บทที่2 จุดเริ่มต้นของเรื่องราว (2/3)

รถเริ่มเคลื่อนตัวออกไปอย่างช้าๆ เมื่อขับรถเลยบ้านหลังนั้นไปโดยหันกลับมามองแต่กลับไม่เห็นยายแก่คนนั้นอีก ผมได้ร้องเรียกแม่

"แม่ๆ เมื่อกี้แม่เห็นยายแก่ที่อยู่บ้านร้างเมื่อกี้มั้ย" ผมถามแม่ขณะที่ผมกำลังนั่งหันไปทางด้านหลังภายในรถ

"คนไหนหรอจ๊ะลูก" น้ำเสียงต่ำแหบแต่มันกลับเย็นเยียบจนขนลุกซู่ เหมือนเสียงนั้นไม่ได้ออกมาจากลำคอของมนุษย์

ผมรีบหันขวับกลับมาทางแม่ทันที สิ่งที่ปรากฏต่อหน้าผมคือยายแก่ที่นั่งตรงเบาะที่แม่นั่งอยู่ หน้าหันมาทางผม ใบหน้าของยายมีใบหน้าแห้งเหี่ยว กำลังยิ้มให้ผม รอยยิ้มของยายกว้างจนน่าขนลุก ผมฟูยุ่งเหยิง ตาสองข้างไม่มี ผมตกใจกลัวอย่างสุดขีดจนผมร้องไห้ออกมาเสียงดังลั่น ผมรีบเอามือสองข้างปิดหน้าปิดตาไว้ ทันใดนั้นเองเสียงของแม่ก็ร้องเรียกชื่อผมดังขึ้นมา

"เทียน เทียน เกิดอะไรขึ้นลูก พ่อกับแม่อยู่นี่ไงลูก" แม่ถามผมด้วยสีหน้าเป็นห่วง แม่เอามือมาจับมือผมออกเพื่อไม่ให้ผมปิดหน้าปิดตาไว้

"แม่เทียนกลัว เทียนอยากกลับบ้านแล้วฮื้อ..ฮื้ออ..ฮือ..ออ.." ผมพูดพลางร้องไห้โฮเสียงดัง

"ลูกบอกแม่ได้มั้ยว่าทำไม"

"ผมไม่เอาแล้วแม่ ผมอยากกลับบ้านฮื้อ..ออ..ฮืออ.." ผมร้องไห้จนแทบพูดไม่รู้เรื่อง

"ลูกฟังแม่นะ มันไม่มีอะไรต้องกลัวพ่อกับแม่อยู่นี่แล้ว" แม่ผมพยายามพูดปลอบผมด้วยน้ำเสียงอย่างอ่อนโยน

พ่อผมตอนนี้เงียบไม่พูดไม่จามาสักพักนึงแล้ว พอผ่านไปสักพักพ่อเริ่มปริปากพูดหลังจากที่เงียบไปนาน

"ผมว่ามันแปลกๆนะ ปกติแล้วเราต้องออกไปทางถนนใหญ่ได้แล้ว แต่นี่เราวนกันอยู่ที่เดิมมาหลายรอบแล้ว"

แม่และผมเริ่มสังเกตดูบรรยากาศข้างนอกรถ ซึ่งรถของพวกเราวนมายังบ้านร้างที่ผมเจอยายแก่คนนั้นมาหลายรอบแล้ว ส่วนตอนนี้พระอาทิตย์ก็เริ่มจะตกดินแล้วด้วย แม่นิ่งไปชั่วครู่ ก่อนใบหน้าจะถอดสีอย่างเห็นได้ชัด แม่รีบหยิบพระเครื่องที่ตาเคยให้แม่ไว้จากในกระเป๋าของแม่ แม่นำพระเครื่องใส่วางในมือแล้วพนมมือขึ้นหลับตา พอผ่านไปไม่นานนักแม่ก็ได้นำพระเครื่องห้อยไว้ตรงกระจกรถตรงกลางด้านหน้า ผ่านไปไม่ถึง 20 นาที รถพวกผมก็สามารถออกมายังถนนใหญ่ได้สำเร็จ ทุกคนในรถต่างพากันเงียบตั้งแต่ที่รู้ว่าขับรถไปนานแค่ไหนก็วนกลับมาอยู่ที่บ้านร้างหลังนั้น ผมเองก็ไม่ได้ปริปากบอกทุกคนว่าผมเห็นอะไร

"เทียนฟังแม่นะ ไม่ว่าลูกจะเห็นหรือได้ยินอะไร ลูกห้ามทักท้วงเด็ดขาด เข้าใจมั้ย" แม่หันหน้ามาทางผม สีหน้าของแม่จริงจังมากกว่าปกติ ผมไม่เคยเห็นแม่เป็นแบบนี้มาก่อน

"ครับ" ผมตอบกลับแม่ทันที

เวลา 20:13น.

