าประทับใจจริงๆ อาเบิร์นคิดว่าอาสเตฟานจะต้องการไวน์เพิ่มนะอิง...หึหึ"

มีการแซวเพื่อนผ่านไมค์โดยที่คนอื่นไม่รู้นัยสำคัญ เพราะสเตฟานทายไม่เฉียดเลยน่ะสิ!

"ได้เลยค่ะ ของเรามีเพียบ ไม่มีหมดสต็อกอยู่แล้วค่ะ"

กวินนาตะโกนโต้ตอบอย่างเป็นขาโจ๋ประจำงาน เชย์มองเมียรักพลางยิ้มและส่ายหน้าอย่างหมั่นไส้ระคนเอ็นดู

"ต่อไปหนูรันต้องตอบบ้างแล้วล่ะ ไปรักพี่ยอดเขาตอนไหน พี่ยอดเขาไม่ได้อยู่ให้ใครเห็นนานๆ อย่างที่เรารู้กัน"

พิธีกรถามเจ้าสาวบ้าง รัลดาก็ยิ้มเขินเงยหน้าขึ้นมองคนที่จ้องมองอยู่ก่อนแล้ว อย่างรอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ

"เอ่อ...คำตอบเหมือนพี่ยอดค่ะ น้องรันประทับใจที่พี่ยอดแบกส้มได้หลายกิโล แบบเป็นฮีโร่เหมือนซูเปอร์แมนเลยค่ะสำหรับน้องรันตอนนั้น"

รัลดาตอบพิธีกร แล้วก็ต้องอายเมื่อถูกเจ้าบ่าวก้มมาหอมแก้มให้รางวัลอีกครั้ง

"หอมอีกๆ หอมอีกๆ หอมอีกๆ" เสียงผู้ชมตะโกนเชียร์เจ้าบ่าวกันใหญ่

"เฮ้ยๆ พอแล้ว เรื่องหอมกันเดี๋ยวเขาไปจัดกันเอง เอาล่ะ สำหรับลุงก็มีคำถามเพียงแค่นี้ เพราะลุงไม่ใช่คนช่างสงสัยเหมือนสเตฟาน แม็คเคนซี่ ต่อไปก็เชิญเจ้าบ่าวเจ้าสาวตัดเค้กและเปิดฟลอร์เลยก็แล้วกัน"

พิธีกรเน้นเนื้อๆ ตามสโลแกนส่วนตัวที่ยึดถือมาตลอดชีวิต จากนั้นราฟาเอลก็เป็นคนเข็นรถบรรทุกเค้กก้อนใหญ่รูปหัวใจที่เขาเป็นคนทำออกมา อธิศจูงเจ้าสาวไปยืนตรงหน้าเค้ก ทุกคนปรบมือเมื่อเจ้าบ่าวกุมมือเจ้าสาวจับมีดยาวแล้วทำการตัดเค้กที่รูปหน้าเค้กเป็นรูปปืนถูกพันธนาการด้วยโซ่ดอกรักสวยงามมาก

เมื่อแจกเค้กเรียบร้อยแล้ว วงดนตรีวงต้นฉบับของแก๊งก็ไม่ทิ้งโอกาสที่จะขึ้นไปวาดลวดลาย ทำเอาเหล่าบรรดาลูกหลานถึงกับกรี๊ดให้อย่างถูกใจที่สุด เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวเปิดฟลอร์ และต่อมาแขกเหรื่อก็กระโดดเข้าไปแจมอย่างไม่ต้องรอให้พิธีกรประกาศเชิญชวน

"พี่มีความสุขจังน้องรัน"

เสียงห้าวกระซิบริมหูในขณะที่ร่างสูงพารัลดาเต้นรำไปตามจังหวะเพลงสโลโมชัน รัลดาเงยหน้าขึ้นมอง หญิงสาวยิ้มอ่อนโยนให้คนที่ตลอดชีวิตทำเพื่อผู้อื่นมาโดยตลอด

"พี่ยอดสมควรได้รับความสุขอย่างที่สุดค่ะ น้องรันดีใจที่มีวันนี้สำหรับเรา ขอบคุณนะคะที่หยุดทุกอย่างเพื่อน้องรัน"

หญิงสาวเอ่ยอย่างรู้สึกรักและขอบคุณเขาจริงๆ

"เมื่อเรารักใครสักคนมากพอ เราจะหยุดทุกอย่างเพื่อเขาได้เสมอ น้องรันทำให้พี่คิดได้ว่าการจะทำประโยชน์ให้กับส่วนรวมนั้น เราสามารถทำได้แม้จะเป็นเพียงแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง พี่อาจจะไม่ได้รับใช้ประเทศชาติอย่างที่เคยทำ แต่อาจจะยังประโยชน์ได้ในด้านอื่นๆ ซึ่งมีอีกมากมาย พี่รักน้องรันมากที่สุด รักเท่าที่หัวใจผู้ชายคนหนึ่งจะสามารถรักผู้หญิงคนหนึ่งได้"

เขาโอบกอดหล่อนไว้ในอ้อมแขนและกระซิบบอกรักริมหู มีข้ออ้างว่าเพราะเสียงดนตรีมันดัง แต่อธิศก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้วว่าใครจะมอง เพราะทุกคนย่อมเข้าใจว่าวันนี้มันเป็นวันของเขากับหล่อนอย่างแท้จริง

"น้องรันก็รักพี่ยอดที่สุดค่ะ อย่าเพิ่งเบื่อที่จะฟังนะคะ เพราะน้องรันรักพี่ยอดจริงๆ"

