Mag-log inShare
MAFIA 3 | เข้าใจผิด
Huling Na-update:
2025-02-21 14:38:07อ้อนรัก 3
(หมูหวาน)
อื้อ ทำไมมันรู้สึกเย็นวาบอะไรอย่างนี้ ฉันพลิกตัวไปมา ดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาห่ม
เดี๋ยวนะ ผ้าห่ม? ผ้าห่มอย่างนั้นหรอ
พรึบ
“เฮ้ย ฉันมาอยู่นี่ได้ไงวะเนี่ย”
หยุดคิดไปไกลหากคิดว่าฉันนอนอยู่ในบ้านรูดหรือโรงแรมอะไรทำน้องนั้น
มันผิดทั้งหมดเพราะฉันนอนอยู่ในห้องตัวเองต่างหาก แล้วฉันมานอนอยู่คอนโดตัวเองได้ไงกัน?
“คิดสิคิด หมูหวานเอ้ย”
ฉันพยายามคิดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า ฉันกำลังเดินไปเอารถเพื่อกลับคอนโดแต่ก็โดนไอมาเฟียนั่นจับโยนใส่รถเขา แล้วก็ ><\\\ โธ่โว้ย ไม่อยากคิดเลย
“ไม่เป็นไรนะ คนสวย ไม่เป็นไร”
ไม่ได้มีใครปลอบฉันหรอก ฉันปลอบตัวเองอยู่ แหะๆ
เอาล่ะลองนึกต่ออีกหน่อย ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรเข้ามาใน อืม
“กรี๊ด ไอเลว”
ขอกรี๊ดร้องระบายความแค้นหน่อย แล้วจากนั้นยังไงต่อวะ ทำไมรู้สึกเหมือนเหตุการณ์หลังจากนั้นไม่อยู่ในเมมโมรี่ฉันเลยล่ะ
Line Line
ขณะที่ฉันกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก โทรศัพท์เครื่องบางตรงหัวเตียงก็สั่นขึ้น
Line Line
‘ คานทองประดับคริสตัล ‘ (ฉันไม่เคยเห็นด้วยกับชื่อไลน์กรุ๊ป สาบานได้ -_-)
B : คืนนี้ร้าน xxx กัน
ดาด้า : ร้านเปิดใหม่ใช่มะ ไปไป
B : ไอหมูหวานว่าไง?
ร้านเหล้าอย่างนั้นหรอ น่าสนใจเหมือนกันนะเพราะตอนนี้ฉันอยากลืมเรื่องราวบ้าๆในหัวสักที
หมูหวาน : เจอกันสามทุ่ม
ดาด้า : YEAH!!!
B : เริศค่า
(ด้านภาคิน)
มาเฟียหนุ่มกำลังเดินตรวจงานย่านสถานที่ท่องเที่ยมยามราตรีที่อยู่ในความดูแลของเขา
หลังจากตรวจเสร็จเขาเลยกลับมายังผับตัวเอง ช่วงนี้เขาต้องใช้เวลาอยู่ที่นี่นานหน่อยเพราะพึ่งเปิดใหม่
“นายครับ คุณไฟว์กับคุณเค้กรออยู่ที่โต๊ะแล้วครับ”
“อืม เดี๋ยวมึงส่งคนไปคุมโซนA เพิ่มหน่อยนะ”
“ได้ครับนาย”
หลังจากสั่งลูกน้องเรียบร้อย ภาคินเลยเดินตรงไปเข้าไปหาเพื่อน
ตลอดเวลาที่เขาเดิน ผู้หญิงต่างส่งสายตาเชิญชวนเขาไม่ขาดสายแต่ภาคินทำเพียงกระตุกยิ้มมุมปากกลับไป
“ทางนี้เพื่อน”
ไฟว์โบกมือเรียกเพื่อนตัวเองเมื่อหันไปเห็น
“ไงคุณภาคิน ร้านมึงงานดีวะ กูชอบ”
เค้กเอ่ยทักทายเพื่อนด้วยน้ำเสียงสดใส ภาคินไม่พูดอะไรเพียงแค่ส่ายหน้าเอือมระอาเท่านั้น
“มึงรู้ยังว่าวันนี้น้องหมูหวานมาร้านมึง”
