6-ผู้เป็นดั่งเจ้ากรรมนายเวร1/4

“เจ้ากรรมนายเวรจริง ๆ” ฉันเอ่ยด้วยความเอือมระอา กับการที่พบเวนไตยด้วยความบังเอิญแบบนี้

“เวรกรรมอะไรของเจ้านางน้อยที่ต้องมาเจอท่านอยู่ร่ำไป” อาศิรวิษพูดได้ตรงใจฉันมาก

“ใช่เลยค่ะ น้องก็คิดแบบนั้นแหละ” ฉันกระซิบเขา พร้อมกับเงยหน้าแล้วส่งยิ้มให้ด้วยความพอใจ ส่วนเขาไม่ตอบอะไรก้มมองด้วยสีหน้านิ่ง ก่อนจะหันกลับไปมองทางเวนไตย ที่อยู่ในระยะห่างออกไปพอสมควร

“สงสัยเราสองคนจักเป็นเนื้อคู่กันกระมังเจ้านางน้อยผณินทร” เวนไตยพูดออกมาด้วยสีหน้ายียวน ทำให้ฉันกรอกสายตามองบนทันทีด้วยความหมั่นไส้

“ใครอยากเป็นเนื้อคู่ของคุณไม่ทราบ” ฉันที่ยืนหลบด้านหลัง โผล่หน้าออกมาแล้วตะเบ็งเสียงต่อต้าน

“บางอย่างก็มิอาจหลีกเลี่ยงได้ อย่าเพิ่งตรัสเยี่ยงนั้นสิเจ้านางน้อยของกระหม่อม” เวนไตยพูดออกมาอย่างไม่อายปาก

“แหวะ”

“หลีกไปเสียเถิด กระหม่อมไม่อยากจะประมือกับท่าน” อาศิรวิษพูดหลบเลี่ยง เขายังคงใช้ร่างกายบดบังปกป้องฉัน

“กลัวหรืออย่างไร”

“หาใช่เกรงกลัวไม่ เพียงแต่ไม่อยากออกแรงสู้รบอย่างอันธพาล”

“สามหาวไปเถิด เพราะถ้าเกิดว่าข้าได้ตบแต่งกับเจ้านางน้อย องครักษ์ต่ำต้อยอย่างเจ้าจะไม่มีวันได้เข้าใกล้นางอีกต่อไป”

“ใครจะแต่งกับนายไม่ทราบ ขี้มโน”

“คำพูดกระไรของท่าน ฟังไม่ยักรู้ความ”

คำพูดของเวนไตยทำให้ฉันไม่พอใจ เมื่อเขาปั้นเรื่องแต่งงานเป็นตุเป็นตะ จากที่ยืนหลบอยู่ด้านหลังของอาศิรวิษ ต้องขยับมายืนด้านหน้า พร้อมอารมณ์ฉุนเฉียว ฉันไม่พอใจกับคำพูดของเขา จนเลือดแทบขึ้นหน้า

“ไม่รู้ก็ไม่ต้องรู้ จะบอกอะไรให้นะต่อให้บนโลกนี้เหลือนายเป็นผู้ชายคนเดียว ฉันก็อยู่เป็นโสดแบบสวย ๆ ดีกว่า จำเอาไว้”

“เจ้านางน้อยพ่ะย่ะค่ะ”

ฉันไม่สนว่าเขาจะฟังออกไหม แต่ตอนนี้ฉันโมโห ไม่คิดกลัวว่าเขาจะทำร้าย ชี้หน้าด่าจนเวนไตยขยับถอยหลัง พร้อมกับคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างงุนงง อาศิรวิษรั้งข้อมือของฉันไว้ แต่ความโมโหจนควบคุมไม่อยู่ ทำให้ฉันสะบัดมือของอาศิรวิษออก

“ต่อให้เจ้านางน้อยพูดเช่นไร ก็ไม่อาจหลบหนีได้ ข้าต้องการสิ่งใดก็ย่อมได้ดั่งใจปรารถนา”

“ฝันไปเถอะย่ะ...อ๊ะ!”

