EP.9 คำเตือน

๔

คำเตือน

เมื่อมาถึงบ้านของธราดล หญิงสาวก็รีบเข้าไปเจอกับหนูน้อยที่กำลังงอแงกับป้าแมวพอดี

“คุงคูน้ำอุ่นมา” หนูน้อยกระเด้งตัวลงจากเก้าอี้แล้ววิ่งมาหานภาพราวทันทีที่เห็นหน้า ทำให้ป้าแมวถึงกับมองบนเล็กน้อยก่อนจะเดินตามมาหยุดตรงหน้าคนทั้งสอง

“กำลังกินข้าวอยู่หรือคะ” หญิงสาวเอ่ยถามขึ้นเมื่อมองเลยไปยังถาดอาหารของหนูน้อยที่วางบนเก้าอี้สำหรับเด็ก

“ค่า หนูเล็กอิ่มแล้ว” หนูน้อยฟ้องคุณครูทั้งยังกอดหญิงสาวเอาไว้ด้วย ทำให้ป้าแมวค้อนขวับพลางบอก

“ไม่ได้นะคะ เพิ่งกินไปแค่นิดเดียวเอง”

นภาพราวมองอีกฝ่ายแล้วยิ้มให้

“ไม่เป็นไรค่ะป้าแมว เดี๋ยวอุ่นจัดการต่อเองค่ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ป้าแมวจึงผ่อนลมหายใจยาวแล้วพยักหน้า

“งั้นป้าฝากคนดื้อด้วยนะคะ ขอเข้าไปจัดการในครัวให้เรียบร้อยก่อน”

หญิงสาวยิ้มอ่อน แล้วจูงมือหนูน้อยกลับไปที่โต๊ะกินข้าว

“ไหนดูซิ กินไปแค่ไหนแล้ว” หญิงสาวมองข้าวที่พร่องลงเล็กน้อยก่อนจะยิ้มให้คนตัวเล็ก “คุณหนูเล็กกินไปนิดเดียวเอง แล้วเมื่อไรจะโตเท่าคุณครูล่ะคะ”

คนดื้อที่ป้าแมวว่า ยิ้มกว้างก่อนตอบคุณครูคนสวย

“พรุ่งนี้ก็โตแล้วค่ะ”

นภาพราวหัวเราะขัน ก่อนจะอุ้มร่างเล็กขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ตามเดิม

“โตแน่ แต่ต้องกินข้าวให้หมดก่อนนะคะ เพราะถ้าหนูเล็กกินไม่หมด พรุ่งนี้ก็ยังตัวเท่าเดิมแน่นอน”

คนตัวเล็กเริ่มจะงอแงเมื่อคุณครูขัดใจ หญิงสาวจึงต้องงัดไม้แข็งออกมาใช้

“ถ้าหนูเล็กไม่ยอมกินข้าว งั้นครูกลับบ้านดีกว่า”

“ฮื้อ ไม่ให้กลับ” หนูน้อยรีบดึงมือคุณครู พลางส่ายหัวจนผมกระจาย ทำท่าเบะปากจะร้องไห้ หญิงสาวจึงยิ้มอ่อนแล้วบอก

“ถ้าอย่างนั้นหนูเล็กต้องกินข้าวนะคะ”

หนูน้อยพยักหน้าอย่างจำยอม ก่อนจะเริ่มตักข้าวเข้าปากด้วยตนเอง ก่อนบอกออกมาว่า

“แต่หนูเล็กอิ่มแล้ว”

หญิงสาวเอียงคอ พลางเอ่ยถาม

“ก่อนกินข้าวหนูเล็กกินอะไรหรือเปล่า”

“หนูเล็กกินขนม”

“ขนมอะไรคะ”

“ขนมเค้กค่ะ”

หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้น พอดีกับที่ป้าแมวเดินออกมา

“ป้าแมวคะ ก่อนหน้านี้หนูเล็กได้กินเค้กไปหรือเปล่าคะ”

ป้าแมวนั่งลงบนเก้าอี้ตัวข้างๆ พลางพยักหน้า

“ค่ะ ป้าแมวเอาให้กินเอง”

เมื่อได้ยินดังนั้น หญิงสาวจึงเข้าใจในที่สุด

“เพราะแบบนี้เอง หนูเล็กถึงไม่อยากกินข้าว บ่นว่าอิ่มแล้ว พอถามถึงรู้ว่ากินเค้กไปก่อนหน้านี้”

“ก็ป้าบอกแล้ว ว่าให้กินข้าวก่อน แต่คุณหนูเล็กก็ไม่ยอมเชื่อป้า อ้อนจะกินเค้กท่าเดียว ป้าก็เลยต้องเอาให้กินค่ะ” เป็นฝ่ายป้าแมวที่ฟ้องหญิงสาวบ้าง ทำให้นภาพราวต้องยิ้มอย่างอ่อนใจ ป้าแมวรักคุณหนูเล็กข้อนี้หล่อนไม่เถียงแต่ก็เข้มงวดจนเด็กไม่อยากอยู่ใกล้ และเท่าที่สังเกตมาสักระยะทำให้หญิงสาวได้รู้ว่าป้าแมวเป็นคนแบบไหน อย่างแรกคือเป็นคนปากไว ปากจัด เป็นคนตรงแต่ก็เป็นคนซื่อสัตย์และรักคนบ้านนี้มาก และพร้อมที่จะปกป้องทุกคนภายในบ้านนี้ตลอดเวลา ไม่ยอมให้ใครมาพูดกระทบเป็นเด็ดขาด นภาพราวเองก็รู้ตัวด้วยว่าหล่อนก็กำลังถูกอีกฝ่ายจับตามองความประพฤติอยู่เงียบๆ

