ตอนที่10.  ร่ำสุรา

เขาครางในอกคล้ายคนที่กำลังร่ำสุราจนมัวเมา ปักจมูกลงที่ผิวกายนางสูดกลิ่นหอมอ่อนเฉพาะตัวของสตรีชาววังชั้นสูงเข้าเต็มอก จากนั้นก็ใช้ปลายลิ้นร้อนไล้วนเลียรอบสะดือ

“ท่านพี่....”

นางเผยอปากร้องเรียกเขาเอาไว้ สองมือผวาจับบ่าแกร่งของเขาไว้แน่น ยิ่งเขาเคลื่อนปากร้าย และปลายลิ้นร้อนเข้าใกล้จุดอ่อนไหวของนางมากเท่าไหร่ นางยิ่งบิดกายเร่าซ่านกระสันมากขึ้น

“ฟางเหริน... ให้ข้าได้ปลอบประโลมเจ้าเถอะ”

ใบหน้าคมคายอาจหาญเงยขึ้นมองนางด้วยความรักใคร่ ขณะที่ใช้ปลายนิ้วแกร่งกดลงที่เม็ดสีแดงบนเนินเนื้อกุหลาบงาม

“อ๊ะ !”

เฟิ่งอี๋สะดุ้งเล็ก ๆ เมื่อเขากดนิ้วเคล้าคลึงตรงจุดที่อ่อนไหวที่สุด ก่อเกิดความเสียวซ่านอย่างยิ่งยวดจากบริเวณนั้นแผ่กระจายไปทั่วทั้งร่าง

“ทะ... ท่านพี่ จะทำอะไร อื้ออออ... อ่า”

ร่างงามบิดเร่าแรงขึ้น เมื่อเกอหลางขยับปลายนิ้วแกร่งถูไถไปตามกลีบดอกกุหลาบสีแดงฉ่ำ

“เจ้าสูญเสียลูกของเราไปจากตรงนี้....”

ลมหายใจของเขากระชั้นถี่ขึ้นเมื่อก้มลงมองกลีบกุหลาบที่กำลังฉ่ำวาวไปด้วยน้ำหวาน ด้านบนมีเม็ดทับทิมสีสวย ส่วนด้านล่างเป็นรูสวรรค์สรรค์สร้างทารก นางต้องเจ็บปวดเพียงไรจากตรงนี้ เขาจึงอยากจะช่วยจูบซับความเจ็บปวดนั้นให้ สองมือแกร่งจึงสอดเข้าใต้สะโพกกลมกลึง แล้วยกสะโพกขึ้นเล็กน้อยให้กลีบเนื้อฉ่ำ ๆ เปิดอ้าออก จากนั้นเขาก็ผนึกปากรวกร้อนลงบนดอกกุหลาบทั้งดอก แล้วใช้ปลายลิ้นร้อนป่ายปาดไปทั่ว

“อ๊า !”

เฟิ่งอี๋กรีดร้องดังขึ้นกว่าเดิม สองมือเลื่อนขึ้นขยุ้มกลุ่มผมดกดำของเขาเอาไว้เต็มกำมือเพื่อบรรเทาความเสียวซ่านที่ถาโถมเข้ามา

เขาใช้ลิ้นร้อนปาดเลียกลืนกินรสชาติหวานล้ำอย่างหิวกระหาย พร้อมกับขบเม้มที่เม็ดทับทิมซ้ำ ๆ จนร่างของนางแอ่นหยัด แล้วน้ำหวานก็ไหลพรั่งพรูออกมาให้เขากลืนกินได้เต็มปาก

“อืม.... อ่า อ๊าซ์ !”

