เจ้าชายมัจจุราช Vs นางซินผู้ต้อยต่ำ (200%)

“พอๆ หยุดดราม่าเสียที มันน่ารำคาญ!”

“แสดงว่าคุณยอมแต่งงานกับนังมะลิแล้วใช่ไหมคะ” น้ำเสียงของนางเดือนแขฟังดูลิงโลดอย่างออกนอกหน้า การตีความหมายเข้าข้างตัวเอง ทำให้ชายหนุ่มอยากจะหัวเราะให้กับความโง่เขลาเบาปัญญาของอีกฝ่ายยิ่งนัก  

“ผมไม่สนผู้หญิงหน้าไหนทั้งสิ้น โดยเฉพาะยัยเด็กกะโปโลแสนสกปรกนี่ และคนที่จะเข้าพิธีวิวาห์กับผมในวันพรุ่งนี้จะต้องเป็นอิซาเบลล่า เจ้าสาวของผมจะต้องเป็นอิซาเบลล่าเท่านั้น เข้าใจไหม!” เสียงห้าวกระด้างเอ่ยอย่างเฉียบขาดถึงแก่น      

“แต่ยัยเบลล่าหนีไปแล้วนะคะ คุณปล่อยให้เธอไปมีความสุขกับคนที่เธอเลือกเถอะค่ะ อีกอย่างงานแต่งก็จะจัดขึ้นในวันพรุ่งนี้แล้ว ยังไงก็ตามตัวยัยเบลล่าไม่ทันหรอกค่ะ เอานังมะลิไปเป็นเจ้าสาวแทนเถอะนะคะ” นางเดือนแขพยายามโน้มน้าวจิตใจอีกฝ่ายอย่างสุดความสามารถ      

ความจริงที่วิ่งเข้ามากระแทกใจโครมใหญ่ทำให้วูล์ฟตัวแข็งทื่อ กรามแกร่งที่ประดับอยู่ตรงโหนกแก้มขบกันจนเป็นสันนูน ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาสามารถจัดการกับชีวิตของตัวเองได้อย่างง่ายดายเพียงแค่พลิกฝ่ามือ แต่ตอนนี้เขากลับกำลังจนปัญญาอย่างน่าโมโห เพราะไม่สามารถไปตามลากคอว่าที่เจ้าสาวเฮงซวยมาเข้าพิธีวิวาห์ได้ทันกาล แต่นักธุรกิจผู้ช่ำชองในการลงทุน ซึ่งเล็งเห็นแต่ผลประโยชน์และกำไรอย่างเขาจะไม่ยอมเสียเปรียบเด็ดขาด เงินที่สูญไปกับการให้โรเบิร์ตหยิบยืมเขาจะต้องได้คืน และถ้าไม่ได้คืนทั้งหมดมันก็ต้องมีดอกเบี้ย แต่…ให้ตายห่าสิวะ! เขาจะต้องเอายัยเด็กสกปรกนี่มาเป็นดอกเบี้ยอย่างนั้นเหรอ ไม่! ไม่เด็ดขาด!    

ขนาดไร้ทางออกเช่นนี้ วูล์ฟยังคิดขัดเเย้งในตัวเองขั้นรุนเเรง เพราะคนอีโก้สูงเเละทิฐิเเรงกล้าไม่อาจยอมรับความจริงที่ว่า…ว่าที่เจ้าสาวได้บังอาจหนีไป เหมือนคิดจะล้มงานเเต่ง เเถมเขายังต้องคว้าผู้หญิงไร้หัวนอนปลายเท้าที่ไม่มีอะไรคู่ควรมาเข้าพิธีวิวาห์เเทน มันเป็นความผิดพลาดอย่างน่าบัดซบ!       

“หูหนวกหรือไงห๊ะ! ผมบอกพวกคุณแล้วไง ว่าไม่ต้องการ ‘ยัยเด็กโสโครก’ นี่ ภรรยาของวูล์ฟ แอนเดอร์ตัน จะต้องไม่ต่ำต้อย กระจอก และมอซอแบบนี้” ชายหนุ่มตะเบ็งเสียงกราดเกรี้ยวยืนกรานในสิ่งที่ตนต้องการอย่างหนักแน่นเป็นประกาศิต สำหรับบุรุษผู้เฉียบขาดไปทุกกระเบียดนิ้วอย่างวูล์ฟ แอนเดอร์ตัน ไม่เคยมีคำว่า ‘ไม่’ เฉียดเข้าใกล้โสตประสาทให้ต้องหงุดหงิดใจ และเขาจะต้องได้ทุกอย่างตามที่ปรารถนาอย่างไม่มีข้อยกเว้น   

ส่วนคนที่โดนสายตาอำมหิตจ้องเขม็ง และถูกสาดวาจาดูแคลนอันแสนร้ายกาจใส่ครั้งแล้วครั้งเล่าถึงกับหน้าชาวาบประหนึ่งโดนตบฉาดใหญ่ และเจ็บจี๊ดไปถึงกระดองใจ               

