เจ้าชายมัจจุราช Vs นางซินผู้ต้อยต่ำ (170%)

“โสโครกสิ้นดี!” วูล์ฟเริ่มสวมวิญญาณมัจจุราชในชั่วพริบตา วาจาร้ายกาจที่หลุดออกมาจากปากหยักของเจ้าชายในฝันทำให้มะลิร้อยต้องกัดปากแน่น น้ำตาคลอเบ้า นึกอยากจะร้องไห้ขึ้นมาครามครัน เขาทั้งหยิ่งยโส ถือตัว ปากจัด ขี้หงุดหงิด และโมโหร้าย แถมพ่อเจ้าประคุณยังตั้งแง่รังเกียจเธอตั้งแต่แรกจนน่าเศร้าใจ จากที่ได้ประจักษ์มาถึงสองครั้งสองคราในเวลาไล่เลี่ยกัน ทำให้สาวน้อยเริ่มแน่ใจแล้วว่าวูล์ฟ แอนเดอร์ตัน คงไม่ใช่สุภาพบุรุษอย่างที่เธอวาดภาพไว้ในวิมาน และมันก็อาจจะถึงเวลาที่เธอต้องเลิกหลงรูปจูบเงาพ่อเทพบุตรจำแลงเสียที ทว่าเสียงหนึ่งในใจกลับแย้งขึ้นอย่างฉับไวว่า…ถ้ามันทำได้ง่ายๆ แบบนั้นก็ดีน่ะสิ แต่หัวใจเจ้ากรรมหลงรักเขาไปแล้วนี่ให้ทำไงได้   

“เอาไปขัดสีฉวีวรรณสักหน่อยก็สะอาดแล้วค่ะ” นางเดือนแขเอ่ยแทรกขึ้น หากแต่ชายหนุ่มกลับไม่สนใจ นัยน์ตาดุดันยังคงจ้องหน้านางซินตัวน้อยเขม็ง           

“นังหนู…เธออายุเท่าไหร่แล้ว หย่านมแม่หรือยังถึงคิดจะมีผัวตั้งแต่เด็ก” ในเวลาที่กำลังเดือดจัดเช่นนี้เขาดูพาลพาโลไปหมด แม่สาวน้อยเม้มปากแน่นเมื่อได้ยินวาจาหยามหมิ่น อีกทั้งเจ็บปวดและอดสูระคนกัน          

“โอ๊ย! นังมะลิมันไม่เด็กแล้วค่ะ เป็นสาวสะพรั่งเชียวล่ะ” เมื่อเห็นว่าหลานสาวเอาแต่ยืนทื่อจนน่าหยิกให้เนื้อเขียว ผู้เป็นป้าก็โพล่งขึ้นอย่างไร้มารยาท  

“หุบปาก! ผมไม่ได้ถามคุณ” เขาตวาดกร้าวจนอีกฝ่ายสะดุ้งเฮือกหน้าซีดเผือด ก่อนจะตวัดสายตาอำมหิตชวนขนหัวลุกมาจ้องใบหน้าแม่สาวน้อยที่กำลังตกเป็นจำเลยเขม็ง   

“ว่าไงล่ะ ฉันถามว่าเธออายุเท่าไหร่แล้วแม่หนูสกปรก”

“เอ่อ…” ท่าทางดุดันน่าประหวั่นพรั่นพรึงพานให้สาวน้อยควานหาเสียงตัวเองไม่เจอเอาซะดื้อๆ

“ตอบ!” เจ้าของน้ำเสียงกระด้างทว่าเฉียบขาดเร่งรัดให้ได้อย่างใจ ท่าทีอึกอักและตื่นกลัวจนเกือบลนลานราวกับเขาเป็นยักษ์เป็นมารยิ่งทำให้พ่อหนุ่มเลือดร้อนรู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านจนอยากจะอาละวาดให้ลั่น         

“สะ…สิบเก้าค่ะ”  

“บัดซบ! เด็ก! นรก!” วูล์ฟสบถอย่างหัวเสียสุดๆ ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาแกมดุดัน

“เป็นเด็กเป็นเล็กทำไมถึงริอ่านอยากมีผัวจนตัวสั่น”        

“เอ่อ…ฉันไม่…” เธอขยับปากหมายจะเอ่ยปฏิเสธแต่ขากรรไกรเจ้ากรรมกลับไม่อยากทำงานเสียอย่างนั้น และนั่นก็เป็นการเปิดโอกาสให้คนโอหังได้เหยียบย่ำซ้ำเติมด้วยวาจาเจ็บแสบอีกครา    

“เเน่ใจเหรอว่าเด็กอย่างเธอจะทนรองรับอารมณ์ฉันไหว” วาจาขวานผ่าซากทำให้มะลิร้อยอ้าปากค้าง หน้าร้อนวาบ อับอายจนอยากจะเเทรกแผ่นดินหนี เธอไม่นึกเลยว่าพ่อเทพบุตรในฝันจะกลายเป็นคนกักขฬะไม่ให้เกียรติผู้หญิงได้อย่างร้ายกาจถึงเพียงนี้ และในวินาทีถัดมาสาวน้อยก็ต้องตัวเกร็งและหลับตาปี๋ เมื่อเขาจงใจก้มลงมากระซิบวาจาหยาบโลนชิดใบหูขาวสะอาด ให้พอได้ยินกันแค่สองคน “ตัวเล็กๆ เเบบนี้โดน ‘เอา’ ทีคงสลบเป็นวันๆ”                  