“เกินไปแล้วเวนไตย ปล่อยเจ้านางน้อยบัดเดี๋ยวนี้”

ฉันสะบัดเสียงใส่ ก่อนจะร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บ เมื่อเวนไตยกระชากข้อมือของฉันอย่างแรง จนฉันถลากระทบเข้ากับอกแกร่งของเขา แขนอีกข้างถูกอาศิรวิษจับรั้งไว้ได้ทัน ตอนนี้ทั้งสองคนฉุดแขนฉันคนละข้างยื้อแย่งไปมา จนฉันเริ่มจะหงุดหงิดอีกรอบ

“แน่จริงก็พานางไปเสียสิ”

“ว้าย! ช่วยด้วย ท่านพี่ช่วยน้องด้วย”

เพียงเวนไตยพูดจบ ร่างกายของฉันก็ล่อยละล่องสู่อากาศอย่างไม่ทันตั้งตัว ฉันมองต่ำลงมายังเบื้องล่างเพื่อขอความช่วยเหลือจากอาศิรวิษ ยื่นแขนออกไปหวังจับมือของอาศิรวิษเอาไว้ แต่เหมือนว่ามันอย่างห่างไกลกันเหลือเกิน เวนไตยพาฉันเหาะเร็วขึ้นเรื่อย ๆ เมื่ออาศิรวิษเริ่มเข้าใกล้

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะไอ้บ้า ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!” ฉันทั้งทุบทั้งหยิกเวนไตย หวังให้เขาปล่อยฉันเป็นอิสระ แต่ก็เหมือนว่าเขาจะไม่ได้สนใจในคำพูดของฉันแม้แต่น้อย

“เจ้านางน้อยผณินทรผู้สูงศักดิ์ จะเกลือกกลั้วกับองครักษ์ต้อยต่ำได้เยี่ยงไร ไปอยู่กับข้าน่าจะเหมาะสมกว่า” เวนไตยพูดอย่างไม่อายปาก ทั้งที่ฉันขยะแขยงเขาเต็มที

“นายต่างหากที่ไม่เหมาะสม ปล่อย!”

“ไม่มีผู้ใดอยากจะปล่อยท่านให้หลุดมือไปอย่างง่ายดาย ความงดงามของท่านดึงดูดบุรุษจนต้องแย่งชิงกัน และข้าต้องเป็นผู้นั้นที่ครอบครองท่าน”

“ปล่อยฉัน! บอกให้ปล่อยยังไงเล่า อาศิรวิษช่วยด้วย”

ฉันพยายามออกแรงดิ้นสุดกำลัง แต่เหมือนพลังของฉันสู้เวนไตยยังไม่ได้ ตอนนี้ฉันรู้สึกกลัว มองหาอาศิรวิษที่ตามมา แต่ก็ยังตามไม่ทันสักที ฉันคิดหาวิธีให้หลุดพ้นแต่ก็คิดไม่ออก วิชาที่เรียนมาก็คงยังไม่สามารถต่อกลอนกับคนแข็งแกร่งอย่างเวนไตยได้ แต่ฉันจะลองดูสักตั้ง

ฉันแน่นิ่งแม้เวนไตยจับตัวฉันพาเหาะไป ตั้งสมาธิให้นิ่ง แล้วท่องบทสวดพระคาถาวิชาตามที่พระอาจารย์สอน ปรานพิทักษ์  

“ไม่สิฉันจะเปิดเผยปราณพิทักษ์ไม่ได้ เวนไตยต้องรู้แน่ว่าเรามีเกล็ดมณีนาคา...เอ๊ะ! หรือว่าเขาจะรู้ถึงได้พยายามชิงตัวของฉัน” ฉันพลันคิดในใจ

“คาถาใดนะที่จะไม่ทำให้โลกช้ำ ธรรมไม่มัวหมอง และต้องปกป้องตัวเองได้ สิ่งรอบกายไม่ได้รับอันตราย...คิดสิยัยณินคิดเร็วเข้า แกลืมได้ไงเนี่ย” ฉันด่าตัวเอง 

เหตุการณ์ที่ไม่ทันตั้งตัว ทำให้สมองของฉันเหมือนทำงานช้าลงก็ว่าได้ วิชามากมายที่เรียนมาดันนึกไม่ออก ฉันหลับตาแล้วพยายามคิดบทสวดพระคาถาที่จะป้องกันอันตราย แต่เหมือนมันไม่มีความทรงจำอะไรเลย

“ดิ้นไปก็เปลืองแรงเสียเปล่า ท่านอยู่ในกำมือของข้าแล้ว ยากนักจะหลุดไปได้ หญิงใดบ้างไม่อยากเป็นชายาของข้า ใยท่านถึงไม่ต้องการเล่า”

“ฉันรังเกียจคนแบบนาย ไม่รู้หรือไง”

“คนเช่นไรท่านถึงพึงพอใจ แบบองครักษ์ต่ำต้อยเช่นนั้นหรือไร!”

