"ได้ เช่นนั้นก็ให้คนของจวนอ๋องเจวี้ยนอยู่ เช่นนั้นข้าไปก่อน เดิมทีเมื่อครู่ก็อยากจะไปหาเจ้าอยู่ แต่ตอนนี้เจ้ากลับให้ข้าต้องวิ่งวนไปรอบหนึ่งเสียแล้ว ไว้ข้าไปพันธมิตรโอสถถามถึงสถานที่นั้นแล้วจะเขียนจดหมายมาบอกเจ้า เจ้าลองดูว่าถ้าตอนนั้นว่าง ค่อยคิดว่าจะไปก็ได้"ผู้อาวุโสจี้อยากจะพาฟู่จาวหนิงไปจริงๆ ถ้าเป็นเช่นนี้ก็จะได้สอนสิ่งที่เจอระหว่างทางให้กับนางไปเลยแต่ว่าฟู่จาวหนิงตอนนี้ไปไหนไม่ได้เขาก็พอจะเข้าใจอยู่"ท่านอาจารย์ เช่นนั้นก็เดินทางปลอดภัยนะ""อืม ไปแล้ว"ผู้อาวุโสจี้จึงอาจากเมืองหลวงไปกลับมาพูดถึงทางเซียวหลันยวน เขาพาคนตรงไปที่วังหลวงก่อนหน้านี้ รถม้าของโหวจวิ้นอันขับเข้าไปในประตูวังแล้ว อันเหนียนติดตามอยู่ด้านหลัง พอเห็นว่าอีกฝ่ายเข้าวังไปแล้วจริงๆ จึงรู้สึกว่ามีอะไรไม่ถูกต้องเพราะทั้งบ้านโหวจวิ้นอันอันที่จริงไม่ได้เข้าวังมานานมากแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นมีช่วงหนึ่งที่ฮูหยินโหวจวิ้นอันกับฮองเฮาไม่ลงรอยกัน ฮองเฮาแม้จะไม่ได้คิดลงมืออะไรกับโหวจวิ้นอัน แต่เขาก็ได้ยินข้อมูลส่วนในมา ฮองเฮาเคยให้คนมาบอกกับโหวจวิ้นอันว่าไม่อยากจเห็นฮูหยินโหวอีกแล้วโหวจวิ้นอันบอกกับฮูหยิน ถ้าไม่เข้
นอกประตูมีเสียงตะโกนของอันเหนียนลอดเข้ามา"ข้ากำลังหงุดหงิด ให้เขาสงบปากแล้วไสหัวไป""องค์จักรพรรดิ ข้ามีเรื่องประหลาดจะมาแจ้งกับฝ่าบาท!"เรื่องประหลาด?องค์จักรพรรดิถูกประโยคนี้ดึงดุดไว้ทันที ผู้ตรวจการอันเองก็เป็นปฏิปักษ์กับเขาบ่อยครั้ง และเป็นคนที่เอาจริงเอาจังด้วย แล้วจะมีเรื่องประหลาดอะไรที่ต้องมาบอกเขากัน?หรือว่าจะมีเรื่องอะไรจริงๆ?เขากระแอมออกมาเสียงหนึ่ง "เอาล่ะ ข้าจะลองฟังดู ให้เขาเข้ามา"อันเหนียนรีบเดินเข้ามา พอเห็นองค์จักรพรรดิ ก็เอ่ยอย่างตื่นเต้นกับเขาขึ้นทันที "องค์จักรพรรดิ! ได้ยินว่านายท่านผังได้รับของประหลาดชิ้นหนึ่งส่งไปให้กับท่างไทเฮา! ข้าขอหยิบยืมสายตาของฝ่าบาทไปเปิดโลกหน่อยได้ไหม?""เจ้าพูดเรื่องอะไรออกมากัน?"องค์จักรพรรดิงงงันไปเมื่อครู่บอกว่ามีเรื่องประหลาดอยู่ที่หน้าประตูหรือ? ตอนนี้ทำไมกลายเป็นว่านายท่านผังมีของประหลาดส่งไปให้ไทเฮากัน?"นี่เจ้าเข้ามาในวังเพื่อดูผังอ้ายชิงส่งของขวัญให้กับไทเฮาหรือ?""ถูกต้อง องค์จักรพรรดิ นายท่านผังน่ะ ท่านเองก็เข้าใจตัวเขาอยู่กระมัง? คนที่ขี้งกขี้เหนียวขนาดนั้น ปีที่แล้วงานฉลองวันเกิดของฝ่าบาท นายท่านผังส่งอะไรม