เฟิ่งอี๋ครางลั่น ตอนนี้นางไม่เกรงกลัวแล้วว่าเสียงของนางจะปลุกนางกำนัลในตำหนักตื่นมาหรือไม่ นางรับรู้เพียงความสุขซ่านที่ระเบิดแตกออกจนนางลอยละลิ่วขึ้นสู่เบื้องบน

นับตั้งแต่นางถวายตัวแก่ฮ่องเต้ จากสนมตำแหน่งเล็ก ๆ จนก้าวเข้าสู่ตำแหน่งฮองเฮา นางล้วนเป็นฝ่ายถวายงานบนเตียงให้ฮ่องเต้สุขสมโดยไม่ใส่ใจว่าตนเองจะมีความสุขหรือไม่  แต่แล้วคืนนี้นางจึงรู้ซึ้งแก่ใจว่า การเป็นฝ่ายได้รับการปรนนิบัติอย่างเอาใจใส่เช่นนี้ช่างสุขซ่านราวกับว่าบรรลุเป็นเทพเซียนแล้ว

เกอหลางหยัดกายขึ้น แววตาเร่าร้อนของเขามองใบหน้าสวยที่กำลังหยาดเยิ้มไปด้วยความสุขซ่านจากการปรนเปรอของเขาเมื่อครู่ ผมดำดุจเส้นไหมของนางแผ่กระจายเต็มหมอน ผิวของนางขึ้นสีแดงเปล่งปลั่ง ปลุกเร้าให้เลือดบุรุษร้อนฉ่า อาวุธที่ทรงอานุภาพร้ายแรงที่ซ่อนตัวอยู่ใต้หว่างเขาก็ผงาดง้ำขึ้น เขาจึงรีบเปลื้องอาภรณ์ของตนออกอย่างรวดเร็ว

ในระหว่างนั้น เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งมาหยุดที่หน้าห้องบรรทม

“พระสนม ! พระสนมเพคะ ทรงเป็นอะไรหรือไม่เพคะ”

นางกำนัลคนใหม่ร้องตามอย่างร้อนใจ ไม่กล้าวิ่งเข้าไปดูในห้องบรรทมว่าเกิดสิ่งใดขึ้นภายในห้อง เพราะเกรงว่าจะถูกลงโทษ นางจึงทำได้เพียงยืนกุมมือแน่นอยู่หน้าประตู

เกอหลางชะงักไปมองสบตาฟางเหรินกุ้ยเฟยภายใต้ความสลัวของแสงจันทร์ เขายังไม่ทันได้ตักตวงความสุขซ่านก็ถูกนางกำนัลคนใหม่เข้ามาขัดจังหวะเสียแล้ว เมื่อก่อนทุกครั้งที่เขามาหาฟางเหริน นางกำนัลคนสนิทอย่างอี๋เหนียงจะเป็นคนดูต้นทางให้ เพื่อป้องกันคนอื่นเข้ามารบกวน น่าเสียดายนักที่ตอนนี้นางอยู่ในคุก

เฟิ่งอี๋ปรับลมหายใจของตนเองให้เป็นปกติ จากนั้นจึงรีบตะโกนตอบกลับไปว่า

“เราแค่ฝันร้ายเท่านั้น ไม่ต้องเข้ามา และเราไม่อยากให้ใครรบกวน”

เมื่อได้ยินเสียงพระสนมตอบกลับมาแล้ว นางกำนัลจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วเอ่ยตอบกลับว่า

“เพคะ”

เมื่อเงาของนางกำนัลหายไปจากหน้าประตูแล้ว เฟิ่งอี๋จึงหันความสนใจมาที่เรือนกายบุรุษตรงหน้า บ่าไหล่บึกบึนแข็งแรง แผงอกกว้างกำยำ ช่วงหน้าท้องมองเห็นมัดกล้ามเนื้อชัดเจน ส่วนความเป็นบุรุษของเขาใหญ่ผงาดราวกับลำหอกสวรรค์

“ท่านพี่.....”

เฟิ่งอี๋เรียกเขาอย่างเว้าวอน

เกอหลางมองสบประสานสายตากับนาง แล้วโน้มกายเข้าหายอดดวงใจของเขา สองมือประคองใบหน้างามหยาดเยิ้มเอาไว้ แล้วสั่งนางเสียงพร่าแหบว่า

“เรียกข้าว่า... เกอหลาง....”

เมื่อได้ยินดังนั้น เฟิ่งอี๋จึงรู้ว่าแท้จริงแล้วฟางเหรินเรียกชู้ลับเช่นนี้เอง นางจึงเรียกเขาเสียงหวานหยดว่า

“เกอหลาง....”