กึก แก้วในมือที่กำลังจะยกขึ้นดื่มหยุดชะงักเล็กน้อยก่อนที่เจ้าตัวจะยกขึ้นดื่ม ทำทีไม่สนใจสิ่งที่เพื่อนพูดแม้สายตาจะเหลือบดูภาพสาวสวยที่โพสลงไปจีในมือถือไฟว์ก็ตาม
“สวัสดีครับเฮีย ว๊าย เจ๊เค้กสุดสวยของผม”
“น้อยหน่อยเก้า ว๊ายเป็นตุ๊ดเลยนะมึง”
“ฮ่าๆ พวกเฮียเห็นหมูหวานกันบ้างมั๊ยครับ ผมหาทั่วแล้วเนี่ย”
“ไม่วะ มึงไม่โทรอะ กูล่ะอิจฉาจริงๆ กับการมีเพื่อนแสนสวยของมึง”
ไฟว์ว่าพลางเหลือบมอง เค้กเพื่อนตัวเอง เค้กเลยฟาดลงบนไหล่เขาเต็มแรง
“เจ็บนะโว้ย มือหนักเป็นบ้า”
“เออ สมน้ำหน้า”
“ฮ่าๆ ถ้างั้นผมไปหาหมูหวานก่อนนะครับ”
“เดี๋ยว”
“มีไรครับเฮีย”
“กูขอสั่งให้มึงห้ามยุ่งกับผู้หญิงแบบนั้นอีก”
เก้าหันกลับมามองหน้าพี่ชายตรงๆอย่างไม่เข้าใจ
“มึงคงไม่อยากคบชู้กับเด็กเสี่ยแบบนั้นหรอก”
“หือ คบชู้ หมายถึงผมกับหมูหวานนะหรอครับ?”
“เออ”
“เฮียจะบ้าหรอ ผมกับหมูหวานเป็นเพื่อนกัน อีกอย่าง เฮียไปเอาความคิดว่าหมูหวานเป็นเด็กเสี่ยมากจากไหน”
“วันนี้กูเห็น ไอเค้กก็เห็น ใช่มั๊ยเค้ก”
ภาคินตอบพลางหันไปหาแนวร่วม เค้กชี้นิ้วมาที่ตัวเองด้วยสีหน้างงๆ
“ก็ไอเสี่ยกำพลอะไรนั่นไง”
“อ๋อ มึงอย่าบอกนะว่า มึงคิดว่าน้องหมูหวานเป็นเด็กเสี่ยกำพลอะ”
“แล้วไม่ใช่รึไง”
คราวนี้น้ำเสียงดุดันเริ่มแผ่วลง
“ก็ไม่ใช่ไง เขาเป็นพ่อลูกกัน ไอเวร”
“ห๊ะ เวรแล้วไง”
ภาคินสบถเสียงดังทำเอาคนอื่นในโต๊ะถึงกับสะดุ้ง สงสัยในท่าทางของเขาแต่ก็ไม่กล้าถาม
“มีไรรึเปล่าเฮีย อ่ะ หมูหวานโทรมาแล้ว”
“ยาหยีอยู่ไหนครับ”
“....”
“ฮ่าๆ ได้ครับ เดี๋ยวเค้าไปช่วยนะ ยาหยีหลบใต้โต๊ะไปก่อน”
ปิ๊บ
“มีไรวะไอเก้า”
ไฟว์เป็นคนถามขึ้นเมื่อเห็นรุ่นน้องตัวเองหัวเราะ
“หมูหวานอะเฮีย มันหลบผู้ชายที่พยายามตามจีบมันอยู่ เห็นว่าตอนนี้หลบอยู่ใต้โต๊ะฝั่งไหนสักฝั่ง”
“มึงให้ลูกน้องไอภาคินไปช่วยหาสิ”
“เออ เฮียช่วยหน่อยดิ”
“ไม่ใช่ธุระของกู”
ภาคินตอบปัดๆก่อนจะลุกออกจากโต๊ะไป ทิ้งให้คนในโต๊ะนั่งหมอหน้ากันงงๆ อีกครั้ง
(หมูหวาน)
วันนี้มันวันซวยอะไรของฉันวะเนี่ย ตอนบ่ายก็เจอเรื่องเฮงซวย ตกกลางคืนยังต้องมาปวดหัวกับใครก็ไม่รู้ที่ตามตื๊อฉันอยู่ได้อีก
“หาอะไรกินใต้โต๊ะรึไง” เสียงนี้มัน
ขวับ
ฉันเงยหน้ามองร่างสูงด้วยความรวดเร็วและคนที่กำลังยืนยกยิ้มมุมปากอยู่คือคนที่ฉันเกลียดที่สุดณ ตอนนี้จริงด้วย
“นาย โอ๊ย”
“ระวังหน่อยสิ”
เมื่อกี๋เผลอลุกออกจากใต้โต๊ะเร็วไปหน่อย หัวเลยกระแทกกับขอบโต๊ะ
“อย่ามาจับ”
ฉันปัดมือที่ช่วยพยุงแขนออกด้วยท่าทางรังเกียจ
“ทำไม หวงตัวมากรึไง”
เพี๊ยะ!!