ไทเฮาพอตะคอก ก็ทำให้นายท่านผังที่อยู่ด้านนอกตกใจสะดุ้งโหยงเขามองไปยังชายหนุ่มข้างๆ"พวกเจ้าอยากจะพูดอะไรกับไทเฮากันแน่?""นายท่านผังไม่ต้องตึงเครียด นี่ไม่ใช่เรืองแย่สำหรับไทเฮาและองค์จักรพรรดิ" ชายหนุ่มที่ตามมาข้างๆ เงยหน้าพูดขึ้น และก็เป็นฮู่เจียไท่ที่พวกของเซียวหลันยวนตามหามาหลายวันแล้วนั่นเอง"ไม่ใช่แค่พูดกับไทเฮาเท่านั้น พวกท่านยังคิดจะพูดอะไรกังองค์จักรพรรดิอีก?""นายท่านผัง อีกเดี๋ยวท่านก็จะรู้""ข้าเคยพูดไว้แล้ว ว่าข้าไม่ใช่คนที่เลอะเลือนไม่รู้อะไรเลยแบบในอดีตอีกแล้ว ข้าไม่อยากจะทำเรื่องเหล่านั้นกับพวกท่านอีกแล้ว"นายท่านผังยังพูดไม่ทันจบ ฮู่เจียไท่ก็ยื่นมือมากดบนบ่าของเขา ใช้กำลังภายในกดลงไป จนทำเอาบ่าเขาทั้งเจ็บทั้งชา ขยับไม่ได้ชั่วขณะฮู่เจียไท่กดเสียงลงต่ำ "ท่านคิดว่าเรื่องบางเรื่องนึกจะถอนตัวก็ถอนตัวได้หรือ? นายท่านผัง ท่านไร้เดียงสาเกินไปแล้ว"ในห้อง ไทเฮากำลังโกรธเคืองโหวจวิ้นอัน "ข้าบอกไปแล้วเมื่อตอนนั้น ไม่ว่าสิ่งที่ไท่ซ่างหวงทิ้งไว้ให้อายวนจะเป็นอะไร นั่นมันก็เป็นสิ่งของของเขา ใครก็ห้ามไปแตะต้องแย่งชิง นี่เป็นสิ่งที่ข้ารับปากไท่ซ่างหวงไว้ จะคอยดูแทนเขา""ใช
"ไร้สาระ นี่เจ้าพูดเรื่องที่โง่เขลาเช่นนี้ออกมาได้อย่างไร!"ไทเฮาโมโหแล้วจริงๆ ถ้าองค์จักรพรรดิ คิดจะให้ใครไปเป็นข้าราชการก็ให้คนนั้นเป็นข้าราชการได้โดยที่ไม่ต้องสนใจเรื่องอื่น เช่นนั้นแผ่นดินนี้ก็คงเป็นแผ่นดินที่ใกล้จะล่มสลายไปแล้ว!คิดว่าควบคุมแคว้นหนึ่งมันเป็นเรื่องง่ายดายหรือไรกัน?"นี่มันโง่เขลาตรงไหน? ไทเฮา พวกเราเองก็ไม่เคยเข้าวังมาเพื่อขออะไรเลย ตอนนี้แค่ขอเงื่อนไขเล็กๆ นี้ ทำไมจึงทำไม่ได้กัน?" โหวจวิ้นอันกัดฟันพูดถึงอย่างไรตอนที่เข้ามาเขาก็คิดไว้แล้ว ไทเฮากับองค์จักรพรรดิจะต้องโกรธแน่ แต่หลังจากโกรธก็ควรจะรับปากเพื่อความรุ่งโรจน์ในภายหลัง เขาเองก็ต้องงัดกับแรงกดดันนี้"ต่อให้เจ้าอยากจะขอตำแหน่งข้ารชการ อย่าน้อยก็ควรจะขอเพื่อคนของตระกูลตนสิ?" ไทเฮาสูดลมหายใจลึก นางเองก็มองออกแล้ว โหวจวิ้นอันครั้งนี้ถ้าทำไม่สำเร็จจะไม่ยอมลดละแน่"คนผู้นี้สำหรับข้าแล้วสำคัญอย่างมาก พูดได้ว่าเป็นผู้มีบุญคุณเลยทีเดียว"คนที่หลังจากนี้สามารถทำให้เขากลายเป็นคนที่สูงส่งมั่งมี จะไม่สำคัญได้อย่างไรกัน?"โอ๋? ผู้มีบุญคุณ? เช่นนั้นก็พอเข้าใจได้ แล้วเป็นใครกัน?" ไทเฮาถาม"เขาอยู่ด้านนอกนี้ ไทเฮ