หลังจากผ่านเรื่องแปลกๆที่เกิดขึ้นมาได้ก่อนหน้านั้น ทุกอย่างก็ดูกลับมาเป็นปกติดี ไม่มีอะไรติดขัดระหว่างทางเหมือนทั้งวันมานี้ จนในที่สุดพวกผมก็ขับรถมาถึงจังหวัดที่ตากับยายของผมอาศัยอยู่ ผมเริ่มรู้สึกง่วงอีกครั้ง ในขณะที่ผมกำลังจะหลับนั้น จู่ๆก็ยินคนเรียกชื่อผม

"เทียน เทียน" น้ำเสียงก้องกังวานเย็นยะเยียบ

ผมสะดุ้งตื่นทันที ความรู้สึกง่วงที่มีก่อนหน้าได้หายไป ผมมองออกไปยังนอกกระจกรถ สิ่งที่ปรากฏต่อหน้าของผมคือผู้หญิงผมยาวผมปิดหน้าทางซีกหน้าขวา ใส่ชุดกระโปรงยาวจนถึงเข่าสีขาวไม่มีลาย ยืนอยู่ข้างถนนทางด้านฝั่งทางซ้ายของตำแหน่งคนนั่งข้างหน้า บรรยากาศโดยรอบในตอนนี้มีป่าไม้ใหญ่กอไผ่ขึ้นอยู่อย่างหนาแน่นไม่มีแม้แต่บ้านคนอาศัยอยู่ มีเพียงแสงไฟจากหน้ารถที่ฉายฝ่าความมืด ถนนยามค่ำเต็มไปด้วยรถที่แล่นไปมาไม่ขาดสาย

ผมแสร้งทำเป็นมองไม่เห็นผู้หญิงคนนั้น ผมนั่งนิ่งอยู่นาน รู้ตัวอีกทีมือทั้งสองก็เย็นเฉียบ แผ่นหลังเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ทั้งที่อุณหภูมิภายในรถไม่ได้สูงมากนัก ส่วนร่างกายของผมไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย ผมนั่งฟังเสียงหัวใจตัวเองที่เต้นผิดจังหวะ ในสมองผมตอนนี้มีแต่คำว่ากลัว เต็มไปหมด

"เทียน เทียน ตอบกลับเราหน่อยสิ" น้ำเสียงก้องกังวานเย็นยะเยียบดังขึ้นอีกครั้ง

ผมนิ่งเงียบทำเหมือนไม่ได้ยินอะไร แต่ร่างกายของผมกลับต่อต้าน ผมกลัวจนแทบจะฉี่แตกอยู่แล้ว ผมมองด้วยหางตามองออกไปข้างนอกกระจก ผมเห็นผีตัวนั้นยืนอยู่ทางข้างถนน ถึงแม้ว่าพ่อของผมจะขับรถผ่านกี่ครั้งต่อกี่ครั้งผีผู้หญิงชุดขาวนั่นก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม

"จันทร์เอ๋ย จันทร์เจ้า ขอข้าวขอแกง

ขอเชือกสีแดงมาแขวนคอเจ้า

ขอให้เลือดของเจ้าหยดลงราวน้ำอบในพิธี

ขอให้เจ้าร้องขอชีวี แต่ไม่มีใครได้ยินเสียง

ขอให้เจ้าไม่มีศพให้ฝัง ไม่มีเถ้าถ่านให้โปรย

ขอให้ถูกทอดทิ้งไม่หลงเหลือแม้แต่เงา

ทุกภพชาติของเจ้าจะกลายเป็นฝันร้ายที่ข้านำพาไป

ตราบใดที่ยังมีการเวียนว่ายตายเกิด ข้าจะตามล่าเจ้าไม่มีสิ้นสุด" น้ำเสียงของเธอเบาแผ่วคำพูดแต่ละคำค่อยๆหลุดรอดออกมาจากลำคอแห้งเหือด ฟังคล้ายเสียงลมปะทะใบไม้แห้ง แต่กลับทำให้หัวใจเย็นวาบไปทั้งตัว