“คิดดูให้ดีๆ นะคุณวูล์ฟ ถ้าคุณยังดันทุรังที่จะเอายัยเบลล่าเป็นเจ้าสาวอยู่ทุกอย่างอาจไม่ทันการ กว่าจะตามตัวยัยเบลล่าเจอมันอาจจะเลยงานแต่งไปแล้วก็ได้ แล้วแขกเหรื่อที่คุณเชิญมางานเขาจะคิดยังไง คนอย่างวูล์ฟ แอนเดอร์ตัน คงจะไม่อยากเสียหน้าหรือตกเป็นขี้ปากชาวบ้านหรอกจริงไหม?” ท้ายประโยคนายโรเบิร์ตหยิบยกเอาจุดอ่อนมากระแทกใจดำคนฟังอย่างจัง ส่งผลให้ใบหน้าคร้ามคมพลันกระด้างขึ้น     

“บัดซบเอ๊ย!” อภิมหาเศรษฐีหนุ่มสบถอย่างหัวเสียสุดขีด นัยน์ตาสีน้ำเงินอมเทาอัดแน่นไปด้วยเพลิงโทสะ เขาไม่อยากรับข้อเสนอแสนระยำนี่เลยสักนิด แต่ตอนนี้กลับอับจนหนทางแก้ไขปัญหาจนน่าโมโห และเขาก็จะไม่ยอมเสียหน้าอย่างเด็ดขาด แต่…พับผ่าสิวะ! เขาไม่ชอบเด็ก จะเรียกว่าเกลียดเข้าไส้เลยก็ว่าได้ เพราะเด็กเอาใจยาก งอเเง เสียงดัง พอไม่ได้ดั่งใจก็เเหกปากโวยลั่นจนน่ารำคาญพอๆ กับน่าสยดสยอง การมีเด็กเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตคงยุ่งยากวุ่นวายพิลึก เเละที่สำคัญคือเขาไม่อยากเอาเด็กทำเมีย เพราะเมียของคนอย่างวูล์ฟ แอนเดอร์ตัน จะต้องไม่ต่ำต้อยด้อยค่าเเละไร้หัวนอนปลายเท้าแบบแม่เด็กสาวที่กำลังยืนเม้มปากอยู่ตรงหน้า เเถมเผลอๆ อาจจะเจอข้อหาพรากผู้เยาว์ ความคิดในหัวสมองอันเฉียบแหลมพร่ำเตือนตัวเองอยู่หลายครั้ง แต่แล้วชายหนุ่มก็ต้องกลับลำเอาเสียดื้อๆ ในเสี้ยวนาทีถัดมา นั่นก็เพราะว่าพิธีแต่งงานอันยิ่งใหญ่จะถูกจัดขึ้นในวันพรุ่งนี้ เขาจึงไม่มีทางเลือกมากนัก        

เอาวะ…แก้ขัดไปก่อน แล้วเขาจะเฉดหัวแม่ขยะโสโครกนี่ทิ้งทันทีที่พิธีกล่าวคำสัตย์สาบานสิ้นสุดลง ที่สุดวูล์ฟก็หาทางออกให้ตัวเองจนได้ ถึงจะเป็นทางออกที่น่าเจ็บใจแต่เขาก็จำต้องคว้ามันไว้ เพราะไม่มีเวลาให้ไปตามลากคอผู้หญิงระยำที่เขาแสนจะคั่งแค้นมาเข้าพิธีวิวาห์ และเขาก็เกลียดการเสียหน้าอย่างเข้าไส้ ฉะนั้นพ่อหนุ่มพันธ์ดิบจึงต้องจำใจรับข้อเสนออันแสนบัดซบของว่าที่พ่อตาและแม่ยายซึ่งเพิ่งเปลี่ยนสถานะมาเป็นลูกหนี้หมาดๆ ด้วยการคว้านางซินก้นครัวมาเป็นเจ้าสาวแทน ทว่าก่อนที่เขาจะทันได้ตอบตกลงเสียงหวานติดจะสั่นเครือก็แทรกขึ้นเสียก่อน    

“เอ่อ…ฉันขอคุยกับคุณสักนิดได้ไหมคะ ได้โปรดเถอะค่ะ” ทันทีที่เอื้อนเอ่ยถ้อยคำวิงวอนจบสาวน้อยเนื้อตัวมอมแมมก็รวบรวมความกล้าจ้องอีกฝ่ายตาแป๋ว ขณะกลั้นใจเงี่ยหูฟังวาจาที่จะหลุดออกมาจากปากหยัก 

“หวังว่าสิ่งที่เธอจะคุยกับฉันจะไม่ทำให้ฉันอยากจะพังที่นี่ให้ราบเป็นหน้ากลองหรอกนะนังหนู” วูล์ฟกราดสายตาดุดันจ้องหน้าสาวเจ้าเขม็ง พร้อมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาไร้อารมณ์สิ้นดี    

“เอ่อ…ฉันก็หวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้น เชิญทางนี้ค่ะ” มะลิร้อยสวนกลับด้วยน้ำเสียงไม่มั่นคงนัก เพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่ตนจะพูดในอีกไม่กี่อึดใจนั้นจะถูกใจจอมเย่อหยิ่งหรือไม่ กล่าวจบเธอก็เดินนำหน้าไปด้วยความประหม่า โดยมีพ่อคนเจ้าอารมณ์ย่ำเท้าโครมๆ ตามมา