บทที่ 5

แม่เฒ่าประคองมือของนาง ตื่นเต้นจนเสียงสั่นพร่าไปหมด

"พระชายา ท่านเดินดีดีหน่อยสิ ไอ๊หยาท่านดูสิ พรมแดงก็ปูมาอยู่หน้าเกี้ยวเจ้าสาวแล้ว ที่ประตูยังมีขบวนสาวรับใช้อยู่อีก แต่งกันด้วยเสื้อผ้าใหม่เอี่ยม นั่นสิเรียกว่าความสุข!"

"แต่คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าเวลาเพียงแค่นี้ จวนอ๋องเจวี้ยนก็จัดการไว้หมดแล้ว"

ฟู่จาวหนิงถูกประคองเข้าประตู และได้ยินเสียงตื่นเต้นของแม่เฒ่าพูดกับนางมาตลอดทาง ในใจก็ประหลาดใจอย่างมากเช่นกัน

หลังจากที่อ๋องเจวี้ยนรับปากจะแต่งงานบนถนน ระหว่างทางพวกเขาคงจะสั่งคนให้รีบกลับไปถ่ายทอดคำสั่งที่จวนอ๋องอย่างแน่นอน จากนั้นจึงจัดการตระเตรียมขึ้นมา

ให้ตายเถอะ นางประเมินอ๋องเจวี้ยนคนนี้ต่ำไปใช่ไหมนะ

กอดความสงสัยนี้ ฟู่จาวหนิงถูกประคองมาถึงโถงรับแขกกลางสวนดอกไม้แห่งหนึ่ง จากนั้นมีสาวใช้สองคนเดินเข้ามารับช่วงต่อจากยายเฒ่าผู้ดูแลพิธีการ

"ข้าน้อยเฝิ่นซิงคารวะพระชายา"

"ข้าน้อยหงจั๋วคารวะพระชายา"

เสียงหญิงสาวทั้งสองใสกังวาน หลังจากคารวะต่อฟู่จาวหนิงแล้วจึงอธิบายสถานการณ์กับนาง

"พระชายา เวลานี้โถงพิธีการกับห้องหอกำลังจัดเตรียม ท่านอ๋องต้องไปเปลี่ยนชุดมงคล ข่าวการแต่งงานต้องเข้าวังเพื่อแจ้งแด่องค์จักรพรรดิ ในวังเองก็น่าจะมีคนเข้ามา พระชายาโปรดรอสักครู่"

"จัดงานมงคลใหญ๋ในจวนอ๋อง ก็ต้องมีแขกเหรื่อด้วย ผู้ดูแลส่งคนออกไปแจกเทียบเชิญงานมงคลเรียบร้อย คิดว่าแขกคงใกล้จะมาแล้วเช่นกัน"

เวลาเร่งด่วนขนาดนี้ ยังมีแขกเหรื่อด้วยหรือ? นี่จะจัดงานมงคลให้คึกโครมเลยจริงหรือ?

"พระชายา ผู้ดูแลส่งคนไปรับชุดเจ้าสาวใหม่แล้ว อีกสักครู่ถ้าส่งมาแล้วพระชายาโปรดผัดเปลี่ยนด้วย เครื่องประดับศีรษะเหล่านี้ พระชายาโปรดเลือก"

ผ้าคลุมหัวสีแดงของนางแม้จะยังไม่ได้ปลดลง แต่ถาดใบหนึ่งก็ถูกประเคนมาตรงหน้านาง พอก้มลงก็มองเห็นว่า บนถาดนั้นเรียงรายด้วยเครื่องประดับล้ำค่าเจิดจ้าแยงตาอยู่หลายชิ้น

จนตาของยายเฒ่าผู้ดูแลพิธีการแทบจะบอด!

ฟู่จาวหนิงเองก็หัวหมุน งานนี้เป็นนางที่อยากจะแต่งงาน แต่นางคิดไม่ถึงเลยว่าพอเข้ามาในจวนอ๋องแล้วจะต้องมาทำอะไรเช่นนี้

นางยังคิดว่าหลังจากเข้าจวนอ๋องก็จะถูกดึงไปอยู่ต่อหน้าอ๋องเจวี้ยน ตรวจอาการให้เขาก่อน จากนั้นจึงค่อยเจรจากับเขาอย่างใจเย็น

อ๋องเจวี้ยนจะทำอะไรกันนี่?

ตอนที่นางกำลังมึนงงก็ถูกสาวใช้ทั้งสองคนจับเปลี่ยนชุดเจ้าสาวใหม่ สวมเครื่องประดับลงบนหัว เปลี่ยนผ้าคลุมสีแดง จากนั้นก็กินอะไรรองท้องเสียหน่อย และหลังจากพักผ่อนไปครู่หนึ่ง โถงพิธีมงคลก็เตรียมการพร้อมแล้ว

"องค์จักรพรรดิมาถึงแล้ว!"