"ไม่มีวันเบื่อแน่นอนจ้ะ พี่อยากฟังน้องรันบอกรักตลอดเวลาทุกนาทีและตลอดไป"

อธิศกระซิบตอบพร้อมกับก้มมาจุมพิตลงบนหน้าผากของหญิงสาว

รัลดายิ้มมีความสุขอย่างล้นหัวใจ หญิงสาวโอบแขนไปรอบเอวสอบ ซบหน้ากับอกกว้างของเขา มีความสุขกับความโชคดีของตัวเองที่มีโมเมนต์นี้ มองดูญาติผู้ใหญ่เพื่อนฝูงคนสนิทที่ต่างก็กำลังสนุกสนานกันอย่างสุดขีด มีการตะโกนแซวกันอย่างไม่หยุดเพราะมีแต่คนกันเอง บริเวณนั้นไม่ได้ให้พนักงานมาเดินเพ่นพ่านอยู่แล้ว แต่จะมีผู้จัดการยืนอยู่ห่างๆ เมื่อเห็นว่าเจ้าภาพต้องการอะไรเพิ่มจึงจะให้พนักงานยกเข้าไปเสิร์ฟให้ไม่ให้มีขาดตกบกพร่อง

รัลดาปล่อยใจไปกับบรรยากาศที่แสนโรแมนติกท่ามกลางความรักทุกประเภท ความรักที่ไม่มีพรมแดนและโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ความรักที่ไม่มีเงื่อนไขที่กำลังส่งสายตาอบอุ่นอ่อนโยนมองมา

"ขอบคุณค่ะคุณแม่ คุณพ่อ"

หญิงสาวทำปากส่งภาษาไปยังบิดาและมารดาที่นั่งมองอยู่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มมีความสุข สักวันหนึ่งรัลดาก็จะมีลูกกับพี่ยอด ซึ่งหวังว่าจะเร็วๆ นี้ หล่อนกับพี่ยอดจะได้เป็นพ่อเป็นแม่คน จะได้ส่งต่อความรักที่ไม่มีเงื่อนไขเป็นมรดกสืบทอดต่อไปตามหน้าที่ของมนุษย์ที่ดีและตามหน้าที่ของลูกที่ดี ที่จะต้องมีหลานให้คุณปู่คุณย่าคุณตาคุณยายได้ชื่นชมกันต่อไป

อธิศก้มลงมองคนในอ้อมแขน เห็นใบหน้างามมีความสุขเปี่ยมล้น ทำให้หัวใจของเขาพองโตและมีความสุขอย่างประมาณมิได้ นี่เองคือความรู้สึกเมื่อเรารักใครสักคนอย่างแท้จริง เพียงเห็นเขาสุขเราก็สุขยิ่งกว่า...

"พี่สัญญาว่าจะทำให้น้องรันยิ้มอย่างมีความสุขแบบนี้ตลอดไป" เขาเอ่ยริมหู พร้อมกับจูบแก้ม

"น้องรันเชื่อว่าพี่ยอดจะทำให้น้องรันมีความสุขแบบนี้ได้อยู่แล้ว น้องรันอยากมีตัวเล็กๆ กับพี่ยอดให้มากที่สุด"

"พี่ก็เหมือนกันจ้ะ พูดถึงตัวเล็กๆ พี่ว่าเราน่าจะได้ฤกษ์เข้าหออย่างเป็นทางการแล้วนะ"

อธิศกล่าว เพราะเวลานี้ก็สี่ทุ่มแล้ว ชายหนุ่มรีบมองหาตัวช่วย อาฟานกำลังอยู่แถวไมโครโฟนพอดี เขาก็รีบยกมือส่งสัญญาณว่าถึงเวลาแล้ว เสียงเพลงก็จบลง

"เอ้าๆ มัวมันส์กันจนลืมฤกษ์แล้วมั้ยละ แขกก็นะ ไม่เกรงใจคู่บ่าวสาวมั่งเลย ได้ฤกษ์ที่จะส่งเจ้าบ่าวกับเจ้าสาวเข้าหอแล้วล่ะครับทุกท่าน"

สเตฟานประกาศ จากนั้นเจ้าบ่าวก็ไม่รอ รีบจูงมือเจ้าสาวเดินลิ่วไม่รอแขกไปส่ง แต่เหล่าผู้ใหญ่ก็พากันเดินตามเพื่อไปอวยพรอีกรอบให้ถูกกิจลักษณะ ร่างสูงของเชนทร์เดินอยู่ด้านหลัง เขาตั้งใจบินมาเพื่ออวยพรให้คู่บ่าวสาวจึงจะต้องทำให้ลุล่วงเรียบร้อย ทุกคนดีใจและแสดงถึงความรักคิดถึงที่มีต่อเขา แต่ไม่มีใครถามเซ้าซี้เรื่องชีวิตส่วนตัว เพราะต่างให้เกียรติและเกรงใจกันอย่างนี้เสมอ

ทุกคนมาอยู่ที่ห้องและเหล่าผู้ใหญ่ต่างก็อวยพรให้คู่บ่าวสาว เชนทร์ยืนพิงผนังมองดู นี่คือวัฏจักรของเผ่าพันธุ์มนุษย์ ช่วงแห่งความรักและความสุขเป็นช่วงที่งดงามและดีงามที่สุด เป็นสิ่งที่มหาเทพผู้ยิ่งใหญ่ทรงยินดีและทรงประทานพรให้เสมอ