ไวกว่าความคิด มือฉันก็ลอยไปกระทบหน้าหล่อของอีกคนแล้ว
“แรงไปรึเปล่าวะ”
เขาใช้หลังมือปากคราบเลือดตรงมุมปาก ฉันยืนกอดอกมองผลงานตัวเองอย่างพึงพอใจ
“คนเลวอย่างนายแค่นี้มันน้อยไปด้วยซ้ำ”
หมับ
ไม่ทันที่ฉันได้ตั้งตัว เขาก็ดึงฉันเข้าหาตัวก่อนจะประกบปากลงบนปากฉัน
“ปล่อยนะ อื้อ”
ในตอนแรกฉันพยายามขัดขืนแต่สุดท้ายร่างกายก็ดันไม่รักดี ดันคล้อยตามจูบเขาไปจนได้
“หึ เธอจูบตอบด้วยหนิ”
“อะ...ไอเลว”
ซ่า
ฉันคว้าแก้วแถวนั้นสาดใส่หน้าเขาก่อนจะผลักเขาให้หลีกทางก่อนจะรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้น
บ้า บ้าที่สุด วันนี้มันวันอะไรวะเนี่ย โอ๊ยยย
พรึบ พรึบ
ไม่ทันที่ฉันจะเดินถึงทางออก ผู้ชายในชุดดำนับสิบคนกรูกันเข้ามาล้อมฉันไว้แถมยังยกปืนขึ้นเล็งมาทางฉันอีกต่างหาก
“ให้ผมฉันการเลยมั๊ยครับนาย”
ฉันหันมองด้านหลัง ดูว่าผู้ชายคนนั้นพูดกับใคร ปรากฎว่าบุคคลที่เขาเรียกว่านาย คือผู้ชายหน้าหล่อที่ยืนนิ่งมีน้ำหยดติ๋ง ติ๋งอยู่ด้านหลัง
“ไม่ต้อง เก็บปืนด้วย”
มาเฟียคนนั้นทำท่าจะเดินเข้ามาหาฉันแต่เรื่องอะไร ฉันจะยืนอยู่ให้โง่ โกยสิโยมมมมม
พรุ่งนี้ฉันควรไปทำบุญเก้าวัดลบล้างความซวยนี้ ไม่ดีกว่า เก้าสิบเก้าวัดไปเลยดีกว่า T-T
———-
สงสารหมูหวานไปทำบุญซะนะลูก
ส่วนภาคิน อยากได้น้องรีบหาวิธีง้อด่วนๆเลย
อยากอ่านต่อ คอมเมนท์ให้หน่อยนะจ๊ะ
Pinakabagong kabanata
อ้อนรักมาเฟียแสนร้าย MAFIA 19
อ้อนรัก 19เวลาล่วงเลยมาถึงช่วงเย็น วันนี้ภาคินจะแวะมารับฉันที่มหาลัยเพราะเมื่อเช้า ฉันทิ้งรถไว้ให้พี่หมอเป้เผื่อเขาอยากไปไหน“ช้าชิบ”ไม่แปลกใจเลย เมื่อเปิดประตูเข้ามา เสียงเเรกที่ได้ยินจะเป็นเสียงบ่นของเจ้าของรถ“บ่นจริง บอกว่ากลับเองได้ก็ไม่เชื่อ”“อย่าพูดมาก แล้วนั่นกระโปรงหรือเศษผ้าวะ”มือหนาเอื้อมมาดึงชายกระโปรงฉันด้วยสีหน้าหงุดหงิด อะไรของเขา เมื่อเช้าก็เห็นแล้ว ตัวเองเป็นคนถอดเองแท้ๆด้วย อุ๊ป >x“เย็นนี้กินไรดีอ่ะ”เพื่อการลดแรงปะทะ ฉันเลยจับมือภาคินเล่นก่อนจะเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง“ไม่ต้องมาทำเป็นเปลี่ยนเรื่อง”ภาคินใช้มืออีกข้างผลักหัวฉันเบาๆ ฉันเลยส่งสายตาปิ๊ง ปิ๊งไปให้เขา“ร้ายนักนะ ลูกหมู”เขาบีบจมูกฉันส่ายไปมาก่อนจะหันไปออกรถ“เราไปรับพี่หมอด้วยดีมะ อยากกินชาบูอ่า”“ไม่ต้องหรอก