ทันทีที่นางเรียกชื่อเขา ใบหน้าคมคายองอาจก็โน้มลงทาบทับปากลงบนกลีบปากสีสวย บดเคล้าครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างดูดดื่ม

“อึก”

เฟิ่งอี๋เผยอปากรับจูบแสนเร่าร้อนนั้นอย่างเคลิบเคลิ้ม ปลายลิ้นร้อนของเขารุกรานเข้าสู่โพรงปากหวาน จากนั้นก็เกี่ยวกวัดพัวพันจนรู้สึกหัวหมุนไปหมด

“อ่า”

เมื่อถอนปลายลิ้นออก ปากร้อนของเขาก็ขบเม้มกลีบปากด้านล่างของนางแผ่วเบา แล้วขบเม้มเนื้อลําคอขาวผ่อง

“อื้อ... เกอหลาง”

นางครางออกมาพร้อมกับหยัดกายขึ้นเสียดสีตนเองกับกล้ามเนื้อร้อนระอุของเขา นางรับรู้ถึงหอกสวรรค์แข็งแกร่งบดเบียดอยู่ที่หน้าท้องของนาง

“หืม”

เกอหลางคำรามเสียงต่ำในลำคอ ยิ่งรับรู้ว่านางกำลังต้องการเขา เขาก็ยิ่งต้องการนางอย่างรุนแรงยิ่งกว่า ลำหอกของเขามันเจ็บร้าวแทบจะระเบิด เขาจึงยกเรียวงามของนางขึ้นแล้วแยกออก เพื่อให้ลำหอกอยู่ตรงรูสวรรค์ จากนั้นก็ค่อย ๆ ขยับสะโพกแกร่งชําแรกเสียบเข้าไปในกายของนาง

“อ๊า......”

เฟิ่งอี๋ครางออกมาอย่างสุขสม รู้สึกถึงกลีบเนื้อของตนกำลังค่อย ๆ กลืนกินลำหอกใหญ่ร้อนฉ่า จากนั้นก็โอบรัดมันไว้ แล้วบริเวณนั้นก็กระตุกตอดดูดหอกให้เข้าไปลึกจนสุดลำ

“ฮืม... ฟางเหริน...”

เกอหลางครางเสียงสั่นพร่า ใบหน้าองอาจมีเหงื่อผุดพรายขึ้น ความรวดร้าวที่ลำหอกนำพาเขาให้ขยับเอวสอบจ้วงแทงเข้าออกอย่างช้า ๆ จากนั้นก็เร่งจังหวะหนักขึ้น ถี่ขึ้น

“อ๊ะ ๆ เกอหลาง.... เกอหลาง.... อ๊า ๆ...”

นางครวญครางเรียกชื่อเขากระเส่า ยิ่งส่งเสียงร้องครางมากขึ้นเท่าใด ก็เหมือนกับยิ่งเติมเชื้อไฟให้เขาถาโถมลำหอกข้าใส่นางอย่างหนักหน่วงและรุนแรงคล้ายกับม้าที่ห้อตะบึงไปข้างหน้าอย่างคึกคะนอง

“ฟางเหริน... ฟางเหริน...”

เกอหลางไม่สามารถควบคุมยับยั้งตนเองได้อีกแล้ว เขาจึงเร่งกระทั้นกระแทกเข้าใส่นางอย่างรุนแรง จนนางหยัดร่างเข้าหาเขา แล้วแหงนหงายศีรษะไปด้านหลังไม่นานนักร่างของนางก็เกร็งสะท้าน กลีบเนื้อนางบีบรัดลำหอกเขาตุบตับ น้ำหวานไหลทะลักออกมา

“อ๊า......”

เฟิ่งอี๋ร้องออกมาคำหนึ่ง ก่อนลอยละลิ่วขึ้นสู่สรวงสวรรค์

ในขณะที่นางลอยขึ้นสวรรค์ไปเป็นครั้งที่สอง ลำหอกใหญ่ของเขายังคงแข็งคึกในกายนาง กลีบเนื้อนางบีบรัดแน่นขึ้น ความร้อนระอุจากช่องแคบเร่งเร้าให้เขาลอยตามติดนางไป มือแกร่งจึงจับร่างนางพลิกขึ้นให้อยู่ในท่าคลานสี่ขา ส่วนตัวเขาทาบทับอยู่ด้านหลัง

“อ๊า !”