MAFIA 2 | เด็กเสี่ย

อ้อนรัก 2

ผ่านไปสองอาทิตย์

“พรุ่งนี้มึงไปบูธบริษัทมึงปะวะ”

ภาคินถามขึ้นขณะรับแก้วจากสาวสวยข้างกายขึ้นดื่ม

“ไอคิน กูรู้นะว่าช่วงนี้ที่มึงไปงานพวกนี้บ่อยเพราะอยากเจอน้องหมูหวานใช่มั๊ย”

เมื่อโดนเพื่อนจับได้ อีกคนถึงกับสะดุ้ง

“เปล่าสักหน่อย กูก็แค่อยากดูรถ”

“เหอะ กูคบมึงมากี่ปี ทำไมจะไม่รู้”

“แค่ผู้หญิงคนเดียวกูไม่เห็นต้องใส่ใจเลย”

ไฟว์ส่ายหน้าให้ความปากแข็งของเพื่อนตัวเอง ทำไมเขาจะดูไม่ออกว่าเพื่อนเขาคิดอะไร ปกติคนอย่างภาคินเคยมีอาการแบบนี้ที่ไหน

“กูอะเข้าไปตรวจงานอยู่แล้ว”

“เออ ถ้าอย่างนั้นกูเข้าไปด้วย ว่าจะไปดูรถ”

“แต่น้องเขาไม่มีคิวนะ”

“เอ่อ กูพึ่งนึกได้ว่าพรุ่งนี้น่าจะไม่ว่าง”

“เหอะ แล้วบอกว่าไม่ตาม”

“พูดอะไรของมึง กูขึ้นไปตรวจงานก่อน”

ภาคินว่าก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเตรียมจะเดินออกไปตรวจงานในผับ

“เฮ้ย นั่นน้องหมูหวาน”

ขวับ

“ไหน!?”

คนที่บอกไม่สนใจ หันกลับไปมองแทบทันทีแต่ก็ไม่พบใคร สายตาเหลือบเห็นใบหน้าขบขันของเพื่อน ภาคินเลยกระแอมเบาๆแก้เก้อก่อนจะเดินออกไป

“เหอะ แล้วบอกไม่สนใจ”

(ภาคิน)

เช้าอีกวัน

ผมให้คนสืบประวัติหมูหวานมาคร่าวๆ คือต้องบอกก่อนนะครับว่าผมไม่ได้สนใจอะไรเธอหรอก ก็แค่อยากรู้ มันแปลกตรงไหน (แปลกตรงที่คนอื่นเขาไม่ทำกันไง -__-)

“พวกมึงกลับไปก่อนเลย เดี๋ยวกูกลับเอง”

หลังจากเสร็จธุระ ผมตั้งใจจะไปนั่งร้านกาแฟของเค้ก เพื่อนผมในโซนมหาลัย

ถึงผมจะรู้ว่าหมูเน่านั่นอยู่มหาลัยนี้ ผมก็ไม่ได้คิดจะมาเพื่อเจอเธอนะ ผมแค่อยากไปกินกาแฟจริงๆ

ร้านกาแฟ

“อ้าว ภาคินมาได้ไง ปกติไม่เคยเห็นคิดจะมา”

เมื่อเปิดประตูร้านเข้าไป ผมก็โดนเจ้าของร้านอย่างเค้กที่หน้าสวยแต่ปากร้ายจิกกัดเข้าทันที

“กูคอแห้ง หาไรมากระแทกปากหน่อยดิ”

“ตีนกูมั้ยล่ะ ไปนั่งรอก่อน ลูกค้าเยอะ”

เห็นมั้ยล่ะครับ ผมบอกแล้วว่าปากเธอช่างสวนทางกับหน้าตา

ผมเลือกเดินไปนั่งมุมนึงของร้านซึ่งติดกับกระจกใสสามารถมองเห็นด้านนอกได้และจังหวะที่ผมเงยหน้าจากมือถือมองออกไปด้านนอก

“นั่นมัน”

“แหมะ มึงมองน้อง ตาไม่กระพริบเลยนะ”

ใช่ครับ ผมจำเรียวขาสวยๆนั่นได้ดีแต่เรื่องนั้นไม่ใช่สิ่งที่ผมสนใจตอนนี้

สิ่งที่ผมกำลังโฟกัสคือผู้ชายท่าทางดูมีอายุที่พึ่งก้าวลงจากรถตู้และกำลังลูบหัวเธอมากกว่า

“ไอแก่นั่นใครวะ”

“อ๋อ เสี่ยกำพลไง เขาเป็น...”