ไอไฟว์อยู่บ้าน ถ้าอยากกินแวะซื้อไปทำกินที่บ้านละกัน”สรุป เราเลยพากันมาที่ตลาดสดใกล้บ้านภาคิน ดูจากหน้าคุณชายมาเฟียแล้ว เขาต้องไม่เคยย่างกลายมาที่นี่แน่เลย“ฉันว่านายควรถอดสูทนะ”“ถามจริง ทำไมไม่แวะห้างวะ ช่วงเย็นแบบนี้คนมันเยอะ”“ถ้าบ่นมากก็ไม่ต้องลง รอนี่แหละ”“เหอะ ตัวเท่าลูกหมูอย่างเธอ จะถืออะไรไห
อ้อนรักมาเฟียแสนร้าย MAFIA 18
อ้อนรัก 18หนึ่งเดือนผ่านไป(หมูหวาน)ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนอย่างฉัน นางสาวหมูหวาน จะทนเป็นเบ๊ ไอมาเฟียภาคินนั่นมาได้ถึงเดือนเหลืออีกแค่เดือนเดียว ฉันก็จะได้ร้านที่ชลบุรีคืนแล้ว ยะฮู้และวันนี้ก็เป็นเหมือนเฉกเช่นทุกเช้า ซึ่งฉันต้องเข้ามาทำอาหารเช้าให้ มาเฟียบ้าอำนาจอย่างเขากริ๊ง กริ๊งตายยากจริง กำลังนินทาเลย“ฮัลโหล”“อยู่ไหนแล้วลูกหมู”“จะเลี้ยวเข้าซอยล่ะเนี่ย นายจะโทรจิกทำไมทุกเช้าห๊ะ!?”“หิวแล้วโว้ย ทำไมไม่ย้ายมาสักทีวะ”“เหอะ ฉันไม่หลงกลนายหรอก แค่นี้นะ จะขับรถ”ภาคินแมร่งเป็นอะไรไม่รู้ ทั้งงอแง ทั้งบังคับ ทั้งขู่เข็ญ ให้ฉันย้ายมาอยู่บ้านเขาแต่ทุกวันนี้ไม่ได้อยู่บ้านเดียวกัน ฉันยังรำคาญจะแย่ เจอแมร่งมันเกือบทุกเวลา เดี๋ยวให้ไปนู้น ไปนี่ -_-ไม่นานฉันก็มาถึงหน้าบ้านหลังใหญ่ ฉันแวะเอากล้วยทอดให้การ์ดหน้าประตูก่อนจะขับเข้าไปกริ๊ง กริ๊ง“อะไรอีก”ฉันกดรับก่อนจะพูดด้วยความเหนื่อยใจ“ถึงยังลูกหมู”“เออ ถึงแล้วเนี่ย ถ้าหิวมากก็ขุ้ยถังขยะไปก่อนไป๊”“ปากดี เดี๋ยวจะโดน”ปิ๊บ ฉันวางสายพลางถอนหายใจ นี่วันๆชีวิตฉันต้องวนอยู่กับอะไรแบบนี้หรอ“พวกนายทำอะไรกันอะ”ฉันรีบวิ่งจากรถออกไปดูหน้าประต
อ้อนรักมาเฟียแสนร้าย MAFIA 17
อ้อนรัก 17(หมูหวาน)เที่ยงคืน“อื้อ”ท้องฉันร้องประท้วงให้ฉันลืมตาตื่นขึ้นมา ในตอนแรกกะว่าจะไม่ตื่นเพราะขี้เกียจแต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหวเเขนแกร่งของใครบางคนพาดเอวฉันอยู่ ฉันเลยต้องค่อยๆขยับออกจากอ้อมแขนเขา“อื้อ จะไปไหนคะ”ภาคินถามเสียงแหบพร่าพลางกระชับอ้อมแขนให้แน่นกว่าเดิมทั้งที่ยังปิดตาอยู่“ฉันหิว ปล่อยหน่อย”“กินไอติมฉันไปยังไม่อิ่มอีกหรอ”ถอยคำทะเล้นของเขา ทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะหยิบเข้าที่เอวสอบแรง“โอ๊ย เจ็บนะ”จนเจ้าตัวลุกขึ้นั่ง