ถ้าหากเลือกระหว่างองค์จักรพรรดิและอ๋องเจวี้ยน คนมากมายคงคิดว่าไทเฮายืนอยู่ด้านองค์จักรพรรดิทางนี้ ถึงอย่างไรประชาชนก็ล้วนคิดว่าอ๋องเจวี้ยนจะดวงใจของไท่ซ่างหวงกับไทเฮาในอดีต เป็นลูกชายของผู้หญิงคนอื่นที่รับเข้ามาจากด้านนอกตอนนั้นไท่ซ่างหวงรักแม่ผู้ให้กำเนิดอ๋องเจวี้ยนมาก คนทั้งหมดล้วนคิดว่าในใจไทเฮาจะต้องสะกิดใจอยู่ สำหรับอ๋องเจวี้ยน นางจะต้องรังเกียจอยู่อย่างแน่นอนดังนั้นหลายปีมานี้ นางจึงไม่ถามไม่ไถ่ต่ออ๋องเจวี้ยน และไม่ได้ปกป้องเขาด้วยดังนั้นพวกของฮู่เจียไท่่จึงเลือกเข้ามากล่อมไทเฮา แล้วค่อยให้ไทเฮาไปกล่อมองค์จักรพรรดิทีละนิดทีละนิดฮู่เจียไท่ไม่รอให้ไทเฮาตั้งตัวติด เอ่ยต่อมาว่า"ไทเฮาอยากรู้ไหมว่าไท่ซ่างหวงทิ้งอะไรไว้ให้อ๋องเจวี้ยน? ตระกูลฮู่ของข้าปลายปีนี้ จะมากน้อยก็ล้วนได้ยินท่านผู้เฒ่าเอ่ยถึงเรื่องไท่ซ่างหวงในอดีต ไท่ซ่างหวงเคยกำชับเขาอะไร และหลังจากที่อ๋องเจวี้ยนแต่งงานจะทำอะไร กระทั่งเพราะอะไรต้องรอให้อ๋องเจวี้ยนแต่งงานก่อนค่อยส่งสิ่งยืนยันให้เขา เรื่องเหล่านี้ข้ารู้ทั้งหมด"ฮู่เจียไท่มั่นใจมาก ไทเฮาจะต้องอยากรู้เรื่องเหล่านี้แน่ถึงอย่างไรไทเฮาตอนนั้นก็รังเกียจตัวตน
นางทำไมถึงจับคำออกมาแค่นั้นจากประโยคตั้งมากมายกัน?"ยังไม่รีบจับพวกเขาอีก! แล้วก็โหวจวิ้นอันกับนายท่านผัง!จับให้หมด! พวกเจ้ากล้าเอาคนที่วางยาพิษสังหารพ่อตนเองมาในบ้านข้า พวกเจ้าคิดจะทำร้ายบ้านข้าหรือไรกัน?"ทหารเข้ามาจับกุมคนเหล่านี้ทันทีฮู่เจียไท่เองก็คิดจะลงมือ แต่ที่นี่คือในวัง วังบรรทมของไทเฮา ถ้าเขาลงมือตอนนี้ เช่นนั้นก็เหมือนจะไม่ดีกับไทเฮาเสียแล้วเขาควบคุมตนเองเาอไว้ ผลคือถูกทหารพลิกสองมือกดลงบนพื้นไม่เหลือความองอาจอยู่อีกเลยแม้แต่น้อยโหวจวิ้นอันเองก็งงงันไปหมด"ไทเฮา ท่านทำไมจึงทำเช่นนี้?""ทำไมหรือ ข้าทำผิดหรือ? แม้ว่าราชวงศ์จะติดค้างตระกูลพวกเจ้า แต่ก่อนหน้านี้ไท่หวงเองก็ไม่เคยพูดว่าถ้าหากพวกเจ้าคิดจะทำร้ายราชวงศ์ พวกเราจะยืนนิ่งไม่ไหวติง"ไทเฮาถลึงตาโต สีหน้าเหมือนไม่เห็นว่าเป็นเรื่องผิดราวกับว่ารอยย่นทุกรอยบนใบหน้านางล้วนเขียนคำว่าบริสุทธิ์เอาไว้อย่างไรอย่างนั้นนายท่านผังล้วนนิ่งงันไม่ขยับตัว"องค์จักรพรรดิมาถึงแล้ว!"ตอนนี้เอง องค์จักรพรรดิกับอันเหนียนเข้ามาแล้วพวกเขาพอเข้ามาก็เห็นฉากที่ทำให้คนงงงันองค์จักรพรรดิหน้าเปลี่ยนสี "เสด็จแม่ นี่มันอะไรกัน?"