ไม่ทันที่เค้กจะได้พูดจบประโยค เด็กในร้านก็ตะโกนเรียกเธอเสียก่อน

“มึงนั่งไปก่อนนะ เดี๋ยวกูมา”

ผมแทบไม่ได้ยินสิ่งที่เพื่อนพึ่งพูดจนกระทั่งเค้กเดินออกไป สายตาผมก็ยังจับจ้องอยู่ที่เดิม

“เหอะ ทำเป็นไม่รับเงิน ที่แท้ก็เด็กเสี่ย”

มือผมกำแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ผมตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าผมจะรู้สึกหงุดหงิดมากมายอะไรขนาดนี้

อันที่จริงผมก็เจอผู้หญิงแบบนี้มานับไม่ถ้วน

ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ผมนั่งเหม่อมองอยู่จุดเดิมถึงแม้คนที่ผมมองจะเดินหายไปนานแล้วก็ตาม

“อ้าวเฮีย ลมอะไรหอบมาครับเนี่ย”

แรงตบที่บ่า ทำให้ผมสะดุ้งตื่นจากภวังค์

“กูมาทำธุระ มึงอะ ไม่มีเรียนหรอ”

คนที่พึ่งเดินมานั่งลงตรงข้ามผมคือเก้า ลูกพี่ลูกน้องผมเอง

“อาจารย์ติดประชุม เลยแค่ให้งานแต่ผมฝากเพื่อนหยิบมาให้ล่ะ”

ผมพยักหน้าเข้าใจสิ่งที่มันพูดก่อนจะหยิบกาแฟขึ้นดื่ม สมองผมตอนนี้มีแค่ภาพผู้ชายคนนั้นลูบหัวหมูหวาน แมร่งเอ้ย ผมเป็นเหี้ยอะไรของผมวะ

ปัง!

“เก้าถ้าวันหลังมึงหลอกกูให้ไปเอาคนเดียวอีก กูฆ่ามึงแน่”

“โธ่วยาหยี นิดหน่อยเอง นั่งก่อนนะเดี๋ยวป๋าเลี้ยงเค้กเอง”

เก้าพยายามดึงแขนเล็กให้นั่งลงซึ่งเจ้าตัวก็ขืนสุดเเรง ราวกับกำลังงอลและผมก็จะไม่อะไรเลยถ้าเธอคนนั้นไม่ใช่คนที่ทำผมพึ่งช็อคไป เธอคนนั้นคือ หมูหวาน

“ไม่ต้องเลย ฉันจะไม่คุยกับนายแล้ว”

หมูหวานสะบัดแขนออกจากมือเก้าก่อนจะเดินก้าวฉับๆออกจากร้านไป

ถามจริง เธอไม่เห็นผมบ้างเลยรึไง -_-?

“กูกลับล่ะ”

ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมตัดสินใจลุกขึ้นออกจากร้านตามร่างบางเมื่อครู่ออกไป

“เดี๋ยวสิเฮีย เห้ย ใครจะจ่ายวะ”

ลานจอดรถ

“นี่เธอหยุดก่อน!!”

เจ้าของเรียวขาสวยหยุดเดินก่อนจะค่อยๆหันกลับมามองผม

“นาย!!?”

“หึ ตกใจมากรึไง”

“นายตามฉันมาทำไม”

“อย่าสำคัญตัวไปหน่อยเลย ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเธอ”

ไม่รอให้เธอตอบตกลง ผมก็จัดการลากเธอออกเดิน ตรงมายังรถผมที่จอดอยู่ไม่ไกลก่อนจะจับเธอโยนไปตรงเบาะหลัง

เพี๊ยะ!!

“ตบทำไมวะ”

ผมตวาดเธอออกไปอย่างลืมตัว ปกติผมไม่ใช่คนใจเย็น โดนตบแบบนี้ถ้าไม่ใช่ผู้หญิงผมกระทืบไม่เลี้ยงแล้ว

“นายจะทำอะไร”

ร่างบางที่กึ่งนั่งกึ่งนอนเพราะโดนผมจับยัดใส่เบาะหลังถอยหลังหนีผมจนติดประตูอีกฝั่ง

“หึ ไม่ต้องกลัว ฉันไม่แตะต้องผู้หญิงที่มั่วไปทั่วหรอก”

เพี๊ยะ!!

