5-ภุชคะวิษธรนาคราช 4/4

การฝึกฝนแสนหนักหน่วงสะสมมานานนับหลายเดือนทำให้ฉันเหนื่อยล้าและเปลืองแรงมหาศาลแทบทุกวัน วันนี้ก็เช่นกันฉันฝึกวิชามาจนลึกล้ำถึงขั้นเปลี่ยนร่าง เหาะเหินเดินอากาศ และการใช้เวทย์ต่าง ๆ ตามที่ท่านอาจารย์สอนให้ ฉันรู้สึกประหลาดใจอย่างไม่คิดเชื่อเลยว่า คนธรรมดาแบบฉันสามารถฝึกวิชาโบราณได้มากถึงเพียงนี้ เป็นสิ่งที่ฉันคาดไม่ถึงเลย แม้กระทั่งความรู้สึกที่เริ่มเปลี่ยนไปกับใครบางคน

“ทำได้ดีมากทีเดียวเจ้านางน้อย” ท่านอาจารย์เอ่ยเมื่อสิ้นสุดการฝึกในวันนี้

“ไม่คิดว่าจะทำได้เหมือนกันเจ้าค่ะ”

“สิ่งที่ติดตัวมา ต่อให้ลืมเลือนก็ย่อมรื้อฟื้นได้ไม่ยาก”

“แต่หนูไม่เคยรู้วิชาพวกนี้ก่อนนะเจ้าคะ”

“.....”

“ท่านอาจารย์มองหน้าแบบนั้น รู้สึกแปลก ๆ เจ้าค่ะ มีอะไรเหรือเปล่าเจ้าคะ?”

ระหว่างการพูดคุยกับท่านอาจารย์อยู่ในถ้ำ คำพูดบางประโยคทำให้ฉันแปลกใจ แถมสายตาที่ท่านอาจารย์มองมาที่ฉันยิ่งทำให้มีความรู้สึกแปลกประหลาด เหมือนกับว่าท่านอาจารย์รับรู้อะไรบางอย่างในตัวของฉัน หรือว่าฉันจะคิดมากไปเอง

“ไม่มีกระไรหรอก วันนี้สิ้นสุดเพียงเท่านี้ เสด็จกลับตำหนักเถิดเจ้านางน้อย พรุ่งนี้ค่อยมาฝึกวิชาขั้นสูงสุด”

“เจ้าค่ะ ศิษย์ของลา”

แม้ท่านอาจารย์จะไม่ชี้แจงในคำพูดที่ทำให้ฉันงุนงง แต่ก็ไม่กล้าถามออกไปตรง ๆ ทำได้เพียงเก็บความสงสัยเอาไว้ แล้วกราบลาท่านอาจารย์ ก่อนจะเดินออกมาจากถ้ำ

“กลับกันเถอะท่านพี่” ฉันเดินออกมาพบอาศิรวิษที่รออยู่ถ้านอก จึงบอกกล่าว

“เจ้านางน้อยเป็นกระไรถึงได้มีสีหน้าเยี่ยงนั้นเล่า”

“เปล่าค่ะ เพียงแค่งงกับคำพูดท่านอาจารย์เมื่อสักครู่ก่อนที่น้องจะลาออกมา”

“คำพูดอันใดรึพ่ะย่ะค่ะ”

“สิ่งที่ติดตัวมาต่อให้ลืมไปแล้วก็รื้อฟื้นได้ไม่ยาก ท่านอาจารย์บอกแบบนี้ค่ะ เลยรู้สึกว่าเหมือนท่านอาจารย์มีเลศนัยอะไรบางอย่างที่พูดตรง ๆ กับน้องไม่ได้”

“ท่านอาจารย์คงรู้อะไรกระมัง เพียงท่านไม่สามารถพูดออกมาตรง ๆ ได้”

“ช่างเถอะค่ะ เรารีบกลับกันเถอะ วันนี้น้องรู้สึกเหนื่อยมากเลย”

“พ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อคำบอกกล่าวเสร็จสิ้น ฉันและอาศิรวิษก็ออกเดินทางเพื่อกลับตำหนักประจำทันที วิชาที่ร่ำเรียนมาแม้จะใช้เวลานานพอสมควร แต่บางครั้งฉันก็ยังทำมันได้ไม่ดีพอ กลางอากาศที่มีลมพัดกระทบผิวกาย ความเย็นสบายที่แสนจะเคลิบเคลิ้ม ร่างกายมนุษย์ได้เปลี่ยนผันเป็นร่างอื่น กำลังล่องลอยตามกระแสลม มันคือการเดินทางแบบใหม่ของฉันที่อยู่ในร่างของผณินทร แต่แล้วประโยคของท่านอาจารย์ก็ผุดความมาในหัว รวมถึงการย้อนมาในที่แห่งนี้ จนทำให้ฉันต้องพิจารณาวิเคราะห์ และใช้ความคิดอย่างมากตลอดเส้นการเดินทาง จน...