มองฉันด้วยสายตาเคียดแค้น“นายหาเรื่องก่อนนะ”ฉันว่าพลางลุกลงจากเตียง แต่เพียงแค่ขาฉันแตะพื้นห้อง ฉันก็ทรุดลงทันทีเสมือนเรียวแรงทั้งหมดหายไป ไม่เหลือเลย“หึหึ ให้เฮียช่วยมั้ยคะ”ไม่อยากจะยอมรับเลยว่าตั้งแต่ภาคินพูด คะ ขาแล้วมันทำให้เขาดูน่ารักขึ้นเป็นสิบเท่า“โอเค ไม่ช่วยก็ได้ คลานไปเองแล้วกัน”ฉันขอถอนคำพูด เขายังเป็นภาคินคนเลว คนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง!!เช้าอีกวัน“ภาคิน นายมาดูฝีมือนายสิเนี่ย”ฉันมองตัวเองในกระจกพลางถอนหายใจเมื่อเห็นรอยแดงจางบ้าง เข้มบ้างสลับกันบนผิวตัวเอง“บอกให้เรียกคินไง”เจ้าของรอยเดินเข้ามาสวมกอดฉันจากด้านหลังด้วยใบหน้าเบิกบานหาได้สำ
อ้อนรักมาเฟียแสนร้าย MAFIA 16
อ้อนรัก 16ภาคินลากหมูหวานขึ้นจากทะเล ตั้งใจจะพากลับเขาไปในบ้าน“เดี๋ยวๆ ขอไปเอาเสื้อคลุมก่อน”หมูหวานว่าพลางเดินแยกออกไปหยิบเสื้อคลุมที่เธอถอดทิ้งไว้ตรงเก้าอี้ริมชายหาดแต่เมื่อมาถึงเธอกลับหามันไม่เจอ“หาอันนี้อยู่รึเปล่าครับ”หมูหวานมองผ้าคลุมในมือหนาตรงหน้าก่อนจะเงยหน้สมองเจ้าของมือซึ่งกำลังส่งยิ้มกว้างมาให้“เอ่อ ขอบคุณค่ะ”เธอรับมันพลางยิ้มตอบกลับแต่เขากลับยื้อผ้าไว้“ผมนิคนะครับ คุณเชื่อ”“หมูหวานเสร็จรึยัง”ไม่ทันที่หมูหวานจะได้ตอบ ภาคินก็เข้ามาเสียก่อน แขนแกร่งพาดลงบนบ่าเล็กก่อนจะดึงเธอเข้าประชิดตัว“มึงเป็นใคร?”สายตาดุดันจ้องนิคเขม็ง“เอ่อ ผมแค่เก็บผ้าคุณผู้หญิงได้ ขอตัวก่อนนะครับ”“เหอะ หว่านเสน่ห์ไปทั่วเลยนะ”“ฉันไม่รู้เรื่องนะ”หมูหวานส่ายหน้าและโบกมือปฏิเสธเต็มที่แต่อีกคนกลับมองเธอด้วยสายตาดุๆก่อนจะอุ้มเธอขึ้น“นายจะอุ้มฉันไปไหน”ลูกหมูตัวเล็กดิ้นไปมาในอ้อมแขนแกร่ง ในขณะที่คนอุ้มเธอไม่ได้สะทกสะท้านใดๆเดินดุ่มๆเข้าบ้านพักตากอากาศของตัวเองไปตุบ!“โอ๊ย เจ็บนะ โยนมาได้”“เธอคิดอะไรอยู่ ทำไมแต่งตัวแบบนี้ออกไปคนเดียว หัดห่วงตัวเองบ้างสิวะ!!”หมูหวานสะดุ้งโหยง ถอยหลังกรูจนหลังต
อ้อนรักมาเฟียแสนร้าย MAFIA 15