“เขาดีกว่านายเยอะรู้เอาไว้ซะด้วย!...กรี๊ด!!!”

ฉันพูดจบด้วยความโมโห เมื่อเวนไตยพาดพิงอาศิรวิษ เพียงสิ้นคำพูดจบประโยค เวนไตยก็เร่งความเร็วจนทิ้งห่างกับอาศิรวิษไปไกล ฉันได้แต่มองคนที่แทบลับสายตาหวาดกลัว เขาจะช่วยฉันได้ไหม

“นึกออกแล้ว เผชิญหน้าศัตรู” จู่ ๆ สมองของฉันก็เริ่มทำงาน เคล็ดวิชาในการเอาตัวรอด บทพระคาถาเริ่มหลั่งไหลเข้ามาในหัวของฉันเรื่อย ๆ

ฉันหลับตาและตั้งจิตให้เป็นสมาธิ เพ่งดวงจิตรวมเข้ากับพระคาถาที่สวดให้เป็นกระแสเดียวกัน จนรู้สัมผัสได้ถึงอิทธิฤทธิ์ที่เผยออกมา วิชาเริ่มได้ผล เวนไตยเริ่มมีปฏิกิริยา เขาหันมองฉันและเริ่มต่อสู้กัน ฉันพยายามหนีแต่เขาก็ดันไล่ตามอย่างไม่ลดละ

“อย่าได้คิดหนี สตรีเยี่ยงท่าน จักสู้รบปรบมือกับข้าได้เยี่ยงไร”

“สู้ได้ไหมก็ต้องลองดู”

เราสองคนพยุงตัวกลางอากาศ ท้าทายด้วยคำพูดอย่างไม่ผ่อนปรน เวนไตยเอ่ยด้วยความมั่นใจ แม้ฉันจะรู้ว่าเขาแข็งแกร่งแค่ไหน แต่เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันก็พอจะมีวิชาติดตัว สู้ไม่ได้ฉันก็จะสู้ ไม่ยอมไปเป็นทาสของคนเลวของเขาแน่นอน

“ฉันต้องยื้อเวลาเพื่อรออาศิรวิษ” ฉันคิดในใจ

“ท่านเป็นเช่นนี้ สตรีที่กล้าหาญ ข้าถึงได้พอใจในตัวท่าน เจ้านางน้อยผณินทรท่านเหมาะสมที่จะเคียงข้างกายของข้ากว่าผู้ใดในใต้หล้านี้”

“พูดอะไรยาวเหยียด ใครอยากเคียงข้างกายนายกัน”

ฉันพึมพำพร้อมกับสายตาที่จ้องมองเวนไตยอย่างไม่ลดละ หมั่นไส้ในความมั่นหน้าของนกยักษ์ตัวนี้เหลือเกิน ในหนังสือตำนานที่ฉันเคยอ่าน ไหนบอกว่าครุฑกับนาคเลิกรุกรานกันนานแล้วไง แต่นี่อะไรไม่เห็นจะเป็นอย่างที่ในหนังสือบอกเลยสักนิด มีครุฑเกเรอยู่ตรงหน้าฉันนี่แล้วหนึ่ง

“ท่านคิดกระไรอยู่เจ้านางน้อย รั้งรอเวลาอย่างนั้นรึ?”

“ไม่มีอะไรต้องยื้อหรอก จะบอกให้เอาบุญ จะกี่ชาติฉันก็ไม่เป็นชายาของนายหรอก”

เหมือนกันยื้อเวลาของฉันจะถูกจับพิรุธได้ เวนไตยเริ่มมีกิริยาจับผิด นั่นทำให้ฉันคิดอะไรไม่ทัน ได้แต่หนีไปเรื่อย ๆ วิงวอนขอให้อาศิรวิษมาช่วยฉันเร็ว ๆ ด้วยเถิด

“ต่อให้ท่านหนีไปสุดสามแดนโลกธาตุ หรือทั่วทั้งหมื่นแสนโกฏิจักรวาล ข้าก็จักตามหาตัวท่านจนพบเจ้านางน้อย”