*ฟังเพลงเพื่อเพิ่มคำอรรถรส

หลังจากที่ผีตนนั้นพูดจบ จู่ๆเสียงเพลงจากเครื่องเล่นเพลงภายในรถดังขึ้น

"สาปแช่งให้บรรลัย ขอเทพไทโปรดช่วยฟัง

ข้าปวดร้าวฤดี ใจสลายตรงนี้ถึงชีพดับพลัน ข้าจะตามล้าง

ให้มันมอดม้วย ตายตกตามกัน

ไม่สิ้นวงศ์วาน ไม่หมดเวรกรรม

จะอยู่ตรงนี้ เคียดแค้นชิงชัง

เพราะข้าจะตาม คอยเอาชีวิต ดำดิ่งลงไป"

แม่รีบเอื้อมมือไปปิดเครื่องเล่นเพลงในรถ แต่ปิดเท่าไหร่เพลงก็ยังคงเล่นอย่างต่อเนื่อง ทันใดนั้นผมร้องไห้โฮพลางพนมมือยกมือขึ้นไว้ก้มหน้าก้มตา นึกถึงตาของผมและพระเครื่องที่แม่ห้อยไว้อยู่หน้ากระจกรถข้างหน้า ผมกลัวผมรู้สึกกลัวมาก ผมได้แต่ภาวนาขอให้ถึงบ้านตาให้โดยเร็วที่สุด ส่วนพ่อกับแม่ของผมพยายามพูดปลอบผมไม่ให้ผมกลัว แม่พยายามปิดเสียงเพลง จนในที่สุดเครื่องเล่นเพลงในรถก็ถูกปิดลงไป ทุกอย่างกลับเงียบสงบเหลือเพียงเสียงร้องสะอื้นของผม แม่ของผมหันหน้ามาทางผมแล้วจับมือผมไว้แน่นจนถึงบ้านของตา

พ่อผมขับรถเข้าจอดไว้หน้าบ้านหลังหนึ่ง ซึ่งเป็นบ้านไม้ทั้งหลังและมี 2 ชั้น บนชั้น 2 จะมีทั้งหมด 3 ห้อง ห้องแรกเป็นห้องพระอยู่ทางทิศตะวันออก ห้องที่สองเป็นห้องนอนของตากับยายอยู่ตรงกลางบ้าน บางครั้งตาก็ไปนอนในห้องพระ ส่วนห้องสุดท้ายเป็นห้องไว้สำหรับพวกผม ทุกครั้งที่พวกผมมาบ้านตาก็จะพากันนอนห้องนี้เสมอซึ่งห้องนี้จะอยู่ทางทิศตะวันตก บันไดจะอยู่ตรงข้ามด้านหน้าของห้องที่พวกผมอยู่ ส่วนด้านล่างใต้ถุนบ้านก็จะมีกองฟืนไว้สำหรับทำอาหาร ส่วนตรงหน้าบ้านที่อยู่ทางขวามือจะมีแคร่ไม้ไผ่ไว้สำหรับนั่งเล่น หลังจากจอดรถเสร็จเรียบร้อย ผมเปิดประตูรถพร้อมกับพ่อแม่ออกมา บรรยากาศโดยรอบในตอนนี้เงียบสงบ มีเพียงเสียงของแมลงที่ขับกล่อมอยู่ท่ามกลางความมืด เสียงจิ้งหรีดและเรไรดังประสานกันราวกับเป็นบทเพลงของธรรมชาติ สายลมพัดเบาๆ ทำให้ใบไม้ไหวซ่า เพิ่มความรู้สึกเย็นสบายและผ่อนคลาย ผมรู้สึกสบายใจขึ้นมากเมื่อถึงบ้านของตากับยายได้อย่างปลอดภัย

"ต๋อง แก้ว เทียน กูให่เฉพาะลูกหลานกูเข้าได้ทอนั่น ไผที่กูบ่ได้เอิ้นห้ามเข้ามาเหยียบหน้าเฮือนกูเด็ดขาด" (ต๋อง แก้ว เทียน กูให้เฉพาะลูกหลานกูเข้าได้เท่านั้น ใครที่กูไม่ได้เรียกห้ามเข้ามาเหยียบแม้แต่หน้าบ้านของกูเด็ดขาด)