"ฮองเฮามาถึงแล้ว!"

"ซูเฟยมาถึงแล้ว!"

ฟู่จาวหนิงได้ยินเสียงตะโกนด้านนอก มึนไปหมดแล้ว

นางเพิ่งจะข้ามมาก็ต้องเจอกับองค์จักรพรรดิโบราณแล้วหรือ นี่จะเล่นใหญ่ไปหน่อยไหม! หน้าตาอ๋องเจวี้ยนใหญ่โตขนาดนี้เลยหรือ?

"ขุนพลใหญ่เจิ้นกวนเข้าอวยพร!"

"โหวผิงหยางเข้าอวยพร!"

"เสนาบดีสรรพากร กรมกลาโหมกรมยุติธรรม กรมพิธีการนายสนองเข้าอวยพร!"

ฟู่จาวหนิงตัวเอียงจนเกือบจะล้ม นางมุมปากกระตุก เหล่าแขกเหรื่อก็รีบตรงเข้ามา! นี่มันอะไรกัน!

ยายเฒ่าผู้ดูแลพิธีการก็กลืนน้ำลายอย่างตึงเครียด ไม่ไหว ฝ่ามือนางเหงื่อออก เดิมทีที่ฟู่จาวหนิงต้องแต่งกับจวนอ๋องเซียวก็ทำให้นางรู้สึกสูงส่งไม่อาจเอื้อมแล้ว แต่จวนอ๋องเจวี้ยนนี่...

ด้านนอกอึกทึกคึกคัก แต่บรรยากาศในโถงรับแขกกลางสวนดอกไม้ ฟู่จาวหนิงจู่ๆ ก็รู้สึกว่าข้างกายเงียบงันลง

นางเพิ่งจะรู้สึกแปลกประหลาด ก็ได้ยินเสียงชายขรึมต่ำดังขึ้นมา "พวกเจ้าออกไปก่อน"

"เพคะ ท่านอ๋อง"

ยายเฒ่าผูู้ดูแลพิธีการก็ใจเต้นไม่หยุด ถูกเฝิ่งซิงกับหงจั๋วลากออกไป ประตูปิดลง

อ๋องเจวี้ยนเดินตรงเข้าหาฟู่จาวหนิง

มือข้างหนึ่งเลิกผ้าคลุมหัวแดงออก ฟู่จาวหนิงเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว จ้องมองเขาอย่างตกตะลึง

นางคิดไม่ถึงเลย เดิมทีทั้งหมดล้วนดำเนินการมาตามขั้นตอน แต่ตอนนี้อ๋องเจวี้ยนจู่ๆ ก็เข้ามาเลิกผ้าคลุมของนางออก!

ฟู่จาวหนิงประสานตากับดวงตาลึกหยั่งดุจทะเลคู่หนึ่ง คิ้วยาวถึงขมับ ดวงตาลึกซึ้งราวดวงดารา จมูกสูงเป็นสัน ริมฝีปากประดุจไข่มุก

ชายคนนี้หน้าตาจะดีเกินไปแล้ว!

แต่ว่า ก็ดูดีเพียงแค่ครึ่งเดียว มีรอยตัดสลับซับซ้อนเหมือนใยแมงมุมพาดอยู่อีกครึ่งหน้าของเขา และทำให้ความงดงามยอดเยี่ยมเปลี่ยนเป็นน่าสะพรึงในพริบตา

กลางดึกถ้าได้เห็นหน้าซีกนี้ คงจะตกใจจนแทบสิ้นสติเป็นแน่ ใบหน้าครึ่งหล่อครึ่งผี สิ่งนี้คือสาเหตุที่ทำให้อ๋องเจวี้ยนไม่เคยออกไปพบปะผู้คนหรือ?

นางจ้องมองเขาไม่วางตา

"ทำไมเจ้าไม่ร้องตกใจกัน?" อ๋องเจวี้ยนรู้สึกเกินคาด

เขากำลังคิด ว่่าพอนางเห็นใบหน้าของตนเองคงตกใจจนลงไปคลานกับพื้น พอถึงตอนนั้น นางจะต้องรู้สึกเสียใจภายหลัง แล้วไม่คิดจะเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยนอีกแล้วกระมัง?

แต่องค์จักรพรรดิกับฮองเฮาก็ทรงมากัน แขกเหรื่อเองก็มากันหมดแล้ว ถ้านางมารู้สึกเสียใจภายหลังตอนนี้ก็จะเจอกับโทษหนัก ไม่ต้องให้นางเอ่ยปาก องค์จักรพรรดิถ้ารู้สึกว่าถูกนางปั่นหัว คงได้สั่งโองการสำเร็จโทษนางแน่

ใครจะรู้ว่าพอนางเห็นใบหน้าเขา กลับจับจ้องไม่วางตาเช่นนี้

"เจ้าคิดว่าข้าจะตกใจจนลนลานหรือ?" ฟู่จาวหนิงย้อนถาม จากนั้นก็ยังยื่นมือออกไปที่ใบหน้าเขา นิ้วสัมผัสลงไปบนแผลเป็นน่ากลัวนั่น

ปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณหมอ อยากจะรู้ว่าแผลเป็นนี้มันอย่างไรกันแน่

"บังอาจ!!"