หน้าผมหันไปตามแรงมืออีกครั้ง ครั้งนี้ผมเลยคร่อมเธอไว้ก่อนจะพูดเสียงเข้ม

“ถ้าเธอตบอีกครั้งเดียว ฉันไม่เอาเธอไว้แน่”

“นายมันเลว”

“เลิกยุ่งกับน้องชายฉัน”

“ฉันไม่เคยรู้จักน้องนาย”

หมูหวานเถียงกลับ เธอพยายามดิ้นหนี ผมเลยต้องกดข้อมือเธอไว้กับเบาะ

“ไอเก้าไง เลิกยุ่งซะ”

“ทำไมฉันต้องเชื่อนาย”

หึ เธอก็ไม่ได้ต่างอะไรกับผู้หญิงที่เห็นแก่เงินหรอก ที่เอาแต่หลอกผู้ชายไปทั่ว

“ฉันไม่ต้องการให้น้องชายฉันยุ่งกับผู้หญิงร่าน”

เพี๊ยะ!!!

ครั้งนี้หน้าผมหันตามแรงตบของเธอ แรงกว่าสองครั้งแรก ผมใช้นิ้วปาดเลือดตรงมุมปากออก

“นายมันเลวและทุเรศที่สุด!!!”

“หึ แล้วเธอจะรู้ว่าฉันเลวได้มากกว่านี้อีก”

ผมเคยบอกรึยังครับว่าผมไม่ใช่คนดีและความอดทนต่ำ ถ้าปล่อยเธอไปโดยไม่สั่งสอนสักหน่อย อย่ามาเรียกผมว่าภาคินเลย

แควก

“กรี๊ด นายกล้าฉีกเสื้อฉันหรอ”

“ฉันกล้ามากกว่านี้อีก”

ผมโยนเสื้อนักศึกษาทิ้งอย่างไม่ใยดีก่อนจะก้มลงกัดเนินอกขาวที่โผล่พ้นบราสีชมพูสดใสออกมา

“อ๊า อย่าจับ อ๊า อย่ากัดนะ”

“หึ แค่นี้ก็ดิ้นเเล้วหรอ”

ยิ่งเห็นเธอดิ้น ผมก็นึกอยากแกล้งเธอเข้าไปอีก คิดได้อย่างนั้นผมเลยเลื่อนมือไปปลดบราเธอทิ้ง

ทำให้เต้าอวบอิ่มปรากฎแก่สายตาเต็มๆ มันสวยจนทำเอาผมเองต้องแอบลอบกลืนน้ำลาย

“จะเลิกยุ่งกับน้องฉันมั้ย”

“ไม่!! มีเหตุผลผลอะไร ฉันต้อง ซี๊ด”

เมื่อเห็นว่าเธอไม่ยอมทำตามที่ผมสั่ง ผมเลยจัดการบิดยอดปทุมเธอเป็นการลงโทษ

“เธออยากได้เงินเท่าไหร่ บอกมาแล้วไม่ต้องมาหลอกน้องชายฉัน”

เพียะ

มือเล็กฟาดลงบนไหล่ผมเต็มๆ ผมเลยก้มลงดูดเต้าอวบอิ่มเธอคืน

“อ๊ะ อ๊ะ ออกไปนะ อ๊า”

“พูดดีๆไม่ฟังใช่มั๊ย”

ผมดันขาเธอให้แยกออกก่อนจะล้วงเข้าไปใต้กระโปรงตัวจิ๋วนั่น

อันที่จริงผมไม่ได้จะเล่นแรงขนาดนี้หรอกแต่เธอดันดื้อเองและผมคงปล่อยให้ผู้หญิงแบบนี้มาหลอกน้องผมไม่ได้หรอก

ปัก

“กรี๊ดดดด”

“อื้ม แน่นจังวะ”

—————

ทำไมพระเอกของไรท์ถึงได้เลวแบบนี้!!

อยากอ่านต่อ คอมเมนท์ให้หน่อยนะจ๊ะ