“โอ๊ย…เด็กสิคะดี สมัยนี้ผู้ชายเขาก็อยากได้เมียเด็กเอ๊าะๆ กันทั้งนั้น” แล้วนางเดือนแขก็หาช่องว่างสอดแทรกเสียงอันน่ารำคาญขึ้นมาจนได้  

วูล์ฟกระแทกลมหายใจยาวเหยียด พร้อมกลอกตาไปมาอย่างหงุดหงิดงุ่นง่าน ก่อนจะตอบโต้ด้วยน้ำเสียงเย็นชาไร้หัวใจ       

“อย่าเอามาตรฐานของคนอื่นมาใช้กับผม อีกอย่างบ้านผมก็ไม่ใช่สถานสงเคราะห์ที่จะเปิดต้อนรับยัยเด็กกะโปโล มอมเเมม ขาดสารอาหาร และแสนสกปรกนี่ อ้อ…แล้วก็บอกตรงๆ ว่าสารรูปอย่างนี้ผมเอาไม่ลง” วูล์ฟชัดเจน เฉียบขาด เเละไม่ไว้หน้าใครเเบบนี้เสมอ 

สาวน้อยถึงกับสะอึกในความรังเกียจขยะเเขยงเต็มกระเเสเสียง ความน้อยเนื้อต่ำใจไหลบ่าท่วมท้นไปทั้งกาย แต่เหนือสิ่งอื่นใดความผิดหวัง เสียใจ และเจ็บปวด จนอยากจะปล่อยโฮออกมา 

“แต่ถ้าคุณไม่เอานังมะลิไปเป็นเจ้าสาวแทน คุณก็จะไม่ได้อะไรจากเราเลยนะคุณวูล์ฟ”

“ระยำ! คุณกล้าขู่ผมงั้นเหรอ!” อภิมหาเศรษฐีหนุ่มเค้นเสียงขุ่นคลั่ก ระเบิดอารมณ์ออกมาด้วยความเดือดดาลเหลือคณา ทำเอาทุกคนในที่นั้นต่างสะดุ้งเฮือก ใบหน้าซีดเผือด  

“ผมไม่ได้ขู่ คุณก็รู้ว่าเราไม่เหลืออะไรเลย” โรเบิร์ตโต้กลับเสียงสั่นระริก

“เอานังมะลิไปเถอะค่ะ รับรองว่าคุณจะไม่ผิดหวัง มันเป็นกุลสตรีนะคะ งานบ้านงานเรือนทำเป็นหมดทุกอย่าง แถมใช้ให้ทำอะไรมันก็ไม่เกี่ยงอีกค่ะ”     

“หึ…เพราะคิดอย่างนี้สินะ พวกคุณถึงได้ยัดเยียดให้เด็กในบ้านแต่งงานแทนลูกสาว ฉลาดดีนี่ แต่ขอโทษทีเถอะ…ผมต้องการ ‘เมีย’ ไม่ใช่ ‘คนใช้’ ที่เอาไว้รองมือรองเท้า” วูล์ฟแค่นยิ้มหยัน

“นังมะลิไม่ใช่คนใช้นะคะ มันเป็นหลานสาวของเรา แต่จะว่าไปแล้วเมียหรือคนใช้มันก็เหมือนๆ กันนั่นแหละค่ะ เพราะสุดท้ายแล้วก็ต้องคอยปรนนิบัติสามีอยู่ดี” เดือนแขยังไม่ยอมถอดใจง่ายๆ ก็แน่ล่ะหนทางไหนที่จะทำให้ตนและสามีไม่ต้องใช้หนี้นางก็พร้อมจะทำหมดแหละตอนนี้    

“ไม่นะคะคุณป้า มะลิไม่แต่งงานแทนพี่เบลล่านะคะ” ครั้นทนไม่ไหวนางซินผู้แสนอาภัพก็เอ่ยค้านเสียงสั่นเครือ ก่อนที่จะโดนผู้เป็นป้าตวาดลั่น    

“หุบปากของแกซะนังมะลิ! ฉันสั่งให้แกแต่งแกก็ต้องแต่ง!”

“คุณป้า…ได้โปรดเถอะค่ะ”

“เอ๊ะ…นังนี่! ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมว่าห้ามมีปากมีเสียง ห้ามขัดคำสั่ง นึกถึงบุญคุณข้าวแดงแกงร้อนที่ฉันเลี้ยงดูแกมาตั้งแต่เล็กจนโตซะบ้างสิ” พอได้ยินถ้อยคำลำเลิกบุญคุณ มะลิร้อยก็อยากจะสวนกลับนักว่า ไม่ใช่เพราะสำนึกในบุญคุณของอีกฝ่ายหรอกเหรอที่ทำให้เธอสงบเสงี่ยมเจียมตัว และยอมก้มหัวให้คนในบ้านพอร์ตแมนเหยียบย่ำตั้งแต่เล็กจนโต หากแต่สิ่งที่เอื้อนเอ่ยออกมากลับไม่ใช่สิ่งที่ใจคิด   

“มะลิไม่เคยลืม แต่นี่มัน…” 

“ถ้าแกไม่เคยลืม ก็ต้องไม่มีคำว่าแต่ สงบปากสงบคำแล้วทำตามคำสั่งฉันซะ”

“ใช่ เราเลี้ยงดูแกมาตั้งแต่เล็กจนโต แกก็สมควรจะตอบแทนเราบ้าง” นายโรเบิร์ตกล่าวเสริมภรรยาทันควัน

พฤติกรรมของสองผัวเมียทำให้วูล์ฟรู้สึกสมเพชเเละรังเกียจคนทั้งคู่จนเเทบจะสำรอกออกมา ก่อนจะเอ่ยแทรกเสียงเข้มเจือดุดัน