ฮู่เจียไท่ออกแรงดิ้นรน แต่ทหารหลังจากได้ยินคำนั้นของอ๋องเจวี้ยนก็ออกแรงควบคุมเขาไว้ทันที จัดการกดเขาไว้บนพื้น กดหลังของเขาเอาไว้จนนิ่งอ๋องเจวี้ยนสาวเท้าเข้ามา ดูเหมือนการเคลื่อนไหวจะทรงสง่า แต่อันที่จริงปลายเท้ากลับเตะไปที่ชีพจรใหญ่ของเขาจุดหนึ่งพอจุดชีพจรเจ็บปวด ถัดจากนั้น กำลังภายในก็เหมือนทะลักออก เหมือนตันเถียนพังทลายลงอย่างไรอย่างนั้นไม่ ไม่ไม่ไม่!อ๋องเจวี้ยนจะทำลายกำลังภายในของเขา!ฮู่เจียไท่ดวงตาปูนโปน เขาคิดจะตะโกนร้อง แต่ว่าจุดชีพจรใบ้ถูกสกัดเอาไว้จึงร้องไม่ออก คิดจะดิ้นรน ก็ถูกคนกดเอาไว้จนกระเสือกกระสนไม่ไหวตอนนี้กำลังภายในกำลังพังทลาย สิ้นหวังแล้วจริงๆ!หลบอยู่ตั้งหลายวัน กว่าจะหาโอกาสที่เลี่ยงหูตาอ๋องเจวี้ยนดอดเข้ามาในวังได้ แต่ผลลัพธ์คือพังไม่เป็นท่า!เขาไม่เต็มใจ!เขาไม่ยอม!องค์จักรพรรดิพอเข้ามาก็ถูกอัดเป็นชุดๆ จนงงงันไปแล้วอันเหนียนขวางอยู่ด้านหน้าเขาไม่ไปไหน อ๋องเจวี้ยนหลังจากเข้ามาก็ทำให้ฮู่เจียไท่ไม่มีปากมีเสียงทันที ไทเฮากุมหน้าผากร้องไอ๊หยาไอ๊หยา ทำเอาข้าตกใจไปหมดแล้วองค์จักรพรรดิตั้งตัวกลับมาไม่ติด"องค์จักรพรรดิ กระหม่อมถูกพวกเขาบีบคั้น" นายท่
อ๋องเจวี้ยนมองโหวจวิ้นอัน ส่งสัญญารให้ทหารปล่อยตัวเขาทหารถอยออกไป โหวจวิ้นอันสะบัดไหล่ นวดข้อมือตนเองที่ถูกคว้าจนปวด จากนั้นก็มองไปยังฮู่เจียไท่ที่ถูกกดอยู่บนพื้น"อ๋องเจวี้ยน ท่านทำไมจึงรู้ว่าข้าได้รับขวดหยกขาวพิสุทธิ์มาคู่หนึ่ง?"เขารู้สึกตกตะลึงมากไม่ใช่ว่าเรื่องที่เขาได้รับขวดหยกขาวพิสุทธิ์มาคู่หนึ่งเป็นความลับอะไร แต่เขาคิดว่าอ๋องเจวี้ยนไม่น่ามีความคิดและไม่น่าจะมาคอยจับตาดูตัวเขาเขาก็แค่โหวอาวุโสที่ไม่ได้มีอำนาจอะไรคนหนึ่ง ปกติก็แทบจะไม่มีตัวตนอยู่แล้ว แล้วอ๋องเจวี้ยนที่ได้รับสิ่งยืนยันสำคัญสามชิ้นมา ยิ่งปกว่านั้นสุขภาพก็ยังเจ็บป่วย แล้วทำไมจึงมาสนใจเรื่องของตนเองกัน?และเขาไม่ใช่แค่ว่ารู้ แต่ยังรู้อย่างชัดเจนขนาดนี้ ถึงกับพูดขวดหยกขาวพิสุทธิ์ออกมาเลยอ๋องเจวี้ยนยังไม่ได้พูดอะไร ไทเฮาก็เอ่ยขึ้นอย่างประหลาดใจ "จริงหรือ? ขวดหยกขาวพิสุทธิ์คู่นั้นจะส่งมอบให้ข้าหรือ? โหวจวิ้นอัน เช่นนั้นเจ้าก็ทำผิดแล้ว ตอนที่เจ้าเข้าวังเพื่อขอพบข้า แล้วยังมีเรื่องจะมาไหว้วานข้า แล้วทำไมจึงไม่นำขวดหยกมาด้วยกันล่ะ?""ไม่ใช่ ข้า.."โหวจวิ้นอันงงงันไปชั่วขณะเขาเดิมทีไม่ใช่ว่าวางท่วงท่าออกมาอ