อ๋องเจวี้ยนตกตะลึง ตบมือของนางออกทันควัน รีบร้อนเดินถอยกลับ แต่เพราะตกใจมากเกินไป ลมหายใจจึงปะทะขึ้นมา จนเขาไอออกมาอย่างรุนแรง

"แค่กๆๆ..."

ฟู่จาวหนิงลุกขึ้นยืน คว้าหมับที่ข้อมือเขา สามนิ้วแตะกดลงไปบนเส้นชีพจร

"ข้าจะตรวจอาการให้เจ้า แต่วันนี้ไม่ว่าเจ้าจะมีความคิดอะไร ต่อให้องค์จักรพรรดิจะมา ก็ไม่สามารถทำลายงานมงคลของข้าได้! ถึงอย่างไรถ้ายังถึงวันที่ต้องกลับบ้าน ข้าก็จะอยู่แต่ในจวนอ๋องเจวี้ยนนี่ล่ะ!"

นางมองออกแล้ว อ๋องเจวี้ยนมีแผนการอื่น แต่นางไม่คู่ควร!

"ฟู่จาวหนิง ตระกูลฟูไม่มีคนรู้วิชาหมอ ข้าขอเตือนเจ้าอย่า...แค่กๆๆๆ!"

ทันใดนั้นลำคอก็เจ็บปวดขึ้นมา อ๋องเจวี้ยนหน้าเปลี่ยนสี อาการไอของเขาหยุดลงในพริบตา!

"เห็นไหม? ข้าเป็นวิชาหมอ ยิ่งไปกว่านั้นสภาพร่างกายของเจ้าก็ซับซ้อนมาก เจ้าต้องการหมอ!" ฟู่จาวหนิงปล่อยมือออก ถอยกลับไปก้าวหนึ่ง เชิดคางมองเขา "เจ้าให้ข้าเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยนดีดีเถอะ ข้าจะรักษาอาการให้เจ้า พวกเราต่างได้สิ่งที่ต้องการ"

อ๋องเจวี้ยนประหลาดใจขีดสุด

วันนี้เขาพยายามระงับอาการไอด้วยปณิธานที่เกินคนมาโดยตลอด แต่ต่อให้ไม่ไอเขาก็ยังรู้สึกแย่ ปวดหน้าอกจนลำคอคัน แต่ตอนนี้กลับบรรเทาลงมาแล้ว!

อ๋องเจวี้ยนกำลังจะพูดอะไร นอกประตูก็มีเสียงหยิ่งยโสดังขึ้น "ฮองเฮามีรับสั่ง ให้ฟู่เจาหนิงออกไปพูดคุยด้วย"

"ผัวะ!!"

ประตูถูกถีบออกอย่างแรง แม่นมสองคนบุกเข้ามา ยังไม่ทันเห็นอะไรชัดก็เรียกเสียงเย็นชาขึ้น

"ข้าทั้งสองรับสั่งให้เข้ามาพัดปากฟู่จาวหนิง!"

แม่นมทั้งสองพุ่งเร็วจี๋เข้าไปหาฟู่จาวหนิง ท่าทีนี้เห็นได้ชัดว่าคิดจะเข้ามากดนางไว้แล้วกระหน่ำตบทันที!

ฟู่จาวหนิงหมุนตัว พริบตาก็ไปหลบอยู่ด้านหลังอ๋องเจวี้ยน นิ้วมือแทงไปที่หลังเอวเขา

อ๋องเจวี้ยนยังไม่ทันตั้งตัวได้จากพฤติกรรมหน้าไม่อายของนาง แม่นมสองคนนั้นก็พุ่งมาถึงเบื้องหน้า ง้างมือคิดจะตบเข้ามา

"บังอาจ!"

อ๋องเจวี้ยนตะคอกไปคำหนึ่ง ยกเท้าคิดจะถีบออก

เสียงผัวะดังขึ้น แม่นมคนหนึ่งถูกเตะจนปลิว ล้มกระแทกพื้นอย่างแรง ฟันหลุดออกมาซี่หนึ่ง

ด้านนอกมีร่างสองร่างพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว คนหนึ่งขวางไว้เบื้องหน้าอ๋องเจวี้ยน อีกคนหนึ่งตบแม่นมอีกคนนั้นจนปลิว

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในพริบตา ตั้งแต่ต้นจนจบแม่นมทั้งสองคนยังไม่ทันเห็นหน้าอ๋องเจวี้ยนชัด เห็นแค่ว่าฟู่จาวหนิงเข้าไปหลบอยู่ด้านหลังผู้ชายคนนี้เท่านั้น