“ว้าย!!! ช่วยด้วย”

“เจ้านางน้อย!”

ร่างที่สองได้กลายเป็นร่างมนุษย์ สติหลุดลอยจนควบคุมไม่อยู่ ทำให้ฉันร่วงหล่นกลางอากาศอย่างไม่ทันตั้งตัว ได้ยินเสียงของอาศิรวิษเรียกขานตามหลัง พร้อมกับสายตามองเห็นเขาพุ่งดิ่งลงมา สองมือของฉันตะเกียกตะกายอยู่ท่ามกลางอากาศ รู้สึกกลัวว่าตัวเองจะตกลงมาตาย จนอาศิรวิษเริ่มดิ่งเข้ามาใกล้ ฉันรีบคว้ามือจับมือของอาศิรวิษที่ยื่นมาไว้ได้อย่างทันท่วงที ทำให้ฉันรู้สึกโล่งใจว่าปลอดภัยแล้ว

“เจ้านางน้อยคิดกระไรอยู่ถึงได้เสียการควบคุมแล้วเป็นเช่นนี้” อาศิรวิษเอ่ยถามด้วยสีหน้าตระหนก ในขณะที่โอบเอวของฉันไว้กลางอากาศ

ความชิดใกล้ ใบหน้าของเขาที่อยู่ในระยะใกล้ ทำเอาหัวใจของฉันเต้นแรงแทบหลุดจากอก ความรู้สึกของฉันที่แอบมีต่อเขา ยิ่งกระตุ้นระบบการเต้นหัวใจให้รัวเร็วมากกว่าเดิม

“เจ้านางน้อยพ่ะย่ะค่ะ...เจ้านางน้อย!”

“ห ห๊ะ”

“เรียกอยู่นานแต่ไม่ขานรับ เป็นกระไรมากหรือไม่”

“ป เปล่าค่ะ แค่ตกใจเท่านั้น”

“ทรงปลอดภัยแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ขอบคุณนะคะ”

เสียงเรียกที่ดังก้องทำให้ฉันหลุดจากภวังค์ความคิดอันฟุ้งซ่าน ตอบรับเขาด้วยอาการตะกุกตะกัก ยิ่งสายตาของเขาที่จ้องมองลงมา ยิ่งสร้างความหวาดหวั่นแก่หัวใจของฉัน เขาทำให้ฉันเสียการทรงตัว แม้จะไม่ได้ทำอะไร และความรู้สึกดีที่ฉันมีให้เขาก็คงจะไม่รับรู้เช่นกัน นั่นเพราะเขามีคนในใจอยู่แล้ว

“สีพระพักตร์แดงนัก...ประชวรอย่างนั้นหรือเจ้านางน้อย”

“ไม่ต้องพูดเป็นทางการแบบนั้นก็ได้ค่ะ เราตกลงกันแล้วไงว่าจะพูดคุยด้วยความเป็นกันเอง ลืมแล้วหรือคะ”

อาศิรวิษพูดขึ้นพร้อมสายตาที่จับจ้องมองหน้าของฉัน เมื่อสองเท้าเหยียบพื้นดิน มันทำให้ฉันรู้สึกเขินอายจนแก้มแดง แสดงออกชัดเจนจนเขาสังเกตเห็น และคำพูดแสนทางการทำให้ฉันย้ำเตือนในสิ่งที่เราสองคนเคยตกลงกันไว้

“ไม่เคยลืม เพียงแต่...”

“แต่อะไรคะ?”

เขาพูดแล้วเว้นวรรคประโยคอยู่นาน ฉันจึงย้อนถามด้วยความอยากรู้ แต่กลับได้รับคำตอบเพียงแววตาที่เพ่งมองหน้าฉันเท่านั้น ซึ่งมันยากจะคาดเดาว่าเขาต้องการสื่ออะไร ฉันก็ยังคงได้แต่มองตอบกลับอย่างเฝ้ารอคำตอบ ที่มันจะหลุดออกมาจากปากของเขา

“เพียงแต่...”

(“นี่มันช่างบังเอิญหรือว่าเป็นเพียงพรหมลิขิตกันแน่”)

ยังไม่ทันที่อาศิรวิษจะพูดจบประโยค ก็มีเสียงที่สามดังแทรกขึ้น นั่นทำให้ฉันและอาศิรวิษหันไปมองยังเจ้าของเสียงเป็นสายตาเดียวกัน จนอาศิรวิษจับข้อมือของฉันให้ยืนอยู่ด้านหลังของเขา