อ้อนรักมาเฟีย 15(หมูหวาน)บรรยากาศบนโต๊ะอาหารระหว่างฉันกับภาคินค่อนข้างอึมครึมแต่โชคดีที่มีเพื่อนเขาและเก้าอยู่ด้วย บรรยากาศโดยรวมเลยครึกครื้นสนุกสนาน“จริงๆ พี่ได้ยินชื่อน้องหมูหวานมานานแล้วนะครับ พอมาเจอตัวจริง ฉายานางฟ้านี่เหมาะกับน้องมากเลย”พี่ไทพูดพลางฉีกยิ้มกว้างมาให้ฉัน“เหอะ นางมารสิไม่ว่า”ภาคินพูดขึ้น เขาทำลอยหน้าลอยตาแต่พูดแบบนี้เด็กอนุบาลยังรู้เลยว่าเขาต้องการเหน็บฉัน“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ โฮะๆ”ฉันทำเป็นไม่สนใจภาคิน หันไปตอบพี่ไทแทน“ขนาดนั้นแหละครับ น้องหมูหวานสวยหยดย้อยขนาดนี้”พี่แทนว่าพลางตักปลากระพงทอดน้ำปลาใส่จานฉัน“ขอบคุณมากค่ะ พี่แทนลองทานอันนี้นะคะ อร่อยมาก”ฉันกล่าวขอบคุณก่อนจะทักกุ้งผัดซอสมะขามให้เขาเป็นการตอบแทน“ขอบคุณมะ... เฮ้ย อะไรวะไอคิน น้องเขาตักให้กู”“กูอยากกินชิ้นนี้ มึงเอาชิ้นนี้ไปสิ”ภาคินเอาซ้อมจิ้มกุ้งตัวนั้นเข้าปากแล้วหยิบตัวใหม่ใส่จานเพื่อน“น้องหมูหวาน พี่ก็อยากกินกุ้งนะครับ *0*”“ยาหยี เก้าก็อยากกิน *0*”เหมือนพี่ไฟว์และเก้าพยายามจะกวนตีนใครบ้างคนแถวนี้ ซึ่งดูเหมือนมันก็ได้ผลเพราะพอฉันตักกุ้งให้พวกเขาภาคินก็จิ้มยัดใส่ปากตัวเอง“ไม่ยักรู้นะ
อ้อนรักมาเฟียแสนร้าย MAFIA 14
อ้อนรัก 14สี่วันแล้ว สี่วันที่ฉันไม่ได้เจอภาคินเลยเมื่อสี่วันที่แล้ว ฉันไปบ้านเขาเพื่อทำอาหารเช้าให้เขาตามข้อตกลงในสัญญาแต่ลูกน้องเขากลับบอกว่าเขาไปต่างประเทศ ยังไม่มีกำหนดกลับ“จ๊ะเอ๋ ยาหยี”ส่วนคนที่ฉันเจอตลอดทั้งสี่วันคือเก้า โดยทุกวันมันจะซื้อนู้น ซื้อนี่มาให้บอกว่าภาคินฝากมาแต่ภาคินไม่ยอมรับโทรศัพท์ฉันนะ ตลกมั้ยล่ะ“มึงมาทำอะไรทุกวัน”“เอาเค้กใบเตยจากที่บ้านมาให้มึงไง”“เฮ้อ ขอบใจ พี่นายยังไม่กลับอีกหรอ?”เก้าวางแก้วน้ำในมือ หันมาจ้องฉันอย่างจับผิด“ว่าแล้ว ยาหยี มึงกับเฮียมีเรื่องอะไรกัน”“ป๊าว กูก็แค่ถามดู”“เฮียกลับมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แปลกมาก ที่เฮียไม่บอกมึง ทั้งที่เป็นคนสั่งให้กูเอานู้น เอานี่มาให้มึงทุกวัน”ฉันฟังเก้าพูดแล้วได้แต่ถอนหายใจ คำพูดของฉันวันนั้นมันก็แรงเกินไปจริงๆนั้นแหละ“มึงอยากไปหาเฮียมั้ยละ”“เฮ้อ เขาคงไม่อยากเจอกูมั้ง”“เอาหัวเป็นประกันเลย กูว่าเฮียอยากเจอมึง”เก้าพูดพลางตักเค้กเข้าปาก ฉันเลยถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อย นี่คือสรุปฉันต้องไปง้อภาคินถูกมั้ย -_-‘“เออ กูไปก็ได้”“หึหึ เอาชุดไปสักสองสามชุดนะยาหยี”“หืม?”“เราจะไปทะเลกัน ^_^”ห้าโมงเย็นฉันและเก้าเด
Maaari mong magustuhan
![นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)