เวลาเดียวกัน ป้าแมวก็ลอบสังเกตครูสาวไปพลางๆ ตั้งแต่อีกฝ่ายก้าวเข้ามาทำงานเป็นครูพี่เลี้ยงให้กับคุณหนูเล็ก นางก็เห็นว่าหญิงสาวใส่ใจและดูแลเด็กได้ดีมาก เข้าใจพูดให้เด็กตัวเล็กๆ โอนอ่อนผ่อนตาม สมกับที่เป็นคุณครูอนุบาลมาก่อน

หนูน้อยเองก็ติดคุณครูคนใหม่หนึบทีเดียว นางก็หวังแต่ว่านภาพราวจะไม่ทำให้ทุกคนต้องผิดหวัง หรือออกลายในอนาคตหรอกนะ

“ไม่รู้ว่าคุณดลจะกลับตอนไหนนะ”

ป้าแมวเปรยออกมา ขณะหยิบสมาร์ตโฟนออกมาจิ้มดูเฟซบุ๊ก เห็นพี่ใจโพสต์ว่าอยู่โรงพยาบาล แต่โซเชียลของเจ้านายกลับเงียบกริบ คนงานหลายคนที่เป็นเพื่อนกันต่างเข้าไปคอมเมนต์ถามว่าใครเป็นอะไร พอรู้ว่าเป็นนางอรุณีต่างก็เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

“คุณดลขอให้อุ่นมาอยู่เป็นเพื่อนคุณหนูเล็กประมาณราวๆ สองสามชั่วโมงค่ะ”

ป้าแมวขมวดคิ้ว พลันเงยหน้ามองครูสาว

“ป้าว่าน้ำอุ่นนอนค้างที่นี่เถอะนะ เพราะกว่าคุณดลจะกลับมาถึงก็ดึกดื่น ให้ขับรถกลับเองคนเดียวมันอันตรายเกินไป”

“ถ้าอย่างนั้น อุ่นจะขอให้คุณดลไปส่งค่ะ อุ่นห่วงแม่ ไม่อยากให้อยู่คนเดียว”

คำตอบของหญิงสาวทำให้ป้าแมวไม่อาจโต้เถียง จึงได้แต่พยักหน้า

คุยกันอีกสักพัก หญิงสาวจึงอาสาพาคุณหนูเล็กไปอาบน้ำ จากนั้นก็มานั่งเล่นเกมเลโก และระบายสี โดยมีป้าแมวอยู่เป็นเพื่อนเช่นเคย เมื่อหนูน้อยกำลังเพลินกับการระบายสี นางจึงชวนหญิงสาวคุย

“เห็นว่าที่กลับมาอยู่ที่บ้านเพราะกลับมาอยู่เป็นเพื่อนแม่ใช่ไหม”

หญิงสาวยิ้มตอบคนถาม

“ค่ะ เมื่อก่อนแม่ก็อยู่คนเดียวมาตลอด ตั้งแต่อุ่นไปเรียนจนได้งานทำ พี่สาวของอุ่นก็ย้ายไปทำงานอยู่ต่างประเทศ ทีนี้เมื่อสักสองปีก่อนแม่เริ่มไม่สบายค่ะ มีโรคประจำตัว พวกความดันนี่แหละ เคยเป็นลมล้มไปครั้งหนึ่ง อุ่นกับพี่ก็เลยปรึกษากัน ว่าใครจะกลับมาอยู่กับแม่ แต่พี่น้ำเย็นอยู่ต่างประเทศ งานดีเงินดีค่ะ ครั้นจะให้กลับมาก็เสียดาย ก็เลยตัดสินใจว่าจะกลับมาอยู่กับแม่เอง ให้พี่อยู่ทำงานที่โน่นต่อ ส่วนอุ่นก็หางานแถวนี้ทำไปด้วยก็ได้”

คนฟังพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะมองไปยังหนูน้อยที่พูดอะไรของเจ้าหล่อนไปด้วยขณะระบายสี

“เมื่อก่อนคุณหนูเล็กเป็นเด็กเงียบๆ แล้วก็มาถูกแม่ทิ้งไปตั้งแต่ยังแบเบาะ คุณดลก็เลยต้องกลายมาเป็นคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยว”

หญิงสาวนิ่งฟัง พลางหันไปมองหนูน้อยที่กำลังพึมพำและหัวเราะคิกคักอย่างนึกสงสาร เช่นเดียวกับป้าแมว ที่นัยน์ตาอ่อนโยนและรักใคร่ยามมองคุณหนูตัวน้อย

“คุณดลเองก็น่าสงสาร ถ้าเขาไม่ค่อยยิ้ม ไม่ค่อยพูดก็ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น คนเคยมีความรัก รักกันมาก แต่ไม่รู้รักกันแบบไหน จนอยู่มาวันหนึ่งกลับมาบ้านเมียก็หายไปแล้ว ทิ้งลูกกับแม่แก่ๆ เอาไว้กับพี่เลี้ยง ยังไงก็เห็นใจคุณดลเขาหน่อยนะ อย่าไปถือสาแกถ้าบางครั้งแกจะแปลกๆ ไปบ้าง แต่วันๆ เราไม่ค่อยได้เจอหน้าหรอก โน่น หมกตัวอยู่ในสวนกับคนงานนั่นแหละ”